Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα....

Οι δηλώσεις του κυρίου Παπανδρέου δεν αξίζουν την αντιπαράθεση που προκάλεσαν, δεδομένου ότι δεν συνεπάγονται και δεν υπονοούν μια γνωμοδότηση του τύπου "ή Καπιταλισμός ή πολιτισμός"! Άσε που οι δηλώσεις αυτές θα έκαναν τα κόκαλα του Καστοριάδη και των συντρόφων του στην ομάδα "ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ " , να τρίζουν τουλάχιστον : Και τούτο γιατί οι Καστοριαδικοί εννοούσαν αυτό που έλεγαν , έχοντας σαφή αντίληψη της έννοιας και του περιεχομένου σοσιαλισμού και βαρβαρότητας. Για τον πρώτο ο Καστοριάδης είχε συγγράψει το θαυμάσιο βιβλίο του "Για το περιεχόμενο του σοσιαλισμού" , όπου και παρέκαμπτε την κλασική μαρξική άρνηση "συνταγογράφησης" της νέας κοινωνίας και σκιαγραφούσε τις βασικές παραμέτρους του σοσιαλιστικού συστήματος. Όσον αφορά τη δεύτερη , ο Καστοριάδης είχε κατά νου μια έννοια διακριτή από την εποχή των σπηλαίων και τα πέτρινα ρόπαλα, πιστεύοντας ότι και μια ιλουστρασιόν κοινοβουλευτική παρωδία με στοιχεία τεχνοφασισμού και μαζικής χειραγώγησης , μπορούσε επίσης να συνιστά βαρβαρότητα.....

Το πνεύμα του κ. Παπανδρέου παραπέμπει σε κάτι πλουσιόπαιδα που βάζουν στους τοίχους του σπιτιού τους αφίσες του Τσε Γκουεβάρα , ή φοράνε μπλουζάκια με τη φωτογραφία του λατινοαμερικάνου επαναστάτη - ενώ κατά τα άλλα καταναλώνουν άψογοι το μαύρο ρούμι τους με κόκα κόλα στο Χ ή Ψ μπαράκι του Ψυχικού. Ακόμη το πνεύμα του κ.Παπανδρέου παραπέμπει σ' εκείνους τους τρομερούς στίχους του Χριστιανόπουλου, τους δυσερμήνευτους ίσως στη σημερινή κατάσταση αλλά με τόσο βάθος και σημασία : "Καημένε Μακρυγιάννη,νάξερες γιατί τσάκισες το χέρι σου, το τσάκισες για να χορεύουν σέϊκ τα κολόπαιδα" - έλεγε περίπου ο Θεσσαλονικιός ποιητής, δίνοντας μια αίσθηση της διαδρομής μαμούθ, από την αρχική επαναστατική θυσία ως την ύστερη κατακτημένη δυνατότητα του χορεύειν και του παίζειν...

Εν τέλει ο κ.Παπανδρέου και πολλοί από τους "αντίθετους" σε αυτόν παίζουν, παρερμηνεύουν , παρακάμπτουν τις αφετηριακές σημασίες για να στήσουν τα νοηματικά τους "αυθαίρετα" σε ένα χωροχρόνο εκτός πολιτικού σχεδίου: Δηλαδή στο χωροχρόνο μιας προεκλογικής περιόδου, όπου ο,τιδήποτε μπορεί να λέγεται και να ξεχνιέται ταχύτατα...