Η μυθοπλασία
της Ρωμιοσύνης θέλει τους μετανάστες από την Ελλάδα στην Αμερική να είναι
δουλευταράδες και οικογενειάρχες, που παρά τις δυσκολίες «τα κατάφεραν». Η
ιστορική αλήθεια όμως, είναι εντελώς διαφορετική.
Τα πρώτα
«καραβάνια» ρωμιών που έπιασαν τη στεριά των ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα
αποτελούνταν από νέους άντρες, χωριάτες, εντελώς αμόρφωτους. Θεωρήθηκαν αμέσως
πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κατάλληλοι μόνο για τις δύσκολες και βρώμικες
εργασίες. Δεν τους εκτιμούσαν καθόλου. Τους έλεγαν worthless ή filthy greeks.
Αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα και προκατάληψη, που οδήγησαν ακόμα και σε
πογκρόμ.
Κατ΄αρχήν,
οι αμερικάνοι τους κοίταζαν περίεργα, επειδή ήταν ντυμένοι διαφορετικά. Πολλοί
από αυτούς πριν φύγουν για την Αμερική φορούσαν ακόμα φουστανέλες. Δεν ήταν
όμως μόνο το ότι ντύνονταν, περπατούσαν και φέρονταν διαφορετικά, ότι είχαν
άλλη κορμοστασιά και συνήθειες. Οι ρωμιοί δεν είχαν οικογένειες. Τα πρώτα
χρόνια είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική μόνο άντρες, οι οποίοι σύχναζαν σε
καφενεία και χαρτοπαικτικές λέσχες, όπου μιλούσαν ρωμέικα, φώναζαν και
τσακώνονταν.
Γρήγορα
οργανώθηκαν και σε συμμορίες. Τα ποσοστά εγκληματικότητάς τους (ανθρωποκτονίες,
βιασμοί, κλοπές, ληστείες, πορνεία κ.λπ.) ξεπερνούσαν κατά πολύ τα ποσοστά όλων
των άλλων ευρωπαίων. Υπολείπονταν μόνο των μεξικανών. Επιπλέον, το πιο σκούρο
από τους αγγλοσάξονες δέρμα τους, έδωσε το σινιάλο ότι ήταν ανατολίτες. Όχι
μόνον δεν τους κατέταξαν στους ευρωπαίους, αλλά θεώρησαν ότι δεν ανήκαν καν στη
λευκή φυλή. Τους είχαν μία κατηγορία ίδια με τους μαύρους πρώην σκλάβους.
Σε πολλές
περιοχές τους επιβάλλονταν οι κανόνες που εφαρμόζονταν και στους μαύρους. Στους
κινηματογράφους για παράδειγμα, η πλατεία ανήκε στους λευκούς, ενώ ο εξώστης
στους μαύρους και στους ρωμιούς.