Στο όρος Καλίδρομο, κοντά στη Μενδενίτσα της Φθιώτιδας, υπάρχουν υψίπεδα μαγικά και λιβάδια απείρου κάλλους, όπου όλες οι παραλλαγές του πράσινου «δι - ανθίζονται» από κίτρινες και κόκκινες πινελιές, όπου οι προσπτώσεις του φωτός δημιουργούν οραματικά πέπλα και σκηνικά, όπου όλα είναι στιλπνά σαν ψυχεδελικό όνειρο... Κατά κάποιο τρόπο βιώνεις την ατυχία του να μην είναι Στερεολαδίτης και οπαδός της ορεινής οδοιπορίας ο Βαν Γκογκ (!), όπως επίσης βιώνεις και την έννοια του παραδείσου : Αν υπήρχε , θα ήταν κάπως έτσι...
Και όμως , στο χώρο όπου η ηδονή της ήρεμης βόσκησης πρέπει να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες μορφές συλλογής «οργόνης» από ζωντανό πλάσμα – για να θυμηθούμε λίγο και τον ψυχαναλυτή Βίλχελμ Ράϊχ (!) - υπεισέρχονται κάποτε τα 4Χ4. Υπεισέρχονται όχι για παραγωγικούς-κτηνοτροφικούς λόγους αλλά για το βίωμα της ποδοπάτησης και της κατάκτησης επιφανειών, για το βίωμα της διάκρισης και αυτοεπιβεβαίωσης , του θεαθήναι και ακουσθήναι .Γιατί όταν η Τογιότα πουλάει υπερτζίπ και ερπυστριοφόρα παντός πεδίου, όταν οι ολοσέλιδες διαφημίσεις υποδαυλίζουν μιαν ανεύθυνη και εγωϊστική κινητικότητα εντός και εκτός οδικών δικτύων, τι μπορεί να υποθέσει κανείς; Και πως να ελπίζει στην απαστράπτουσα καθαριότητα των τζιπ του πολιτιστικά εξαθλιωμένου τσογλαναριάτου, όταν αυτό το τελευταίο εξωθείται να «ξεσαλώσει» στα βουνά και στα λαγκάδια; Και τι να πει κανείς για τις μηχανές «εντούρο» που διακινούνται ακόμη και στα μονοπάτια της Πάρνηθας διαρρηγνύοντας το ηχητικό καθεστώς του τοπίου – και επομένως μετατρέποντάς το σε τοπίο-ζόμπυ, δηλαδή νεκροζώντανο, δηλαδή υπαρκτό-ανύπαρκτο για τον παρατηρητή;
Γ.Σχίζας, "Της άνοιξης", εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 15.5.2005. Η φωτογραφία είναι του Στέφανου Σταμέλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου