Ο Σαμαράς, ο γάϊδαρος, οι Οικολόγοι Πράσινοι

Δεν θέλω να χτυπήσω τον Σαμαρά αντί για τον γάϊδαρο…Ούτε   θέλω να πιστέψω  ότι κι ο πρώτος    μπήκε στο «μεγάλο κόλπο»…Το βέβαιο όμως είναι ότι εφεξής  η «συγκυβέρνηση» με το ΠΑΣΟΚ θα αποτελέσει για τους  σοσιαλαπατεώνες ό,τι αποτελούσαν εκείνα τα ειδικά σκάφη με τα οποία διασωζόταν  την τελευταία στιγμή  ο  ηττημένος Φαντομάς, για να μπορέσει να επιστρέψει δριμύτερος στο επόμενο κινηματογραφικό επεισόδιο…

Η οπισθοχώρηση του Σαμαρά καθορίστηκε από  την ισχυρή  πίεση που δέχθηκε έξωθεν, που  δεν εξουδετερωνόταν από  κάποια αντίστοιχη πίεση από την λαϊκή και πατριωτική βάση της Νέας Δημοκρατίας….Αλλά η υστέρηση αυτής της βάσης είχε σχέση με  την υστέρηση της συνολικής  «βάσης», που θα έπρεπε κανονικά να ξεσηκωθεί μαζί με τις πέτρες και  να δείξει στους πολιτικούς καραγκιόζηδες την «άγουσα προς τα αποδυτήρια». Στο όλο επεισόδιο έχει  ευθύνη  και η Αριστερά, που αντέδρασε την κρίσιμη στιγμή του παιχνιδιού  χλιαρά και χωρίς  ενωτικό πνεύμα…..

Και τώρα τι γίνεται; Τώρα καταδικαζόμαστε να ακούμε τις εκτιμήσεις διαφόρων πολιτικών ομάδων ,  διανθιζόμενες από την ενδημική εν Ελλάδι πολιτική αυταρέσκεια.

Ισχυρίζονται λόγου  χάρη οι Οικολόγοι Πράσινοι, σύμφωνα με δήλωση του Ευρωβουλευτή Μιχάλη Τρεμόπουλου, ότι

« είχαν από την πρώτη στιγμή ζητήσει το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής, που να ετοιμάσει τη χώρα για εκλογές, αλλά ταυτόχρονα να υπερασπίσει τα επείγοντα και ζωτικά συμφέροντα της κοινωνίας»

Εγώ  δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει «πρώτη στιγμή» και  δεν θυμάμαι να ζήτησαν οι ΟΠ ειδική κυβέρνηση, για να υπερασπίσει τη κοινωνία από τη λεηλασία του Μνημονίου….Θυμάμαι μόνο ένα άρθρο στο παρόν μπλογκ υπέρ της «κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας»(4.3.2011)

 http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/03/blog-post_04.html .

Ας το διαβάσουν όσοι θέλουν να ξέρουν τι τους γίνεται, γιατί αλλιώτικα θα με κάνουν να σκέπτομαι εκείνο το μαραθωνοδρόμο που τερμάτισε δεύτερος στο μαραθώνιο αφού προηγουμένως πήρε και ένα λεωφορείο…..



Λένε  οι Οικολόγοι Πράσινοι :

«Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι η κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να διασφαλίσει την 6^η δόση, ώστε να μην ακυρωθούν οι οδυνηρές θυσίες στις οποίες έχει ήδη υποβληθεί ο ελληνικός λαός και να ρυθμίσει ορισμένα τουλάχιστον από τα σημαντικότερα κενά της νέας δανειακής συμφωνίας, όπως π.χ. είναι η στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων».

Λέω κι εγώ : Μα αυτή η διασφάλιση της 6^ης δόσης με όσα συνεπάγεται, «για να μην ακυρωθούν οι θυσίες του ελληνικού λαού», έχει σαφώς  ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ χαρακτήρα, τουτέστιν συνιστά θεραπεία από τις θυσίες με μια παραπέρα θυσία !  

Λέει ο Τρεμόπουλος για λογαριασμό των ΟΠ :

Οι Οικολόγοι Πράσινοι απέναντι στο ελληνικό Μνημόνιο, αλλά και συνολικά οι Ευρωπαίοι Πράσινοι απέναντι στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σ΄ όλη την ΕΕ, έχουν να αντιπαραθέσουν ένα Σύμφωνο Βιώσιμης Ανάπτυξης, που μπορεί να προωθήσει την ανάπτυξη στην Ευρώπη με σεβασμό στο περιβάλλον και δημιουργία 5 εκατ. θέσεων εργασίας.

Δεν καταλαβαίνω τι διαφορετικό  κομίζει αυτό το «Σύμφωνο Βιώσιμης Ανάπτυξης» από  νεοκεϋνσιανές  και αριστερές προτάσεις  ενίσχυσης των χαμηλών εισοδημάτων (που υποστηρίζονται μάλιστα επίμονα από κύκλους του ΟΗΕ) για να υπάρξει ανάκαμψη και  επιστροφή στην ανάπτυξη…Εδώ  βλέπω πρωτίστως την ανάγκη  κάποιων να διαφοροποιούνται  σώνει και καλά,  όμως αυτό  έχει το δυσάρεστο επακόλουθο  να παρεμποδίζει τους Οικολόγους  από το να εκφέρουν ιδέες που ουδείς άλλος μπορεί να εκφέρει : Ιδέες για μια οικολογική λιτότητα, με  ποιότητα ζωής, μικρή ενεργειακή κατανάλωση, ελεύθερο χρόνο,  ποιοτικές μετακινήσεις, με  μια «άλλη» ύπαιθρο – μακριά από τη σημερινή οικοκτονική και συμβατική χρήση της ….  

Οι Οικολόγοι Πράσινοι

«….. δεν απορρίπτουν τις συνεργασίες , γιατί είναι μέρος της πολιτικής κουλτούρας τους. Έτσι, θα μπορούσαν να συνεργαστούν με άλλα κόμματα κι ακόμη και να συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει μετά από τις εκλογές, στις οποίες θα κατεβούν αυτόνομοι. Mπορεί επίσης, να ισχύσει μετά από προγραμματικές συμφωνίες. Σ’ αυτές θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται θέματα όπως π.χ. η φορολόγηση του πλούτου, η μείωση των εξοπλισμών, ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας και η περισσότερη Ευρώπη. Αυτή θα ήταν μια πολιτική Ευρώπη, διαφορετική από τις σημερινές νεοφιλελεύθερες και αντιοικολογικές πολιτικές που εφαρμόζονται».

Πολύ σωστή η πολιτική κουλτούρα των συνεργασιών, ουδεμία αντίρρηση. Κάκιστη όμως είναι η πολιτική κουλτούρα των συναλλαγών και  των παροχών-αντιπαροχών. Γι αυτό είναι καιρός να ψαχθούν και οι ΟΠ, όχι κυρίως για τις πράξεις αλλά για τις παραλείψεις τους . Για τις παραλείψεις τους  μπροστά στη καταστροφή της χώρας και του λαού, που συνέδεσαν  την  κουλτούρα τους με μιαν  άλλη φυσιογνωμία,  από αυτήν που προβάλλουν….