ΠΕΡΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

«αλλού τρως, αλλού πίνεις, κι αλλού πας και το δίνεις»

Γιάννης Μηλιώκας

Η αλληλεγγύη υπήρξε «γενετικό στοιχείο» της ευρείας Αριστεράς. Η ευρεία Αριστερά έπρεπε να είναι στο πλευρό των ταλαιπωρούμενων, των διωκόμενων και μαχόμενων ενάντια στην αυθαιρεσία της εξουσίας. Και υπό την κυριαρχία αυτού του «γενετικού προγράμματος» ήταν αρκετές φορές ικανή να παραγνωρίζει διαφορές, να «παραγράφει» συγκρούσεις , να είναι γεναιόδωρη ακόμη και έναντι χθεσινών αντιπάλων.

Το Φθινόπωρο του 2008 ζήσαμε – στο πλευρό της Μαργαρίτας Καραβασίλη – μια απίθανη ταλαιπωρία διαρκείας, με 8(!) ημερήσιες συνεδριάσεις δικαστηρίου, με διακοπές και πηγαινέλα ατέλειωτα, με ξεροστάλιασμα και εγρήγορση χωρίς προηγούμενο ,σε μια δίκη που κατέληξε σε καταδίκη φυλάκισης 4 μηνών. Εμείς, «οι γνωστοί παράγοντες της οικολογίας», δώσαμε το κατά δύναμη σ’ αυτή την υπόθεση, τη στιγμή που οι γνωστοί επικαρπωτές της υπεραξίας του οικολογικού κινήματος - μεσάζοντες μεταξύ της κινηματικής εργασίας και της πολιτικής σκηνής - περιορίζονταν σε μια λιλιπούτεια παρέμβαση και στη γνωστή «μεταπραττική» προσφυγή στο κέντρο του (μικρο)κοσμού των, δηλαδή στη πράσινη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Και αυτήν με βασικό κίνητρο : Να «φουσκώσουν» την πενιχρή τους δράση για το θέμα του Ασωπού και να θαμπώσουν διάφορους ιθαγενείς, εμφανιζόμενοι ως έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη.... ....

Τη περίοδο της πρώτης δίκης της Καραβασίλη, μια συνδικαλιστική ομάδα αριστερών μηχανικών είχαν "ξεχάσει" την υπόθεση του Ασωπού ποταμού, το καρκινογόνο εξασθενές χρώμιο που απέθεταν στο περιβάλλον ατιμώρητα οι βιομηχανίες, κι ακόμη την παρουσία του ΥΠΕΧΩΔΕ ως αντίδικης δύναμης. «Θυμήθηκαν» όμως τα πεπραγμένα της Καραβασίλη εντός και εκτός των διοικητικών της καθηκόντων και άσκησαν δριμύτατη κριτική εναντίον της. Ένα χρόνο αργότερα, θα περίμενε κανείς να έχουν συνετισθεί και να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους για το πισώπλατο χτύπημα, που έδωσαν στην μαχόμενη ενώπιον του δικαστηρίου, πρώην διευθύντρια των επιθεωρητών περιβάλλοντος. Εμ δε ! Οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν τίποτε ! Και τη στιγμή που η κατηγορούμενη κι εμείς οι ενεργοί συμπαραστάτες «κάναμε σέντρα» για άλλη μια φορά το Σεπτέμβρη του 2009, οι κύριοι επανήλθαν δριμύτεροι στην επιχείρηση απαξίωσης της Καραβασίλη....

Αυτή τη φορά, και ενώ υποστήκαμε δύο νέες αναβολές και στησίματα, προσδοκώντας πλέον την εκδίκαση της έφεσης στις 7 Δεκεμβρίου 2009 και της αγωγής με αίτημα την αποζημίωση του μηνυτή με 100.000 ευρώ (!), το μπλογκ κάποιων «Οπαδών του Σύριζα» υπογράμμισε την προσχώρηση της Καραβασίλη στους «Οικολόγους Πράσινους», για να δημιουργήσει και πάλι ένα αρνητικό κλίμα στη υπόθεση της υπεράσπισής της. Ομολογώ ότι κι εγώ θα περίμενα από τη Μαργαρίτα Καραβασίλη να σταθεί στο χώρο της μαχόμενης οικολογίας, σε απόσταση από τους βαθυπράσινους κλαυσίγελους που τα χάνουν και τραυλίζουν όταν τίθενται μπροστά σε μείζονα θέματα – μη έχοντας τι να πουν ή πως να συγκαλύψουν ό,τι έχουν πει.. Όμως η αλληλεγγύη είναι αλληλεγγύη, δεν είναι το «φαίνεσθαι» μιας ανακοίνωσης, δεν είναι μια τυπική περαντζάδα από μια δικαστική αίθουσα. Δεν είναι ημετεροκρατία και υποστήριξη «των δικών μας» !