Μέσα σε αυτό το προεκλογικό ευρωπεριβάλλον με την επικοινωνιακή πλημμυρίδα και τη συζήτηση για τα ευρωπαϊκά θέματα που γίνεται άλλοτε με αοριστίες και άλλοτε δεν γίνεται, «τρέχα γύρευε» τα μεγάλα ζητήματα της ευρωπαϊκής και ελληνικής γεωργίας : Τα ζητήματα που είναι σε μεγάλο βαθμό καθοριστικά για το μέλλον της ευρωπαϊκής υπαίθρου, για το διεθνή καταμερισμό έργων, για τη δυναμική του ουρμπανισμού, για την ποιότητα της ευρωπαϊκής διατροφής και της ζωής ολόκληρης... Ελπίζοντας λοιπόν στην παροχή μεγαλύτερης σημασίας στο κείμενό μου, προσέφυγα στο τέχνασμα ενός τίτλου-κράχτη, που όμως έχει το προσόν να «προσομοιώνει» μεγάλο κομάτι της κατεστημένης πολιτικής : Απλώς επιχειρώ να δείξω πώς οι πολιτικοί «τίτλοι» δεν αντιστοιχούν στο περιεχόμενο των πολιτικών ! Και φυσικά δεν «μοιράζω κουπόνια για την αγορά οικοπέδων» !
Στο βιβλίο του Γιάννη Τόλιου «Περιβάλλον και αγροτική πολιτική σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης»(δόσεις ΚΨΜ) φιλμογραφείται η καταβύθιση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής τη τελευταία εικοσαετία, η αύξηση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων από 1.230 εκατ. Ευρώ(2000) σε 2.998 εκατ(2007), η μείωση του αριθμού των απασχολουμένων στη γεωργία, οι συνέπειες της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) σε προϊόντα όπως τα τεύτλα, η ζάχαρη, το κρασί, τα οπωροκηπευτικά. Στο ίδιο βιβλίο αποτυπώνεται η δυναμική της συγκέντρωσης του αγροβιομηχανικού κεφαλαίου, τα καρτέλ που εξυφαίνουν μονοπωλιακές καταστάσεις ξεζουμίζοντας τον καταναλωτή, οι διατροφικές κρίσεις που προκαλούνται από την υποχρέωση χωρών και περιοχών να γίνουν παραγωγικά εξωστραφείς, αγνοώντας τις εγχώριες ανάγκες ή εν πάση περιπτώσει «πειθόμενες στα ρήματα» του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Αλήθεια, γιατί όλος ο πακτωλός των μέσων και των υποδομών – τρακτέρ, αρδεύσεων, λιπάνσεων, οδικών δικτύων, αποθηκευτικών χώρων κλπ - και μάλιστα μέσα σε συνθήκες «ελεύθερης αγοράς», μέσα από τη διαρκή διέγερση καινοτομιών και τεχνικών βελτιώσεων, γιατί όλα αυτά κατέληξαν σε μια συντεταγμένη έως αλλόφρονη υποχώρηση της ευρωπαϊκής και ελληνικής γεωργίας; Μήπως εν τέλει η ΚΑΠ μέχρι την επικείμενη περάτωσή της (2013) αποτελεί πρακτική «ευθανασίας» της μικρομεσαίας γεωργικής παραγωγής και ριζικού μετασχηματισμού της υπαίθρου;
Στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα η ηγετική βιομηχανική τάξη της Αγγλίας επέβαλε τη κατάργηση των νόμων περί σιτηρών, που προστάτευαν την εγχώρια παραγωγή αλλά συνεπάγονταν υψηλότερο κόστος διατροφής, ακριβότερους μισθούς, μεγαλύτερο κόστος βιομηχανικών προϊόντων. Η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή έβαζε σε πρώτο πλάνο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που είχε γαλουχηθεί με τις παραινέσεις του Άνταμ Σμιθ υπέρ της ελεύθερης αγοράς και του καταμερισμού των έργων - πράγμα που εξέφραζε το περίφημο παράδειγμα του Σκωτζέζου οικονομολόγου για τα οφέλη από τον διεθνή καταμερισμό έργων μεταξύ μιας βιομηχανικής Αγγλίας και μιας αγροτικής Πορτογαλίας.. Μήπως σήμερα οι δυνάμεις της «ελεύθερης αγοράς» σε επίπεδο ΠΟΕ και Βρυξελλών, ερωτοτροπούν «ανεπαισθήτως» με ένα διεθνή καταμερισμό έργων εις βάρος της ευρωπαϊκής και υπερ της τριτοκοσμικής γεωργίας, επιφυλάσσοντας για τα παραδοσιακά βιομηχανικά προπύργια του ανεπτυγμένου κόσμου ένα άλλο ηγετικό ρόλο; Μήπως μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής και ελληνικής υπαίθρου προαλείφονται για ψυχαγωγικές κυρίως λειτουργίες- όπως ο τουρισμός, η εξοχική κατοικία, τα γήπεδα γκόλφ;
«Ο εξωαστικός κόσμος που κωδικοποιούμε στις λέξεις ‘ύπαιθρος’, ‘εξοχή’, ή απλώς ‘φύση’, είναι για τον σημερινό κάτοικο της ελληνικής πόλης μια χαμένη πατρίδα», σημειώνει ο Κώστας Μανωλίδης σε ένα συλλογικό έργο («Η διεκδίκηση της υπαίθρου», εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ) που ασχολείται με τους μετασχηματισμούς του χώρου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η λογική της νέας γεωργικής τάξης πραγμάτων , ως λογική του απόλυτου και βραχυπρόθεσμου συγκριτικού πλεονεκτήματος, ως λογική μιας «οικονομίστικης» διαχείρισης των παραγωγικών δυνάμεων , παραγνωρίζει τις παράπλευρες απώλειες των τουριστικών ή άλλων μονοκαλλιεργειών και «ολιγοκαλλιεργειών», αδιαφορεί για τις χαμένες ποιότητες της παραδοσιακής υπαίθρου. Αδιαφορεί για τα τοπία και τις οσμές και τις γεύσεις που χάνονται, για τις μικρές «πατρίδες» του χωριού που ξεθωριάζουν στο χώρο των αναμνήσεων, για τις μικρές συλλογικότητες με το τόσο μεγάλο πνεύμα κοινότητας και αλληλεγγύης. . Πέρα από τη χαοτική πολυπληροφόρηση και το «προοδευτηλίκι» κάποιων οικολογιζόντων, που κατατρίβονται με ανθυποστοιχεία της ΚΑΠ ή μας «αποστομώνουν» δηλώνοντας «Ευρωπαϊστές χωρίς υποσημειώσεις»(!) και απαξιώνοντας όσους ασχολούνται με την κριτική των ευρωπαϊκών τάσεων υπό συνθήκες επιβολής του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου - χρειάζεται μια συνολική απεικόνιση των πραγμάτων. Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι κάποιοι μαζί με το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό τους, μας καλούν να «διαχειριστούμε» ένα μέλλον προαποφασισμένο, ενώ το ζήτημα είναι να το αποφασίσουμε...
Μετεξέλιξη ομότιτλου άρθρου που δημοσιεύθηκε στην Αυγή στις 23.5.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου