Μαρξ, Λένιν, Τσίπρας κι ο Θεός μαζί μας

Του Δημήτρη Νανούρη

από την Εφημερίδα των Συντακτών 

Όσο κι αν πασχίζει ο ισόθεος ΘΑλέξης να επιδείξει παντού την παροιμιώδη ημιμάθειά του στη γεωγραφία, τη μυθολογία, την ιστορία, την αριθμητική, τα αγγλικά και σε πλείστα γνωστικά αντικείμενα, ακόμα και οι πλέον οπισθόβουλοι επικριτές του δεν θα τολμούσαν να αποσιωπήσουν την καταλυτική του συμβολή στην πολιτική θεωρία, που αναγνωρίζεται εσχάτως και από τον διεθνή Τύπο.

Εξέχοντες ηγέτες εθνών ή ιδεολογικών ρευμάτων υπήρξαν άφθονοι ανά την Υφήλιο κατά τον ρου του πανδαμάτορος χρόνου. Μετρημένοι στα δάχτυλα, όμως, κατόρθωσαν να επινοήσουν καινοφανείς όρους-ορόσημα, αφήνοντας βαθύ αποτύπωμα στην παγκόσμια πολιτική σκέψη.

Ιδού εναργές απάνθισμα: δικτατορία του προλεταριάτου, αντικρατισμός, οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα, αναρχία, διαρκής επανάσταση, ελευθεριακός κομμουνισμός... Οι εισηγητές τους εξυψώθηκαν στη σφαίρα του θρύλου: Μαρξ, Μπακούνιν, Λένιν, Κροπότκιν, Τρότσκι, Γκόλντμαν, Λούξεμπουργκ, Μάο, για να περιοριστώ μόνο στις επιφανείς μορφές της ευρείας Αριστεράς.

Ρεαλιστικά εντελώς επιτρέψτε μου να συμπεριλάβω ένα επιπλέον όνομα στην ευάριθμη λίστα, εφάμιλλο σε ειδικό βάρος και οικουμενική ακτινοβολία με τα παραπάνω: Τσίπρας. Τρανταχτά χαχανητά και χλευαστικά υπομειδιάματα επιστρέφονται ως μεμψίμοιρα, μνησίκακα και μικροπρεπή. Παρομοίως και τυχόν υποκριτικές λιποθυμίες.

Σύμφωνοι! Αργά ή γρήγορα ο νυν ένοικος του Μαξίμου θα ξεχαστεί ακριβώς όπως και οι προκάτοχοί του – οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί δεν φτουράνε στη συλλογική μνήμη. Ακόμη και όταν, ωστόσο, τα φαιά πέπλα της λήθης θα θολώνουν την εικόνα του ασυναγώνιστου συναρχηγού, οι παρακαταθήκες του προς την ανθρωπότητα θα φωτίζουν σαν φάρος τη διαδρομή των μελλοντικών γενεών. Μόνο μια λέξη –και τι λέξη– απ’ τον ΘΑλέξη είναι υπεραρκετή.

Ολόχαρη ραντίζει με ροδόσταμο, αν και γραμμένη στα γκρίκλις, πρώτα το ισπανόφωνο και κατόπιν το αγγλοτραφές αναγνωστικό κοινό έγκυρων, ιστορικών φύλλων. Τουτέστιν μετά την «Ελ Παΐς» και η «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» χρησιμοποιεί την ορολογία «kolotoumba», αποδίδοντας στην Τερέζα Μέι την πρόθεση να ανατρέψει με στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Μπρέξιτ, μιμούμενη προδήλως τις πομπές του Ελληνα ομολόγου της τον αλήστου ενθύμησης Ιούλιο του 2015.

Δεδομένου ότι ο νεοπαγής όρος αντηχεί εξόχως εξωτικός στα ώτα των αλλοχθόνων, θεωρείται βέβαιο ότι θα τύχει εξίσου πανηγυρικής υποδοχής από Γάλλους, Ιταλούς, Πορτογάλους, Αραβες, Κινέζους και από απάσας τας φυλάς, του Ισραήλ μη εξαιρουμένου, καθώς και οι εκείθεν κυβερνήσεις επιδίδονται ομοίως σε συναφείς κυβιστήσεις.

Συνήθως τα ΜΜΕ, και ιδίως οι εφημερίδες, κρίνονται θετικά ή αρνητικά για τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούν, προβάλλουν, αναπαράγουν και σχολιάζουν τα γεγονότα. Ουδείς, ωστόσο, δύναται να αμφισβητήσει ότι οι συχνές αναφορές τους στα πεπραγμένα λαοπρόβλητων ηγητόρων παγιώνουν υπογείως τις υποθήκες τους. Η «kolotoumba» και η διάδοσή της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα αποτελεί πανθομολογουμένως αξεπέραστο θρίαμβο του θεϊκού ΘΑλέξη, καίτοι ορισμένοι αδαείς διατείνονται πως εμπεριέχει οπωσούν αποδοκιμαστικό πρόσημο.

Η ανεπανάληπτη επιτυχία του πρωθυπουργού οφείλεται ασφαλώς και στο αξιοζήλευτο χάρισμά του να διαλέγει συνεργάτες, όπως ο ειδικός σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού Νίκος Καρανίκας, που τα ’βαλε με τη ΛΑ.Ε. και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αφορμή τη Μακρόνησο, αλλά και η Ελενα Κουντουρά, ήτις υποστήριξε ότι πρέπει να ευγνωμονούμε την πρωτοδεύτερη φορά Αριστεροδεξιά επειδή δεν αναζητούμε τροφή στους κάδους απορριμμάτων. Μ’ αυτούς, όμως, θα ασχοληθούμε σε επόμενο σημείωμα.