Ιστολόγιο υπό τη διαχείριση του Γιάννη Θ. Σχίζα (schizas1@otenet.gr ): Για τη Ριζοσπαστική Οικολογία .Για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά των διεθνών τοκογλύφων .
Κυριακή 31 Μαΐου 2009
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
Σάββατο 30 Μαΐου 2009
ΤΑ ΠΑΝΤΑ Γ@ΜΙΟΥΝΤ@Ι
Σε αυτή τη χώρα, η «τεχνική Ζήμενς» εγγυάται το συγκεκριμένο στυλ του πολιτικού βίου. « Οι δύο κατηγορούμενοι που έφυγαν στη Γερμανία ήταν οι βασικοί διαχειριστές του MAYΡOY πολιτικού χρήματος που δόθηκε από τα ΜΑΥΡΑ ταμεία της Ζήμενς στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ» - λέει ο Δημήτρης Στρατούλης του ΣΥΡΙΖΑ (in.gr 29.5.2009), διατρέχοντας τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για ρατσισμό . Να του πεί δηλαδή κάποιος επιπόλαιος αντιρατσιστής : «Γιατί ρε σύντροφε ΜΑΥΡΑ ταμεία και ΜΑΥΡΟ χρήμα, και γιατί όχι ΛΕΥΚΟ χρήμα και ΛΕΥΚΑ ταμεία; Γιατί επαναλαμβάνεις το ατόπημα του γνωστού επαναστατικού άσματος «ΜΑΥΡΑ κοράκια με νύχια γαμψά»;
Τα τελευταία και τα προτελευταία, τα πρώην και τα επόμενα σκάνδαλα, δείχνουν σχεδόν ότι τα πάντα σε αυτή τη χώρα είναι διαποτισμένα από τη λογική της διαπλοκής,της συναλλαγής, του λαδώματος, της εκπόρνευσης..
Oσον αφορά τα ερωτευμένα ζωάκια της φωτογραφίας, λέγονται ΠΑΝΤΑ, βρίσκονται στην Ασία και αποτελούν θέμα μιας διαρκούς εκστρατείας του «Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση» (WWF) . Κάνουν σεξ, όπως αντιλαμβάνεσθε, αλλά άθελά τους εκπέμπουν και ένα μήνυμα για τη χώρα μας....
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
ΜΟΥΛΩΧΤΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
Η ριζοσπαστική οικολογία θα έπρεπε να είναι στο πλευρό της ειρήνης, της απάλειψης καταστάσεων όπως η τουρκική κατοχή της βόρειας Κύπρου, της επίλυσης του κυπριακού με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, της αντιμετώπισης των Σλαυομακεδόνων επιθετιστών, της καταδίκης του casus belli που ορθώνει χώρα –υποψήφια στην ΕΕ έναντι της δικής μας. Η ριζοσπαστική οικολογία θα έπρεπε να πρωτοστατεί στα μεγάλα θέματα της εποχής, που είναι η υπόθεση ενός δημοκρατικού ευρωσυντάγματος , που είναι η ανεξαρτησία και αυθυπαρξία της ΕΕ σε σχέση με τις ΗΠΑ, που είναι η πολιτική συνοχή της ΕΕ και η σχέση της με τον αναπτυσσόμενο και τρίτο κόσμο.
Όταν οι «Οικολόγοι Πράσινοι» εξηγούν τις θέσεις τους για τα «εθνικά θέματα»(ανακοίνωση 27.5.2009) αφήνουν αρκετά ζητήματα έξω, πάνω στα οποία έχουν επανειλημένα υποστεί κριτική. Όταν ο επικεφαλής στο ευρωψηφοδέλτιο κηρύσσεται «άσχετος» με την εκπροσώπηση του κόμματος το 2006 (οπότε εξέφραζε τις φιλοσκοπιανές του θέσεις ) ή «ανανήψας» όσον αφορά τις απόψεις του 1990 για την εγκατάσταση των Ποντίων στη Θράκη, κάτι πραγματικά συμβαίνει.: Είναι κάτι αντίστοιχο με τον Κον Μπεντίτ και την ηγεσία των Πρασίνων, που προπηλάκιζαν τους Ελληνοκύπριους αξιώνοντας την ψήφιση του αποικιακού σχεδίου Ανάν. Που κατήγγελαν την Ελλάδα ως «ταραχοποιό χώρα» στη Βαλκανική (Δεκέμβριος 2006)με αφορμή την υπόθεση των Σκοπίων, που επιτίθονταν στον Ιρλανδικό λαό πρό και μετά το δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισαβώνας.
Με άλλα λόγια : Η βάση απευθύνει στη κοινή γνώμη «ακίνδυνες» ιδέες γενικής αποδοχής, για ταρατσόκηπους, για προστασία των αδέσποτων ζώων, για ποδηλατοπορείες στα σύνορα . Η δε κορυφή παίζει τα παιχνίδια της με τη Νέα Τάξη, κάνει το «καλό παιδί» στα πολιτικά σαλόνια των Βρυξελλών, πριμοδοτείται από συγκεκριμένα εκδοτικά και άλλα συμφέροντα, παρουσιάζει αυτο-αγιο-βιογραφίες και προαλείφεται ως βολικός «εταίρος» των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων.
Αυτή η διπρόσωπη οικολογία της (ψηφο)αρπαχτής πρέπει να αποδοκιμαστεί στις εκλογές της 7ης Ιουνίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
Χάσαμε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
H "OMONOIA" TΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ...
Η Δημοκρατία οφείλει να προστατεύει τα δικαιώματα όλων των πολιτών - είτε είναι μόνιμοι κάτοικοι, Έλληνες πολίτες, άνθρωποι διερχόμενοι από την Ελλάδα, τουρίστες, νόμιμοι μετανάστες ή παράνομοι. Η παραβίαση των δικαιωμάτων νομιμοποιεί τη διαμαρτυρία, αλλά σε όλα υπάρχουν όρια . Η μουσουλμανική ευθιξία έχει προσλάβει μεγάλες διαστάσεις και έρχεται σε σύγκρουση με τον δημοκρατικό πολιτισμό της ανεκτικότητας. Υπενθυμίζω τη περίπτωση των Δανικών σκίτσων, που ξεσήκωσε θυελλώδεις αντιδράσεις πριν δύο χρόνια, ή την περίπτωση του ελληνικού θιάσου που προσέφυγε για να προφυλαχθεί από τη βροχή σε kάποιο μουσουλμανικό τέμενος της Θράκης- προκαλώντας απίστευτες διαμαρτυρίες για τη "βεβήλωση" του τεμένους...Υπενθυμίζω την περίπτωση του Σαλμάν Ρούσντυ, που διωκόταν επί δύο δεκαετίες από τους Μουσουλμανους για το βιβλίο του "Οι σατανικοί στίχοι", ή του Ολλανδού σκηνοθέτη Βαν Γκογκ που δολοφονήθηκε εξ αιτίας του κινηματογραφικού του έργου. Από την άλλη πλευρά αξίζει να αξιολογείται η προ μηνών "βεβήλωση" κάποιων ορθόδοξων εκκλησιών από αναρχικά συνθήματα, η οποία όμως δεν ακολουθήθηκε από βίαιες διαμαρτυρίες και συγκρούσεις.
Δεν σκοπεύω φυσικά να υποστηρίξω το πρότυπο των "δυτικών σταυροφόρων" αλλά ούτε να βραχυκυκλώσω τη συζήτηση με συμψηφιστικές σκέψεις του τύπου - "Οι δυτικοί έκαναν αυτά, οι μουσουλμάνοι έκαναν τα άλλα , σημειώσατε Χ"....Σε αντίθεση με κάποια τμήματα της Αριστεράς, που φτάνουν στο σημείο να παζαρεύουν τις αρχές της ελευθεριότητας και ανεκτικότητας, του σωματικού πολιτισμού και του Κράτους Δικαίου, γιατί θεωρούν ότι με αυτό το παζάρι μπορούν να συγκροτήσουν μέτωπο με τους κολασμένους για την ανατροπή του συστήματος, υποστηρίζω ότι ο δυτικός διαφωτισμός ως δομή ερωτικής και κριτικής ελευθεριότητας , πρέπει να μείνει ΑΛΩΒΗΤΟΣ. Οι Μουσουλμάνοι της Ελλάδας έχουν δικαιώματα, ταυτόχρονα όμως έχουν και την υποχρέωση να κατανοήσουν ότι αυτή η χώρα έχει ένα συγκεκριμένο πολιτισμό. Αυτό τον πολιτισμό πρέπει να τον σεβαστούν, όπως επίσης πρέπει να σεβαστούν όλους εμάς τους αγνωστικιστές,άθεους, εχθρούς της μεταφυσικής ή υποστηρικτές της φυσικής υπαρξιακής φιλοσοφίας, που προσπερνάμε αδιάφοροι ό,τι θεωρούμε ως σύμβολο της αλλοτρίωσής τους....
ε
ΜΟΙΡΑΖΩ ΚΟΥΠΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗN ΑΓΟΡΑ OIKOΠΕΔΩΝ
Μέσα σε αυτό το προεκλογικό ευρωπεριβάλλον με την επικοινωνιακή πλημμυρίδα και τη συζήτηση για τα ευρωπαϊκά θέματα που γίνεται άλλοτε με αοριστίες και άλλοτε δεν γίνεται, «τρέχα γύρευε» τα μεγάλα ζητήματα της ευρωπαϊκής και ελληνικής γεωργίας : Τα ζητήματα που είναι σε μεγάλο βαθμό καθοριστικά για το μέλλον της ευρωπαϊκής υπαίθρου, για το διεθνή καταμερισμό έργων, για τη δυναμική του ουρμπανισμού, για την ποιότητα της ευρωπαϊκής διατροφής και της ζωής ολόκληρης... Ελπίζοντας λοιπόν στην παροχή μεγαλύτερης σημασίας στο κείμενό μου, προσέφυγα στο τέχνασμα ενός τίτλου-κράχτη, που όμως έχει το προσόν να «προσομοιώνει» μεγάλο κομάτι της κατεστημένης πολιτικής : Απλώς επιχειρώ να δείξω πώς οι πολιτικοί «τίτλοι» δεν αντιστοιχούν στο περιεχόμενο των πολιτικών ! Και φυσικά δεν «μοιράζω κουπόνια για την αγορά οικοπέδων» !
Στο βιβλίο του Γιάννη Τόλιου «Περιβάλλον και αγροτική πολιτική σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης»(δόσεις ΚΨΜ) φιλμογραφείται η καταβύθιση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής τη τελευταία εικοσαετία, η αύξηση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων από 1.230 εκατ. Ευρώ(2000) σε 2.998 εκατ(2007), η μείωση του αριθμού των απασχολουμένων στη γεωργία, οι συνέπειες της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) σε προϊόντα όπως τα τεύτλα, η ζάχαρη, το κρασί, τα οπωροκηπευτικά. Στο ίδιο βιβλίο αποτυπώνεται η δυναμική της συγκέντρωσης του αγροβιομηχανικού κεφαλαίου, τα καρτέλ που εξυφαίνουν μονοπωλιακές καταστάσεις ξεζουμίζοντας τον καταναλωτή, οι διατροφικές κρίσεις που προκαλούνται από την υποχρέωση χωρών και περιοχών να γίνουν παραγωγικά εξωστραφείς, αγνοώντας τις εγχώριες ανάγκες ή εν πάση περιπτώσει «πειθόμενες στα ρήματα» του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Αλήθεια, γιατί όλος ο πακτωλός των μέσων και των υποδομών – τρακτέρ, αρδεύσεων, λιπάνσεων, οδικών δικτύων, αποθηκευτικών χώρων κλπ - και μάλιστα μέσα σε συνθήκες «ελεύθερης αγοράς», μέσα από τη διαρκή διέγερση καινοτομιών και τεχνικών βελτιώσεων, γιατί όλα αυτά κατέληξαν σε μια συντεταγμένη έως αλλόφρονη υποχώρηση της ευρωπαϊκής και ελληνικής γεωργίας; Μήπως εν τέλει η ΚΑΠ μέχρι την επικείμενη περάτωσή της (2013) αποτελεί πρακτική «ευθανασίας» της μικρομεσαίας γεωργικής παραγωγής και ριζικού μετασχηματισμού της υπαίθρου;
Στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα η ηγετική βιομηχανική τάξη της Αγγλίας επέβαλε τη κατάργηση των νόμων περί σιτηρών, που προστάτευαν την εγχώρια παραγωγή αλλά συνεπάγονταν υψηλότερο κόστος διατροφής, ακριβότερους μισθούς, μεγαλύτερο κόστος βιομηχανικών προϊόντων. Η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή έβαζε σε πρώτο πλάνο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που είχε γαλουχηθεί με τις παραινέσεις του Άνταμ Σμιθ υπέρ της ελεύθερης αγοράς και του καταμερισμού των έργων - πράγμα που εξέφραζε το περίφημο παράδειγμα του Σκωτζέζου οικονομολόγου για τα οφέλη από τον διεθνή καταμερισμό έργων μεταξύ μιας βιομηχανικής Αγγλίας και μιας αγροτικής Πορτογαλίας.. Μήπως σήμερα οι δυνάμεις της «ελεύθερης αγοράς» σε επίπεδο ΠΟΕ και Βρυξελλών, ερωτοτροπούν «ανεπαισθήτως» με ένα διεθνή καταμερισμό έργων εις βάρος της ευρωπαϊκής και υπερ της τριτοκοσμικής γεωργίας, επιφυλάσσοντας για τα παραδοσιακά βιομηχανικά προπύργια του ανεπτυγμένου κόσμου ένα άλλο ηγετικό ρόλο; Μήπως μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής και ελληνικής υπαίθρου προαλείφονται για ψυχαγωγικές κυρίως λειτουργίες- όπως ο τουρισμός, η εξοχική κατοικία, τα γήπεδα γκόλφ;
«Ο εξωαστικός κόσμος που κωδικοποιούμε στις λέξεις ‘ύπαιθρος’, ‘εξοχή’, ή απλώς ‘φύση’, είναι για τον σημερινό κάτοικο της ελληνικής πόλης μια χαμένη πατρίδα», σημειώνει ο Κώστας Μανωλίδης σε ένα συλλογικό έργο («Η διεκδίκηση της υπαίθρου», εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ) που ασχολείται με τους μετασχηματισμούς του χώρου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η λογική της νέας γεωργικής τάξης πραγμάτων , ως λογική του απόλυτου και βραχυπρόθεσμου συγκριτικού πλεονεκτήματος, ως λογική μιας «οικονομίστικης» διαχείρισης των παραγωγικών δυνάμεων , παραγνωρίζει τις παράπλευρες απώλειες των τουριστικών ή άλλων μονοκαλλιεργειών και «ολιγοκαλλιεργειών», αδιαφορεί για τις χαμένες ποιότητες της παραδοσιακής υπαίθρου. Αδιαφορεί για τα τοπία και τις οσμές και τις γεύσεις που χάνονται, για τις μικρές «πατρίδες» του χωριού που ξεθωριάζουν στο χώρο των αναμνήσεων, για τις μικρές συλλογικότητες με το τόσο μεγάλο πνεύμα κοινότητας και αλληλεγγύης. . Πέρα από τη χαοτική πολυπληροφόρηση και το «προοδευτηλίκι» κάποιων οικολογιζόντων, που κατατρίβονται με ανθυποστοιχεία της ΚΑΠ ή μας «αποστομώνουν» δηλώνοντας «Ευρωπαϊστές χωρίς υποσημειώσεις»(!) και απαξιώνοντας όσους ασχολούνται με την κριτική των ευρωπαϊκών τάσεων υπό συνθήκες επιβολής του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου - χρειάζεται μια συνολική απεικόνιση των πραγμάτων. Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι κάποιοι μαζί με το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό τους, μας καλούν να «διαχειριστούμε» ένα μέλλον προαποφασισμένο, ενώ το ζήτημα είναι να το αποφασίσουμε...
Μετεξέλιξη ομότιτλου άρθρου που δημοσιεύθηκε στην Αυγή στις 23.5.2009
Ο ΛΙΠΙΕΤΖ, ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΟΙ "ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΕΣ"...
Και ενώ ο κ.Λιπιέτζ περνούσε από το πλυντήριο του ελληνικού κινήματος , διάφοροι "καλοθελητές" συνέχισαν να την "πέφτουν" σε τύπους όπως ο υποφαινόμενος, συνιστώντας νερό στο κρασί εν όψει ευρωεκλογών. Καταλαβαίνω πλήρως την ανασφάλειά τους, πιθανότατα λόγω πελατειακών εξαρτήσεων, αλλά δεν θα τους κάνω τη χάρη : Στο βαθμό που μπορώ, σκοπεύω να καταστήσω απολύτως υπεύθυνους κάποιους οικολογίζοντες για το περιεχόμενο της επιλογής τους....
Παρασκευή 22 Μαΐου 2009
Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα....
Πέμπτη 14 Μαΐου 2009
ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ.....
Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 υποτίθεται ότι είναι σημαντικές για την ΕΕ, όμως στην τρέχουσα περίοδο μοιάζουν περισσότερο με αβλαβές γκάλοπ. Και τούτο γιατί οι βασικές επιλογές έχουν γίνει : Η Ευρώπη είναι προσδεδεμένη στο άρμα της Αμερικανικής ηγεμονίας παίζοντας το ρόλο "θυγατρικής" των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και υπηρετώντας την περικύκλωση της Ρωσσικής Ομοσπονδίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση(ΕΕ) γίνεται περισσότερο "Οικονομική Κοινότητα" (ΕΟΚ), καθώς υποχρεώνεται να ανεχθεί διαλυτικές πολιτικές όπως της Αγγλίας ή της Πολωνίας, που ενδιαφέρονται πρωτίστως για μια δομή ενιαίας αγοράς και όχι για ένα νέο πολυεθνικό σχήμα. Η ΕΕ υπακούει στα κελεύσματα του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, που αξιώνει ένα νέο καταμερισμό έργων μεταξύ των αναπτυγμένων και των αναπτυσσομένων χωρών, με τις δεύτερες να υποχρεώνονται στο ρόλο του παραγωγού ειδών διατροφής και πρώτων υλών. Η ΕΕ με τη Κοινή Αγροτική Πολιτική οργανώνει την "ευθανασία" της ελληνικής γεωργίας και όχι μόνο, προωθεί τη τουριστική μονοκαλλιέργεια, ανοίγει το δρόμο για κάποιες μεγάλες αγροβιομηχανικές μονάδες, υπονομεύει την ευρωπαϊκή ύπαιθρο και ενισχύει την αστικοποίηση - παρά την ρητορική υπέρ της αποκέντρωσης...
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ έλεγε κάποτε : "Στο λεωφορείο η κόλαση είναι οι 'άλλοι' " . Με το "γνωμικό" αυτό δεν ήθελε να επιτεθεί στα λεωφορεία ή σε αυτό καθεαυτό τον "συνωστισμό" των ανθρώπων ! Θα έλεγα μάλιστα ότι αντίθετα με την Ρεπούσιον έννοια του συνωστισμού - που αξιοποιήθηκε στο γνωστό σχολικό βιβλίο της ΣΤ Δημοτικού για να περιγράψει τη "συσσώρευση" φυγάδων στη παραλία της Σμύρνης το 1922 κατά τη μικρασιατική καταστροφή - ο Σαρτρ αναγνώριζε ότι υπάρχουν ελκυστικότατες μορφές συνωστισμού, όπως π.χ. αυτός σε ένα κρεβάτι με ένα επιθυμητό πρόσωπο.....
Τι ήθελε λοιπόν να πει ο Γάλλος διανοητής ; Ο Σαρτρ ήθελε να δείξει ότι υπό ειδικές συνθήκες, η συνεύρεση με άλλους ανθρώπους μπορεί να είναι μια κατάσταση "οιονεί" (περίπου) κόλασης.....
Σήμερα στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών ή στη πλατεία Θεάτρου στην Αθήνα ή στο Αγαθονήσι και σε άλλα μέρη της ελληνικής επικράτειας, ο "συνωστισμός" μεταναστών και γηγενών καταλήγει κάποτε σε καταστάσεις κόλασης. Σημειώνω μια δήλωση κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα σε ρεπορτάζ της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ"(9.4.2009) : "Βρισκόμαστε σε συνεχή άμυνα απέναντι στη κρατική αδιαφορία, δε δίνει κατεύθυνση, δεν έχει σχεδιασμό και πολιτική και αφήνει τα πράγματα στη τύχη τους. Όλα κάτω από το χαλί.... "Η συνοικία έχει υπερφορτωθεί. Ο αριθμός των ανθρώπων που διαβιούν εδώ είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι μπορεί να αντέξει η περιοχή, η οποία εδώ και χρόνια υφίσταται συνεχή υποβάθμιση"
Αν ήταν όμως μόνο η συγκεκριμένη αδιαφορία του συγκεκριμένου κράτους, τα πράγματα ίσως δεν θα ήταν τόσο τραγικά. Το θέμα είναι ότι η αδιαφορία ή αδράνεια ενδημεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρώπη από τη μια πλευρά σκέπτεται να αναθεωρήσει προς τα κάτω ακόμη και το πενιχρό 0,7% του ΑΕΠ της, που παραχωρεί στον τρίτο κόσμο με στόχο την ΕΞΑΓΩΓΗ της ανάπτυξης : Και ενώ αυτή η ασυνειδησία περνάει μάλλον απαρατήρητη από τους διάφορους "ανθρωπιστές" της εποχής μας, από την άλλη πλευρά προωθείται μια άτυπη, άδηλη και ιδιοτελής ΕΙΣΑΓΩΓΗ του τρίτου κόσμου στα πλαίσιά της Ευρώπης, υπό την μορφή της παράνομης μετανάστευσης. Κύριο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, είναι η εισαγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού, η καταβύθιση των μέσων εργασιακών απολαβών και δικαιωμάτων,η παράταση του μέσου χρόνου εργασίας. Δια μέσου της μετανάστευσης δεν αναδιανέμεται ο πλούτος των ανεπτυγμένων χωρών ούτε οι πλούσιοι γίνονται φτωχότεροι. Αυτό που αναδιανέμεται είναι η φτώχεια όσων βρίσκονται στη βάση της εισοδηματικής πυραμίδας.
Όμως η ιδιοτέλεια του κεφαλαίου δεν είναι η μοναδική καθοριστική δύναμη. Κοντά σε αυτήν αναπτύσσεται και η πρακτική μιας μερίδας της αριστεράς, που βλέπει στους μετανάστες ως πολιτικό εταίρο για τα πολιτικά της εγχειρήματα. Πρόκειται για ένα είδος επανεμφάνισης των αναλύσεων του Χέρμπερτ Μαρκούζε της δεκαετίας του 60 και 70, που πίστευε στη διαμόρφωση ενός επαναστατικού υποκειμένου μέσα από τη "ζεύξη" των περιθωριακών του πρώτου κόσμου με τον τρίτο κόσμο...Και το μεγάλο ερώτημα που μπαίνει στη σημερινή συγκυρία, είναι το κατά πόσο οι νέες συλλογικότητες που διαμορφώνονται μέσα στις συνθήκες προσέγγισης μεταναστών και πολιτικοποιημένων "πρωτοκοσμικών", παράγουν μια "πολιτική ενέργεια" ισχυρότερη από τις αντίθετες αρνητικές δυνάμεις: Δηλαδή τις δυνάμεις που αντιδρούν στις συνέπειες της μετανάστευσης όπως είναι η "μειοδοσία" στο επίπεδο των μισθών, η επιβάρυνση των κοινωνικών υποδομών, οι ενδεχόμενες ασύμβατες πολιτιστικές παρουσίες διαφορετικών πληθυσμών στον ίδιο χώρο.
Στη δεκαετία του 1950, όταν ένας πολιτικός της Δεξιάς όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ μιλούσε για την "ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ", αντιμετώπιζε τη δικαιολογημένη οργή των δημοκρατικών δυνάμεων της εποχής, που ήξεραν τι σήμαινε ο ξεριζωμός ανθρώπων και η ερήμωση τόπων. Σήμερα κάποιοι "φιλοτριτοκοσμικοί" παραγνωρίζουν αυτό τον ξεριζωμό και υποβαθμίζουν ή αγνοούν τις κλασικές μορφές αλληλεγγύης με τις φτωχές χώρες - αναπτυξιακή και επισιτιστική βοήθεια, μορφωτικά και υγειονομικά προγράμματα, εκπαιδευτική ενίσχυση, υποτροφίες κλπ - γιατί φαντασιώνουν ένα υπό διαμόρφωση μέτωπο αλλαγής της παρούσας κοινωνίας.
Κι από κοντά έρχεται ένα άλλο κομάτι της αριστεράς , αποφασισμένο να εξορίσει την εις βάθος συζήτηση περί μετανάστευσης από τη δημόσια ατζέντα, εγκαλώντας για "ρατσισμό" τους όποιους σκεπτικιστές και αντιρρησίες , υποκαθιστώντας την κριτική ανάλυση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών με γλυκερές ηθικολογίες. Όμως ο κριτικός λόγος πρέπει να χειραφετηθεί από τους "προοδευτικός" συρμούς και τη διεκπεραιωτική λογική της παθητικής προσαρμογής στο φαινόμενο. Σήμερα μπορεί κανείς να είναι αλληλέγγυος με τους ανθρώπους, με τον τρίτο κόσμο, με τους ίδιους τους μετανάστες, αλλά όχι με τη μετανάστευση.....
Τρίτη 12 Μαΐου 2009
Πράσινες Μπούργκες
Στις ευρωεκλογές του 2009 υπάρχουν κάποιοι που θυμίζουν γυναίκες με μπούργκα : Που "φωτογραφίζονται" μεν, χωρίς να εμφανίζονται δε. Που δεν αποτολμούν να δείξουν το πρόσωπό τους στα μεγάλα "υπαρξιακά θέματα" της Ευρώπης και της Ελλάδας.Ή που όταν το δείχνουν, φροντίζουν να σιγοψιθυρίζουν ενώ παραδίπλα οι ίδιοι μιλάνε στη διαπασών για την ανακύκλωση, τον αγροτουρισμό, τα φαράγγια , τις λίμνες ,την ποδηλασία στα σύνορα, ή τις επιδόσεις κάποιων (πολιτικών) νομάδων - καλλιτεχνών , που κατασκήνωσαν στο ψηφοδέλτιό τους .... Δεν ξέρουμε τι λένε για την απειλή πολέμου(casus belli) που εκφέρει υποψήφια χώρα της ΕΕ εναντίον της δικής μας , για το ζήτημα των χωρικών υδάτων. Δεν ξέρουμε πως αντιμετωπίζουν την κατοχή εδάφους χώρας- μέλους της ΕΕ από την ίδια υποψήφια χώρα, ή τις προσπάθειες κατεδάφισης της κυπριακής δημοκρατίας μέσω της παραβίασης του "κοινοτικού κεκτημένου", από το 2004 έως σήμερα..Δεν ξέρουμε πως βλέπουν το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας και τη στάση των Σλαυομακεδόνων. Δεν ξέρουμε πως αντιμετωπίζουν την πρόσδεση της ΕΕ στους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς , ούτε πως τοποθετούνται απέναντι στην ευρωπαϊκή διεύρυνση, που κατάντησε εργαλείο της αμερικανικής πολιτικής για την περικύκλωση της Ρωσσικής Ομοσπονδίας. Δεν ξέρουμε πως βλέπουν την ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική που απουσιάζει - για να μπορούν οι μεν πολεμικές βιομηχανίες κάποιων να μας έχουν πελάτες, οι δε "φιλειρηνιστές" να ρητορεύουν για τις υπέρογκες αμυντικές μας δαπάνες ...
Κι ακόμη δεν ξέρουμε τι λένε για τον νεοταξίτη ηγέτη τους, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ : Που σε πρόσφατη συνέντευξή του (Le Monde 20.4.2009)δήλωνε απροθυμία αντιπαράθεσης με τον Σαρκοζί – ο δόλιος για να μην εκθέσει σε κίνδυνο την ευρωβουλευτική του υποψηφιότητα......
In memoriam : ΜΑΚΗΣ
Το παρακάτω κείμενο της Κατερίνας Κορρέ για τον ΜΑΚΗ δημοσιεύεται στο 2ο τεύχος του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ. Η φωτογραφία του συγκεκριμένου λυκόσκυλου στην "οροφή" του τρίκυκλου (Αθήνα, Ιερά οδός, από το αρχείο της Αλίκης Τσουκαλά) δεν έχει σχέση με το Μάκη αλλά δείχνει πόσα μπορεί να ανεχθεί ένας φιλόζωος , ακόμη και όταν τυχαίνει να είναι με σπασμένο πόδι, με μικρό παιδί, με όχημα της συμφοράς και μάλιστα με κλαταρισμένο λάστιχο! Να κάποιοι που βάζουν "Πάνω απ' όλα το σκυλί " και τα αισθήματά τους..........
Εκείνο το απόγευμα του Ιούνη που τον κρέμασαν ανάποδα στο δέντρο κάποια μικρά τέρατα, και τον κτυπούσαν με μανία, τι θά χε απογίνει ο Μάκης αν δεν τον έσωζε η κόρη του παπά και δεν τον πήγαινε στον Ζαχαρία ; Αιμόφυρτο κι αναίσθητο τον έφερε στο σπίτι μας.
Χρειάστηκαν βδομάδες θεραπείας για να περπατήσει. Μετα απο μήνες καθημερινής φροντίδας, κατάφερε να του θεραπεύσει την πυώδη ωττίτιδα.
Πεντακάθαρος και καλοκουρεμένος, λιαζόταν πλέον στην αυλή μας κι οι γείτονες δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Η τύχη σου Μάκη!» του πετούσαν οταν, σενιαρισμένος και καμαρωτός, έβγαινε βόλτα με τον Ζαχαρία.
Κανείς δεν είχε φανταστεί, εκεί που τριγυρνούσε στα χωράφια ρυπαρός και φοβισμένος κι ερχόταν στην ταβέρνα του χωριού να ζητιανέψει , πόσο θα άλλαζε η ζωή του.
Το παρελθόν του ήταν άγνωστο. Είχε το ύφος κάποιου που έζησε καλύτερες ημέρες. Μπορεί να πέρασε τα νιάτα του σε σπιτικό ζεστό, νά πήρε αγάπη και φροντίδα κι έπειτα χάθηκε ή τον εγκατέλειψαν. Η αλητεία πάντως τον κατέστησε θρασύ και δύσπιστο, οι τρόποι του δεν ήταν οι καλύτεροι. Ορμούσε στην τροφή πριν την βάλουμε στο πιάτο του. Μασούσε τις καρέκλες κι έξυνε ανυπόμονα την πόρτα όταν πηγαίναμε να ανοίξουμε. Απλώναμε αλουμινόχαρτο στον καναπέ ωστε να μάθει να κοιμάται στο κρεββάτι του.
Σε κάθε ευκαιρία το ‘σκαγε κι έμπλεκε σε άγριους καυγάδες. Τον ψάχναμε, νυχτιάτικα, στα σοκάκια του χωριού. Επέστρεφε στο σπίτι λασπωμένος και συχνά γεμάτος αίματα. Η βεντέτα που άνοιξε μ΄ένα άγριο λυκόσκυλο λίγο έλειψε να τον σκοτώσει δυό φορές. Ο Ζαχαρίας τον έπλενε, τον πήγαινε στο Ρέθυμνο να ράψουνε τα τραύματα.
Ο Μάκης αδιόρθωτος. Ετρεχε πίσω απο κάθε θηλυκό κι όπως ήταν κοντοστούπης, το αντικείμενο του πόθου του ήταν συνήθως μεγαλόσωμο. Μερόνυχτα έκλαιγε και τσίριζε, αυτός ένα ημίαιμο κανίς, για κάποιο θηλυκό λυκόσκυλο.
Ηταν και φοβιτσιάρης. Οι κρότοι, τα μπουμπουνητά, ο βόμβος των αεροπλάνων, τ΄αστροπελέκια και οι πυροβολισμοί τον τρέλαιναν. Επρεπε νά ‘ναι κάποιος δίπλα του. Ο Ζαχαρίας τον έπερνε αγκαλιά, τον χάϊδευε, τον ηρεμούσε.
Επτά χρονών περίπου ήρθε σπίτι μας. Δεν ελπίζαμε να μάθει νέα πράγματα και να αποβάλει τις ενοχλητικές συνήθειες.
Και όμως. Δεν πέρασε καιρός κι η αλλαγή ήταν φανερή. Ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά, ακόμα και του προσώπου του η έκφραση, είχαν αλλάξει. Ηταν κοινωνικός, χαρούμενος, ευγενής.
Ισως δεν ήθελε να μας δυσαρεστήσει ή δεν καταδεχόταν να τον μαλώσουμε. Εντάχθηκε στον τρόπο της ζωής μας χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια εκ μέρους μας. Σύντομα, φτάσαμε σ΄εκείνο το σημείο συνενόησης οπου τα λόγια δεν είναι πλέον απαραίτητα.
Κι έτσι άρχισε να ξεδιπλώνει τα ταλέντα του.
Ηταν μουσικόφιλος με ιδιαίτερη προτίμηση στον Μότσαρτ, τον Στράους και τον Μπρέγκοβιτς. Απόδειξη αδιάψευστη η ουρά του.
Και χόρευε θαυμάσια. “Ελα Μάκη να χορέψουμε” : Ευθύς πετιόταν πάνω, σου έδινε τα μπροστινά του πόδια και χόρευε με τον ρυθμό, κουνώντας την ουρά του.
Το πιο μεγάλο όμως απο τα ταλέντα του, και η μεγάλη διασκέδασή του, ήταν το ποδόσφαιρο. Μάκης ο μέγας μπαλαδόρος. Μάγος στις ντρίμπλες και στις προσποιήσεις. Και πως καμάρωνε όταν έφτανε η μπάλα του στο τέρμα!
Σύντροφος εξαιρετικός στις εκδρομές και στα ταξίδια. Αυτός, που στην αρχή απαιτούσε να κάθεται στα πόδια του οδηγού και ξερνούσε συνεχώς.
Στα πηγαινέλα με το πλοίο τον βάζαμε στην καμπίνα μας κρυφά. Σσς.. Μάκη, μη μας πάρουνε χαμπάρι, ψιθύριζα. Δεν έβγαζε άχνα όλη νύχτα, κι ας ούρλιαζαν απέξω οι εκδρομείς των πενταήμερων.
Τα χρόνια πέρναγαν, ο Μάκης απόχτησε αρθριτικά και καταρράχτη. Οι επισκέψεις στον γιατρό πυκνώναν κι ο Ζαχαρίας έδινε μάχη με τον χρόνο φροντίζοντας τον φίλο του με αγάπη και συνέπεια.
Δεν μας υποδεχόταν πλέον και τον κούραζαν οι βόλτες. Τα πρωϊνά έβγαινε στον κήπο κι επειτα άραζε για ώρες στην κουζίνα. Έτρεμα μήπως τον πατήσω. Σωστό χαλί. Μάκης Χαλάκης, με όνομα κι επίθετο.
Ευτυχώς δεν έβλεπε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Η όψη του ήταν θλιβερή : σκελετωμένος και καμπουριασμένος, με μαδημένη ουρά και μια κρεατοελιά στην πλάτη που αιμοραγούσε. Παρέμενε ωστόσο αξιοπρεπής, με εκείνη την αξιοπρέπεια των ζώων όταν γερνούν ή αρρωσταίνουν.
Κι ήρθε η στιγμή που όλες οι φροντίδες του Ζαχαρία δεν μπορούσαν να αποτρέψουν. Μετά απο τρία απανωτά εγκεφαλικά έπεσε σε κώμα.
Ο Ζαχαρίας τον έθαψε πλάϊ στο φαράγγι, κάτω απο μια βελανιδιά. Κάρφωσε στο χώμα μια διχάλα και κρέμασε το κόκκινο λουράκι που ’γραφε πάνω ΜΑΚΗΣ.
Γυρίσαμε στο σπίτι, και τότε, καταλάβαμε τόσα χρόνια τι σήμαινε για μας.
Κατερίνα Κορρέ Ρέθυμνο, 22-9- 08
Άνοιξη μετ' εμποδίων.....
Στο όρος Καλίδρομο, κοντά στη Μενδενίτσα της Φθιώτιδας, υπάρχουν υψίπεδα μαγικά και λιβάδια απείρου κάλλους, όπου όλες οι παραλλαγές του πράσινου «δι - ανθίζονται» από κίτρινες και κόκκινες πινελιές, όπου οι προσπτώσεις του φωτός δημιουργούν οραματικά πέπλα και σκηνικά, όπου όλα είναι στιλπνά σαν ψυχεδελικό όνειρο... Κατά κάποιο τρόπο βιώνεις την ατυχία του να μην είναι Στερεολαδίτης και οπαδός της ορεινής οδοιπορίας ο Βαν Γκογκ (!), όπως επίσης βιώνεις και την έννοια του παραδείσου : Αν υπήρχε , θα ήταν κάπως έτσι...
Και όμως , στο χώρο όπου η ηδονή της ήρεμης βόσκησης πρέπει να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες μορφές συλλογής «οργόνης» από ζωντανό πλάσμα – για να θυμηθούμε λίγο και τον ψυχαναλυτή Βίλχελμ Ράϊχ (!) - υπεισέρχονται κάποτε τα 4Χ4. Υπεισέρχονται όχι για παραγωγικούς-κτηνοτροφικούς λόγους αλλά για το βίωμα της ποδοπάτησης και της κατάκτησης επιφανειών, για το βίωμα της διάκρισης και αυτοεπιβεβαίωσης , του θεαθήναι και ακουσθήναι .Γιατί όταν η Τογιότα πουλάει υπερτζίπ και ερπυστριοφόρα παντός πεδίου, όταν οι ολοσέλιδες διαφημίσεις υποδαυλίζουν μιαν ανεύθυνη και εγωϊστική κινητικότητα εντός και εκτός οδικών δικτύων, τι μπορεί να υποθέσει κανείς; Και πως να ελπίζει στην απαστράπτουσα καθαριότητα των τζιπ του πολιτιστικά εξαθλιωμένου τσογλαναριάτου, όταν αυτό το τελευταίο εξωθείται να «ξεσαλώσει» στα βουνά και στα λαγκάδια; Και τι να πει κανείς για τις μηχανές «εντούρο» που διακινούνται ακόμη και στα μονοπάτια της Πάρνηθας διαρρηγνύοντας το ηχητικό καθεστώς του τοπίου – και επομένως μετατρέποντάς το σε τοπίο-ζόμπυ, δηλαδή νεκροζώντανο, δηλαδή υπαρκτό-ανύπαρκτο για τον παρατηρητή;
Γ.Σχίζας, "Της άνοιξης", εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 15.5.2005. Η φωτογραφία είναι του Στέφανου Σταμέλλου
Δευτέρα 11 Μαΐου 2009
«Ψήφο στα 16»; Και γιατί όχι «ψήφο στα βρέφη» ;
Η ηλικία που θεωρείται ως προϋπόθεση συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες, είναι ένα θέμα που απασχολεί τη κοινωνία των πολιτών , τους νομικούς, τους παιδαγωγούς, τους κοινωνιολόγους. Η ελεύθερη και ανεπηρέαστη ψήφος σχετίζεται οπωσδήποτε με το επίπεδο της πολιτικής αγωγής των νέων .Οι νέοι κατά μέσο όρο, μπορεί να είναι ώριμοι για πολιτικές επιλογές από μια κάποια ηλικία, που μπορεί να είναι τα 14, τα 16, ή τα 18 χρόνια. Μόνο που αυτή η εξακρίβωση απαιτεί διάλογο με σοβαρότητα , χρονική επάρκεια και αξιολόγηση των ξένων "παραδειγμάτων".....
Τώρα βέβαια το να εμφανίζονται κάποιοι(«Οικολόγοι Πράσινοι», ΣΥΡΙΖΑ κλπ) «σε ύποπτο χρόνο»(στα «Δεκεμβριανά» του 2008 ή στις Ευρωεκλογές) θέτοντας το ζήτημα της πολιτικής ωριμότητας και επιλύοντάς το με την κατάβαση του πήχυ στα 16 χρόνια, “μυρίζει” λαϊκισμό. «Μυρίζει» πολιτικάντικη “συμπαράταξη” με τη νεολαία. και τη νεανικότητα.
Οι πολιτικές δυνάμεις είναι λογικό να προσπαθούν να πλειοδοτούν, όμως οι εύκολες πλειοδοσίες δεν «κάνουν» πολιτική υπέρ των νέων . Ουδείς μπορεί να υποκαταστήσει με επικοινωνιακά τρύκ την οφειλόμενη συστηματική πολιτική προς όφελος της νεολαίας ..Ουδείς «Μαυρο»γιαλούρος μπορεί να γίνει Πράσινος ή Αριστερός Ριζοσπάσης με τέτοια κόλπα. Γιατί πάντα μπορεί να βρεθεί ο «άλλος» που θα τον ξεπεράσει και θα τον αποστομώσει, προτείνοντας ψήφο στα βρέφη...
Πέμπτη 7 Μαΐου 2009
Τουρισμός σε συνθήκες κρίσης
Ο συμβατικός τουρισμός τείνει να εξαρτηθεί από τα διάφορα "τεχνητά στοιχεία" που διαμορφώνουν τον χώρο αναψυχής : Πολυτελείς υποδομές, γήπεδα γκολφ, ακριβά σπορ. Όλα αυτά συνεπάγονται ένα υψηλό κόστος που μέσα σε συνθήκες ύφεσης, καταβυθίζει την τουριστική βιομηχανία και επιτρέπει την επιβίωση μόνο των μεγάλων καρτέλ του τουρισμού. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι : Μήπως είναι καιρός για επιστροφή σε ένα πιο "φυσικό" και ¨οικολογικό" τουρισμό; Που θα είναι περισσότερο συνδεμένος με τα φυσικά προσόντα του χώρου, και επομένως θα έχει χαμηλότερο κόστος;
Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ
ΜΙΑ ΝΕΑ «ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ».......
Από την εισαγωγή του Κώστα Μανωλίδη στο συλλογικό έργο "Η διεκδίκηση της υπαίθρου - φύση και κοινωνικές πρακτικές στη σύγχρονη Ελλάδα"
Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ
Είναι γνωστό σε όλους το παλιό ποίημα που ξεκινούσε με το ερώτημα «Τι είναι η πατρίδα μας;». Η άμεση απάντηση που ακολουθούσε έκανε λόγο για κάμπους, ψηλά βουνά και ακρογιάλια πριν καταλήξει στο αναμενόμενο “όλα πατρίδα μας”. Αυτά τα, αυτονόητα κάποτε, συστατικά ενός συλλογικού αυτοπροσδιορισμού, ο εξωαστικός κόσμος που κωδικοποιούμε στις λέξεις “ύπαιθρος”, “εξοχή” ή απλώς “φύση” είναι για τον σημερινό κάτοικο της πόλης μια χαμένη πατρίδα. Και ίσως να μην είναι υπερβολή να πούμε ότι και σε αυτήν την περίπτωση την απώλεια ακολούθησε μια “Μεγάλη Ιδέα” ανακατάληψης του χαμένου εδάφους.
Μια τέτοια βούληση εκφράστηκε στην αρχή με ποικίλους και πάντως ήπιους τρόπους. Στο ψυχικό πεδίο ως νοσταλγία μιας εξιδανικευμένης πρόσδεσης στη μητέρα-γη. Στις κοινωνικές πρακτικές, με ένα φυσιολατρικό ρεύμα, με εκδρομικούς συλλόγους ή με το ανερχόμενο φαινόμενο του παραθερισμού. Αργότερα, στον οικιακό χώρο, με την σκηνοθεσία της γραφικότητας σε ιδιωτικούς κήπους, αστικές αυλές και μπαλκόνια. Στον ποιητικό λόγο, με μια λυρική αναψηλάφηση των παραδείσιων δυνατοτήτων της υπαίθρου.
Κατά τις τελευταίες όμως δεκαετίες, θα κυριαρχήσουν πολύ πιο έμπρακτες αξιώσεις με συνέπειες απτές και μη αναστρέψιμες. Όσο νηφάλια και να εξετάσει κανείς τις κοινωνικές, δημογραφικές και οικονομικές μεταβολές αυτής της περιόδου δεν μπορεί να εξηγήσει πλήρως την ανοικονόμητη κατακτητική ορμή που εκλύθηκε στην περιφέρεια των πόλεων, στην ενδοχώρα, σε νησιά και σε βουνά. Η οικιστική έκρηξη αυτών των δεκαετιών από μόνη της προκάλεσε την άνευ προηγουμένου αλλοίωση τοπίων, την αποσταθεροποίηση οικοσυστημάτων και την εξάλειψη ιστορικών ιχνών. Ό,τι μέχρι πρόσφατα συνιστούσε μια ευδιάκριτη γεωφυσική και μνημονική ιδιαιτερότητα μεγάλων τμημάτων του ελλαδικού χώρου υπεξαιρέθηκε μεθοδικά ως τουριστικό και κτηματομεσιτικό προϊόν. Η φαντασιακή “πατρίδα” της υπαίθρου, αυτή η απολεσθείσα εστία δυσανάγνωστων αλλά ζωτικών νοημάτων, ξανακερδήθηκε ως τρόπαιο, τσαλακωμένη όμως και άψυχη.
Κατά κάποιο τρόπο, η εξιχνίαση του χαρακτήρα αυτής της “Μεγάλης Ιδέας” είναι το θέμα αυτού του βιβλίου.
* * *
Το 1939, σε ένα ποίημά του ο Γιώργος Σαραντάρης διατύπωνε τη λαχτάρα της επανάκαμψης στην επικράτεια της φύσης στην πιο ακραιφνή μορφή της:
Η ελπίδα να βγούμε στα βουνά
Κάποτε
Με καρδιές γεμάτες σαν τουφέκια
Να σηκωθούμε πάνω από τα δάση
Να χαιρετήσουμε την αυγή
Με μαντήλια και κρίνους
Να πέσουμε πάνω στους αγρούς
Σαν να είμαστε κορυδαλλοί
Σαν να είμαστε πάνω από τη χλόη
Οι μεγιστάνες τ’ ουρανού
Οι αγγελιοφόροι της χαράς
Του σιταριού οι αφέντες[1]
Είναι φανερό βέβαια ότι εδώ δεν περιγράφεται απλώς το όραμα ενός φυσιολατρικού πρωτογονισμού. Η ορμητική εικονοποιία του ποιήματος διακηρύσσει το ιδεώδες μιας εορταστικής εξέγερσης που θα ανακτήσει τον κόσμο ως τόπο πληρότητας και απόλαυσης. Σαν μεταφορά αυτού του ανεκπλήρωτου πόθου λειτουργεί η προσχώρηση και μαζί επικράτηση στο φυσικό σύμπαν. Μια μεταφορά καθόλου τυχαία· η ύπαιθρος αντιπροσωπεύει έναν απεγκλωβισμό.
Αυτή η απελευθερωτική αίσθηση δεν αφορά μόνο το άνοιγμα του βλέμματος ή την ελευθερία των κινήσεων. Είναι ίσως η βαθύτερη και ασυνείδητη αντίδραση στο είδος της αιχμαλωσίας που επιφέρει το σύνολο των δεσμεύσεων που αποτελούν ιδρυτική προϋπόθεση της πόλης. Η φυγή προς το μεγάλο “έξω” της υπαίθρου δεν αντιδιαστέλλεται απλώς στο “μέσα” της πόλης αλλά ταυτίζεται με μια προοπτική λύτρωσης από τους καταναγκασμούς και τις ματαιώσεις της πατρικής εξουσίας του Νόμου. Γι αυτό η “ελπίδα να βγούμε στα βουνά” διαθέτει μια αύρα ανταρσίας, που δεν οφείλεται μόνο σε ιστορικές συνδηλώσεις ορεσίβιας ανυποταξίας.
Όμως αυτή η φυγόκεντρη ροπή που διεγείρει η ύπαιθρος δεν αναστέλλει μια ταυτόχρονη τάση σύμπτυξης προς ένα κέντρο. Η διάθεση απόσυρσης στην καθησυχαστική μήτρα της φύσης εμφανίζεται σταθερά στο συλλογικό φαντασιακό ως το αντίδοτο στις εντάσεις της σύγχρονης ζωής. Στην αδιαμεσολάβητη επαφή με την πρωτογενή ύλη της φύσης αποδίδεται μια εξαγνιστήρια λειτουργία ικανή να ανακαινίζει τη επαφή του ανθρώπου με το νόημα των πραγμάτων. Αυτό το αμήχανο ηθικό πλεονέκτημα αν βρίσκει κάπου ερείσματα δεν είναι σε μια μεταφυσική αγνότητα του φυσικού αλλά στην ανάκαμψη ενός απωθημένου υπεδάφους της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Jean-Didier Urbain αναλύοντας το σωματικό βίωμα της αμμουδιάς επισημαίνει ότι σε αυτό ενεργοποιείται «μια προφανής επιθυμία υποχώρησης, επιστροφής σε προηγούμενες φάσεις της ύπαρξης: μια επιστροφή σε ένα παρελθόν όχι ιστορικό αλλά αισθησιακό».[2] Μια τέτοια επιθυμία υποχώρησης αναφέρεται όχι στο συλλογικό καταγωγικό παρελθόν αλλά σε μια βιολογική προϊστορία, σε ένα είδος “ζωικής” συνείδησης του κόσμου. Όχι τυχαία, ο Σαραντάρης ονειρεύτηκε την απόδραση στη φύση σαν την ανέμελη οικειότητα με την χλωρίδα που προσφέρει το πέταγμα ενός πουλιού.
Η αναδίπλωση λοιπόν σε ένα αχρονικό εδεμικό καθεστώς και η διακαής απεμπλοκή από τις πειθαρχίες της πόλης, η επιστροφή και η διαφυγή, συνιστούν δύο κεντρικές συνιστώσες των βλέψεων προς τη φύση. Μέσα από τις παραπληρωματικές νοηματοδοτήσεις που αναπτύσσονται σε αυτούς τους άξονες, η ύπαιθρος εγγράφεται στον ψυχικό ορίζοντα του σύγχρονου ανθρώπου ως μια ήπειρος υπό αέναη διεκδίκηση.
Θα φανταζόταν κανείς ότι αυτός ο πυρήνας επιθυμιών και σημασιών δεν θα τροφοδοτούσε κάτι παραπάνω από μια διαιωνιζόμενη μυθολογική εξύψωση της φύσης ή από τη γενίκευση της τάσης για ευκαιριακές απόπειρες αναζωογόνησης. Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι γύρω από το αρχικό ψυχικό ρήγμα έχει συντελεστεί μια σειρά επιμολύνσεων. Υπό την επίδρασή τους η πρόθεση της ευεργετικής συνάντησης με τις δωρεές της υπαίθρου εκτροχιάστηκε σε μανιακό οίστρο κατανάλωσης.
Οι αναδιατάξεις και στρεβλώσεις της μεταπολεμικής εποχής προετοίμασαν ένα εξαρθρωμένο κοινωνικό πεδίο. Η θρησκεία της “Ανάπτυξης” μας προσηλύτισε στα βραχυπρόθεσμα κέρδη της εντατικής αξιοποίησης. Πιο πρόσφατα, “η ευφορία της εφήμερης ανταμοιβής, το εγκώμιο της κίνησης για την κίνηση, ο ναρκισσισμός του επιτεύγματος και της ευημερούσας απογείωσης”[3] ανατίμησαν την αλαζονική προσήλωση στο παρόν.
Αυτές οι εξελίξεις προσέδωσαν στην υπόσχεση της υπαίθρου, ήδη φορτισμένης από εξιδανικεύσεις και ιδεοληψίες, την επιπλέον επαγγελία άμεσων υλικών και συμβολικών απολαβών. Σε αυτόν τον παράταιρο συνδυασμό προσδοκιών θεμελιώνεται η ευρωστία της σύγχρονης παραθεριστικής ουτοπίας, η παροξυσμική έξοδος από τις πόλεις σε τριήμερα αργιών και η ακαταμάχητη έλξη του “εξοχικού”.
[1] Ποίημα με ημερομηνία 3.11.1939. Βλ. Γιώργος Γ. Μαρινάκης (επιμ.) Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, Τόμος Ε, Gutenberg, Αθήνα 1987 σ.211.
[2] Ζαν Ντιντιέ Ουρμπαίν, Στην Ακροθαλασσιά, Η μεταμόρφωση του ταξιδιώτη σε παραθεριστή, Ποταμός, Αθήνα 2000, σ.370.
[3] Νικόλας Σεβαστάκης, Κοινότοπη Χώρα. Όψεις του δημόσιου χώρου και αντινομίες αξιών στη σημερινή Ελλάδα, Σαββάλας, Αθήνα 2004, σ.172.
ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ
Υπάρχουν κακές και αδέξιες μιμήσεις της φύσης, αγγλικής και γαλλικής κηπουρικής ΖΑΧΟΣ Ε. ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΙΟΥ
Μοντέλο επιβολής επί του φυσικού παραμένει η πόλη ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΥΤΕΛΗΣ
Η νεοελληνική "παράδοση" επιθυμίας της υπαίθρου από τον αστικό βίο δεν αρκείται στο όραμα της κηπούπολης, αλλά έχει και πολύ πιο δραστικές εκδηλώσεις , καθαρής "επιστροφής" στη φύση ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ανατρέχω στα παλιά αναγνωστικά του δημοτικού σχολείου σε αναζήτηση ξεχασμένων εικόνων ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ
Η διεκδίκηση της υπαίθρου μπορεί να εγγραφεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο διεκδίκησς της πραγματικότητας ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΟΥΠΗΣ
Το τοπίο ξεπλυμένο και απογυμνωμένο από μύθους και συμβολισμούς εκπίπτει σε παθητικό υποδοχέα βασικών ενστίκτων επιβίωσης ΓΙΩΡΓΟΣ Η. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
Να περιφρουρήσουμε με οιοδήποτε μέσο τις απομένουσες ζωές φυσικής αγριότητας απέναντι στην ανελέητη αρπακτικότητα των ιδιοτελών συμφερόντων ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ
Πόσο το φυσικό διαφέρει από το τεχνητό; ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το μόνο που δεν θα διασώσει την αρχιτεκτονική είναι να εισέλθει ως λαθρεπιβάτης σε οχήματα άλλων λόγων ΛΟΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Η βλάστηση, το φυσικό στοιχείο, αντιμετωπίζονται ως ανοίκειοι μηχανισμοί, ως παράσιτα , στην ασφαλτική ομοιογένεια των ελληνικών πόλεων ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ
Από την "απολιτιστη φύση" στην "ανασκευασμένη φύση" ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΑΒΡΑΚΑ
Περνάμε από την νεωτερική εποχή της μεταφοράς του αρχιτεχνήματος ως "δοχείου ζωής" στην τρέχουσα εποχή, όπου το "δοχείο" δεν διαχωρίζει έναν εσωτερικό από έναν εξωτερικό χώρο ΖΗΣΗΣ ΚΟΤΙΩΝΗΣ
Το βράδυ, το τζάκι παίρνει τη θέση της τηλεόρασης ως φωτεινό ορθογώνιο ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΚΑΡΑΛΕΤΣΟΥ ΠΑΣΙΑ
Οι ελεύθεροι κατασκηνωτές πραγματικά κινούνται στα "κενά" του χώρου, του χρόνου και του νόμου ΚΩΣΤΗΣ ΜΑΣΟΥΡΑΣ -ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΣΑΜΑΡΙΝΗΣ
Ο αστο-χωρικός χαρακτήρας της παραγωγής στην Ελλάδα είναι μέρος της ευρύτερης αλληλοδιείσδυσης της πόλης και της υπαίθρου ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
Αιολική ενέργεια και παράπλευρες απώλιες....
ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ
του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Ρεθύμνου
Υποστηρίζουμε την αύξηση του μεριδίου της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και ιδίως από τον ήλιο και τον άνεμο εφόσον έχουν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα για να περιοριστούν ενδεχόμενες επιπτώσεις στο τοπίο και το περιβάλλον.Γιατί οσο μεγάλο και αν είναι το όφελος απο τις Α.Π.Ε., δεν πρέπει να τοποθετείται σε δεύτερη μοίρα η προστασία του τοπίου και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Προβαίνουμε σε αυτή την επισήμανση με αφορμή την ταυτόχρονη έγκριση, απο την Περιφέρεια Κρήτης εξι (6) φακέλων με τις αντίστοιχες προμελέτες για εγκατάσταση έξι (6) μονάδων Φωτοβολταϊκών, ισχύος 80 Κw η κάθε μία (συνολικά 480 Kw ) σε περιοχή του Δήμου Ν.Φωκά, η οποία περικλείεται απο τους χαρακτηρισμένους με Προεδρικό Διάταγμα (9-8-1995) παραδοσιακούς οικισμούς: Αγ. Κωνσταντίνο, Αγ. Γεώργιο, Ζουρίδι, και Κάτω Πόρο
Απόσπασμα κειμένου που δημοσιεύεται στο περιοδικό ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ Νο 2
ΑΙΟΛΙΚΕΣ ΠΤΟΛΕΜΑΊΔΕΣ
......το σύνολο των μεγάλων οικολογικών οργανώσεων της χώρας έχει ταχθεί κατά του προτεινόμενου από την Κυβέρνηση Ειδικού Χωροταξικού ΑΠΕ., ενώ αντιδράσεις κατοίκων κατά της εγκατάστασης αιολικών πάρκων υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα νησιά του Αιγαίου (βλ. Σέριφο, Σκύρο, Νάξο, κ.α.), αλλά και σε όλη την Ευρώπη όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία, όπου ζητάνε την άμεση παύση των επιδοτήσεων στα χερσαία αιολικά πάρκα.
Ιωάννα Παπασταθοπούλου
Αρχ/των μηχανικός ΕΜΠ- ΜΑ στη διαχείριση αρχαιολογικής κληρονομιάς
Από το ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ 2
Η ΥΒΡΙΣ ΤΗΣ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΑΣ
Οι βιώσιμες ανεμογεννήτριες του μεσοπολέμου ήταν αυτόνομες μονάδες. Δεν χρειάζονταν δίκτυο μεταφοράς και υψηλή τάση. Ο ατομικός ιδιοκτήτης τους (και όχι κάποιος μισθωτός εργαζόμενος από την εργασία του οποίου παράγονταν υπεραξία) ήταν και ο χρήστης τους (στην Ευρώπη υπήρχαν και περιπτώσεις κοινοτικής χρήσης). Ήταν αυτός που τις συντηρούσε, με ελάχιστο κόστος. Το αρχικό τους κόστος δεν ήταν ακριβώς ευκαταφρόνητο (κατά μέσο όρο κόστιζαν όσο και ένα μέσο αυτοκίνητο), αλλά ακόμη κι αυτό δεν εμπόδισε να στηθεί μισό εκατομμύριο από αυτές, και μάλιστα κυρίως από αγρότες με περιορισμένους πόρους. Χωρίς φυσικά να παρέχονται επιδοτήσεις, όπως αυτές που δίνονται στο κεφάλαιο που υποστηρίζει τα αιολικά πάρκα.
Ο ΚΑΣΤΑΝΟΛΟΓΓΟΣ* ΣΤΗΝ ΟΧΗ
Του Γιάννη Σχίζα
Χάσαμε όμως το πιο τίμιο, τη μορφή του
Που ήταν σαν Απολλώνια οπτασία
Καβάφης
Στην Ολλανδία, στις αρχές του Ιουνίου του 2008, εγκαινιάσθηκε το θαλάσσιο
πάρκο ανεμογεννητριών υπό το όνομα «Πριγκίπισα Αμαλία», σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από τις ακτές.Ένα μήνα αργότερα, , ήλθε η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να προχωρήσει στη δημιουργία 30 υπεράκτιων αιολικών πάρκων συνολικής ισχύος 11.000 μεγαβάτ. Το σχέδιο πρόβλεπε την εγκατάσταση στη Βόρεια θάλασσα και στη Βαλτική 2000 ανεμογεννητριών, για να αντλούν το τεράστιο αιολικό δυναμικό των ανοικτών θαλασσών . Το γερμανικό σχέδιο «προσομοίωνε» σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα το παράδειγμα της Δανίας, που έστω κι αν κάποτε επαλήθευε την Σαιξπηρική ρήση («κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας»), σήμερα τουλάχιστον διαθέτει μια υγιέστατη συστοιχία ανεμογεννητριών ισχύος 150 μεγαβάτ, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από τις ακτές...
Στην Ελλάδα η εγκατάσταση ανεμογεννητριών επί χερσαίου εδάφους με όλα τα συμπαρομαρτούντα – οδοποιία, γραμμές μεταφοράς ρεύματος, κατακερματισμός τοπίων και οικοσυστημάτων, «κατατρεγμός της γραφικότητας», που θα’ λεγε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος - φαίνεται να αποτελεί μια ακόμη περίπτωση τεχνολογίας, που κρίνεται bon pour l’Orient : Που είναι γενικά ξεπερασμένη αλλά προτείνεται ως «εξαγώγιμη» σε χώρες χαμηλών περιβαλλοντικών και αισθητικών αντανακλαστικών. Τη στιγμή που οι ημέτεροι ατζέντηδες επιχειρούν να «μοσχοπουλήσουν» το τοπίο και την ελληνική φύση στην διεθνή τουριστική αγορά, κάποιοι άλλοι ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου εις βάρος των πιο ευαίσθητων στοιχείων του περιβάλλοντος, παραγνωρίζοντας τις τεράστιες εκτάσεις της χώρας για πιθανές αιολικές χρήσεις, κατά μήκος μιας ακτογραμμής 16.000 χιλιομέτρων...Και το ακόμη πιο σχιζοφρενικό της όλης ιστορίας: Ενώ οι πολίτες κατευθύνουν αχανείς μάζες εισοδήματος για την ‘θεραπεία’ αισθητικών αναγκών, για τον προσωπικό τους εξωραϊσμό αλλά και για τον εξωραϊσμό του ατομικού και συλλογικού χώρου σε όλες τις κλίμακες - του διαμερίσματος , της αυλής, της συνοικίας, της πόλης , των «εξοχικών» περιοχών - κάποιοι επιχειρούν να τους πείσουν να αποδεχθούν μια «αειφορική δυσμορφία» εις βάρος του μείζονος χώρου. Ενώ η μορφωμένη κοινωνία «καβαφίζει» κατ’ εξακολούθηση, κάποιοι «ανεπαισθήτως» στήνουν στην ελληνική περιφέρεια μια φύση -αφύσικη, έναν βιομηχανο-περιβαλλοντικό αχταρμά.
Είναι να αναρωτιέται κανείς για το πόσοι από αυτούς τους ατζέντηδες της συμφοράς κατανοούν την αισθητική ως προσπορισμό γονιμοποιητικής διέγερσης και ποιότητας στη ζωή. Πόσοι κατανοούν τη διασύνδεση της δημόσιας αισθητικής με την αισθητική και τον ερωτισμό σε όλες τις κλίμακες της ζωής. Πόσοι αναγνωρίζουν στον «εστετισμό» – του Καβάφη ή άλλων – μια αντίπαλη άποψη στο ρεύμα του μπανάλ λειτουργισμού, που στις σημερινές συνθήκες αποθεώνει τον καταναλωτισμό .
*Καστανολόγγος: Περιοχή στο βουνό της Όχης, ( Νότια Εύβοια), εκπάγλου καλλονής αλλά με υπέργηρες πλέον καστανιές, δεδομένου ότι όλα τα νεαρά δενδρύλια έχουν καταφαγωθεί από τις κατσίκες.
Απόσπασμα άρθρου του Γ.Σχίζα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Κοζάνης και σε δικτυακούς τόπους.