ΕΝΘΕΡΜΗ ΛΙΑΝ Η ΔΗΛΩΣΙΣ ΤΟΥΣ

Το υπόσχονται οι εκπρόσωποι του Athens Poetry Slam : «Ανία, οι μέρες σου είναι μετρημένες»...

Το Poetry Slam είναι ένας διαγωνισμός ποίησης – κάτι σαν κύπελλο ΟΥΕΦΑ, με ποδοσφαιρικούς όρους , θα έλεγα εγώ.... Οι συμμετέχοντες απαγγέλουν δραματοποιημένη πρωτότυπη δουλειά τους επί 3 λεπτά, κρίνονται δε από 3μελή επιτροπή και από το κοινό.
Το ATHENS POETRY SLAM βάζει την Ελλάδα στο χορό της διεξαγωγής τέτοιων παραστάσεων, 26 χρόνια μετά την πρώτη παράσταση Slam στο Σικάγο. Με στόχο - κατά την δήλωση των διοργανωτών – να προκαλέσουν την ανία και να οδηγήσουν την ποίηση πιο πέρα, αναζητώντας νέα μορφή έκφρασης για τους Έλληνες ποιητές.

Το ATHENS POETRY SLAM θα ξεκινάει μια μάλλον συμβατική ώρα (8μμ) αλλά θα προωθεί ασυμβίβαστα τους ανατρεπτικούς σκοπούς του, στους ακόλουθους χώρους και ημερομηνίες:
Ø τη Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010 στα Κανάρια, Πλαταιών και Κεραμεικού, στον Κεραμεικό,
Ø την Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου στου Πατάκη, Ακαδημίας 65 και
Ø την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου στο Bacaro, Σοφοκλέους 1


Δηλώσεις συμμετοχών στο 6976-111-645 ή στο 697644-2011

Εξ άλλου στις 26.2.2010 ο Γερμανός slam poet Bas Böttcher, με τη συνεργασία των περιοδικών (δε)κατα, book press, e-poema, index, poetix και Φαρφουλάς, θα δώσει μία ξεχωριστή ποιητική performance στο Dasein Café, στοχεύοντας σε μία άλλη αισθητική εμπειρία.
Ως παλαιό μέλος του ΕΑΜ (Ενιαίο Αντιπληκτικό Μέτωπο), λέω να είμαστε εκεί
Γιάννης Σχίζας

Η ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΏΝ

Ο κομφορμιστικός λόγος των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, αγκυλωμένος στα «φιλανθρωπικά» και «αντιακροδεξιά» στερεότυπα, έχει επιτύχει να αποσβέσει εν μέρει το μεταναστευτικό πρόβλημα και να αποδυναμώσει τον νηφάλιο κοινωνιολογικό λόγο, όσον αφορά τη «συνεύρεση» διαφορετικών ομάδων και πληθυσμών στα ίδια χωρικά και πολιτισμικά πλαίσια. Οι επιβαίνοντες σε αυτό το συρμό επιδίδονται σε συστηματικό κατατρεγμό του κριτικού λόγου, ενοχοποιούν οποιαδήποτε αποκλίνουσα σκέψη και τροφοδοτούνται ιδιαίτερα από τις φωνασκίες του αυτάρεσκου εθνικισμού – από τις οποίες και νομιμοποιούν τα παιδαριώδη ιδεολογήματά τους. Παρ’ όλα αυτά , τα προβλήματα της συνάντησης του «εγχώριου» με το «ξένο», της καταναγκαστικής «πολυπολιτισμικότητας» εις βάρος των εγχώριων και της στυγνής εκμετάλλευσης του «ξένου» στοιχείου από πολιτικούς και οικονομικούς νταβατζήδες, όλο και περισσότερο έρχονται στην επιφάνεια, και μάλιστα από απρόσμενες κατευθύνσεις. Στις σκέψεις αυτές θα μπορούσε να μπει κανείς ακόμη και από την εμπειρία μιας σχετικά «βελούδινης» συνάντησης πληθυσμών, όπως αυτής που ακολούθησε την πτώση του βερολινέζικου τείχους τον Νοέμβριο του 1989 . Κομιστής της συγκεκριμένης εμπειρίας ήταν το ντοκυμαντέρ της Frauke Sandig υπό τον τίτλο "Nach dem fall" («Μετά την Πτώση», 1999) , που προβλήθηκε στο Ινστιτούτο ΓΚΑΙΤΕ Αθηνών, στις 26.1.2010.
Βραβευμένο από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο, το ντοκυμαντέρ προκαλεί οπωσδήποτε εντυπώσεις από τις αναφορές ενός Ανατολικογερμανού πρώην φύλακα του τείχους , από την ολική σχεδόν καταστροφή αυτού του πολιτικού εμποδίου που δέσποσε στην αντιπαράθεση Δύσης και Ανατολής, από την απέχθεια που προκάλεσε η ύπαρξη του τείχους ένθεν και ένθεν, από τις δραστηριότητες ενός επίμονου επιχειρηματία στο να «ανακυκλώσει» το τείχος για τη κατασκευή υλικών οδοποιίας (!) και προπάντων από την χρήση θρυμμάτων του τείχους για τη τσαρλατανική παρασκευή ομοιοπαθητικών φαρμάκων(!!!) κλπ.κλπ.Το σημαντικό όμως στοιχείο του ντοκυμαντέρ από τη δική μας σκοπιά, είναι η αποξένωση του ανατολικογερμανικού πληθυσμού μέσα στη νέα πολιτικοκοινωνική δομή. Είναι η αδυναμία της γρήγορης «όσμωσής» του με τον δυτικογερμανικό πληθυσμό, είναι ο πολιτιστικός και συναισθηματικός διχασμός ανθρώπων που ζούσαν μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά : Ανθρώπων που είχαν την ίδια γλώσσα, την ίδια περίπου ιστορία, τα ίδια γεωγραφικά βιώματα.
Το ντοκυμαντέρ δεν υπαινίσσεται, αλλά δηλώνει ευθέως αυτό το διχασμό και την αδυναμία των ανατολικογερμανών να ενταχθούν στη νέα κατάσταση. Κατά πάσα πιθανότητα η αδυναμία αυτή προοιωνίζεται να είναι περιορισμένης διάρκειας, όπως χρονικά περιορισμένη ήταν η αδυναμία των νησιωτών εποίκων της Αθήνας τον 19ο αιώνα να δεθούν και εν τέλει να ενταχθούν στον αθηναϊκό πληθυσμό, αφού προηγουμένως κατοίκησαν σε ξεχωριστές περιοχές της πόλης – π.χ. «Αναφιώτικα ». Ανεξάρτητα όμως από την ιστορική τύχη διαφόρων «συνευρέσεων» - φερ’ ειπείν της επιτυχημένης συνεύρεσης γηγενών της Αττικής με τους Αρβανίτες ή της αποτυχημένης συνεύρεσης Αλβανών και Σέρβων στο Κόσοβο - το σίγουρο είναι ότι η οιαδήποτε «μίξη πληθυσμών» και μάλιστα με τις οποιεσδήποτε αναλογίες, και μάλιστα χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το στοιχείο της χρονικής ωρίμανσης, δεν οδηγεί εγγυημένα στην ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών....

* Η φωτογραφία προέρχεται από το ντοκυμαντέρ της Frauke Sandig και δείχνει μια φάση από τις εργασίες κατεδάφισης του τείχους...

ΠλιατσΟΙΚΟλογία

Το οικολογικό κίνημα έχει κατά καιρούς χρησιμεύσει ως «σάκκος πυγμαχίας» διαφόρων «συντηρητικών» της δημόσιας ζωής : Και μάλιστα «συντηρητικών» κάθε είδους, αριστερο-σοσιαλ-νεοφιλελεύθερων (!), οι οποίοι επειδή αρνιόντουσαν ή αδυνατούσαν να προσλάβουν τα νεωτεριστικά στοιχεία που έφερνε η οικολογία στην κοινωνία , ήταν πρόθυμοι να εφαρμόσουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στις αξιολογήσεις τους. Δηλαδή να κάνουν το «τόσο» «ΤΟΣΟ» και αντιστρόφως, ή με άλλα λόγια να διυλίσουν τον κώνωπα της οικολογίας και να καταπιούν την κάμηλο των πολιτικών μεγασκανδάλων.
Λαμβανομένης υπόψη αυτής της επιφύλαξης όσον αφορά τον συμπλεγματικό χαρακτήρα μέρους των «επικριτών», δεν θα ήταν άτοπο το να ανεβάζουμε τον πήχυ των απαιτήσεων απέναντι σε ένα κίνημα με μεγάλες επαγγελίες. Να ελέγχουμε τους εισερχόμενους πόρους και τις διασυνδέσεις του, να κρατάμε στο νου τους λογαριασμούς και ιδιαίτερα τις «προγραμματοθηρικές» επιδόσεις διαφόρων παραγόντων του χώρου – επαγγελματιών «Αντιρατσιστών», προστατών των θαλασσών κλπ - . Και τελικά να κάνουμε ανέφικτη κάθε «πλιατσΟΙΚΟλογία» επί των δημοσίων πόρων....
Η τελευταία πάντως κατηγορία που διατυπώνεται στο http:// kafeneio-gr.blogspot.com, με αφορμή την υπόθεση των ανεμογεννητριών στην Ελλάδα και ιδιαίτερα την παρέμβαση της Ορνιθολογικής Εταιρείας και 172 φορέων στο διάλογο για το Σχέδιου Νόμου για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Το περιεχόμενό της αφορά τη διασύνδεση στελεχών των αιολικών Εταιρειών με κάποιες οικολογικές οργανώσεις, για την αντιμετώπιση του δυσμενούς κλίματος που έχει δημιουργηθεί από την εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Σημειώνει λοιπόν το kafeneio.blogspot.com στις 25.1.2010, επικαλούμενο ως πηγή τα μεταξύ εταιρικών παραγόντων διαμειφθέντα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο :

"Παραδέχονται (οι εταιρείες) ότι στερούνται επιστημονικών επιχειρημάτων, αποδέχονται (οι εταιρείες) πως οι προτάσεις των οικολογικών οργανώσεων είναι επιστημονικές και κανονίζουν τη στρατηγική τους …να αξιοποιήσουν τρεις κυρίως οργανώσεις (κατονομαζόμενες στο κείμενο)..... για να σπάσουν το μέτωπο (!) που υπάρχει μεταξύ 172 οικολογικών οργανώσεων και της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας (ΕΟΕ), οι οποίες ( 172) υπέβαλαν επιστημονικές προτάσεις για την προστασία περιβάλλοντος και την λελογισμένη εγκατάσταση αιολικών πάρκων, στο νομοσχέδιο Μπιρμπίλη για τις ΑΠΕ".

Το δημοσίευμα του μπλογκ ακολουθείται από ένα απίστευτο αριθμό επιθετικών σχολίων εναντίον των «τριών», με χαρακτηρισμούς εκπάγλου ασχήμιας – του είδους «λαμόγια», "ψευτοοικολόγοι", απόλυτη ξεφτίλα, καραμπινάτο σκάνδαλο κλπ. Κοντολογής η υπόθεση έχει τέτοιο μέγεθος ώστε δεν ενδείκνυται για επίδειξη της άλλης παρειάς ή για αφυψηλού σνομπάρισμα των επικριτών, σε στυλ : «η σιωπή μας προς απάντησή σας». Αντίθετα πρέπει να δοθεί απάντηση, και μάλιστα γρήγορη και υπεύθυνη....

* Σχόλιο επί της φωτογραφίας : Κάποιοι μπορεί να γλυκαίνουν κάποιους, ο τελικώς όμως στόχος είναι να τους χαλάσουν τα δόντια και να τους εμποδίσουν να δαγκώνουν στο μέλλον....

ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η μέθοδος της χρησιμοποίησης «αλλεπάλληλων δημοψηφισμάτων» και της δημιουργίας κλίματος ανησυχίας και ανασφάλειας, με τελικό στόχο την καθυπόταξη της κοινωνίας , είναι γνωστό ότι απέφερε καρπούς στην περίπτωση της Ιρλανδίας. Το θέμα στη χώρα αυτή ήταν η «με το στανιό» υπερψήφιση της Συνθήκης της Λισαβώνας, που είχε αποδοκιμασθεί από το ιρλανδικό εκλογικό σώμα στις 12 Ιουνίου του 2008. Ένάμισι μήνα αργότερα , και ενώ είχε αρχίσει η διαδικασία της υπονόμευσης της λαϊκής ετυμηγορίας πρωτοστατούντος του Κον Μπεντίτ - ιδιαίτερα μάλιστα με τις απειλές «έξωσης της χώρας» από την Ευρωπαϊκή Ένωση – το 71% των πολιτών υποστήριζε ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί το δημοψήφισμα, το δε 67% συμφωνούσε με τη φράση: «Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν σέβονται το ιρλανδικό ΟΧΙ». (πηγή in.gr, Reuters κλπ., 27.7.2008). Παρ’ όλα αυτά το δημοψήφισμα έγινε, και μάλιστα την επόμενη χρονιά, και κερδήθηκε από τους οπαδούς του ΝΑΙ με την ισχυρή υποστήριξη «εξωγηπεδικών παραγόντων» - κοντολογής ανθρώπων της Νέας Τάξης...

Στην Κύπρο η ετυμηγορία του Απριλίου του 2004 με το 76% του ελληνοκυπριακού λαού να τάσσεται έναντίον του Σχεδίου Ανάν, δεν άφηνε περιθώρια για ένα νέο και χρονικά «κοντινό» εγχείρημα. Το θέμα εδώ δεν ήταν μια απλή, «νομικώς υπερκείμενη» συνταγματική ρύθμιση, που θα μπορούσε να ανατραπεί κάποτε από μια νέα πολιτική διαδικασία μεταξύ των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης : Το θέμα ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της από ένα δυσλειτουργικό κρατίδιο, χωρίς τη κατοχυρωμένη ισότητα των πολιτών από τον τρέχοντα νομικό πολιτισμό, με κομφουζιονιστικές (=ανύπαρκτες) δυνατότητες αναθεώρησης στο μέλλον. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και οι Θεόδωρος Πάγκαλος και Ευάγγελος Βενιζέλος ,είχαν χλευάσει αρχικά την καρικατούρα συντάγματος που αποτελούσε το Σχέδιο Ανάν, ο δε πρώτος μάλιστα είχε θεωρήσει την προβλεπόμενη ρύθμιση περί εναλλαγής στην κυπριακή Προεδρία ανά τακτά διαστήματα, ως ρύθμιση που θύμιζε οργάνωση στρατιωτικού σώματος με τα εναλλασσόμενα καθήκοντα «Λοχία» ή «Αξιωματικού Υπηρεσίας»..

Η προ μηνών δήλωση του προέδρου Χριστόφια για την μη αναγκαιότητα τέλεσης ενός νέου δημοψηφίσματος - εάν και εφόσον προέκυπτε συμφωνία μεταξύ ελληνικοκυπριακής και τουρκοκυπριακής πλευράς – αποτέλεσε χαρακτηριστική έκφραση της ανασφάλειας διαφόρων ηγετικών παραγόντων στη Κύπρο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και της αδυναμίας τους να πείσουν την εκλογική βάση.Εν τέλει η τουρκική πλεονεξία και η τουρκική απαίτηση ολικής παράκαμψης της Διεθνούς και Ευρωπαϊκής νομιμότητας, ανέλαβαν την υπόθεση της «συνέγερσης» της ελληνοκυπριακής κοινής γνώμης ..Χαρακτηριστικό ήταν το προϊόν δημοσκόπησης που πραγματοποιήθηκε από την Εταιρεία ALCO(Εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 24.1.2010).
Σημειώνει σε σχετικό ρεπορτάζ ο Μάκης Πολάτος :
«Ποσοστό 74% των ερωτηθέντων τοποθετείται αρνητικά στην εισήγηση του κ. Χριστόφια για παραχώρη­ση της προεδρίας -εκ περιτροπής- και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η αντί­δραση των Ελληνοκυπρίων είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν τίθεται το ερώτημα εάν αποδέχονται την πρόταση του προέδρου της Κύπρου να παραμείνουν στο νησί 50.000 Τούρκοι έποικοι ακό­μη και μετά την επανένωση (εννοείται όποτε αυτή επι­τευχθεί). «Όχι» στην παραμονή των Τούρκων εποίκων είναι η άποψη που έχει το 78% των συμμετεχόντων στην έρευνα. Αυτό ίσως να εξηγεί και το εύρημα που προκύπτει από την απάντηση στο ερώ­τημα τι πρέπει να κάνει ο πρόεδρος Χριστόφιας αν στις εντατικές συνομιλίες δεν υπάρξει θετικό αποτέλεσμα. «Να καταγγείλει διεθνώς την αδιαλλαξία της άλλης πλευράς και να αποχωρήσει από τη διαδικασία» τον παροτρύνει το 61% των Κυπρίων που συμμετείχαν στην έρευνα της «Alco».

Προφανώς οι Ελληνοκύπριοι δείχνουν καλύτερο χαρακτήρα σε αντίθεση με τους Ιρλανδούς, όμως θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι άνθρωποί μας είχαν την ευκαιρία να «προπονηθούν» και να εμπεδώσουν στο μιαλό τους την τουρκική αδιαλλαξία και πλεονεξία. Ας δούμε λόγου χάρη ένα δημοσίευμα σε ένα έντυπο υπεράνω υποψίας για «εθνικισμό». Είναι η ΑΥΓΗ της 5.6.2009 και συντάκτης είναι ο Θανάσηs Αθανασίου, που γράφει υπό τον τίτλο «ΟΙ ΑΧΟΡΤΑΓΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» Και χωρίς υπερβολή, «μέσα στη συσκευασία» ενός άρθρου και με τη χρήση ενός παραδείγματος, τα λέει όλα :

« Όποτε και να ταξιδέψεις στην Κύπρο θα πληγωθείς και θα μελαγχολήσεις παρά την όποια «περιηγητική» σου διάθεση. Θα απολαύσεις τις ομορφιές της, αλλά οι εικόνες τις κατοχής θα σε στοιχειώνουν. Όταν μάλιστα και ο πλέον αισιόδοξος, όπως είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Δ. Χριστόφιας, έχει στιγμές απογοήτευσης και απαισιοδοξίας, τότε ο σκεπτικισμός σε διακατέχει.
«Αυτοί οι αχόρταγοι Τούρκοι» , έτσι εξέφρασε την απογοήτευσή του ο κ. Δ. Χριστόφιας μετά τη συνάντησή του με τον εγκάθετο της Άγκυρας κ. Μεχμέτ Αλή Ταλάτ για τη διαπραγμάτευση για το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη.
Αρχικά, οι Τούρκοι είχαν ζητήσει -προκειμένου να συναινέσουν στο άνοιγμα- να αναλάβει η Ελληνοκυπριακή (Ε/κ) πλευρά το κόστος κάποιων τμημάτων του οδικού δικτύου της περιοχής τους, ύψους δέκα περίπου εκ. ευρώ.
Μόλις η Ε/κ πλευρά αποδέχτηκε το αίτημά τους, πιστοί στο ανατολίτικο παζάρι, ζήτησαν και την ηλεκτροδότηση του Κόκκινου. Μόλις και αυτό το αίτημά τους έγινε αποδεκτό, ζήτησαν, άκουσον-άκουσον, να αναλάβει η Ε/κ πλευρά και τον εφοδιασμό της περιοχής με πετρέλαιο που, ουσιαστικά, θα χρησιμοποιούνταν από τα κατοχικά στρατεύματα αφού εκεί τίποτα άλλο δεν υπήρχε! »

ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΑΙ....

Η Πανελλήνια Ένωση Νέων Αγροτών (ΠΕΝΑ) καταγγέλει σε ανακοίνωσή της (21.1.2010) την απαξιωτική μεταχείριση που υφίσταται από τους «εναλλασσόμενους» Υπουργούς στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων(ΥΠΑΑΤ).

Η ΠΕΝΑ «συμμετέχει στις κινητοποιήσεις του συνόλου του αγροτικού κόσμου...., επιδιώκει μια μακροχρόνια αγροτική πολιτική (σε συμφωνία με όλους τους κοινωνικούς εταίρους και τα κόμματα) και διαμαρτύρεται έντονα για την αναξιοπιστία του Υπουργείου και την περιφρόνηση της προσωπικότητας των υποψηφίων προς ένταξη στο Πρόγραμμα Νέων Γεωργών, οι οποίοι από την πρόσκληση της 27-1-2009 περιμένουν ένα ολόκληρο χρόνο μετά τις αποφάσεις που έπρεπε, όπως προκήρυσσε η πρόσκληση, να βγουν σε τέσσερις μήνες. Οι ίδιες απαράδεκτες καθυστερήσεις συμβαίνουν σχεδόν με όλα τα αγροτικά θέματα, ενώ οι απαιτήσεις τρίτων από τους αγρότες επιβαρύνονται με δυσβάστακτους «τόκους υπερημερίας». Εξ άλλου η ΠΕΝΑ καλεί στις 27 Ιαν 2010,ώρα 11.30 , στην Αθήνα ( πλατεία Καραϊσκάκη, Ξενοδοχείο Στάνλεϋ) τους νέους αγρότες και τους υποψήφιους νέους γεωργούς σε συνάντηση, συζήτηση και διαμαρτυρία για το Μέλλον του Αγροτικού Κόσμου και το Πρόγραμμα Νέων Γεωργών.

Αξιοσημείωτο στοιχείο της ανακοίνωσης των Νέων Αγροτών είναι η διαπίστωση της ανάγκης για συντονισμένη και «εστιασμένη» δράση του σημερινού αγροτικού κινήματος, με την υποστήριξη κατά το δυνατόν περισσοτέρων κοινωνικών ομάδων, ώστε να μην δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα στην κοινωνία. Η διαπίστωση αυτή έχει πραγματικά μεγάλη αξία σε ένα διεκδικητικό κίνημα, που στο παρελθόν υπό την επίδραση διαφόρων «πλειοδοτών» συνήθισε να επιδίδεται σε δράσεις προβληματικές και απωθητικές για την ευρύτερη κοινωνία , αντί να επιχειρεί να κερδίσει την συμπαράστασή της.
Η ΠΕΝΑ καταθέτει ακόμη μια σειρά από προτάσεις για την αναζωογόνηση της αγροτικής παραγωγής , ιδιαίτερα εν όψει του «τέλους της ιστορίας» των επιδοτήσεων το έτος 2013 . Ξεχωρίζουμε μερικές από αυτές :

Να προσδιορισθεί ο όρος «επαγγελματίας αγρότης», να μην δημιουργούνται στρεβλώσεις στον Αγροτικό Συνδικαλισμό (με επιλεκτικές ετήσιες χρηματοδοτήσεις λειτουργικών δαπανών), να οργανωθεί το μητρώο αγροτών και να καταξιωθεί το αγροτικό επάγγελμα.
Να βελτιωθούν ή να δημιουργηθούν υποδομές, εγγειοβελτιωτικά, αρδευτικά και επενδύσεις. Ακόμα Express Σχέδια Βελτίωσης για γεωργούς για στάγδην άρδευση (με ηλεκτρονική υποβολή για πραγματική εξπρές διαδικασία, όπως σε άλλα προγράμματα).
Να δημιουργηθεί παρατηρητήριο τιμών χονδρικής-λιανικής και παρατηρητήριο τιμών αγροεφοδίων, σε πολλά σημεία της Ελλάδας και δημοπρατήρια προϊόντων σε κάθε περιοχή για όλα τα αγροτικά προϊόντα, υποστηρίζοντας Τοπικές Εφοδιαστικές Αλυσίδες, Τοπικά Σύμφωνα Ποιότητας και «Αγορές παραγωγών-farmers market».
Να ενισχυθεί το συνεργατικό κίνημα σε όλη την χώρα και ιδιαίτερα στις περιοχές που δεν λειτουργούν τέτοιες δομές με Ομάδες παραγωγών ή με Συνεταιρισμούς ανά είδος ή για την Ολοκληρωμένη Παραγωγή-Διαχείριση αγροτικών προϊόντων ή Ενώσεις ανά προϊόν ή άλλες συλλογικές μορφές αγροτικής επιχειρηματικότητας.
Να αναγνωρισθεί η συμβολή των αγροτών στην απορρόφηση των ρύπων του θερμοκηπίου, τώρα που υπάρχει «εμπόριο ρύπων» και δυνατότητα παραγωγής ενέργειας (από τον ήλιο, τον αέρα, την βιομάζα, τους ελιαούχους σπόρους κλπ) ως αγροτικό προϊόν.
Δημιουργία Τράπεζας Γης με εγγυοδοσία του ελληνικού κράτους και διευκολύνσεις αγοράς ή μακροχρόνιας ενοικίασης γης από νέους αγρότες και ομάδες παραγώγων. Πρόβλεψη εταιρικού σχήματος από αγρότες και μη αγρότες για αξιοποίηση ιδιόκτητης αγροτικής γης (ποσοστιαία συνεκμετάλλευση αγροτικής παραγωγής). Κληρονομικές ρυθμίσεις, καθώς και εξασφάλιση χρήσης επαρκούς αγροτικής γης.
Υποστήριξη της συνεργασίας και δικτύωσης με τα σημεία κατανάλωσης για την προώθηση των αγροτικών μας προϊόντων και της Μεσογειακής Διατροφής, μέσω Τοπικών Εφοδιαστικών Αλυσίδων και Τοπικών Συμφώνων Ποιότητας. .
Ενίσχυση των αγροτών για τη μεταβατική περίοδο προς «νέες καλλιέργειες» ποιοτικών και πιστοποιημένων τροφίμων.
Συμμετοχή στη δημιουργία μηχανισμών εποπτείας της αγοράς των αγροτικών προϊόντων, για νέα χρηματοδοτικά μέσα (όπως Ηθική Τράπεζα, ΤΕΠΜΑγροτικών Εκμεταλεύσεων κλπ)

Οι προτάσεις της ΠΕΝΑ δηλώνουν ένα νέο ποιοτικό ρεύμα μέσα στα πλαίσια του αγροτικού κινήματος, με ευρύτερες συλλήψεις και στοχεύσεις : Ρεύμα ικανό να αντισταθεί στην άδηλη προτίμηση των μεγαλοπαραγόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για έναν νέο, διευρωπαϊκό και διεθνή καταμερισμό έργων, με σαφή προτίμηση της ελληνικής τουριστικής «μονοκαλλιέργειας» αλλά «θανατηφόρο» για τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα – «συμβατικά» και ποιοτικά..Υπενθυμίζω ότι και παλιότερα (4.5.2009 , ανάρτηση για εκδήλωση στα Μέγαρα), με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Γιάννη Τόλιου «Περιβάλλον και Αγροτική Πολιτική σε συνθήκες Παγκοσμιοποίησης»(2009, Εκδόσεις ΚΨΜ), είχαμε αναφερθεί στην βαθύτατη και δομική κρίση της ελληνικής γεωργίας, που είχε κύριο χαρακτηριστικό το εξωφρενικό ανισοζύγιο στις κινήσεις αγροτικών προϊόντων μεταξύ Ελλάδας και υπολοίπων χωρών της ΕΕ. Όπου μεταξύ 2000 και 2007,το ελληνικό έλλειμμα εκτινάχθηκε από το 1,659 εκατ. Ευρώ στα 2,477 εκατ......


Η ΠΕΝΑ(Χαλκοκονδύλη 36, Αθήνα, 10432, τηλ. 210 52 46 969) σε συνεργασία με την Ένωση Νέων Αγροτών Θεσσαλονίκης, οργανώνει Ημερίδα με θέμα «Το Μέλλον του Αγροτικού Κόσμου» στις 7 Φεβ 2009, μέσα στην Agrotica στην Θεσσαλονίκη.

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Συναντήθηκαν τελικά (19.1.2010) οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ - ύστερα από πρόσκληση του δεύτερου, σημειώστε παρακαλώ.... Και βρέθηκαν να συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι
« οι εκλογές στην αυτοδιοίκηση αποτελούν υπόθεση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε τοπικό επίπεδο και πως ενδεχόμενες συνεργασίες δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο κεντρικής κομματικής συμφωνίας»
Και κατά πως λέει η ανακοίνωση :

«Υιοθετήθηκε... η πρόταση των Οικολόγων Πράσινων (Σημειώνω εγώ..) για κοινή πρωτοβουλία όσον αφορά το εκλογικό σύστημα της αυτοδιοίκησης, όπου οι ρυθμίσεις του "Καλλικράτη" απειλούν να αποκλείσουν τη συμμετοχή ανεξάρτητων κινήσεων στις εκλογές για τους δήμους και τις περιφέρειες και να περιορίσουν, αντί να διευρύνουν, τη δημοκρατία και τη συμμετοχή των πολιτών στα τοπικά θέματα»........
Οι σημειώσεις επί του κειμένου της ανακοίνωσης από τον υποφαινόμενο, αποσκοπούν στο να δείξουν την αναζήτηση εταίρων από τον Συνασπισμό με τη μέθοδο των φιλοφρονήσεων - όπως λ.χ. αποτελεί η «αναγνώριση της πατρότητας» της πρότασης για το εκλογικό σύστημα στους ΟΠ - παρά το γεγονός ότι η τέτοια πρόταση ( συμμετοχής όλων των δυνάμεων στην τοπική αυτοδιοίκηση) είναι αυτονόητη και γενικής αποδοχής από τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες....
Το κυριότερο όμως πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι το πόρισμα της συνάντησης υπέρ της εντοπιότητας των αυτοδιοικητικών ζυμώσεων και εναντίον των «άνωθεν» κομματικών συμφωνιών, αφήνει ορθάνοικτη τη δυνατότητα για τον παραγοντισμό κομμάτων και πολιτικών ομάδων σε τοπικό επίπεδο.
Σωστή η βολή εναντίον του «κομματικού πατριωτισμού» και εναντίον του μοντέλου της τοπικής αυτοδιοίκησης, ως «ιμάντα μεταβίβασης» των κομματικών βουλήσεων. Από την άλλη όμως πλευρά οι δράσεις σε τοπικό επίπεδο δεν παύουν να απαιτούν ένα πλαίσιο αυτοδιοικητικών αρχών γενικής εφαρμογής, μακριά από τις μπουρδολογικές αοριστίες των προεκλογικών περιόδων όπως επίσης και εναντίον των «προσωπικών πολιτικών» : Μακριά από τις πληκτικές γενικολογίες των συμβατικών προγραμμάτων , αλλά και μακριά από τα προσωποκεντρικά αλισβερίσια... .

Ο ΚΥΚΛΟΦΟΡΩΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ !

Πριν από ένα τέταρτο αιώνα, όταν η αρχή «Ο ρυπαίνων πληρώνει» έκανε τις πρώτες διαδρομές της στους χώρους των οικολογιζόντων και στο ευρύτερο μορφωμένο κοινό, ο υποφαινόμενος υποστήριζε σε ένα άρθρο του στη ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (Γ.Σχίζας, «Ο κυκλοφορών να πληρώνει», Φεβρουάριος 1985) ότι η τιμή της βενζίνης θα μπορούσε να αποτελεί το βασικό «όχημα» για την επιβάρυνση των αυτοκινουμένων ανάλογα με τη ρύπανση και τα γενικότερα κόστη που προκαλούν στην κοινωνία και στο περιβάλλον. Έκτοτε σε σωρεία κειμένων , η αρχή της επιβάρυνσης της αυτοκίνησης σε βαθμό ανάλογο με την κατανάλωση βενζίνης – μια κατανάλωση που με τη σειρά της πιστοποιούσε τη χρησιμοποίηση οδικού χώρου και άλλων υπηρεσιών - αποτέλεσε για μένα σταθερό στοιχείο αναφοράς , με στόχο την γενικότερη, κυκλοφοριακή και πολεοδομική εξυγίανση.
Τον Οκτώβριο του 2006, σε ένα ομότιτλο κείμενο που δημοσιεύθηκε στην Αυγή (22.10.2006) και στη συνέχεια στον δικτυακό τόπο www. nomosphysis.org ,είχα την ευκαιρία να σχολιάσω μια σημαντική εξέλιξη επί του ζητήματος, που ήταν η εισαγωγή του μηχανισμού GPS στη Βρετανία με στόχο την δικαιότερη κατανομή των ασφαλίστρων μεταξύ των ασφαλιζομένων. Σημείωνα τότε :

«Σήμερα τα ασφάλιστρα έχουν σχέση με τον τύπο του αυτοκινήτου, χωρίς να συνδέονται με τον αριθμό των διανυομένων χιλιομέτρων – που όμως είναι καθοριστικός για την έκθεση ατόμων και οχημάτων σε διάφορους κινδύνους.. Κάποιες βρετανικές εταιρείες σκέφθηκαν να αντικαταστήσουν τα σημερινά «άκαμπτα» ασφάλιστρα με άλλα «ευέλικτα», που εξαρτώνται από τον αριθμό των χιλιομέτρων που διανύει το όχημα και από τις περιοχές στις οποίες κινείται - που συνήθως έχουν διαφορετικές κυκλοφοριακές εντάσεις και επικινδυνότητες....Σε αντίθεση με τα επί «δικαίους και αδίκους ασφάλιστρα, τα ευέλικτα ασφάλιστρα δημιουργούν αντικίνητρα στην κυκλοφορία και συμβάλλουν στον εξορθολογισμό της κινητικότητας. Αυτή η εκ πρώτης όψεως μικρή συμβολή θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, εφόσον τα συνολικά κόστη της αυτοκίνησης επιρρίπτονταν στους αυτοκινούμενους ανάλογα με την κυκλοφορία τους στον οδικό χώρο. Σήμερα τα κόστη που προκαλούνται από την αυτοκίνηση, η διάνοιξη και συντήρηση του οδικού δικτύου, οι υπηρεσίες τροχαίας κλπ, καταβάλλονται από ένα απροσδιόριστο κοινωνικό σώμα, καθώς και δια μέσου διαφόρων πάγιων επιβαρύνσεων όπως οι ετήσιες εισφορές. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι οδηγοί έχουν «αντικειμενικό συμφέρον» να καταναλώνουν όσο γίνεται περισσότερα χιλιόμετρα, προκειμένου να αποσβέσουν την αξία του αυτοκινήτου ! Εάν όμως πλήρωναν τα κόστη της αυτοκίνησης με βάση τον αριθμό των διανυομένων χιλιομέτρων, τότε θα είχαν συγκεκριμένα κίνητρα για τον εξορθολογισμό της οδικής τους συμπεριφοράς»

Με βάση αυτό το σκεπτικό, βρήκα τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Γ.Παπακωνσταντίνου σχετικά με το μοντέλο επιβάρυνσης των οχημάτων με βάση τη χρήση και όχι τη κατοχή τους, ως εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Μακάρι το 2011 να κερδίσει αυτός ο «εξορθολογισμός» - που συνιστά ταυτόχρονα και εφαρμογή της δημοκρατικής και περιβαλλοντικής αρχής «Ο ρυπαίνων πληρώνει» ! Αντίθετα βρήκα μάλλον μίζερες και «νεοφοβικές» τις επικρίσεις ορισμένων κύκλων, όπως επίσης θεώρησα άστοχη τη συσχέτιση του GPS με την αστυνόμευση των πολιτών.
Φυσικά η ορθολογική κοστολόγηση της αυτοκίνησης και η ασφαλιστική επιβάρυνση με βάση την πραγματική διακινδύνευση των αυτοκινουμένων, δεν αποτελεί παρά ένα μέρος της απάντησης στο τεράστιο πρόβλημα της κυκλοφοριακής εξυγίανσης. Χρειάζεται να γίνουν πολλά, χρειάζεται ένα πλουραλιστικό σύστημα κυκλοφορίας, χρειάζεται η παροχή πρωτοκαθεδρίας στον «αν-όργανο» ή μη εποχούμενο χρήστη της πόλης, που είναι ο πεζός – για να επανέλθουμε στο ρεφραίν δεκαετιών....

YΓ

Στη φωτογραφία διακρίνεται παραδοσιακό σύστημα φορητού υπολογιστού και συστήματος GPS επί οχήματος ενός φορολογίσιμου ημιόνου...

ΔΡΑΓΩΝΑ, ΘΟΔΩΡΑΚΗΣ, ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΟΛΙΑ

Ποσάκις υμάς, υπό σφων αυτών απολλυμένους, η δόξα των προγόνων περισώσει;
(Πόσες φορές εσείς, χαμένοι από τις ίδιες σας τις πράξεις, θα περισωθείτε από τη δόξα των προγόνων σας;)
48 πΧ, Ιούλιος Καίσαρ σε απάντηση αιτήματος Αθηναίων που επικαλούντο την αρχαία δόξα


Ο αγωνιστής που θέλει να παραμείνει αγωνιστής μέχρις εσχάτων , είναι μια σπάνια ποιότητα στη χώρα μας. Και τούτο γιατί οι αγωνιστές στη φάση της ηλικιακής ωρίμανσης είθισται να μετατρέπονται σε εικονίσματα, σεβάσμια εκατέρωθεν πλην παροπλισμένα και «εξ-ουδετερωμένα» στις ενεστώσες μάχες.
Τα τελευταία χρόνια ο Μίκης Θοδωράκης προτίμησε να μείνει ενεργός και να μην εξελιχθεί σε «αβλαβές εικόνισμα» ή σε εξέχοντα θαμώνα εθνικών επετείων . Ιδιαίτερα στη περίπτωση του αποικιακού Σχεδίου Ανάν, που απεμπολούσε τα δίκαια του Κυπριακού Ελληνισμού ενώ επί πλέον τραυμάτιζε τον Ευρωπαϊκό Νομικό Πολιτισμό, ο διαπρεπής συνθέτης συμπαρατάχθηκε με το ΟΧΙ του ευρύτατου , δημοκρατικού και πατριωτικού μετώπου, σε Ελλάδα και Κύπρο.Και με αυτό το τρόπο αψήφησε τους διαπλεκόμενους της Νέας Τάξης, τους μιντιοκράτορες, τους πολιτικούς χαμαιλέοντες και τους «προοδευτικούς» της υποταγής.
Σήμερα ο Μίκης Θοδωράκης ορθώνει τον κριτικό του λόγο απέναντι στους θεωρητικούς της εθνοαποδόμησης και στους αναθεωρητές της Ελληνικής Ιστορίας, θέτοντας ζητήματα που αξίζουν σχολιασμό και παραπέρα ανάπτυξη. Που χρήζουν προσέγγισης από τη σκοπιά της διαλεκτικής, χωρίς δογματικές εμμονές, χωρίς νεωτεριστικά συμπλέγματα και «προοδευτιλίκια», χωρίς αντικαρατζαφερικούς εξορκισμούς. Αξίζει λοιπόν να ασχοληθούμε με αυτό τον κριτικό λόγο.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΟΙΩΣΗΣ

Εν αρχή ήν η «εθνική ταυτότητα» και η προσπάθεια «αλλοίωσής» της. Η επισήμανση αυτή του Μίκη Θοδωράκη στην απάντησή του προς την Θάλεια Δραγώνα, θέτει το ζήτημα της διαχρονικής εξέλιξης αυτής της ταυτότητας, και πιο συγκεκριμένα τον ορισμό της «αλλοίωσης».Με δεδομένο ότι οι ταυτότητες διατηρούν τη συνέχειά τους αλλά και μεταβάλλονται μέσα στο χρόνο, ότι οι εθνικές συλλογικότητες δεν είναι σχηματισμοί «μαρμαρωμένοι» και «ταριχευμένοι» , όπως π.χ. ο μεσαιωνικός ελληνισμός δεν είναι ίδιος με τον νεώτερο ελληνισμό, κλπ.κλπ.., «αλλοίωση» συνιστά όχι μια οποιαδήποτε μεταβολή αλλά μια ειδική μορφή έξωθεν μεταβολής και επιβολής πάνω στους τρέχοντες ελληνικούς χαρακτήρες. Με βάση αυτό θα μπορούσε εύλογα να πει κανείς ότι η οποιαδήποτε μεταβολή των εθνικών χαρακτηριστικών δεν συνιστά αναγκαστικά «αλλοίωση» και δεν δικαιολογεί θορύβους και συναγερμούς .
Οι αξιολογήσεις του ΜΘ σχετικά με την ελληνική ιστορία , θέτουν επίσης διάφορα ζητήματα. Ειδικά η συσχέτιση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ της κατοχής με το αίτημα της «αναγέννησης της ελληνικής πατρίδας», φαίνεται μάλλον προβληματική, με δεδομένη την τότε κυριαρχίας του τριτοδιεθνιστικού λόγου, των σταλινικών ιδεών που θεωρούσαν τους εθνικούς σχηματισμούς ως καθαρά φαντασιακούς, και του εγχειρήματος της δημιουργίας «Μακεδονικού Κράτους» με τη συγκόλληση σλαβομακεδονικών, ελληνικών και βουλγαρικών εδαφών.

Η κυριότερη όμως ένσταση στις απόψεις του ΜΘ, αφορά τις ιδέες του για την δυναμική της ελληνικής ιστορίας. Σημειώνει ο ΜΘ στην απάντησή του προς τη ΘΔ
«....αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι ιδέες για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους και όλα τα «πιστεύω» που εσείς σήμερα απορρίπτετε ως άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και εκτός ιστορικής πραγματικότητας, τότε δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν η Επανάσταση του ΄21, το κίνημα του Φιλελληνισμού, το δημοκρατικό κίνημα του Μακρυγιάννη, η αποπομπή του Όθωνα, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Εθνική Αντίσταση. Δεν θα υπήρχε ο Άρης Βελουχιώτης..... Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπήρχαν οι δημοκρατικοί αγώνες και η Αντίσταση κατά της χούντας. Δεν θα υπήρχαν ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Καλομοίρης,ο Καζαντζάκης, o Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο Εγγονόπουλος,ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο Παρθένης, ο Καμπανέλλης, ο Γεωργουσόπουλος, ο Κουν, ο Μινωτής, ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος»..

Ο ιδεαλισμός του ΜΘ θεωρεί ότι η δυναμική των ελληνικών αγώνων και της δημιουργικής δράσης τόσων προσωπικοτήτων,αντλήθηκε από την ευθύνη μπροστά στη τρισχιλιετή ιστορία. Στη πραγματικότητα όμως οι αγώνες , από το 21 έως τη χούντα και μεταγενέστερα, ήταν γειωμένοι στα αντίστοιχα αιτήματα και στις ανάγκες κάθε συγκεκριμένης περιόδου. Οι αγώνες αυτοί πρωτίστως είχαν σάρκα και οστά, εξέφραζαν κοινωνικά ρεύματα και ανταποκρίνονταν στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία , όσο και αν αντλούσαν έμπνευση από στοιχεία του ενδοξου παρελθόντος,.Οι αγώνες αυτοί θα υπήρχαν , ΜΕ ή ΧΩΡΙΣ τη συνέχεια της ελληνικότητας, από τη 1η χιλιετία προ Χριστού και εντεύθεν.
Ο «αναθεωρητισμός» της ελληνικής ιστορίας, όπως εκφράζεται από τη ΘΔ και άλλους, έχει ως καθοδηγητική ιδέα την υποτιθέμενη «ευκαιριακή» συγκρότηση του εθνικού μας σχηματισμού και τη δημιουργία «εθνικής συνείδησης» τον 19ο αιώνα. Η αντίληψη αυτή κατασκευάζει μια έννοια «εθνικής συνείδησης» και επιχειρεί να την «φορέσει» σε διαφορετικές περιόδους – παρακάμπτοντας τη δήλωση της «ελληνικότητας» σε διαφορετικούς χρόνους από πληθυσμούς διάσπαρτους στο χώρο της Βαλκανικής – και όχι μόνο. Οι θεωρητικοί της ανάδυσης της ελληνικότητας τον 19ο αιώνα «εκ του μηδενός», έχουν «το βάρος της αποδείξεως» δύο εξελίξεων

Α. Του προσδιορισμού της ιστορικής περιόδου εξάλειψης της ελληνικότητας, όπως
έγινε με λαούς όπως οι Χεταίοι, οι Φοίνικες κλπ
Β. Της διαδικασίας «επαν-ιδιοποίησης» της ελληνικής ταυτότητας και ιστορίας από
ένα άλλο πληθυσμιακό μόρφωμα, μη ελληνικό αλλά ταυτόχρονα ικανό να
αξιολογεί ως σημαντική την εικόνα του αρχαιοελληνικού παρελθόντος.

ΟΥΤΕ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΕΤΕΡΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Ο ΜΘ καταγγέλει τα λεγόμενα περί «Εθνοκεντρισμού» από τη ΘΔ , καθώς επίσης και την αποσιώπηση ή αποδυνάμωση των ευθυνών του ξένου παράγοντα στη διαμόρφωση της ελληνικής ιστορίας. Και ναι μεν δεν χωράει αμφιβολία ότι ο «εθνοκεντρισμός» και η εξαγωγή ευθυνών, υπάρχει σε ορισμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, όμως επίσης υπάρχει και παραϋπάρχει η λογική της εξαρτημένης, δυτικοστραφούς, «προγραμματόφιλης», κομπλεξικής και ευρω-επαρχιώτικης συμπεριφοράς : Η λογική της άκριτης αντιγραφής των «επιτευγμάτων» της εσπερίας, του διανοητικού αυτομαστιγώματος και της αυτοκαταβύθισης στα τάρταρα της ασημαντότητας. Με δεδομένο τώρα ότι τα «λάθη» που επιστρατεύονται για να αντιμετωπίσουν άλλα «λάθη» , όσο κι αν είναι δραστικά στο παρόν δεν μπορούν να αποτελούν τελική λύση, το ζητούμενο δεν είναι ένας θεραπευτικός εθνοκεντρισμός έναντι της λογικής της υποτέλειας, αλλά ένας ελληνισμός που αναγνωρίζοντας σαν αφετηρία τον εαυτό του ξανοίγεται και «παίζει» στο μεγάλο γήπεδο των οικουμενικών προβλημάτων. Ούτε αυτιστικός, ούτε ετεροπροσδιοριζόμενος. Χωρίς έπαρση, αλλά και χωρίς αισθήματα μειονεξίας..
Ο ΜΘ αναφέρεται στο ρόλο του «ξένου παράγοντα» δικαίως, έχοντας προφανώς αυτό που δεν έχουν οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές» και «νεωτεριστές» της χώρας μας : Δηλαδή την αίσθηση ότι δεν είμαστε η Γερμανία ή η Αγγλία, αλλά μια χώρα μικρή, που απέκτησε και διατήρησε την κρατική της υπόσταση σε ένα περιβάλλον αποικιακό ή «μεταποικιακό», έμφορτο από ωμές πολιτικές επεμβάσεις. Δηλαδή έχοντας μια αίσθηση μάλλον πικρή για τους «προοδευτικούς», που ευδοκιμούν στο ρόλο του «κατά φαντασίαν κεντροευρωπαίου» - αρνούμενοι την βαλκανική μας ταυτότητα και τον επιθετικό περίγυρο που την χαρακτηρίζει ...
Η Θάλεια Δραγώνα αντικρούει την ρομαντική αντίληψη του 19ου αιώνα «....σύμφωνα με την οποία το έθνος αποτελεί οικουμενική, «φυσική» οντότητα, ανεξάρτητη από το χρόνο και το χώρο, και η εθνική ταυτότητα, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση κοινωνικής ομοψυχίας και συνοχής», προκαλώντας τον αντίλογο του Μίκη Θοδωράκη. Στην ιστορία οι διάφορες συλλογικότητες αναδύθηκαν ή διαλύθηκαν μέσα από διάφορες δυναμικές εξελίξεις, και τουτο σημαίνει για την εποχή μας ότι μια εθνική συλλογικότητα μπορεί να είναι βιώσιμη - όπως επίσης μπορεί να είναι καταδικασμένη στην εξαφάνιση, από εσωτερικές ή εξωτερικές εξελίξεις. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι άνθρωποι θα εντάσσονται σε συλλογικότητες, θα αναζητούν το οικείο, θα βιώνουν και θα προσλαμβάνουν ταυτότητες. Και μάλιστα θα προσλαμβάνουν ταυτότητες πολλαπλές και «υπάλληλες» - π.χ. Αθηναίος, Στερεολαδίτης, Έλληνας, Βαλκάνιος , Ευρωπαίος - κατά το σχήμα που υπέδειξε ο Εντγκάρ Μορέν στο έργο του «Γη Πατρίδα».
Επομένως ματαιοπονούν οι κάνοντες προμόσιον στην παγκοσμιοποίηση – οπαδοί του ενιαίου πολιτιστικού πολτού, μοναχικοί καταναλωτές, χρήστες της γης ως "ξενοδοχειακού χώρου" : Δεν θα τους αποστομώσουμε με το δόγμα του εμβατηρίου («Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»....) αλλά με τη ζωντανή και απτή προσπάθεια για μια αειφορική ελληνική ταυτότητα ...

ΥΓ

Η φωτογραφία είναι από την Αμερική του προεκλογικού αγώνα μεταξύ Ομπάμα και Μακαίην, έξω από Ελληνορθόδοξη Εκκλησία.Ακριβής μετάφραση :

"ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ , Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Μ@Λ@Κ@Σ"
Ελληνική μου λεβεντιά, με άλλα λόγια...

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ...

Για μια ακόμη φορά , καλλιτέχνες και συντελεστές της 7ης Τέχνης βγάζουν στον αέρα τη διαμαρτυρία τους για τη διαχείριση των πολιτιστικών υποθέσεων : Για τη χρόνια αδιαφάνεια και προχειρότητα, για την απουσία κριτηρίων και δράσεων για την προώθηση ενός καλλιτεχνικού είδους όπως το ντοκυμαντέρ : Που ανασυνθέτει τη πραγματικότητα και επιτρέπει μια αποτελεσματική ματιά στα βαθύτερα συστατικά της στοιχεία.

Ανάμεσά τους και η Λουκία Ρικάκη, γνωστή στο oikonikipragmatikotita από τη διοργάνωση δύο ποιοτικών φεστιβάλ, του ECOFILMS στη Ρόδο και του «Φεστιβάλ Ταινιών Υγείας» στην Κω.
Παραγωγοί και σκηνοθέτες 14 συνολικά ντοκιμαντέρ, δηλώνουν αποχή από τη φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Και υπογραμμίζουν : «... καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τις φετινές μας ταινίες, παρά τη δύσκολη οικονομική κατάσταση και τις καθυστερήσεις ή περικοπές χρηματοδότησης από κρατικούς φορείς, ιδιώτες και χορηγούς....Μας ενώνει η κοινή αγωνία ενός νέου Νόμου για τον Κινηματογράφο. Η ίδια αγωνία οδήγησε τους περισσότερους από εμάς στο να γίνουμε μέλη του κινήματος «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους υπόλοιπους συναδέλφους σε μια σειρά δράσεων, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η αποχή από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2009. Μια πράξη διαμαρτυρίας για τη χρονίζουσα αδράνεια των κυβερνήσεων απέναντι στο συλλογικό αίτημα του χώρου για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για τον Κινηματογράφο, άρα και το Ντοκιμαντέρ. Ζητούμε από το Υπουργείο Πολιτισμού να υλοποιήσει επιτέλους την δημόσια δέσμευσή του, καταθέτοντας και ψηφίζοντας το νέο Νόμο που θα επιλύει τα χρόνια προβλήματα του Κινηματογράφου... Ζητάμε την ίδρυση μιας Εθνικής Σχολής Κινηματογράφου στα πρότυπα των μεγάλων κινηματογραφικών σχολών, διεθνώς. Αγωνιζόμαστε για να ενεργοποιηθεί επιτέλους ο υφιστάμενος Νόμος της Πολιτείας περί καταβολής του 1,5% των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών υπέρ του Κινηματογράφου, κάτι που οι ιδιωτικοί σταθμοί συνειδητά, συστηματικά και παράνομα αρνούνται να εφαρμόσουν.... Οι δράσεις μας δεν αποτελούν επίθεση στο θεσμό του Φεστιβάλ αλλά προκύπτουν ως αποτέλεσμα συσσωρευμένων αδιεξόδων των τελευταίων ετών...

Υπογράφουν :
Γιάννης Αγγελάκης - Σκηνοθέτης Φρέντυ Βιανέλλης - Σκηνοθέτης Μαρία Γεντέκου - Παραγωγός Νίκος Γραμματικός - Σκηνοθέτης Μανώλης Δημελλάς - Σκηνοθέτης Γιωργος Χρ. Ζέρβας -Σκηνοθέτης Τίμων Κουλμάσης - Σκηνοθέτης Θάνος Λαμπρόπουλος - Παραγωγός Καλλιόπη Λεγάκη - Σκηνοθέτις Βασίλης Λουλές - Σκηνοθέτης Γιάννης Μισουρίδης - Σκηνοθέτης Δημήτρης Παναγιωτάτος - Σκηνοθέτης Κατερίνα Πατρώνη - Σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη - Σκηνοθέτις Αντρέας Σιαδήμας - Παραγωγός Ηρώ Σιαφλιάκη - Σκηνοθέτις Σπύρος Τέσκος - Σκηνοθέτης

ΥΓ. Η "φωτοσύνθεση" ανήκει στον Σουηδό καλλιτέχνη Eric Johanson και έχει τίτλο "Manipulations"(Χειραγωγήσεις)

Πληροφορίες για τις δράση και τις πρωτοβουλίες της "Ομίχλης" http://fogfilms.org/

AΝΤΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗΣ

Ποιοί είναι αυτοί που σκοτώνουν, που βεβηλώνουν τάφους, που προσφεύγουν σε μεσαιωνικές μορφές προσβολής της μνήμης νεκρών, που καίνε και ξεσχίζουν ελληνικές σημαίες στα πλαίσια ενός ανθρωποφαγικού συμβολισμού - ίσως προσβάλλοντας λιγότερο εμάς τους Έλληνες αλλά πολύ περισσότερο δίνοντας διέξοδο στον εσωτερικό τους βόθρο; Ποιά δυστοπία εξυπηρετούν αυτά τα αποβράσματα, αυτοί οι άσχετοι με οποιαδήποτε έννοια πολιτικού πολιτισμού, με οποιοδήποτε γεναιοφροσύνη και ευθύτητα στην αντιμετώπιση του αντιπάλου;
Μήπως τελουν σε κατάσταση "συγκοινωνούντων δοχείων" με εκείνους που πρόσφατα προκάλεσαν τη δήλωση του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης περί "σταύρωσης" , με αποτέλεσμα κάποιοι Τούρκοι Δημοκράτες να βγουν στον αέρα και να καταγγείλουν τις πρακτικές της χώρας τους; Μήπως είναι αυτοί που εμμέσως πλην σαφώς κατακρίνονταν από έγκυρους Τούρκους δημοσιογράφους, όπως ο Εργκούν Μπαμπαχάν της "Σταρ", που με αφορμή τη δήλωση Βαρθολομαίου σημείωνε : "Δεν τους σταυρώνουμε( τους Έλληνες), αλλά τους καίμε τα σπίτια". Και στη συνέχεια αναφερόταν σε μια μαθήτρια του ελληνικού Ζαππείου Λυκείου, που πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό απαγγελίας του εθνικού ύμνου της Τουρκίας, μεταξύ των μαθητών της περιοχής Πέρα, που είναι κόρη της Μαριάνθης Σοζντέ, της Ίμβριας Ελληνίδας της οποίας το σπίτι πυρπολήθηκε πριν δέκα χρόνια , με αποτέλεσμα να καεί ζωντανός ο τετράχρονος, τότε, γιος της.
"Πώς πρέπει να ονομάσουμε μία βιαιοπραγία όπως αυτή της πυρπόλησης ενός σπιτιού μαζί με αυτούς που βρίσκονται μέσα....", έγραφε ο Μπαμπαχάν και σημείωνε: "Το δράμα αυτό δείχνει ότι η χώρα μας δεν είναι κάστρο της επιείκειας, όπως το παρουσιάζουν κάποιοι. Όπως ακριβώς συνέβη με τη βιαιοπραγία των επεισοδίων του 1955, με τα οποία ωθήσαμε σε φυγή όσους Ελληνες της Πόλης δεν είχαμε καταφέρει να διώξουμε με την ανταλλαγή πληθυσμών. Και όμως οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης που παρέμειναν στα χέρια των ``βάρβαρων`` Ελλήνων, είναι ακόμη εκεί. Εμείς, χάρη στην καταπληκτική επιείκειά μας (!) καταφέραμε να μηδενίσουμε σχεδόν τον αριθμό των Ελλήνων. Γαλουχήσαμε ανθρώπους, τόσο εχθρικούς απέναντι στον διαφορετικό, ώστε να μπορούν να καίνε ζωντανό ένα παιδί".

Η ιστορία που δεν κατανοείται επαναλαμβάνεται. Να δούμε τι θα γίνει και αυτή τη φορά - θα ξαναξεχάσουμε , θα ξαναθελήσουμε να εξευμενίσουμε το θηρίο με παροχές και υποχωρήσεις, θα αποδειχθούμε για άλλη μια φορά μονομερώς "ειρηνοποιοί;" Πάντως οι Ελληνοκύπριοι εργαζόμενοι της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ - εφημερίδας που διηύθυνε ο ΑΝΤΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗΣ - εκφράζουν την αγανάκτησή τους, δηλώνουν την διάθεσή τους να γράφουν άφοβα την αλήθεια, επικυρώνουν τις αντικατοχικές και αντιαποικιοκρατικές ιδέες κατά του Σχεδίου Ανάν, που ενέπνεαν τον Χατζηκωστή, κι ακόμη καταμαρτυρούν την διάχυτη εντύπωση περί ξένων μαγειρίων και λύσεων υποταγής του Κυπριακού Ελληνισμού:

"Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αντη Χατζηκωστή φαίνεται να στοχεύει στην αναρρίπιση παθών και μίσους. ..... Μακάρι να μην είναι σωστές οι εκτιμήσεις μας.Το Συγκρότημα ΔΙΑΣ (ιδιοκτησίας Χατζηκωστή)και ειδικά η (εφημερίδα) «Σημερινή» διαβεβαιώνουν τους Έλληνες της Κύπρου ότι δεν πρόκειται να ορρωδήσουν. Δεν θα φοβηθούν. Δεν θα τρομοκρατηθούν..... Οι δολοφόνοι απέτυχαν! Επειδή κατάφεραν να συσπειρώσουν και να εξοργίσουν ξανά και εμάς και τους πολίτες ενάντια στις καταχθόνιες και βρομερές μεθοδεύσεις τους".

ΥΓ.

Η φωτογραφία (πηγή : aristerospatriotis.blogspot.com ) είναι από την Κωνσταντινούπολη του Σεπτεμβρίου του 1955....

ΟΙ "ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ" ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ….

Κατατρέχουν την γραφικότητα
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Στον Πρωθυπουργό, στην Υπουργό Περιβάλλοντος και γενικά στους συντάκτες του κυβερνητικού νομοσχεδίου για τις ΑΠΕ, απευθύνεται επιστολή και υπόμνημα που συνέταξε η «Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία», ζητώντας παράλληλα την προσυπογραφή περιβαλλοντικών οργανώσεων και σχετικών φορέων. Σημειώνει η Ορνιθολογική :

«... στην προσπάθεια να δοθούν λύσεις για την κλιματική αλλαγή δημιουργείται ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα: η άνευ όρων πρόσβαση μιας αναπτυξιακής δραστηριότητας στους τελευταίους ανέγγιχτους πυρήνες της ελληνικής φύσης...Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής φύσης που οι ευαίσθητες αυτές περιοχές γίνονται προσβάσιμες σε τέτοια κλίμακα σε εμπορική εκμετάλλευση. Και αυτό έχει γίνει δυνατό βασισμένο στην υπόθεση ότι η ανάπτυξη αυτή είναι «πράσινη» και καθαρή. Η αιολική ενέργεια είναι μια καθαρή μεν δραστηριότητα ως προς τις εκπομπές αερίων ρύπων, βιομηχανική δε ως προς τις σημαντικές επιπτώσεις της στη φύση. Η «πράσινη ανάπτυξη» δεν είναι και τόσο πράσινη λοιπόν. Εκτός εάν γίνει με γνώμονα τον ορθό περιβαλλοντικό σχεδιασμό.... Το σχέδιο νόμου για τις ΑΠΕ τοποθετεί αιολικά πάρκα παντού, χωρίς καμία σοβαρή πρόβλεψη για δικλείδες ασφαλείας που θα προστατεύουν την φύση. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι τελευταίες ανέγγιχτες βουνοκορφές και νησίδες της χώρας θα γεμίσουν δρόμους, δίκτυα μεταφοράς ρεύματος και άλλα έργα υποδομής, θα γίνουν εύκολα προσβάσιμες, και άρα ευάλωτες σε περαιτέρω υποβάθμιση. Έτσι, οι πιο σημαντικές περιοχές της χώρας για την διατήρηση της βιοποικιλότητας υποβαθμίζονται ανεπανόρθωτα.....»

Αυτά και πολλά άλλα εμπεριέχουν τα κείμενα της Ορνιθολογικής, με αφορμή τη χερσαία δράση της αιολικής βιομηχανίας και τον επακόλουθο ευτελισμό του τοπίου. Ίσως πιο αξιοσημείωτη από όλες είναι η αναφορά στη σχέση κλίματος και βιοποικιλότητας .

Παρατηρεί η "Ορνιθολογική" : «Η κλιματική αλλαγή και η διατήρηση της βιοποικιλότητας έχουν μία δυναμική και αλληλοεξαρτώμενη σχέση, η οποία συχνά παραβλέπεται. Από την μία πλευρά, η κλιματική αλλαγή αναδεικνύεται ως η πλέον κρίσιμη απειλή για τα οικοσυστήματα και τα είδη μέχρι το τέλος του αιώνα. Από την άλλη, η διατήρηση της βιοποικιλότητας συμβάλει στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, καθώς τα οικοσυστήματα δεσμεύουν άνθρακα. Εάν δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην κλιματική αλλαγή από ότι στην διατήρηση της βιοποικιλότητας, η ισορροπία αυτή διαταράσσεται».

ΥΓ

Η φωτογραφία είναι από αιολικό πάρκο στη Δανία, εγκατεστημένο στη θάλασσα. Για πληροφορίες και συνυπογραφή των κειμένων προς τον Πρωθυπουργό μπορεί να απευθυνθεί κανείς στη διεύθυνση:
Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία, Βασ. Ηρακλείου 24, Αθήνα 10682τηλ./φαξ: 210 8228704 & 210 8227937 http://ornithologiki.gr/gr/hos/support.php , info@ornithologiki.gr

ΜΙΞΕΡ Ή ΟΣΜΩΣΗ;

Η ιδέα μιας «μεταεθνικής» ή «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές της εποχής μας. Πολλοί φαντασιώνουν ότι η συνεύρεση των λαών σε έναν γεωγραφικό χώρο θα άρει τις διαφορές μεταξύ τους και θα οδηγήσει «τελικά» στο μεγάλο, ενιαίο και απελευθερωτικό μέτωπο των «καλών» εναντίον των «κακών». Οι ίδιοι υποβαθμίζουν τα μεταξύ των λαών σημεία τριβής, τις εκατέρωθεν ιδεολογικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές στάσεις , που αποτέλεσαν συνεκτική ύλη διαφορετικών κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών και οδήγησαν σε πολέμους . Θεωρούν ως συμβιώσιμες τις απόψεις ενός Μουσουλμάνου υπέρ της πολυγαμίας με αυτές ενός μονογαμικού Χριστιανού, την αποδοχή του σώματος από ορισμένες ανατολικές κουλτούρες και τον πουριτανισμό από άλλες. Θεωρούν ότι η «κουλτούρα» της πατρικής εξουσίας, της ανδροκρατίας, της «ομοφοβίας», της δογματικής «παιδείας εξ αποκαλύψεως», της γεροντοκρατίας, της μεταφυσικής, μπορεί να συμβιώνει ειρηνικά με τη «κουλτούρα» της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης,του ελεύθερου ερωτισμού, της ισότητας των φύλων και των γενεών, του άνευ όρων και ορίων κριτικού πνεύματος.
Αφενός το κεφάλαιο, που ενδιαφέρεται διακαώς για τον εφεδρικό στρατό εργασίας ενώ το ίδιο μπορεί να κατοικοεδρεύει σε καλώς φυλασσόμενες «ιδιωτικές πόλεις» , και αφετέρου ένα κομάτι της Αριστεράς, που επιδιώκει την στρατολόγηση των παριών , αποτελούν τις κύριες προωθητικές δυνάμεις της νέας ουτοπίας. Μιάς ουτοπίας που παραμερίζει με «ανθρωπιστικές» κορώνες την προβληματική για τη συμβατότητα λαών και πολιτισμών, που αντιπαρέρχεται την έννοια της «φέρουσας ικανότητας» ενός γεωγραφικού και κοινωνικού χώρου, που δέχεται ευχαρίστως την αναδιανομή του εθνικού δημόσιου χώρου (υποδομές, συστήματα πρόνοιας, προστασίας κλπ) προς όφελος ξένων πολιτών, χωρίς προηγουμένως να έχει αντλήσει τη συναίνεση της εγχώριας κοινωνίας.
Αντίθετα προς αυτή τη συμπαράταξη ιδεολογημάτων και συμφερόντων και την τοποθέτηση των λαών σε μίξερ με στόχο την άντληση ενός ενιαίου πολιτιστικού πολτού, είναι η λογική της ήπιας συσχέτισης λαών και πολιτισμών : Είναι η λογική της «όσμωσης», της σταδιακής συνάντησης του «ξένου» με το «εγχώριο» στοιχείο,της καταγγελίας των «αυτοκρατορικών» σχημάτων καπιταλιστικής ή Σταλινικής χροιάς που προτείνονται ως οικουμενικές λύσεις. Η λογική της υπεύθυνης σχέσης με τον τρίτο κόσμο αντί της ιδιοτελούς μεταφοράς του στα πλαίσια του πρώτου κόσμου....


Υ.Γ.1
Ά, ξέχασα να πω τη στερεότυπη εισαγωγική – απενοχοποιητική έκφραση «Εγώ δεν είμαι εθνικιστής....αλλά πιστεύω ότι....» , ή κάτι αντίστοιχο «εγώ δεν είμαι ρατσιστής και ξενοφοβικός, αλλά νομίζω πως......» κλπ.κλπ.Με συγχωρείτε, δεν θα το ξανακάνω....
ΥΓ.2
Έπεται αξιολόγηση διαφόρων απόψεων για το νομοσχέδιο περί μετανάστευσης.. Αναμείνατε στο ιντερνέτ σας.....

Y.Γ.3

Η φωτογραφία είναι μάλλον της Μαρίας Ολυμπίου(Κύπρος), και μάλλον από τον Λίβανο. Οπωσδήποτε πάντως δεν είναι δική μου...

ΠΡΑΓΑ ΖΑΦΕΙΡΟΠΕΤΡΑ ΣΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙ.....

Ποιός άραγε να θυμάται την «εξω-φρενική» και συνάμα αυτάρεσκη , ποιητική απόφανση του Κωστή Παλαμά : «Αθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δακτυλίδι;» Υποθέτω πολύ λίγοι, όπως επίσης λιγότεροι πρέπει να είναι αυτοί που ενσκύπτουν στο αυτιστικό πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής, με πυρήνα τον λεγόμενο «μεσοπόλεμο», όταν η Σοφία Βέμπο τραγουδούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ : «Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη, Βιέννη- μπρος στην Αθήνα καμιά σας καμιά σας δεν βγαίνει.......»
Στην ελληνική περίπτωση , το κριτικό πνεύμα θα έπρεπε να καταλήγει σε ένα ανελέητο μαστίγωμα της παρελθούσας και της τρέχουσας «αθηναϊοφιλικής» μιζέριας.Ευτυχώς όμως, χάρις στον Διονύσιο Σολωμό και στην διαχρονική επιταγή του – «το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» - κι ακόμη χάρις στην κυρία Άννα Διαμαντοπούλου (!) που πρόσφατα ανακάλυψε τα προβλήματα του αθηναϊκού κέντρου(Ελευθεροτυπία 7.1.2010), μπορούμε τουλάχιστον να πορευόμαστε σε μια κατεύθυνση.Μπορούμε τουλάχιστον να λέμε τα σύκα σύκα, τη σκάφη σκάφη, και το αθηναϊκό κέντρο φτωχογειτονιά του Καράτσι....
Και όμως υπάρχουν αστικά κέντρα που ανεβάζουν τον πήχυ της ζωής. Που ενισχύουν τη διαρκή άμιλλα του «καλυτερότερου» με το «καλύτερο», που παράγουν ένα δημόσιο και συλλογικό εισόδημα αισθητικής, ευρυθμίας, ευρηματικότητας, βιοκλιματικής, λειτουργικότητας υπέρ των πεζών, ανοικτότητας χώρου, ιστορικής αναπόλησης μέσω καλά διατηρημένων μνημείων αλλά και διαρκούς «εμφύτευσης» νεωτερισμών. Και τέτοιο είναι το κέντρο της Πράγας . Και μάλιστα είναι το κέντρο που έχει την τάση να «μεθίσταται»– για να χρησιμοποιήσουμε ένα μάλλον «κακό ρήμα», δηλωτικό συνήθως της μετακίνησης καρκινικών όγκων - προς τον ευρύτερο αστικό χώρο, προκαλώντας αρχιτεκτονικές φόρμες και κατασκευές τουλάχιστον αξιοσημείωτες, μερικές φορές ικανές να εξαντλούν όλους τους "υπερθετικούς" εγκωμιασμούς.
Εκ προοιμίου λοιπόν καταθέτω τα όπλα μιας λεκτικής περιγραφής – η οποία προφανώς δεν φτουράει.....Παραιτούμαι επίσης από όσες αναφορές αξίζει η κουζίνα, τα μπαρ, τα τοπικά γλυκά στους δρόμους , το ζεστό κρασί και τα λοιπά και τα λοιπά – γνώριμα εξ άλλου από τους τουριστικούς οδηγούς. Και σταθμεύω στα αψεγάδιαστα σύνολα κτιρίων που υπάρχουν σε αυτή τη θαυμαστή πόλη , χωρίς να διαμεσολαβούνται από κιτσοειδείς κατασκευές και αισθητικούς τραμπουκισμούς . Στέκομαι στην αναμφισβήτητη συνοχή και σύγκλιση των κτιριακών μορφών, που όμως δεν αίρουν την ποικιλότητα, την πολυμορφία των όψεων, την πολυχρωμία. Στο τεραίν της πόλης που είναι βαδίσιμο ακόμη και υπό συνθήκες παγετού – χάρις στις επιστρώσεις αλατιού και άμμου από τις δημοτικές αρχές. Στην απίστευτη πυκνότητα αγαλμάτων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο – για να χρησιμοποιήσουμε ένα «μπανάλ» μέτρο σύγκρισης, χρηστικό για άλλες επιστήμες... ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ : Στέκομαι στα αγάλματα και στους δημόσιους χώρους στην ολότητά τους , που είναι ΑΒΑΝΔΑΛΙΣΤΟΙ, καθαροί, περιποιημένοι.Που αποπνέουν ομορφιά και πολιτισμό...
Υποθέτω πως και σ’ αυτή την υπέροχη πόλη , με τις "ελληνικές" τιμές αλλά το μέσο μισθό να κυμαίνεται στα 800 ευρώ, υπάρχουν προβλήματα Πως υπάρχουν και περισσεύουν στην Πράγα παρίες, φτωχοδιάβολοι κάθε είδους, παραπονούμενοι και αγανακτισμένοι. Όμως επίσης υποθέτω ότι δεν περισσεύει εκείνο το άθλιο, ανεκτό από δικούς μας πολιτικούς ηγέτες, πνεύμα της καταστροφής. Το πνεύμα των φασιζόντων αντιποίνων, του βανδαλισμού που μοστράρεται σαν επανάσταση...
Υποθέτω λοιπόν ότι αυτή είναι η «τάξη πνευμάτων» στη σύγχρονη Πράγα. Υπάρχει όμως κι ένα μνημείο που κάθε άλλο με κάνει να υποθέτω . Είναι ένα μνημείο που δεσπόζει στις όχθες του ποταμού Vltava , στην καρδιά της Πράγας, που είναι σαν δείκτης ρολογιού , έχει μια αέναη κίνηση και ακούει στο όνομα «Metronome» (Μετρονόμος). Το μνημείο στήθηκε στη θέση ενός κολοσσιαίου ανδριάντα του Στάλιν, του μεγαλύτερου σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, που καταστράφηκε την περίοδο της αποσταλινοποίησης- το 1962, επί Χρουστώφ. Εδώ δεν "υποθέτω", αλλά είμαι σίγουρος : Ο «Μετρονόμος» - αλλοιώτικα «ο νόμος του μέτρου», σε ελεύθερη απόδοση : «παν μέτρον άριστον» - ήταν η απάντηση της κοινωνίας στο πνεύμα του «υπέρμετρου», του «υπερφίαλου» και του «υπεράνθρωπου», που προωθούσε ο υπαρκτός Σταλινισμός. Μια απάντηση που διατηρεί στο ακέραιο την αξία της, εν όψει νέων ερωτημάτων...