Η ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΏΝ

Ο κομφορμιστικός λόγος των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, αγκυλωμένος στα «φιλανθρωπικά» και «αντιακροδεξιά» στερεότυπα, έχει επιτύχει να αποσβέσει εν μέρει το μεταναστευτικό πρόβλημα και να αποδυναμώσει τον νηφάλιο κοινωνιολογικό λόγο, όσον αφορά τη «συνεύρεση» διαφορετικών ομάδων και πληθυσμών στα ίδια χωρικά και πολιτισμικά πλαίσια. Οι επιβαίνοντες σε αυτό το συρμό επιδίδονται σε συστηματικό κατατρεγμό του κριτικού λόγου, ενοχοποιούν οποιαδήποτε αποκλίνουσα σκέψη και τροφοδοτούνται ιδιαίτερα από τις φωνασκίες του αυτάρεσκου εθνικισμού – από τις οποίες και νομιμοποιούν τα παιδαριώδη ιδεολογήματά τους. Παρ’ όλα αυτά , τα προβλήματα της συνάντησης του «εγχώριου» με το «ξένο», της καταναγκαστικής «πολυπολιτισμικότητας» εις βάρος των εγχώριων και της στυγνής εκμετάλλευσης του «ξένου» στοιχείου από πολιτικούς και οικονομικούς νταβατζήδες, όλο και περισσότερο έρχονται στην επιφάνεια, και μάλιστα από απρόσμενες κατευθύνσεις. Στις σκέψεις αυτές θα μπορούσε να μπει κανείς ακόμη και από την εμπειρία μιας σχετικά «βελούδινης» συνάντησης πληθυσμών, όπως αυτής που ακολούθησε την πτώση του βερολινέζικου τείχους τον Νοέμβριο του 1989 . Κομιστής της συγκεκριμένης εμπειρίας ήταν το ντοκυμαντέρ της Frauke Sandig υπό τον τίτλο "Nach dem fall" («Μετά την Πτώση», 1999) , που προβλήθηκε στο Ινστιτούτο ΓΚΑΙΤΕ Αθηνών, στις 26.1.2010.
Βραβευμένο από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο, το ντοκυμαντέρ προκαλεί οπωσδήποτε εντυπώσεις από τις αναφορές ενός Ανατολικογερμανού πρώην φύλακα του τείχους , από την ολική σχεδόν καταστροφή αυτού του πολιτικού εμποδίου που δέσποσε στην αντιπαράθεση Δύσης και Ανατολής, από την απέχθεια που προκάλεσε η ύπαρξη του τείχους ένθεν και ένθεν, από τις δραστηριότητες ενός επίμονου επιχειρηματία στο να «ανακυκλώσει» το τείχος για τη κατασκευή υλικών οδοποιίας (!) και προπάντων από την χρήση θρυμμάτων του τείχους για τη τσαρλατανική παρασκευή ομοιοπαθητικών φαρμάκων(!!!) κλπ.κλπ.Το σημαντικό όμως στοιχείο του ντοκυμαντέρ από τη δική μας σκοπιά, είναι η αποξένωση του ανατολικογερμανικού πληθυσμού μέσα στη νέα πολιτικοκοινωνική δομή. Είναι η αδυναμία της γρήγορης «όσμωσής» του με τον δυτικογερμανικό πληθυσμό, είναι ο πολιτιστικός και συναισθηματικός διχασμός ανθρώπων που ζούσαν μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά : Ανθρώπων που είχαν την ίδια γλώσσα, την ίδια περίπου ιστορία, τα ίδια γεωγραφικά βιώματα.
Το ντοκυμαντέρ δεν υπαινίσσεται, αλλά δηλώνει ευθέως αυτό το διχασμό και την αδυναμία των ανατολικογερμανών να ενταχθούν στη νέα κατάσταση. Κατά πάσα πιθανότητα η αδυναμία αυτή προοιωνίζεται να είναι περιορισμένης διάρκειας, όπως χρονικά περιορισμένη ήταν η αδυναμία των νησιωτών εποίκων της Αθήνας τον 19ο αιώνα να δεθούν και εν τέλει να ενταχθούν στον αθηναϊκό πληθυσμό, αφού προηγουμένως κατοίκησαν σε ξεχωριστές περιοχές της πόλης – π.χ. «Αναφιώτικα ». Ανεξάρτητα όμως από την ιστορική τύχη διαφόρων «συνευρέσεων» - φερ’ ειπείν της επιτυχημένης συνεύρεσης γηγενών της Αττικής με τους Αρβανίτες ή της αποτυχημένης συνεύρεσης Αλβανών και Σέρβων στο Κόσοβο - το σίγουρο είναι ότι η οιαδήποτε «μίξη πληθυσμών» και μάλιστα με τις οποιεσδήποτε αναλογίες, και μάλιστα χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το στοιχείο της χρονικής ωρίμανσης, δεν οδηγεί εγγυημένα στην ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών....

* Η φωτογραφία προέρχεται από το ντοκυμαντέρ της Frauke Sandig και δείχνει μια φάση από τις εργασίες κατεδάφισης του τείχους...