ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ
του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Ρεθύμνου
Υποστηρίζουμε την αύξηση του μεριδίου της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και ιδίως από τον ήλιο και τον άνεμο εφόσον έχουν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα για να περιοριστούν ενδεχόμενες επιπτώσεις στο τοπίο και το περιβάλλον.Γιατί οσο μεγάλο και αν είναι το όφελος απο τις Α.Π.Ε., δεν πρέπει να τοποθετείται σε δεύτερη μοίρα η προστασία του τοπίου και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Προβαίνουμε σε αυτή την επισήμανση με αφορμή την ταυτόχρονη έγκριση, απο την Περιφέρεια Κρήτης εξι (6) φακέλων με τις αντίστοιχες προμελέτες για εγκατάσταση έξι (6) μονάδων Φωτοβολταϊκών, ισχύος 80 Κw η κάθε μία (συνολικά 480 Kw ) σε περιοχή του Δήμου Ν.Φωκά, η οποία περικλείεται απο τους χαρακτηρισμένους με Προεδρικό Διάταγμα (9-8-1995) παραδοσιακούς οικισμούς: Αγ. Κωνσταντίνο, Αγ. Γεώργιο, Ζουρίδι, και Κάτω Πόρο
Απόσπασμα κειμένου που δημοσιεύεται στο περιοδικό ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ Νο 2
ΑΙΟΛΙΚΕΣ ΠΤΟΛΕΜΑΊΔΕΣ
......το σύνολο των μεγάλων οικολογικών οργανώσεων της χώρας έχει ταχθεί κατά του προτεινόμενου από την Κυβέρνηση Ειδικού Χωροταξικού ΑΠΕ., ενώ αντιδράσεις κατοίκων κατά της εγκατάστασης αιολικών πάρκων υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα νησιά του Αιγαίου (βλ. Σέριφο, Σκύρο, Νάξο, κ.α.), αλλά και σε όλη την Ευρώπη όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία, όπου ζητάνε την άμεση παύση των επιδοτήσεων στα χερσαία αιολικά πάρκα.
Ιωάννα Παπασταθοπούλου
Αρχ/των μηχανικός ΕΜΠ- ΜΑ στη διαχείριση αρχαιολογικής κληρονομιάς
Από το ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ 2
Η ΥΒΡΙΣ ΤΗΣ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΑΣ
Οι βιώσιμες ανεμογεννήτριες του μεσοπολέμου ήταν αυτόνομες μονάδες. Δεν χρειάζονταν δίκτυο μεταφοράς και υψηλή τάση. Ο ατομικός ιδιοκτήτης τους (και όχι κάποιος μισθωτός εργαζόμενος από την εργασία του οποίου παράγονταν υπεραξία) ήταν και ο χρήστης τους (στην Ευρώπη υπήρχαν και περιπτώσεις κοινοτικής χρήσης). Ήταν αυτός που τις συντηρούσε, με ελάχιστο κόστος. Το αρχικό τους κόστος δεν ήταν ακριβώς ευκαταφρόνητο (κατά μέσο όρο κόστιζαν όσο και ένα μέσο αυτοκίνητο), αλλά ακόμη κι αυτό δεν εμπόδισε να στηθεί μισό εκατομμύριο από αυτές, και μάλιστα κυρίως από αγρότες με περιορισμένους πόρους. Χωρίς φυσικά να παρέχονται επιδοτήσεις, όπως αυτές που δίνονται στο κεφάλαιο που υποστηρίζει τα αιολικά πάρκα.
Ο ΚΑΣΤΑΝΟΛΟΓΓΟΣ* ΣΤΗΝ ΟΧΗ
Του Γιάννη Σχίζα
Χάσαμε όμως το πιο τίμιο, τη μορφή του
Που ήταν σαν Απολλώνια οπτασία
Καβάφης
Στην Ολλανδία, στις αρχές του Ιουνίου του 2008, εγκαινιάσθηκε το θαλάσσιο
πάρκο ανεμογεννητριών υπό το όνομα «Πριγκίπισα Αμαλία», σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από τις ακτές.Ένα μήνα αργότερα, , ήλθε η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να προχωρήσει στη δημιουργία 30 υπεράκτιων αιολικών πάρκων συνολικής ισχύος 11.000 μεγαβάτ. Το σχέδιο πρόβλεπε την εγκατάσταση στη Βόρεια θάλασσα και στη Βαλτική 2000 ανεμογεννητριών, για να αντλούν το τεράστιο αιολικό δυναμικό των ανοικτών θαλασσών . Το γερμανικό σχέδιο «προσομοίωνε» σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα το παράδειγμα της Δανίας, που έστω κι αν κάποτε επαλήθευε την Σαιξπηρική ρήση («κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας»), σήμερα τουλάχιστον διαθέτει μια υγιέστατη συστοιχία ανεμογεννητριών ισχύος 150 μεγαβάτ, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από τις ακτές...
Στην Ελλάδα η εγκατάσταση ανεμογεννητριών επί χερσαίου εδάφους με όλα τα συμπαρομαρτούντα – οδοποιία, γραμμές μεταφοράς ρεύματος, κατακερματισμός τοπίων και οικοσυστημάτων, «κατατρεγμός της γραφικότητας», που θα’ λεγε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος - φαίνεται να αποτελεί μια ακόμη περίπτωση τεχνολογίας, που κρίνεται bon pour l’Orient : Που είναι γενικά ξεπερασμένη αλλά προτείνεται ως «εξαγώγιμη» σε χώρες χαμηλών περιβαλλοντικών και αισθητικών αντανακλαστικών. Τη στιγμή που οι ημέτεροι ατζέντηδες επιχειρούν να «μοσχοπουλήσουν» το τοπίο και την ελληνική φύση στην διεθνή τουριστική αγορά, κάποιοι άλλοι ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου εις βάρος των πιο ευαίσθητων στοιχείων του περιβάλλοντος, παραγνωρίζοντας τις τεράστιες εκτάσεις της χώρας για πιθανές αιολικές χρήσεις, κατά μήκος μιας ακτογραμμής 16.000 χιλιομέτρων...Και το ακόμη πιο σχιζοφρενικό της όλης ιστορίας: Ενώ οι πολίτες κατευθύνουν αχανείς μάζες εισοδήματος για την ‘θεραπεία’ αισθητικών αναγκών, για τον προσωπικό τους εξωραϊσμό αλλά και για τον εξωραϊσμό του ατομικού και συλλογικού χώρου σε όλες τις κλίμακες - του διαμερίσματος , της αυλής, της συνοικίας, της πόλης , των «εξοχικών» περιοχών - κάποιοι επιχειρούν να τους πείσουν να αποδεχθούν μια «αειφορική δυσμορφία» εις βάρος του μείζονος χώρου. Ενώ η μορφωμένη κοινωνία «καβαφίζει» κατ’ εξακολούθηση, κάποιοι «ανεπαισθήτως» στήνουν στην ελληνική περιφέρεια μια φύση -αφύσικη, έναν βιομηχανο-περιβαλλοντικό αχταρμά.
Είναι να αναρωτιέται κανείς για το πόσοι από αυτούς τους ατζέντηδες της συμφοράς κατανοούν την αισθητική ως προσπορισμό γονιμοποιητικής διέγερσης και ποιότητας στη ζωή. Πόσοι κατανοούν τη διασύνδεση της δημόσιας αισθητικής με την αισθητική και τον ερωτισμό σε όλες τις κλίμακες της ζωής. Πόσοι αναγνωρίζουν στον «εστετισμό» – του Καβάφη ή άλλων – μια αντίπαλη άποψη στο ρεύμα του μπανάλ λειτουργισμού, που στις σημερινές συνθήκες αποθεώνει τον καταναλωτισμό .
*Καστανολόγγος: Περιοχή στο βουνό της Όχης, ( Νότια Εύβοια), εκπάγλου καλλονής αλλά με υπέργηρες πλέον καστανιές, δεδομένου ότι όλα τα νεαρά δενδρύλια έχουν καταφαγωθεί από τις κατσίκες.
Απόσπασμα άρθρου του Γ.Σχίζα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Κοζάνης και σε δικτυακούς τόπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου