Αρσένης : Όπλα μαζικής παραθεριστικής καταστροφής…..

Τώρα που ο Μάης είναι ante portas, τώρα που η ανάγκη για ύπαιθρο και τοπίο αυξάνεται και μας σπρώχνει σε εξόδους από τον αστικό χώρο, καιρός να αναλογιστούμε και να συνοψίσουμε το ρόλο της παραθεριστικής κατοικίας . : Είναι ένας ρόλος συνολικά ή κατά πλειοψηφία αρνητικός, αποδομητικός της γραφικότητας, που οδηγεί τοπία σε απαρτίωση, που κατακερματίζει οικολογικά ευαίσθητες περιοχές, που υποβαθμίζει δάση, υγρότοπους, παραλίες, κορυφογραμμές. Η εξοχική κατοικία είναι από τους βασικούς υπαίτιους για την προϊούσα ελληνική ασχήμια και για το ότι η χώρα χάνει βασικές ποιότητές - εκτρέφοντας όλο και περισσότερο μια μελαγχολική διάθεση απέναντι σε αυτό που υπήρξε…
Η διασπορά της εξοχικής κατοικίας και οι πολλαπλές επιπτώσεις της στην αισθητική και λειτουργικότητα της υπαίθρου, αποτελεί ένα μεγάλο θέμα των μελετητών και χωροτακτών στη Μεσογειακή λεκάνη και ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα της. Όπως ακριβώς η ιδιωτική νομή του κυκλοφοριακού χώρου με την πρωτοκαθεδρία του ΙΧ προκαλεί αναρίθμητα προβλήματα, έτσι και η διάσπαρτη εξοχική κατοικία – ως ιδιωτική νομή της εξοχής – προκαλεί τεράστια προβλήματα στη φύση. Γι αυτό τα τελευταία χρόνια ο υποφαινόμενος, έχει αναφερθεί κατ’ επανάληψη στην στρατηγική επιλογή της υποστήριξης της φθηνής ξενοδοχίας αντί των ατομικών λύσεων στη χρησιμοποίηση της υπαίθρου..….Το παρακάτω άρθρο του Κ.Αρσένη(ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ) είναι ενδιαφέρον, έστω και εάν συναινεί με μια ενοχλητική θέση όπως είναι η πρωτοκαθεδρία του τουρισμού στην ελληνική οικονομία. Και τούτο γιατί σχολιάζει μια ελληνική ψευδαίσθηση αφενός και αφετέρου μια υβριδική «λύση» που τέθηκε επί Νέας Δημοκρατίας - και που ευτυχώς προχώρησε ελάχιστα…


Κρίτων Αρσένης : "Οι ελληνικές ακτές πρέπει να προστατευτούν από τη δόμηση στο όνομα της αναζήτησης εσόδων".....

Η συζήτηση στην ελληνική κοινωνία δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το άκυρο δίλημμα «περιβάλλον ή ανάπτυξη». Το γρήγορο κέρδος και η κερδοσκοπία γης έχει συμμάχους βασικούς οικονομικούς παράγοντες στην Ελλάδα. Μας το έκανε σαφές ο κύριος Ντερούζ, όταν δήλωνε ότι “οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στην Ελλαδα που βρίσκονται εκτός πολιτικης” του λένε ότι η οικονομία μας σώζεται μόνο με την πλήρη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας γης για να κτιστούν εκεί παραθεριστικές κατοικίες.
Φοβάμαι ότι ο κύριος Ντερούζ πείστηκε εύκολα για κάτι που δεν είναι καθόλου αληθές. Δεν ήταν όμως ο πρώτος . Ήδη πριν το 2007 είχαν αρχίσει να εμφανίζονται άρθρα στον ελληνικό τύπο αναφορικά με τα εκατομμύρια Ευρωπαίων που αναμένουν στα σύνορά μας πότε θα χτίσουμε παραθεριστικές κατοικίες για να τις αγοράσουν. Σε αυτό προστέθηκε, λίγο αργότερα, η ιδέα ότι οι κατοικίες αυτές θα απευθύνονται σε ευρωπαίους συνταξιούχους. Τα άρθρα ανέφεραν ότι η παραθεριστική κατοικία είναι το “ελ ντοράντο” της Ελλάδας, περιγράφοντας την ανάπτυξη της παραθεριστικής κατοικίας ως την εύκολη πανάκεια όλων των προβλημάτων μας.

Οι πιέσεις αυτές πέτυχαν και ο κ. Σουφλιάς, τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, καταθέτει την πρόταση του χωροταξικού τουρισμού για τη δυνατότητα ανάπτυξης παραθεριστικής κατοικίας μέσα σε ξενοδοχεία με τη χρήση των συντελεστών δόμησης αυτών. Ένας πολίτης κτίζει 200 τμ σε κάθε 4 στρέμματα και δεν μπορεί να κτίσει πάνω από 400 τμ ακόμη και αν διαθέτει αδιαίρετα χιλιάδες στρέμματα γης. Με αυτούς τους όρους κτίζεται και η παραθεριστική κατοικία που δεν χρήζει επιδότησης καθώς δεν θεωρείται τουριστική επένδυση. Αντιθέτως, τα ξενοδοχεία επιδοτούνται γενναία και κτίζονται µε υπερπολλαπλάσιο συντελεστή δόµησης. Σε κάθε 4 στρέµµατα αντιστοιχούν 800 τµ, έτσι ώστε π.χ. στα 40 στρέµματα να αντιστοιχούν 8.000 τµ. και ούτω καθεξής. Αμέσως ξεχύθηκαν δικηγόροι μεγάλων εταιριών στο Αιγαίο και αγόρασαν ολόκληρα κομμάτια κατοικημένων νησιών, για να επωφεληθούν από την πολλαπλή αυτή επιδότηση σε επιτρεπόμενη δόμηση αλλά και από τον αναπτυξιακό νόμο για κάτι που θα μπορούσαν επιπλέον να πουλήσουν.
Η πρόταση του κ. Σουφλιά καταργούσε την πολεοδομική νομοθεσία αφού δεν απαιτούσε πολεοδομικό σχέδιο για δόμηση αυτών των άτυπων παραθεριστικών χωριών εντός ξενοδοχείων και δεν προέβλεπε χώρους δημόσιας χρήσης μέσα σε αυτά. Αντίθετα, ένας μη ξενοδόχος που θα ήθελε να κτίσει παραθεριστική κατοικία αντίστοιχης κλίμακας θα πρέπει να κάνει ιδιωτική πολεοδόμηση, να παραχωρήσει το 40% της δομούμενης έκτασης σε δημόσια χρήση.

Απέναντι στην πρόταση αυτή στάθηκε το Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξιας και όλοι οι φορείς του τουρισμού, εκτός του ΣΕΤΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα μέλη του ΔΣ του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου ,μετά από επίσκεψη τους στην Ισπανία όπου αντίκρισαν την πλήρη τουριστική υποβάθμιση όλων των μεσογειακών ακτών της από τεράστια συγκροτήματα παραθεριστικής κατοικίας, τάχθηκαν επίσης ενάντια στην πρόταση αυτή.
Τελικά, ο κ. Σουφλιάς αναδιπλώθηκε και πρότεινε η δυνατότητα δόμησης παραθεριστικής κατοικίας να περιοριστεί στο 20% της συνολικής δόμησης αντί για το 70% της αρχικής του πρότασης, καθιστώντας υποχρεωτική τη βιωσιμότητα της ξενοδοχειακής μονάδας για να αξίζει η επένδυση.

Η βασική μας βιομηχανία στην Ελλάδα είναι ο τουρισμός. Εκεί στηρίζονται οι οικονομικές προοπτικές της χωράς μας. Στην Ισπανία αν και κατέστρεψαν τις παράκτιες περιοχές, έχουν διατηρήσει τις πόλεις τους και την ενδοχώρα τους. Αντίθετα, εμείς έχουμε διατηρήσει μεγάλο ποσοστό των ακτών μας, αλλά έχουμε καταστρέψει τις πόλεις μας και έχουμε μικρή ενδοχώρα. Η επιλογή ανάπτυξης μαζικής παραθεριστικής κατοικίας στις ελληνικές ακτές, θα ήταν εφάμιλλη με το αν οι Ισπανοί εφάρμοζαν ξαφνικά την αντιπαροχή στα ιστορικά τους κέντρα προκειμένου να χτίσουν πιο ψηλά κτήρια και να πουλήσουν διαμερίσματα. Θα κατέστρεφε το μόνο τμήμα του ελληνικού χώρου που έχουμε διατηρήσει καλύτερα από τους ανταγωνιστές μας στον τουρισμό.
Τα εκατομμύρια Ευρωπαίων που αδημονούν να αγοράσουν παραθεριστική κατοικία στην Ελλάδα, θυμίζουν τους τόνους χρυσού που περίμεναν τους τολμηρούς που έχασαν τη ζωή τους ψάχνοντας την πόλη του Ελ Ντοράντο. Στην πραγματικότητα, χιλιάδες είναι οι απούλητες παραθεριστικές κατοικίες στους κύριους ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς όπως οι Κυκλάδες. Η εξασθένιση της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης, η οικονομική κρίση και η κακή εμπειρία των ευρωπαίων που αγόρασαν κατοικίες στην Ισπανία, απογοητεύουν κάθε ευφάνταστο...
Το άρθρο του Αρσένη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "FREE SUNDAY" στις 8 Απριλίου 2011. Η φωτογραφία είναι του Θανάση Μπινιάρη, από ορειβατική διάσχιση της Όχης

Σ.ΒΟΥΛΤΕΨΗ : ΤΖΑΜΠΑ ΠΡΟΑΝΑΚΡΙΤΙΚΕΣ…..

Σχετικά με τη διευρυμένη έννοια της «τζάμπα κοινοβουλευτικής μαγκιάς» αρθρογραφεί (29.4.2011) η Σοφία Βούλτεψη στην καθημερινή ηλεκτρονική εφημερίδα «Ελεύθερη Ζώνη» www.elzoni.gr. Τίτλος του άρθρου : «Σταμάτησαν τον χρόνο (στο… 2000), αλλά όχι και το χρέος»

Το χθες και το σήμερα συγκρούσθηκαν για άλλη μια φορά – σε βάρος του αύριο. Η Βουλή πέρασε την ημέρα της ασχολούμενη με μια υπόθεση που ξεπερνά την δεκαετία – αυτή του Σκαραμαγκά και των υποβρυχίων – με τους αντιπροσώπους του Έθνους να αποφασίζουν τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής και χωρίς να παραδειγματίζονται από την τύχη όλων των άλλων εξεταστικών. Με ψήφους 226 υπέρ, εννέα κατά, εννέα «παρών», ένα λευκό και πέντε άκυρα , αποφασίστηκε η επιτροπή να εξετάσει μια απολύτως βεβαιωμένα παραγεγραμμένη υπόθεση, ερευνώντας τυχόν ποινικές ευθύνες του πρώην υπουργού Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου.

Το καινούργιο θέατρο περιλάμβανε διαξιφισμούς, αποκαλύψεις, προσωπικές επιθέσεις, με αποκορύφωμα την πολυαναμενόμενη (υποτονική είναι η αλήθεια) αγόρευση του πρώην υπουργού, που, όπως είπε, δίνει «μάχη για την αλήθεια», καθώς «αλήθεια με άτοκες δόσεις δεν υπάρχει». Όπως ήταν αναμενόμενο, υπενθύμισε ότι οι αποφάσεις για τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων αποφασίζονται από πολυμελή θεσμικά όργανα όπως το Συμβούλιο Άμυνας, το Συμβούλιο των Αρχηγών Γενικών Επιτελείων και το ΚΥΣΕΑ, του οποίου προεδρεύει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Πρόσθεσε δε ότι η σύμβαση που υπεγράφη τον Φεβρουάριο του 2000 «δεν είναι απλά ισχυρή, αλλά ισχυρότατη».

Πάντως, ο κ. Τσοχατζόπουλος παραδέχθηκε ότι «δεν έγιναν όλα ωραία και καλά», ως εκ τούτου θεωρεί πως δεν υπάρχει άλλος που «μπορεί να βγάλει αποτέλεσμα πέραν της Δικαιοσύνης». Ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης ανακοίνωσε μετά την ομιλία του ότι το κόμμα του αποχωρεί από την συνεδρίαση, όπως έπραξε και η κ. Μπακογιάννη μετά την δική της ομιλία. Ο πρώτος υποστηρίζοντας ότι πρέπει να γίνει έρευνα για όλους και για όλα και η δεύτερη επειδή, όπως είπε, δεν θέλει να λάβει μέρος σε άλλη μια επιχείρηση συγκάλυψης. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η καταγγελία του πρώην υπουργού Άμυνας Βαγγέλη Βενιζέλου ότι επί υπουργίας του, τόσο ο ίδιος ο κ. Καρατζαφέρης όσο και βουλευτές του κόμματός του με ερωτήσεις του στη Βουλή πίεζαν για να παραλάβει τα υποβρύχια. Από την πλευρά τους, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν ότι το εύρος της υπόθεσης είναι πολύ μεγαλύτερο από τις διαστάσεις που δίνονται με την έρευνα μόνο όσον αφορά στο πρόσωπο του κ. Τσοχατζόπουλου, αλλά ψήφισαν την «ανεπαρκή» πρόταση για να δοθεί η ευκαιρία να ερευνηθεί η υπόθεση.

Όλα αυτά, ενώ η Ελλάδα συνεχίζει να παλεύει με τα κύματα της αναδιάρθρωσης, καθώς εικονικό ήταν το χθεσινό «σταμάτημα του χρόνου». Ο εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα Σερβάζ Ντερούζ δήλωσε χθες στη βελγική ολλανδόφωνη εφημερίδα «Ντε Τάιντ» πως μια αναδιάρθρωση θα είχε καταστροφικές συνέπειες χωρίς να ελαφρύνει το βάρος της Ελλάδας, καθώς, όπως είπε, «το ελληνικό δημόσιο χρέος βρίσκεται σε μεγάλο ποσοστό στα χέρια των Ελλήνων πολιτών, των ελληνικών τραπεζών και των συνταξιοδοτικών ταμείων». Και το πιο συγκλονιστικό: Ο κ. Ντερούζ είπε χθες πως, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ανάλυση της τρόικας, το χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί στο 160% του ΑΕΠ το 2012 «και μετά θα αρχίσει σταδιακά να υποχωρεί»! Το κακό είναι ότι η τρόικα διαψεύδεται συστηματικά στις αισιόδοξες προβλέψεις της και επιβεβαιώνεται μόνο στις δυσμενείς…

ΥΓ. Το σκίτσο είναι του ALTAN

ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΓΑΜΟΙ, ΑΠΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Οι βασιλικοί γάμοι ανέκαθεν προκαλούσαν εκκρίσεις δεξιάς και αριστερής ιδεολογίας…. Από τη δεξιά οπτική των πραγμάτων, οι γάμοι και τα συμπαρομαρτούντα – ένας γαλαξιακό μέγεθος καταστάσεων, σχολίων, ενδυμάτων, εμφανίσεων, διακοσμήσεων, κουτσομπολιών, αντιπαθοσυμπαθειών, κλικών, λόμπυ κλπ. - ήταν μια φυσική διαδικασία, μια υπερύψωση στη νιοστή δύναμη καταστάσεων που βιώνονταν στο μικρο-οικογενειακό επίπεδο των κοινών θνητών… Από την αριστερή οπτική το κυρίαρχο και πλέον υπογραμμίσιμο στοιχείο ήταν η σπατάλη, η ανισότητα, η φιγούρα. Στις δύο αυτές οπτικές θα μπορούσε να προστεθεί και μια τρίτη, ριζοσπαστική , εναλλακτική, ή αν θέλετε, «υπερ-αριστερή» : Οι βασιλικοί γάμοι, σύμφωνα με αυτή τη προσέγγιση, είναι μια βόμβα πλήξης, ένα «μπανάλ» θέαμα-ακρόαμα, μια κατάσταση πλουτοκρατικού κομφορμισμού, τοποθέτησης ανθρώπων και συμπεριφορών σε νάρθηκα……
Παρακολουθώντας κάποιες φάσεις από τους γάμους του William και της Kate, εντυπωσιάσθηκα κυρίως από τα γυναικεία καπέλα : Άλλα ήταν επιβλητικές λουϊκατορζικές «καπελαδούρες» κι άλλα είχαν το στυλ φιόγκου, αλλά όλα ήταν διακριτά μεταξύ τους – το κάθε ένα με τη δική του κοψιά…Υποθέτω ότι μόνο οι επιμελημένες ενδυμασίες των προσκεκλημένων, ως «εξωτερικά κόστη» της γαμήλιας τελετής, αποτελούσαν ένα τεράστιο μέγεθος χρημάτων : Το οποίο μέγεθος, τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί μεγαλύτερο από τα κόστη κάποιων χλιδάτων γάμων της δικής μας μικρομεσαίας τάξης, προ Μνημονίου φυσικά, με τις εκατοντάδες των καλεσμένων και τα ειδικά τραγουδιστικά εφέ…
Το 2008, σε ανύποπτο χρόνο, όταν οι ανύπανδροι μικρομεσαίοι μπορούσαν ακόμη να φαντασιώνουν γαμήλια χλιδή, έγραφα ένα κείμενο στο περιοδικό ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ (τεύχος 1) για τους «Πράσινους γάμους» :
«Δεν πρόκειται για γάμους που τελούνται από παπάδες με πράσινα άμφια, σε εκκλησίες με εικόνες στοχαστών της Οικολογίας, με κουφέτα μαύρης ζάχαρης, εικονικά κεριά προς αποφυγή παραγωγής αερίων θερμοκηπίου και συλλογή του ρυζιού που εκτοξεύεται στους νεόνυμφους – με στόχο όχι το βράσιμο, κατά πως έλεγαν οι στίχοι της «Ελεάνορ Ρίγκμπυ» των Μπητλς, αλλά την επαναχρησιμοποίησή τους σε άλλο γάμο, προς αποφυγή σπατάλης……Όχι, δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για ζευγάρια που αντί για μπομπονιέρες προσφέρουν στους προσκεκλημένους δεντράκια, υποδεικνύοντάς τους να τα φυτέψουν κάπου και να πρασινίσουν το περιβάλλον. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα συγκεκριμένο ζευγάρι, την Μαριάνθη Πινιάτη και τον Μιχάλη Παπαγιάννη, που παντρεύθηκαν πρόσφατα στο χωριό Νέα Σκιώνη της Χαλκιδικής».
Πάντως το επώνυμο πριγκιπικό ζευγάρι δεν έκανε κάτι αντισυμβατικό ώστε να δώσει στην ένωσή του κάποια πράσινη νότα : Μάλιστα διάλεξε ως τόπο γαμήλιου ταξιδιού ένα απόμακρο νησί στ’ ανοιχτά της Αυστραλίας, προκαλώντας τη σπατάλη κάμποσης ενέργειας για το πηγαινέλα… Έχω την εντύπωση ότι το μόνο ασυνήθιστο ή οικολογικό σε αυτή τη γαμήλια τελετή ήταν η ΜΗ πρόσκληση του Τόνυ Μπλαιρ, πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας. Αξίζει να θυμίσουμε ότι ο Μπλαιρ είχε έλθει σε σύγκρουση με τον Πρίγκηπα Κάρολο, πατέρα του Γουϊλιαμ, δεδομένου ότι τασσόταν υπέρ των μεταλλαγμένων, ενώ αντίθετα ο δεύτερος , παρά την πριγκηπική του ιδιότητα, αρθρογραφούσε σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας εναντίον των μεταλλαγμένων ! Για το ζήτημα είχα αρθρογραφήσει στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, ενώ στο περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ είχαμε δημοσιεύσει σε περίληψη ένα κείμενο του Καρόλου , υπό τον τίτλο : «Πρίγκηψ και οικολόγος» !

Ο πιο ωραίος γάμος από όσους παρακολούθησα στη ζωή μου, ήταν της κόρης του φίλου και συνεργάτη Κώστα Παπασταύρου, σεσημασμένου οικολόγου, στη Λευκωσία. Ήταν ένας γάμος λιτός, απέριττος, καλλιτεχνικός, χάρμα οφθαλμών και ακρόασης. Γι αυτό μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα, τους έστειλα ένα e-mail με θέμα : «Κριτική γάμου». Δεν ξέρω πως τους φάνηκε, αλλά εγώ σκέφθηκα κατά το γνωμικό «το ωραίο να λέγεται»….

Ο Πάνος Μπεγλίτης, το blogspot korinthix, ο Γρηγόρης Κλαδούχος

Ο κ. Πάνος Μπεγλίτης, αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας και Βουλευτής Κορινθίας του ΠΑΣΟΚ, κατέθεσε πρόσφατα μήνυση εναντίον του blogspot korinthix για συκοφαντική δυσφήμιση. Ως πολιτικός έκρινε εαυτόν θιγόμενο και συκοφαντούμενο - η αντίδρασή του ήταν οπωσδήποτε θεμιτή :είχε κάθε δικαίωμα να ζητήσει την επιβολή κυρώσεων εναντίον του συγκεκριμένου ιστότοπου. Η υπόθεση θα έπαιρνε κανονικά την άγουσα για τα δικαστήρια και παραπέρα ουδείς θα «εδικαιούτο δια να ομιλεί» - που έλεγε ο μακαρίτης Κουτσόγιωργας – εάν ο κ. Μπεγλίτης δεν προέβαινε , σε ανακοίνωσή του της 28.4.2011, σε ορισμένες ανεπίτρεπτες γενικεύσεις εναντίον ενός ολόκληρου «επικοινωνιακού χώρου» («μπλογκόσφαιρα»), που επιτελεί σημαντική λειτουργία στην ελληνική κοινωνία και συνιστά στοιχείο της Δημοκρατίας. Γιατί οι ισχυρισμοί του κ. Μπεγλίτη περί ανωνυμίας των ιστοτόπων, περί γκεμπελίστικων μεθόδων, περί «υποτιθέμενης» (και όχι πραγματικής )πληροφόρησης του κοινού, περί «ζούγκλας του διαδικτύου» ( έστω με το «ζούγκλα» εντός εισαγωγικών…), ακόμη και οι απειλές για τη λήψη μέτρων, συνιστούν μεγάλες πολιτικές αστοχίες και προδίδουν τον εκνευρισμό του κυβερνώντος κόμματος απέναντι στον πολιτικό αντίλογο.
Ακολουθεί η ανακοίνωση του Πάνου Μπεγλίτη με υπογραμμισμένα τα επίμαχα σημεία, όπου η (θεμιτή) προσωπική του άμυνα εκτρέπεται σε εκδικητικές βολές εναντίον(δικαίων και αδίκων) της μπλογκόσφαιρας. Και στη συνέχεια έρχεται το κείμενο του Γρηγόρη Κλαδούχου, Αρχιτέκτονα αλλά και συγγραφέα διαφόρων κειμένων στην ΟΙΚΟΝΙΚΗ.

ΠΑΝΟΣ ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ
Κατέθεσα μήνυση, δια του δικηγόρου μου Σωτήρη Κοσσιέρη, για συκοφαντική δυσφήμιση κατά παντός υπευθύνου, των συντακτών, των διαχειριστών και των ιδιοκτητών του blogspot korinthix. Με την ανακοίνωσή μου της 27ης Απριλίου, η αντίδρασή μου υπήρξε άμεση. Ήταν μια αντίδραση που στέλνει ένα πολιτικό μήνυμα. Που επιχειρεί να υπερασπιστεί όχι μόνο την τιμή ενός πολιτικού, αλλά και του απλού πολίτη που βρίσκεται ανυπεράσπιστος απέναντι σε ανεξέλεγκτους ανώνυμους κύκλους υποτιθέμενης πληροφόρησης και ενημέρωσης του κοινού.Πρόκειται για μια “γκεμπελίστικη” μεθόδευση. Μια τακτική, που θέτει σε κίνδυνο την πολιτική μας ζωή και τους δημοκρατικούς μας θεσμούς. Κανείς μας δεν μπορεί να είναι πάνω από το νόμο και κανείς μας δεν μπορεί να είναι πάνω από την κριτική. Ως πολιτικός, είτε ως Βουλευτής στο παρελθόν, είτε τώρα με την θεσμική μου ιδιότητα ως Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας, επιζητούσα και επιζητώ την κριτική. Τις ενστάσεις στην διαφορετική άποψη, την αντιπαράθεση μέσα στο πλαίσιο του πολιτικού δημοκρατικού μας πολιτισμού. Όμως, κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι κι ασφαλώς οι πάτρωνές τους, υπερέβησαν τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, της πολιτικής ελευθερίας και στράφηκαν με μισόλογα και υπονοούμενα, με άθλιο τρόπο εναντίον μου. Πρόκειται για συκοφαντική δυσφήμιση η οποία, δεν στοχεύει απλά και μόνο στον εκφοβισμό μου, αλλά δημιουργεί ένα προηγούμενο το οποίο, αν το αφήσουμε έτσι, χωρίς να παταχθεί, θα δηλητηριάσει την πολιτική μας ζωή και γενικότερα την λειτουργία μας ως πολίτες αυτής της χώρας, αυτού του νομού. Ήλθα σε επαφή με τον Εισαγγελέα Κορίνθου, με τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. Αντιστράτηγο κ. Οικονόμου, για να προβούν σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες. Συγχρόνως, έστειλα επιστολή στον Πρόεδρο της Κυβέρνησης Γιώργο Παπανδρέου και στον συνάδελφο μου Χάρη Καστανίδη, ζητώντας να αναλάβουμε πρωτοβουλία ως Κυβέρνηση για την άμεση ρύθμιση αυτής της «ζούγκλας» του διαδικτύου. Κατά το παρελθόν, είχα μιλήσει για «άγρια δύση» στον χώρο των ΜΜΕ. Φοβάμαι ότι επιβεβαιώθηκα. Δεν μπορούμε, όμως, να επιτρέψουμε σε αυτή την «άγρια δύση», σ’ αυτούς τους κανόνες του εκφασισμού, να επιβληθούν ούτε στην πολιτική ζωή, ούτε στην ίδια την κοινωνία. Πρέπει να είμαστε αμείλικτοι. Ζήτησα να συζητηθεί το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο. Να συντάξουμε ένα νομοθετικό και ρυθμιστικό πλαίσιο, για να μην μπορούν όλοι εκείνοι που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους, όλοι οι “κουκουλοφόροι” του διαδικτύου να δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας και την πολιτική ζωή του τόπου.
Είναι μια πράξη με συμβολισμό και ουσία. Πρέπει να αντισταθούμε απέναντι σε όλες αυτές τις πρακτικές. Σήμερα είμαι εγώ, αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Φανταστείτε όμως τον απλό πολίτη ή τον εκπρόσωπο ενός φορέα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του! Γι’ αυτό πρέπει να συγκρουστούμε με όλους αυτούς που θέλουν να εκβιάσουν, να ελέγξουν με τον πιο σκοτεινό τρόπο την πολιτική ζωή του τόπου. Είμαι αποφασισμένος γι’ αυτή τη μάχη! Και μην νομίζουν πως θα με φοβίσουν! Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται!”

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ : «Μια πολιτική απάντηση στον ‘‘οργισμένο’’ κ. Μπεγλίτη»

Παλιός μας γνώριμος ο κ. Μπεγλίτης, στο στενό περιβάλλον, από παλιά, του σημερινού «αρχηγού» του ΠΑΣΟΚ, νόμισε ότι ευκαιρίας δοθείσης μπορεί να βγάλει τον εαυτό του έξω από την μεγάλη ευθύνη και φθορά του κόμματός του.
Είχα ασχοληθεί με τον κ. Μπεγλίτη το 2006, για τη δουλειά που έπρεπε να κάνει στην Ευρώπη. Αυτά θα τα επαναφέρω σε λίγο καιρό (πριν τη 19η Μαΐου) γιατί του απάντησα μ’ αυτά που ο Κορίνθιος ή «κοσμοπολίτης» - κατά τον ίδιο- Διογένης δίδασκε, αντίθετα με τη λογική των εθνικοφρόνων.
Ο κ. Μπεγλίτης, οργισμένος απέναντι σ’ αυτά που του απέδωσε ανώνυμο μπλογκ, δήλωσε ότι υπάρχουν κανόνες στην πολιτική ζωή, ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», ότι «έχει μεγάλη τιμή να μετέχει στην κυβέρνηση», ότι «υπερασπίζεται με συνέπεια και αποφασιστικότητα το δημόσιο συμφέρον», ότι έχει «αρχές και αξίες.»
Ας αρχίσουμε από τους «κουκουλοφόρους του διαδικτύου», όπως λέει. Εγώ έναν κουκουλοφόρο το 1999 είδα. Ένα κράτος που, όπως στην εποχή κατοχής οι τότε κουκουλοφόροι παρέδιδαν αγωνιστές, το κόμμα του κ. Μπεγλίτη παρέδωσε τον αρχηγό εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Αυτές είναι οι αξίες και οι αρχές του κόμματος που ξεκίνησε με το σύνθημα «εθνική ανεξαρτησία»; Θέλω να θυμίσω στον κ. Μπεγλίτη ότι το πρώτο ελληνικό κράτος μετά το ’21 ήταν τόπος ασύλου για βαλκάνιους αγωνιστές της ελευθερίας.
Ο εκφυλισμός του ιστορικού εγχειρήματος του ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Για την υπόθεση Κοσκωτά, τον Γ. Παπανδρέου θα μιλήσουμε άλλη φορά.
Όμως, πρέπει να σταθούμε στη Σοφοκλέους. Εδώ παίχθηκε μια εθνική τραγωδία. Έσπρωξαν τους Έλληνες στο χρηματιστήριο, στο τζόγο. Έκαναν την Ελλάδα πείραμα εφαρμογής του «από λεφτά, κάνω λεφτά», χάθηκαν όμως τα λεφτά και η χώρα μπήκε στα ρεύματα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας. Μπήκε σε μια τροχιά κατανάλωσης και μηδενικής παραγωγής. Αυτά είναι επιτεύγματα των «σοσιαλιστών», «εκσυγχρονιστών». Τιμή κι αυτή του κ. Μπεγλίτη.
Η Ελλάδα είχε το μεγαλύτερο ανά κάτοικο ποσοστό εισροών από κοινοτικά ταμεία και την μικρότερη αποδοτικότητα. Δεν τα έφαγαν όλοι οι Έλληνες. Κατένειμαν επενδύσεις, ιεράρχησαν έργα, όπως βολεύει τους εργολάβους, σ’ ένα σύστημα μιας κρατικοδίαιτης πολιτικής κάστας, με τους απαραίτητους τεχνοκράτες, «λειτουργούς του εποικοδομήματος», κι ένα αλλοτριωμένο απ’ αυτούς πνευματικό και δημοσιογραφικό προσωπικό για να προπαγανδίζει την νομιμότητά τους. Μη μας πει ο κ. Μπεγλίτης ότι δεν έχει ευθύνη για τις μίζες Ζιμενς, C41; Δεν έχει ευθύνη ότι το κόμμα του πήρε μίζες; Τελικά οι πολιτικοί έχουν – φαίνεται- μόνο δικαιώματα. Αλλά έτσι έκαναν και το λαό. Διόριζαν, αποκτούσαν πελατεία και κατόπιν στήριζαν συντεχνίες και κεκτημένα δικαιώματα.
Μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει προεξοφλήσει την κρατική επιχορήγηση για τα επόμενα χρόνια, κόμματα υπότροφοι του κράτους, που με την καισαρική αντίληψη προεξοφλούν το εκλογικό τους μέλλον. Αυτό είναι δημοκρατία κ Μπεγλίτη;
Με λίγα λόγια: είναι προφανής η ομηρία, η δουλικότητα , η υποταγή στην τηλεκρατία και τα λόμπυ συμφερόντων. Τι σόι πολιτικός είστε κ Μπεγλίτη που αν βγάλουμε την πρίζα της τηλεόρασης παύετε να υπάρχετε ως κόμμα; Χρησιμοποιείτε την θεωρία του Γκαίμπλελς για την προπαγάνδα της ενσωμάτωσης. Καμία αυτόνομη και μορφωτική παρουσία στα επίπεδα της παραγωγής, του πολιτισμού μέσα στην κοινωνία. Όλα γίνονται εκεί ως κρατικά γεγονότα. Κι εδώ μας κυνηγάει ο Μπρέζνιεφ.
Βρισκόμαστε σε συνθήκες ολοκληρωτισμού. Οι πολίτες δεν έχουν να επιλέξουν αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις. Νέα κόμματα που δημιουργούνται , προβάλλονται ως τέτοια , αλλά γεννιούνται και προορίζονται ως σταθεροποιητές μίας σεισμικής πτώσης του κομματοκρατισμού.
Από τη μεταπολίτευση και μετά είδαμε τη νίκη της κομματοκρατίας, την τηλεκρατία, την παρακμή, όχι την πολιτική και τον πολιτικό άνθρωπο αλλά τις καριέρες, τις καρέκλες, τον προσωπικό πλουτισμό. Από την χούντα μας πήγαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η κρίση αξιοπιστίας αυτού του πολιτικού προσωπικού, του πιο ανεπαρκούς και διεφθαρμένου στην Ευρώπη, είναι προφανής και εδώ και στο εξωτερικό. Δείχνουν δουλικότητα, κάνουν οτιδήποτε για να παρατείνουν την θητεία του ως μεσάζοντες εξαγωγής κεφαλαίων από την Ελλάδα.
Όμως όλοι οι άνθρωποι, πολίτες δημοκράτες, που σκέπτονται το μέλλον της χώρας, πρέπει ν’ αντιληφθούν ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να περάσουμε στην αποκλεπτοποίηση. Όπως παλιά είχαμε την αποχουντοποίηση. Το πολιτικό προσωπικό υπεύθυνο για το έγκλημα σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας να πληρώσει έναν πολιτικό φόρο και να συνταξιοδοτηθεί. Ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι με κύρος που δεν είναι καμένοι, βρώμικοι, που οι Έλληνες και οι απέξω, θα τους σέβονται.
Απορώ, βεβαίως, με την στάση της αριστεράς. Δεν είδα απάντηση στον κ. Μπεγλίτη. Αν και η καλύτερη απάντηση θα ήταν να αγκαλιάσουν τις κινήσεις για την επιτροπή λογιστικού έλεγχου του χρέους.
Ο κ. Μπεγλίτης μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για τον εαυτό του. Δεν θα μιλούσε έτσι αν δεν είχε της πλάτες της εξουσίας, αυτή τη θέση που έχει. Και πολύ περισσότερο: αν δεν είχε αυτή τη θέση που κατέχει, θα έλεγε κάτι παραπλήσιο με τα παραπάνω. Γιατί η εξουσία του φτιάχνει τις λέξεις, την αποφασιστικότητα. Είναι η πολιτική ανατροπή: στην σημερινή Ελλάδα τους κυβερνήτες, τους πολιτικούς δεν τους κάνουν οι λέξεις, οι ιδέες, η πολιτική. Αυτά σήμερα επιστρέφουν από τα κάτω, από κινήσεις πολιτών.
Το πρόβλημα του κ. υπουργού δεν είναι η θιγμένη υπόληψή του. Συνεχίζει την πολιτική τρομοκράτηση. Και η τηλετρομοκρατία που εφαρμόζουν είναι ο σύγχρονος ασφαλίτης. Θέλουν τον λαό υποταγμένο. Είναι ευαίσθητοι μόνο στα δικαιώματα της συντεχνίας των μιζοκομμάτων τους. Ένας υποταγμένος λαός τους δίνει το δικαίωμα να πουλάνε το ηθικό πρόσωπο της Ελλάδας, τα όνειρα, την υλική και άυλη περιουσία αυτής της χώρας.
Του κ. Μπεγλίτη θα του πρότεινα να γίνει έστω Αθηναίος Έλληνας. Δεν εννοώ την παρηκμασμένη Αθήνα του σήμερα. Όπως γνωρίζω, ότι γνωρίζει κι αυτός, είμαι με το τοπικό, περιφερειακό, αλλά και την Αθήνα του τότε. Που δίδασκε ότι η ανοχή προσβολών δεν είναι ελληνικό χαρακτηριστικό πολιτισμού. Γι αυτό και δεν πρέπει ν’ ανεχόμαστε μαθήματα από αρνητικούς πολιτικούς δασκάλους.

ΥΓ.: Σε όσους πιστεύουν ότι σε σημερινές στιγμές απώλειας εισοδημάτων πρέπει να βρούμε τις θετικές πλευρές λιτής ζωής, θα απαντήσω με τα λόγια άλλων: «Μόνο ένα κτήνος μπορεί να συνιστά στους φτωχούς να κάνουν οικονομία… Το να συνιστούμε οικονομία στους φτωχούς είναι κάτι τόσο εξωφρενικό όσο και υβριστικό. Είναι σαν να συμβουλεύομε έναν που πεινάει να τρώει λιγότερο». ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ από το δοκίμιό του Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ(ΣΗ)…..

Εμείς καταρρέουμε και «πάμε να τρελαθούμε», που λέει το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου, με τους ελαφρώς ανισόρροπους στίχους…Και δίπλα μας, στη γειτονική Τουρκία φερ’ ειπείν, σχεδιάζουν μεγάλα έργα, υπηρετώντας τις κυκλοφοριακές ανάγκες αλλά και το διεθνές κύρος της χώρας. Ή στην Αλβανία, βάζουν πλώρη για ένα κοινοβούλιο, που θα είναι αισθητικός θησαυρός για τα Τίρανα, που θα λειτουργεί πιλοτικά για τις κατασκευές μεγάλων κτιρίων, που θα υπηρετεί τις κοινοβουλευτικές και διοικητικές ανάγκες του κράτους. Που θα εξυψώνει την αυτοπεποίθηση των πολιτών μιας χώρας, την οποία «καταφέραμε» να κάνουμε εχθρική ενώ θα μπορούσαμε να την έχουμε σαν την καλύτερη φίλη και σύμμαχο - πραγματικό alter ego της δικής μας χώρας…

Για το Αλβανικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε διεθνής διαγωνισμός στον οποίο πρώτευσε το Αυστριακό αρχιτεκτονικό γραφείο coop himmelb(l)au. Το έργο θα καταλαμβάνει έκταση 28 στρεμμάτων και θα λειτουργεί σαν οπτικό ορόσημο μέσα στην καρδιά της πόλης. Αντιγράφω από κείμενο της Ειρήνης Μαράκη στο http://www.design-district.gr/el/archiects-architecture/η-νέα-βουλή-της-αλβανίας-id340

«Ο Wolf d. Prix, επικεφαλής σχεδιασμού και CEO της coop himmelb(l)au, τονίζει πως με την ενσωμάτωση διάφορων κατασκευαστικών στοιχείων που αντικατοπτρίζουν τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, όπως η ειλικρίνεια, η διαφάνεια και η συνδιαχείριση, ο σχεδιασμός τους στο νέο κοινοβούλιο λειτουργεί ως «καθρέφτης της δημοκρατίας».
Στην καρδιά του κτιρίου, ένας γυάλινος κώνος στεγάζει την αίθουσα του κοινοβουλίου και υψώνεται μέχρι το επίπεδο των γραφείων, τα οποία περιβάλει μια εξωτερική κουρτίνα από διάτρητα ατσάλινα ελάσματα. Μία φαρδιά σκάλα που ξεκινάει από τη βάση και καταλήγει στην οροφή του πλίθινου κτιρίου, λειτουργεί σαν υπερυψωμένη πλατεία προσφέροντας απεριόριστη θέα στο εσωτερικό του κοινοβουλίου.

Στο τελικό σχέδιο του κτιρίου ενσωματώθηκε ένας αριθμός παθητικών συστημάτων που εξασφαλίζουν τη βέλτιστη ενεργειακή απόδοση, μειώνοντας τη χρήση ρυπογόνων ορυκτών στερεών καυσίμων. Το δυναμικό εξωτερικό που περιβάλλει το κτίριο των γραφείων λειτουργεί σε συνάρτηση με τις περιβαλλοντικές συνθήκες, μεγιστοποιεί τη θέα και βελτιώνει δραστικά την κατανομή του φυσικού φωτός, την θερμομόνωση - ηχομόνωση και το φυσικό εξαερισμό»

Ο ΧΡΥΣΟΣ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ….

Στη «Χρυσή αμφισβήτηση», κείμενο που αναρτήθηκε στις 23.3.2011, έκανα αναφορά στις μεγάλες αγορές χρυσού από το Ιράν, όπως επίσης και στην αυξανόμενη προσφυγή στο χρυσό από χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία. Την επόμενη περίοδο και μέχρι σήμερα, παρατηρήθηκε ισχυρή άνοδος της τιμής του πολύτιμου μετάλλου, που προφανώς είχε σχέση με την αύξηση της ζήτησής του. Ο χρυσός ξεπέρασε τα 1500 δολάρια την ουγκιά, ενώ το ασήμι έφτασε στα 47 δολάρια.

Η αύξηση της τιμής των πολύτιμων μετάλλων και η ανάληψη ορισμένων «χρηματικών λειτουργιών» από αυτά, είναι σαφώς δηλωτική της παγκόσμιας αποσταθεροποίησης . Ταυτόχρονα η αύξηση αυτή συνιστά και έμπρακτη αμφισβήτηση της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας στη διεθνή οικονομία. Σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, η Αμερική είχε αποκτήσει το δικαίωμα διαχείρισης του διεθνούς χρηματικού μέσου με την ανεξέλεγκτη έκδοση και διακίνηση δολαρίων. Σε περιπτώσεις όπως λ.χ. του «Σχεδίου Μάρσαλ» για την μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ευρώπης, η Αμερική απλώς χορηγούσε δολάρια στις ευρωπαϊκές χώρες, τα οποία κατά μεγάλο μέρος, επέστρεφαν υπό μορφή παραγγελιών στις βιομηχανίες της. Η κατάχρηση αυτού του « εκδοτικού δικαιώματος» προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 70 με συνηθισμένο «αντιρρησία» τη Γαλλία, όμως τα πράγματα δεν επρόκειτο να αλλάξουν ουσιαστικά τις επόμενες δεκαετίες.
Τώρα, στις συνθήκες της τρέχουσας, «παγκοσμιοποιούμενης» κρίσης, η ανοχή έναντι του διεθνούς «εκδοτικού προνομίου» των ΗΠΑ φαίνεται να εξαντλείται .

Πρόσφατα μάλιστα ο πρωθυπουργός της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, χλεύασε το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα των ΗΠΑ, κατηγορώντας την Ουάσινγκτον ότι κατακλύζει τις παγκόσμιες αγορές με υποτιμημένα δολάρια.
“Δείτε το εμπορικό ισοζύγιό τους, το δημοσιονομικό έλλειμμα, το χρέος των ΗΠΑ. Εμείς δεν έχουμε τίποτα τέτοιο και ελπίζω ότι αυτό δεν θα μας συμβεί ποτέ”, είπε, παρουσιάζοντας τον ετήσιο απολογισμό της κυβέρνησης στη ρωσική Δούμα : Και άθελά του «ισοφαρίζοντας» τον πρόσφατο αμερικανικό χλευασμό εναντίον της Ελλάδας, ως αρνητικού υποδείγματος οικονομικής διαχείρισης…

Τα δολάρια που βρίσκονται στο εξωτερικό και ιδιαίτερα σε κινεζικές τσέπες, αποτελούν χρέη των ΗΠΑ έναντι δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, πράγμα που οδηγεί σε μερική αποδοχή ή συνενοχή των φορέων αυτών με το «εκδοτικό προνόμιο» των ΗΠΑ : οι κάτοχοι δολαρίων προφανώς δεν θέλουν την κατάρρευση του δολαρίου ! Όμως η κατάσταση «διολισθαίνει» ταχύτατα, λόγω της ανόδου άλλων διεθνών χρηματικών μέσων (ευρώ) και λόγω της αναβάθμισης του ρόλου του χρυσού. Όσον αφορά το πολύτιμο μέταλλο, είναι αξιοσημείωτο ότι ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος από διεθνείς αρχές και οι κατά καιρούς ενέργειες «παγώματος» των τραπεζικών καταθέσεων διαφόρων «περίεργων» καταθετών (δικτατορικά καθεστώτα, Καντάφι, Ιράν, Μαφία κλπ) έχει οδηγήσει στην αυξανόμενη προτίμηση χρυσού από τους θιγόμενους ή υποψήφιους να θιγούν...Ο χρυσός φαίνεται να γίνεται «το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων» - για να μεταποιήσουμε ελαφρώς μια έκφραση εναντίον των εθνικιστών ! Και κοντά σε αυτή την «πρωτογενή ζήτηση» έρχεται και η «δευτερογενής», από αποταμιευτές ή απλούς κερδοσκόπους …

Η διευρυνόμενη συμμετοχή του χρυσού στο διεθνές χρηματικό σύστημα συνιστά «μέτρο» της αύξησης της επιρροής της διεθνούς αγοράς, έναντι των κρατικών ρυθμίσεων και πολιτικών. Σ’ αυτή τη κατάσταση μειώνονται οι πιθανότητες επιτυχίας των αντιϋφεσιακών επεμβάσεων και ενισχύονται οι πολιτικές του είδους «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ίσως κινδυνεύουμε με νέο κραχ, ένα 1929 «στο τετράγωνο»….

Σωτηροπούλου : Πυρηνικά παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα…

Ο ιατρικός κόσμος συγκλονίστηκε από την είδηση ότι στην Ιαπωνία η κυβέρνηση αύξησε την επιτρεπόμενη δόση ραδιενέργειας στα παιδιά της Φουκουσίμα. Η δόση ορίστηκε σε 3,8 mSv ανά ώρα και 33 mSv ανά έτος. Αυτό εφαρμόζεται σε νηπιαγωγεία, παιδικούς σταθμούς, δημοτικά, και γυμνάσια.
Είναι πια ευρύτατα αποδεκτό ότι οι κίνδυνοι υγείας από τη ραδιενέργεια έχουν σχέση με τη δόση : Όσο αυτή είναι μεγαλύτερη τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος, ενώ δεν υπάρχει δόση ακίνδυνη.
Η Διεθνής Επιτροπή Ραδιολογικής Προστασίας συνιστά ότι κάθε δόση ακτινοβολίας πρέπει να περιορίζεται, και για το γενικό πληθυσμό η μεγαλύτερη δυνατή δόση συμπεριλαμβανομένων των εκθέσεων σε ιατρικές εξετάσεις δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1 mSv ανά έτος. Για τους εργαζόμενους στην πυρηνική βιομηχανία το όριο είναι 20 mSv κατά μέσον όρο 5 ετών και πάντως όχι περισσότερο από 50 mSv το ένα έτος.
Στην Ιαπωνία υπήρχε ανώτατο αποδεκτό όριο για τους εργαζόμενους στην πυρηνική βιομηχανία 100 mSv ανά έτος, που μετά τη Φουκουσίμα αυξήθηκε στα 250 mSv !
Στις ΗΠΑ η Εθνική Ακαδημία Επιστημών εκτιμά ότι κάθε 1 έτος πρόσθετης έκθεσης σε ακτινοβολία συνδέεται με τον αυξημένο κίνδυνο καρκίνων (εκτός Λευχαιμίας) σε ποσοστό 1 σε 10.000, για Λευχαιμία 1 σε 100.000 και θανάτους λόγω καρκίνου 1 σε 17.500.
Όμως ο κρίσιμος παράγων είναι ότι ο κίνδυνος εξατομικεύεται. Για τα βρέφη κάτω του ενός έτους, ο κίνδυνος από έκθεση σε ραδιενέργεια τετραπλασιάζεται, ενώ τα κορίτσια εμφανίζουν λευχαιμίες σε διπλάσιο αριθμό από ό,τι τα αγόρια. Ο κίνδυνος καρκίνων που συνδέονται με την ακτινοβολία στις γυναίκες είναι 40% μεγαλύτερος απ’ ότι στους άνδρες. Τα έμβρυα στη μήτρα είναι η πλέον ακτινοευαίσθητη κατηγορία.
Η Επιτροπή για τον παιδικό καρκίνο του πανεπιστημίου της Οξφόρδης απέδειξε ότι η ακτινοβόληση εγκύων, η οποία έδιδε στο έμβρυο δόση 10-20 mSv, είναι υπεύθυνη για το 40% των περιπτώσεων καρκίνου στα παιδιά κάτω των 15 χρόνων.
Στη Γερμανία πρόσφατη μελέτη 25 χρόνων για τον εθνικό παιδικό καρκίνο τεκμηρίωσε ότι η φυσιολογική λειτουργία πυρηνικών εργοστασίων διπλασίασε τον κίνδυνο Λευχαιμίας στα παιδιά κάτω 5 χρόνων, που κατοικούν σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων από το πυρηνικό εργοστάσιο. Αυξημένος κίνδυνος παρατηρήθηκε και σε ακτίνα 50 χμ ειδικά σε βρέφη και έμβρυα.
Τα παιδιά της Φουκούσιμα, εκτός του νέου ορίου εξωτερικής έκθεσης, ακτινοβολούνται επιπλέον και εσωτερικά από την αναπνοή μορίων σκόνης, τις ρυπανθείσες τροφές και το νερό. Επιδημιολογικές μελέτες στις ΗΠΑ έδειξαν ότι τα νέα όρια ραδιενέργειας στη Φουκουσίμα εκθέτουν σε κίνδυνο 1 εκατομμύριο παιδιά, έτσι που στο συγκεκριμένο πληθυσμό 4-6.000 περιπτώσεις νέων καρκίνων ανά έτος θα εμφανισθούν τα επόμενα χρόνια.
Η περίπτωση της Φουκουσίμα αναδεικνύει τον κυνισμό και την αδιαφορία του πυρηνικού λόμπυ για τις συνέπειες στην υγεία του πληθυσμού. Υπενθυμίζουμε ότι και στους Χιμπακούσα δεύτερης γενιάς(θύματα των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι) και στο Τσερνομπίλ ,οι ιατρικές μελέτες σταμάτησαν ή «μαγειρεύτηκαν» έτσι που σήμερα οι υπερασπιστές των πυρηνικών -για να μην αναλάβουν το οικονομικό κόστος- να ισχυρίζονται ψευδώς ότι δεν υπήρξαν επιπτώσεις από το Τσερνομπίλ και ότι δεν αναμένονται, ούτε από τη Φουκουσίμα. Μετά το Τσερνομπίλ οι κυβερνήσεις της Ευρώπης τρομοκρατημένες από τις επιπτώσεις στην αγορά των αγροτικών προϊόντων απλώς ανέβασαν τις κατώτατες τιμές, που οι ίδιες είχαν θεσπίσει, χωρίς να προειδοποιούν τους καταναλωτές για τον πρόσθετο κίνδυνο. Η Ιαπωνία, πυκνοκατοικημένη χωρίς ελεύθερο χώρο για μετεγκατάσταση, πράττει σήμερα το ίδιο σε βάρος των παιδιών της, που γίνονται θυσία στο Μολώχ της ανασφαλούς, πανάκριβης και αιματοβαμένης πυρηνικής βιομηχανίας.
Ο ιατρικός κόσμος ως ο αποκλειστικά αξιόπιστος επιστημονικός χώρος σχετικά με τις επιπτώσεις στην υγεία από την ακτινοβολία, απαιτεί από τις κυβερνήσεις να μη κατασκευάζουν κατώτατα όρια ακτινοβολίας σε βάρος της υγείας των παιδιών όλου του κόσμου.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΑ (2)

Αυτός υποστηρίζει σθεναρά την ανδρική ανωτερότητα, την ευφυϊα του αρσενικού και την ικανότητά του να επιλύει προβλήματα με σύνθετες και πολλαπλές απαιτήσεις. ...

Αυτή τον αντιμετωπίζει με συγκατάβαση.


«Πάω στοίχημα πως δεν μπορείς να μου πεις μια φράση που να με κάνει ταυτόχρονα ευτυχισμένο και δυστυχισμένο!»

Και η γυναίκα του απαντά:- Την έχεις μεγαλύτερη από τον υδραυλικό...

ΥΓ. Τα "φεμινιστικά" 1 και 2 προέρχονται από τον Σωτήρη Μαράκη.

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΑ (1)

ΠΩΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ , ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ...


Το αγόρι του δρόμου = μαγκάκι.

Το κορίτσι του δρόμου = πουτάνα

Ένας άντρας με πολλές γυναίκες = γόης.

Μια γυναίκα με πολλούς άντρες = πουτάνα

Ένας άντρας που εργάζεται ως μασέρ = φυσικοθεραπευτής.

Μια γυναίκα που εργάζεται ως μασέρ = πουτάνα

Ένας άντρας μαιτρ = ο επικεφαλής ενός εστιατορίου.

Μια γυναίκα μαιτρέσα = πουτάνα.


Ένας κοινός άντρας = αδιάφορος άντρας.

Μια κοινή γυναίκα = πουτάνα.

Ένας εύκολος άντρας = βολικός άνθρωπος.

Μια εύκολη γυναίκα = πουτάνα.

Ένας άντρας που δεν πατάει στο σπίτι του = αλήτης.

Μια γυναίκα αλήτισσα = πουτάνα.

Ένας άντρας με πολλούς παράλληλους δεσμούς = μπερμπάντης.

Μια γυναίκα με πολλούς παράλληλους δεσμούς = πουτάνα.

Ένας άντρας που εγκαταλείπει την οικογένειά του = εν διαστάσει.

Μια γυναίκα που εγκαταλείπει την οικογένεια της = πουτάνα.

Ένας άντρας που ξενυχτάει στα μπουζούκια = γλετζές

Μια γυναίκα που ξενυχτάει στα μπουζούκια = πουτάνα

Ένας φτωχός άντρας που παντρεύεται μία πλούσια = φιλόδοξος

Μια φτωχή γυναίκα που παντρεύεται έναν πλούσιο = πουτάνα

Ένας άντρας με προστάτη = άρρωστος

Μια γυναίκα με προστάτη = πουτάνα!!!
YΓ.Η φωτογραφία είναι από το http://pitsirikos.net/

To Τσερνομπύλ μετά 25 έτη και ο Ευγένιος Τριβιζάς

«…. στην Αγγλία η Daily Express απειλήθηκε με ποινική δίωξη, αν δημοσίευε μια έρευνα σχετική με την αμέλεια υπευθύνων στην κατασκευή εγκαταστάσεων ενός πυρηνικού αντιδραστήρα. Αργότερα ο αρμόδιος υπουργός παραδέχθηκε ότι αυτό συνέβη, όχι επειδή η έρευνα θα είχε επιπτώσεις στον τομέα ασφαλείας αλλά για να αποφύγουν μέλη της κυβερνήσεως την πολιτική ζημιά που θα προκαλούσε η αποκάλυψη της ανικανότητας των υπεύθυνων υπηρεσιών………Τον Ιούνιο του 1975 στη Δυτική Γερμανία ένα στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος πέρασε ανενόχλητο από τα τελειότερα συστήματα ασφαλείας σ’ ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής του κόσμου και προσέφερε στον προϊστάμενο ένα μπαζούκας μήκους δύο ποδιών, που θα μπορούσε να ανοίξει μια τρύπα τεσσάρων ιντσών στον θάλαμο πιέσεως του σταθμού. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στον Καναδά, όταν ένα στέλεχος του Νέου Δημοκρατικού Κόμματος κατάφερε να εισχωρήσει μ’ ένα σακίδιο στους ώμους, σε περιοχή με ραδιενεργό υλικό, χωρίς να τον σταματήσει ή να τον υποβάλει κανείς σε σωματική έρευνα…….Στην Αγγλία παρ’ όλο που οι πυρηνικοί αντιδραστήρες άρχισαν να χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ηλεκτρισμού τη δεκαετία του 50, μόνο κατά το τέλος της επόμενης δεκαετίας άρχισαν να ενημερώνονται σχετικά ελεύθερα το κοινό και η Βουλή και να συζητιούνται ανοιχτά τα διάφορα προβλήματα…..»

Ο παραμυθοποιός Ευγένιος Τριβιζάς, γνωστός «αγωγός» παιδικών ψυχών στο όνειρο(ψυχ-αγωγός), αποδέκτης του θαυμασμού και της αγάπης μπαμπάδων και παππούδων κάτι δεκαετιών, δεν «παραμυθιάζει» κανένα απολύτως με τα παραπάνω αποσπάσματα …Τα αποσπάσματα εμπεριέχονται σε άρθρο του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» της 7ης Αυγούστου 1986 («Η απειλή της πυρηνικής τρομοκρατίας οδηγεί στην κατάλυση της δημοκρατίας και των βασικών ατομικών δικαιωμάτων»), όπου και ανέλυε τα γνωστά από τότε προβλήματα της πυρηνικής συγκάλυψης, της υπονόμευσης της κοινωνικής διαφάνειας και της «ασπίδας προστασίας» των αντιδραστήρων - που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποδεικνυόταν διαπερατή….

25 χρόνια μετά το Τσερνομπύλ, η καταλυτική διεθνής κρίση σε συνδυασμό με τις δημοκρατικές εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για τη διεύρυνση και την εμβάθυνση της προβληματικής, με αφορμή τη νέα αστοχία του πυρηνικού και στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος στη Φουκουσίμα. Αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο σε μια χώρα όπως η δική μας, με τα γνωστά προβλήματα. Η υπόθεση φαίνεται «καταδικασμένη» να επιβιώσει κυρίως στα πιο συνειδητά στρώματα της κοινωνίας, όμως και αυτό δεν είναι αμελητέο : Τα στρώματα αυτά μπορούν να συνεγείρουν τους «διαμορφωτές γνώμης» και να επιτελούν σπουδαίο και μακράς πνοής πολιτικό έργο. Έργο που θα είναι πιο αποτελεσματικό, εάν αποστασιοποιηθούν από τους παρασιτούντες παράγοντες και τους κάθε λογής «χρήστες» αντιπυρηνικών θεμάτων, που ενενδρεύουν πάντοτε πρόθυμοι για να διασφαλίσουν μια θέση "εκπροσώπου" στις τηλεοράσεις….

ΥΓ. Στις παραπάνω φωτογραφίες εικονίζεται, αφενός μια διεθνής αφίσα των «Φίλων της Γης» της δεκαετίας του 70, που εκφράζει τον σαρκασμό της κοινής γνώμης απέναντι στο «πυρηνικό όνειρο» (ηλεκτροδότηση νεκροταφείων !) και αφετέρου το εξώφυλλο του περιοδικού ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ της 16ης Μαϊου 1979…

25 Aπριλίου 1974, η Πορτογαλική Μεταπολίτευση

Στις 25.4.1974, τρεις μήνες πριν από την πτώση της «δικής μας» δικτατορίας, έπεφτε με στρατιωτικό κίνημα η δικτατορία στην Πορτογαλία, που είχε επί 4 δεκαετίες επικεφαλής τον Αντόνιο Ολιβέϊρα Σαλαζάρ. Ηγέτης του στρατιωτικού κινήματος ήταν ο στρατηγός Σπίνολα, όμως η ουσιαστική δύναμη ανήκε στους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, που είχαν υποστεί τη σκληρή δοκιμασία του αποικιακού πολέμου στην Αγκόλα και ήταν αγανακτισμένοι με τη δικτατορία…Ο επικεφαλής αυτών των αξιωματικών, λοχαγός Οτέλο Καρβάλιο, συνέβαλε με την τολμηρή δράση του όσο λίγοι στην επακόλουθη διαδρομή της χώρας του : Κοινοβουλευτισμός, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση, εκσυγχρονισμός, υπερχρέωση, με τελευταία φάση την εισδοχή στον εργασιακό μεσαίωνα της εποχής των Μνημονίων…
Η ιστορία δεν ξεγράφει ό,τι γράφει, όμως ο λοχαγός Καρβάλιο δείχνει ότι θα προτιμούσε μια άλλη πορεία από αυτήν που ακολουθήθηκε...

«Αν ήξερα πού θα έφτανε η Πορτογαλία δεν θα είχα κάνει την Επανάσταση των Γαριφάλων…», δηλώνει σήμερα ο λεγόμενος και «λοχαγός του Απρίλη»…Στα 75 του πλέον χρόνια, ο στρατιωτικός ηγέτης της επανάστασης εκτιμά ότι οι στόχοι της επανάστασης δεν επιτεύχθηκαν». Σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ειδήσεων Lusa, ο Καρβάλιο δηλώνει «σοκαρισμένος» από τις ανισότητες που βιώνουν οι Πορτογάλοι, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν «αυτοί που σηκώνονται στις 5 το πρωί για να πάνε στο εργοστάσιο και το χωράφι και φτάνουν στο τέλος του μήνα με ένα μισθό φτώχειας», σε μια χώρα όπου ο κατώτερος μισθός είναι 475 ευρώ μικτά….Ο Καρβάλιο θεωρεί εαυτόν φύσει αισιόδοξο, όμως τώρα του είναι «δύσκολο να δει το μέλλον με αισιοδοξία». «Η χώρα μας δεν έχει φυσικούς πόρους, ο μοναδικός της πλούτος είναι ο λαός... Αυτός ο λαός, που έζησε 48 χρόνια υπό στρατιωτική και φασιστική δικτατορία, άξιζε άλλα πράγματα και όχι να ζουν στη φτώχεια δύο εκατομμύρια άνθρωποι…Δεν θα είχα κάνει την 25η Απριλίου αν ήξερα ότι θα φτάναμε στη σημερινή κατάσταση….Θα είχα παραιτηθεί από τον στρατό και... θα είχα κάνει αυτό που κάνουν οι νέοι τώρα. Θα είχα φύγει στο εξωτερικό»….
O Kαρβάλιο έχει μακρινή ομοιότητα με κάποιους Έλληνες Αριστερούς, που στην πρώτη περίοδο της πτώσης του «Υπαρκτού», όταν διάφορες αποκαλύψεις έβγαιναν στη φόρα για τις γραφειοκρατικές κοινωνίες, δήλωναν «ευτυχώς που χάσαμε τον Δεκέμβρη του 44» ή «ευτυχώς που χάσαμε τον εμφύλιο»… Στη Πορτογαλία η τρέχουσα πολιτική κακοδιαχείριση έχει εξωθήσει πολλούς στο να επιβραβεύουν το παλιό τυραννικό καθεστώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2007, ο δικτάτορας Αντόνιο Ολιβέιρα Σαλαζάρ εκλέχτηκε από τους συμπατριώτες του ως ο σημαντικότερος Πορτογάλος όλων των εποχών(Ελευθεροτυπία 1.4.2007)!

Η επιλογή αυτή προκάλεσε σεισμό και ένα καταιγισμό σχολίων στην πορτογαλική κοινωνία. Προτάθηκαν διάφορες ερμηνείες, όμως η σοβαρότερη φαίνεται πως ανήκε στον Ζοζέ Λουίς Ράμος Πινιέιρο, αρθρογράφο της εφημερίδας «Correio da Manha» : «Η εκλογή του Σαλαζάρ έχει να κάνει περισσότερο με την απαξίωση του παρόντος παρά με την εξιδανίκευση της ιστορίας……. μοιάζει περισσότερο με ψήφο διαμαρτυρίας, με δυνατή κραυγή, την οποία πρέπει να ακούσουμε», είπε ο Πινιέϊρο….
Και πραγματικά, κατά πως δείχνουν τα ύστερα γεγονότα, οι ιθύνουσες ελίτ της Πορτογαλίας «την άκουσαν»...Γι αυτό και αποφάσισαν να θεραπεύσουν την αθλιότητα με την μέθοδο της ομοιοπαθητικής - δηλαδή με την μεγαλύτερη αθλιότητα…….

ΥΓ. Σειρά σιτιζομένων σε συσίτιο της εποχής της μεγάλης κρίσης, στην Αμερική της δεκαετίας του 30

Ιερώνυμος, Παπούλιας, και η μεταφυσική της αιωνιότητας….

Η αισιοδοξία θεωρείται, αλλά δεν είναι πάντοτε καλή…Η αισιοδοξία γενικώς εμψυχώνει αλλά κάποτε μπορεί και να νανουρίζει, εκεί που χρειάζεται συνέγερση και εγρήγορση.
Σημειώνω τη σύγκλιση των μηνυμάτων του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου και του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια .
Λέει ο πρώτος:
«Όσες φορές το Γένος μας έφθασε στα όρια της εξουθένωσης, η ελπίδα της Αναστάσεως το ανέδειξε πάλι ρωμαλέο και αναστημένο. Με αυτή την ελπίδα έμεινε ζωντανό στην τουρκοκρατία. Χάρη σ’ αυτή την ελπίδα καρποφόρησε η Επανάσταση του 1821. Έτσι αναστήθηκε η πατρίδα μας μετά τη Γερμανική κατοχή. Έτσι θα αντέξει κάθε μορφής κρίση και δοκιμασία του παρόντος και του μέλλοντος».

Εξ άλλου ο Κάρολος Παπούλιας είπε στο Ναυτικό Σταθμό της Κέρκυρας, αντιφωνώντας στον αρχηγό του Πολεμικού Ναυτικού Δημήτρη Ελευσινιώτη και τον διοικητή του Σταθμού Θανάση Ράπτη.

«Είναι δύσκολες ημέρες, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες μας. Η Ανάσταση του Χριστού θα μας βοηθήσει, ο ελληνικός λαός να περάσει τον δικό του Γολγοθά. Είμαι βέβαιος, πιστεύω σε αυτό, ο ελληνικός λαός έχει αστείρευτες δυνάμεις».
ΥΓ.
Έργο του Raphal Olbinski

Εγώ αυτό που διαβλέπω πίσω από τις δηλώσεις των δυο κορυφαίων παραγόντων , είναι η εμμονή στο θεώρημα «Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ» : θεώρημα που από τη φύση του την ίδια, είναι εσαεί αποδεικτέο…Όμως μια χώρα που δεν είναι απλώς «χώρος» και μια συλλογικότητα που δεν είναι απλή συνάθροιση ανθρώπων σε ένα κυριακάτικο ντέρμπυ, μπορεί κάλλιστα να πεθάνει. Μπορεί η Ελλάδα μας να γίνει «Μετα-Ελλάδα», ως αποτέλεσμα εξωτερικών και εσωτερικών διαδικασιών υπονόμευσης…Τόσα και τόσα κράτη, τόσες και τόσες συλλογικότητες «πέθαναν» στην πορεία της ιστορίας : Γιατί όχι μία ακόμη;
Οι δυο «πανεκλαμπρότατοι» θα έπρεπε να μας πουν ότι το μέλλον μπορεί να έχει πολύ μοναξιά, ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι αγώνες. Όμως προτίμησαν να μας βολέψουν με κάποιες μεταφυσικές βεβαιότητες…..

Ο Σ. ΛΥΚΟΥΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ….

Τον καιρό των «Οικολόγων Εναλλακτικών» κάποιοι ορίζαμε ως «εναλλακτικό λόγο» αυτόν που δεν καταναλώνεται στην προετοιμασία της μεγάλης εφόδου εναντίον των χειμερινών ανακτόρων, που δεν περιορίζεται στη διαμαρτυρία και στην καταγγελία, αλλά οικοδομεί νέες συνθήκες ζωής εδώ και τώρα. Που θέτει προτάσεις πέρα από την απλή άρνηση, που πλειοδοτεί εκεί όπου χρειάζεται η πλειοδοσία .

Ο εναλλακτικός λόγος δεν ήταν και δεν εμφανιζόταν ως ένας λόγος «μετριοπάθειας», «συναίνεσης» , «αναζήτησης μέσων όρων» κλπ. αλλά σαν μια άλλη πολιτική διαδρομή, με συμφιλίωση μέσων και σκοπών, με δρώντα πολιτικά άτομα εκφορτισμένα από το σύμπλεγμα του «σταυροφόρου» ή του «ζορό» της εργατικής τάξης, ικανά να απολαμβάνουν τη ζωή τους… Πιστεύω ότι οι έχοντες κάποια σχέση ή «προϋπηρεσία» σε αυτές τις ιδέες, πρέπει να διάβασαν με συμπάθεια τη συνέντευξη του Γραμματέα της Δημοκρατικής Αριστεράς Σπύρου Λυκούδη στον ενημερωτικό ιστότοπο

www.tovima.gr και τη δημοσιογράφο Παναγιώτα Μπίτσικα υπό τον τίτλο : «Αριστερά του ‘όχι σε όλα’ είναι χώρος πολιτικού περιθωρίου». Ρωτούσε εκεί η δημοσιογράφος :

«Έχετε δηλώσει παλιότερα ότι δεν είσαστε μια «ήσυχη» αριστερά στη γωνία, αλλά δεν θα γίνετε και ο πολιτικός χώρος του «όχι σε όλα». Πως θα αποφύγετε το να γίνετε μια «ήσυχη» αριστερά στο προσκήνιο των συναινέσεων;» . Και απαντούσε ο Λυκούδης : «Είμαστε μια ιδιαίτερα ‘ανήσυχη’ Αριστερά απέναντι σε όσες πολιτικές εκτιμούμε ότι πισωγυρίζουν τη χώρα και πιέζουν αφόρητα τους πολίτες. Αλίμονο όμως αν πιστεύαμε ότι πολιτικά «ανήσυχη» Αριστερά είναι η Αριστερά της ανευθυνότητας και καταστροφολογίας….»
Ερωτά η Δημοσιογράφος :

"Αν και η Δημοκρατική Αριστερά τάσσεται υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους, του χρόνου επιμήκυνσης αλλά και του ευρωομολόγου, δεν σας έχουμε ακούσει για μιλάτε για απεχθές χρέος και για διαγραφή μέρους του. Γιατί;"

Απαντά ο Λυκούδης : – «Τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για “απεχθές χρέος”; Αν εννοούμε χρέος που μας είναι απεχθές, που δεν μας αρέσει, τότε προφανώς να το λέμε και να το φωνάζουμε. Αν δίνουμε όμως στον όρο πολιτικό περιεχόμενο, τι ακριβώς εννοούμε; Δεν δανείστηκε τα τεράστια ποσά μια ανεξέλεγκτη δικτατορία και δεν δημιούργησε το χρέος μια ομάδα στρατοκρατών χωρίς νομιμοποίηση. Εκλεγμένες κυβερνήσεις από τον ελληνικό λαό δανείστηκαν και καταχρέωσαν με την κάκιστη διαχείρισή τους τον τόπο. Να τους καταγγείλουμε και να αποκρούσουμε τις πολιτικές τους, χίλιες φορές ναι, αλλά με ευθύνη και σοβαρότητα. Το χρέος της χώρας δεν είναι διόδια».
Δημοσιογράφος :
«Πάντως σας κατατάσσουν στους «πρόθυμους» για συγκλίσεις με κόμματα εξουσίας μαζί με άλλα μικρότερα κόμματα στο πλαίσιο εθνικής συνεννόησης για την έξοδο της χώρας από την κρίση; »

Λυκούδης:
«Έχουμε πολλές φορές τονίσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συναινέσουμε και να συγκλίνουμε με τις πολιτικές που έφεραν τη χώρα στη σημερινή τραγική κατάσταση, άρα και με τους φορείς αυτών των πολιτικών, δηλαδή τις δυνάμεις του δικομματισμού. Αλλά δεν ανήκουμε και στους “πρόθυμους” να δουν τη χώρα να καταστρέφεται, όπως δυστυχώς εμφανίζονται να είναι οι αφελείς και ανιστόρητοι κατήγοροι μας».

Υπάρχουν οπωσδήποτε ασάφειες στις απόψεις του Λυκούδη, όσον αφορά την κατηγορία «περί προθυμίας» της Δημοκρατικής Αριστεράς . Σύμφωνοι, «το χρέος της χώρας δεν είναι διόδια», αλλά ο προσδιορισμός του ποσού και του ποιού και των διαδικασιών εξόφλησης του χρέους , απαιτεί το ίδιο υλικό αντίστασης, που αξιοποιούν κάποιοι πολίτες εναντίον των διοδίων…Εξ άλλου η (γενική και αόριστη) αποστασιοποίηση του Λυκούδη από τις δυνάμεις του δικομματισμού, σημαίνει αποδυνάμωση της μόνης χειροπιαστής πολιτικής για την έξοδο της χώρας από την κρίση :Δηλαδή της πολιτικής της «πανταχόθεν περικύκλωσης» και επίθεσης εναντίον του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ - που ευτυχώς δεν ισούται με όλο το ΠΑΣΟΚ. Της πολιτικής που μπορεί να οδηγήσει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, για τη σωτηρία της Ελλάδας από το Μνημόνιο….

Μην το πείτε του Αγγελόπουλου....

Μετά την ερωτική πράξη, ο σύζυγος ρωτάει την γυναίκα του:

"Σ` άρεσε αγάπη μου;"

Εκείνη του απαντάει:

"Σαν ταινία του Αγγελόπουλου ήταν."

Ξαναρωτά εκείνος:

"Δηλαδή εννοείς ότι είχε μεγάλη διάρκεια και πάω για χρυσό φοίνικα;"

"Όχι" του λέει αυτή, "εννοώ ότι δεν κατάλαβα τίποτα !

Τι τον κοιτάτε ρε; Βαράτε τον !

Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Υπάρχουν πολλοί και επιμελέστεροι και γνωστικότεροι εμού, για να μιλήσουν περί του χρέους, όμως η επανάληψη ορισμένων στοιχείων και οικονομικών δεδομένων δεν κάνει καθόλου κακό. Λαμβανομένης μάλιστα υπόψη της μουλωχτής παπανδρεϊκής προπαγάνδας με τις τρεις βασικές συνιστώσες - ελεγχόμενη σκανδαλοθηρία, αυτομαστιγωτικός αντικρατισμός , υποκίνηση του φθόνου όλων εναντίον όλων - έχει οπωσδήποτε αξία να ακτινογραφούμε τα επιχειρήματα που προβάλλει ή υπαινίσσεται ο κυβερνητικός λόγος.

Στην ιστορία , πολλές φορές οι δρόμοι προς τον Παράδεισο ήταν απίστευτα κοντινοί με την κόλαση. Το καθεστώς της Ιεράς Εξέτασης υπέβαλε σε τρομερές στερήσεις το κοινωνικό σώμα, με στόχο την υπέρτατη- τελική ευτυχία. Ο Στάλιν έδειχνε προς μια άλλη, ποιοτική δημοκρατία, μέσα από έναν τερατώδη αυταρχισμό. Η κυβέρνηση του ΔΝΤ δείχνει προς την εξυγίανση και την μελλοντική ανάπτυξη, μέσα από μια κατακλυσμιαία ύφεση. Η ευθύνη όλων όσων την στηρίζουν - αμέσως ή και εμμέσως, π.χ. "σώζοντας" την αριστερή τους συνείδηση - είναι μεγάλη. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η ευθύνη αυτών που βρίσκονται σε απόσταση βολής από τον κύριο Τσανς* της ελληνικής πολιτικής, που είναι εν ενεργεία παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, και δεν τον ανατρέπουν άμεσα, εδώ και τώρα !

Ας δούμε όμως τα οικονομικά δεδομένα , που δηλώνουν ότι η επιλογή της Ελλάδας στο ρόλο μιας αφετηριακής εξιλαστήριας οικονομίας είχε άλλα κίνητρα, από αυτά της υποτιθέμενης "εξυγίανσης" ....

Ρίξτε μια ματιά στους πίνακες.Ειναι η Ελλάδα η πιο υπερχρεωμένη χώρα στην Ευρώπη η στον κόσμο ανάλογα με το μέγεθός της όπως προσπαθούν μας πείσουν εδώ κι ενα χρόνο; Φυσικά όχι!Είναι στις πρώτες θέσεις στον ιδιωτικό δανεισμό (που δεν αφορά στον δανεισμό των νοικοκυριών αλλά των ιδ.επιχειρήσεων); Φυσικά όχι!

Είμαστε πρωταθλητες σε δημόσιες δαπάνες; δαπάνες μισθών στο δημόσιο; κοινωνικές δαπάνες;δημόσιες δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες;Σε καμμία περίπτωση! Έχουμε τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους στην Ευρώπη, ένα τερατώδες, όπως μας λένε, δημόσιο δηλαδή;Ριξτε άλλη μια ματιά(τα στοιχεία από International Labor Organization/Public Sector Employment)

Σουηδία (2006): 33.8%
Δανία (2008): 32.3%
Γαλλία (2006): 29%
Ολλανδία (2007): 27%
Φινλανδία (2006): 26.8%
ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3%
Μ. Βρετανία (2006): 20.2%
Καναδάς (2008): 20%
Αμερική (2008): 16.4%
Ισπανία (2008): 14.6%
Ιταλία (2007): 14.4%,
Γερμανία (2007): 14.3%
Είμαστε από τις χώρες με τους ψηλότερους μισθούς στον ιδ.τομέα;;; Η ερώτηση μόνο γέλιο προκαλεί. Είμασταν 15οι στην παλιά Ευρώπη με την Πορτογαλία μόνο κάτω από μας!

Έχουμε μπεί σε βαθειά ύφεση; Δυστυχώς ναι εξ αιτίας κυριως των μέτρων σωτηρίας από κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Ο τρόπος που επιλέχτηκε για την αντιμετώπιση της ύφεσης ήταν η βαθύτερη ύφεση!Πως λοιπόν βρέθηκε η Ελλάδα πρώτη-πρώτη στο στόχαστρο κι έγινε το πειραματόζωο της δυναστείας των αγορών;

Τι θα γινόταν αν αντί για τη φοβερή καθημερινή προπαγάνδα/πλύση εγκεφάλου από υπουργούς, κυβερνητικούς παράγοντες και πλήθος αδιάβαστων "ειδικών", τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τα πραγματικά στοιχεία που απλοί θνητοί, μπλόγκερς η καλοί αριστεροί δημοσιογράφοι βρίσκουν με ευκολία στο CIA Factbook, στα site του ΟΟΣΑ, της ΕΣΥΕ και αλλου;
Πόσες εβδομάδες θα άντεχε μια κυβέρνηση που βασίζεται στον εκβιασμό και τα ψεύτικα στοιχεία, αν μας έλεγαν καθημερινά ποια είναι η πραγματικότητα με την ίδια ένταση που προσπαθούν να την διαστρέψουν;

** Ο κύριος Τσανς : Από μια ταινία του Πήτερ Σέλλερς("Be there Mr. Chans"), όπου ένα τυχαίο άτομο μέσα από διάφορες συμπτώσεις, "περνιέται" για περισπούδαστος πολιτικός αναλυτής .....

ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ, ΜΕΤΑΔΝΤ

Αυτή η ημέρα ήταν μια ημέρα suvla pride – κατά πως λένε, gay pride* ! Ήταν η ημέρα θριάμβου του χειροποίητου (manual)σουβλίσματος, με κάτι αφετηριακές διαδικασίες να ξεκινούν πρωϊ-πρωϊ, με τα κάρβουνα να σιγοψήνουν , τους σουβλοκράτορες να είναι αναψοκοκκινισμένοι, με τις σιελογόνες οσμές να κυριαρχούν. Όσοι κράτησαν τη σούβλα ανά χείρας στις διαφορετικές ταχύτητες – στην αρχή με τη «πρώτη», αργή ταχύτητα, και μετά με την επιτάχυνση ως την τελική φάση, με τα κοψίδια να αποσπώνται του κυρίου σώματος του σουβλιζόμενου ζώου - έζησαν εκείνη την υπέροχη εμπειρία του κορεσμού δια της οσμής : Αισθάνονταν χορτασμένοι σάμπως οι οσμές να είχαν διαπεράσει το δέρμα τους και να είχαν μετουσιωθεί, κατά ένα μαγικό τρόπο, σε κανονική τροφή…

Στα αθηναϊκά περίχωρα υπήρχε χρόνος και χώρος γι αυτό το προ-μεταμοντέρνο(!) Πάσχα : Ο χρόνος των αργιών καταναλωνόταν στον αστικό χώρο, οι λειτουργίες της Ανάστασης μαζεύαν κάτι χιλιάδες, οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή, οι πασχαλιάτικες έξοδοι ήταν περιορισμένες, ο εκδρομισμός και ο τουρισμός σχεδόν ανύπαρκτοι. Κι ακόμη υπήρχε χώρος, σε εσωτερικές αυλές και ανοιχτά οικόπεδα, για πρόχειρα τραπεζώματα, για παράπλευρες σούβλες με κοκορέτσια, για ποτά και νταβαντούρι πάσης φύσεως.

Μετά έγινε ό,τι έγινε. Ο χρόνος αλώθηκε από τη φυγή στην περιφέρεια, από τα ταξίδια και τις μεγάλες εξόδους….Ο χώρος υπερδομήθηκε, οι αυλές εντάχθηκαν στο σύστημα της αντιπαροχής, τα άδεια οικόπεδα έγιναν θέματα νοσταλγίας. Η εκμηχάνιση εκτόπισε τους περιστασιακούς ψήστες, όπως η μουσική υψηλής πιστότητας εκτόπισε το προσωπικό τραγούδι. Τελευταίο και σημαντικότερο όλων : Η καθημερινή κρεοφαγία αποδυνάμωσε την ιδιαιτερότητα του πασχαλινού φαγητού. Το πολυήμερο, κάποτε και τριήμερης διάρκειας τσιμπούσι, «παρέδωσε το πνεύμα» σε ψυχραιμότερες, αντιχοληστερινικές στάσεις ζωής…

Και τώρα ; Τώρα με το ΔΝΤ, δεν αποκλείεται να υπάρξουν και κάποιοι συμπολίτες μας, που σαν το Βέγγο σε ένα ελληνικό φιλμ με «υπόθεση» επί γερμανικής κατοχής, θα τη βγάλουν τρώγοντας ψωμί και εισπνέοντας βαθιά τις οσμές κάποιου κοντινού οβελία…Το σίγουρο όμως είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα αναπολήσει το παρελθόν και θα μελαγχολήσει αναλογιζόμενη το Πάσχα του 2012….

Αυτές τις ημέρες πολλοί θα επιθυμήσουν τον Πάγκαλο στη σούβλα – θέλω να πω, στο ρόλο του ψήστη, προς αποφυγή παρεξηγήσεων από κάποιους κακοήθεις ….Όχι για άλλο λόγο, αλλά έτσι, για να χορτάσει κι αυτός μια φορά στη ζωή του μόνο με τις μυρωδιές….

*Ημέρα ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας

Η αποξένωση των μεν δεν σημαίνει οικειότητα για τους δε…

Εύχομαι να είναι ψέμα. Όμως έχει ξανασυμβεί αλλού και συγκεκριμένα στο Λονδίνο, σε κάποια χριστουγεννιάτικη περίοδο, όταν η Δημοτική Αρχή και κάποιοι μεγαλοπαράγοντες της αγοράς αποφάσισαν να «ρίξουν» τους εορταστικούς τόνους, για να μην ενοχλούνται οι άλλες θρησκευτικές ομάδες…. Όπως έχει συμβεί – δράττομαι της ευκαιρίας να το πω – και μια άλλη κατάσταση, πάλι στο Λονδίνο, όταν σε κάποιες γειτονιές θρησκευομένων Μουσουλμάνων, αιτήθηκε η απόσυρση διαφημίσεων γυναικείων μαγιό, γιατί πρόσβαλαν τα «χρηστά ήθη» της συγκεκριμένης συλλογικότητας…

Όσον αφορά τα δικά μας : Διαβάζω και ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ακόμη ότι ο κ. Καμίνης έδωσε εντολή στον ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9 84» να μην καλύψει καμία Λειτουργία της Μεγάλης Εβδομάδας, με επιχείρημα ότι ενοχλούνται 1.500.000 Μουσουλμάνοι που ζουν στην Ελλάδα ! Πρόκειται για ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που ήδη προκαλεί επιθετικά σχόλια εναντίον του Δημάρχου.Ένας μάλιστα σχολιαστής (Γ.Μιχελάκης) σημειώνει:
«η απόφαση αυτή ελήφθη για να μην προσβληθούν οι Μουσουλμάνοι, που διαβιούν στη χώρα….
Πρώτα απ' όλα, ποιος τους είπε ότι ενοχλήθηκαν οι Μουσουλμάνοι;
Πήγε κάποια αντιπροσωπεία Μουσουλμάνων και ζήτησε κάτι τέτοιο;
Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως! Από την απόφαση που παίρνει η διοίκηση του σταθμού είναι βέβαιο ότι προκαλούνται όλοι οι κάτοικοι της Αττικής. Είναι μια πρωτοφανής απόφαση, που δείχνει ότι ο δρόμος που ακολουθεί η διοίκηση του σταθμού είναι ολισθηρός. Την οποία οφείλει, σήμερα κιόλας, να αναθεωρήσει…»

Οι πόλεις χρειάζονται «σταθερές», για να υπογραμμίζουν τη συνέχεια της ζωής – θα πω με τα λόγια του ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΑΤΟΥΡΟΥ. Και η γιορταστική και τελετουργική περίοδος της «Μεγάλης Εβδομάδας» μας προσδίδει μια τέτοια αίσθηση, ενάντια σε αυτό που ο Αλεξάντερ Μίτσιρλιχ ονάμαζε «αποκαρδιωτική προσωρινότητα». Με το σκεπτικό αυτό, υποστηρίζω ότι οι τέτοιες πρακτικές , όπως αυτή που καταγγέλλεται, αποξενώνουν τους Έλληνες, θρησκευόμενους ή μη πολίτες, από την πόλη και την χώρα τους, χωρίς αντίθετα να προσφέρουν οικειότητα σε καμιά απολύτως «ξενοφερμένη» θρησκευτική ομάδα. Ότι οι τέτοιες πρακτικές , ως πρακτικές άνωθεν άμβλυνσης και κουρέματος των κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων, παράγουν κοινωνικό μίσος και ενισχύουν τον προοδευτικό κομφορμισμό. Και ότι αντίθετα θα ήταν πολύ «εξοικειωτικό» και φιλικό προς τους αλλόθρησκους- μη χριστιανούς ορθόδοξους πολίτες - η παροχή της δυνατότητας να γιορτάζουν ανεμπόδιστα και «στη διαπασών» τις δικές τους γιορτές, όποτε αυτές γίνονται, χειμώνα ή καλοκαίρι.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, η συνύπαρξη των θρησκευτικών αντιλήψεων δεν φαίνεται ανέφικτη.Αντίθετα είναι αναμφίβολα συγκρουσιακή η συνύπαρξη διαφορετικών συστημάτων ζωής, όπως δείχνει μεταξύ πολλών άλλων περιπτώσεων και η περίπτωση του Λονδίνου, που προανέφερα. Εδώ πραγματικά δεν «σηκώνει» διαπραγμάτευση, δεν σηκώνει απεμπόληση ή άμβλυνση των ελευθεριακών αξιών, που είναι κατάκτηση πολύχρονων αγώνων στις «δυτικές» κοινωνίες. Εδώ δεν μπορούμε να μιλάμε ως τρίτοι, ως σκηνοθέτες ρόλων σε ένα προβληματικό αστικό θέατρο : Εδώ είμαστε ή δεν είμαστε, με την ελευθερία ή τη χειραγώγηση….

ΤΣΙΠΡΑΣ : ΕΞΑΠΟΔΩ !

Μέχρι πριν λίγο καιρό υποστήριζα ότι ο μόνος πολιτικός ηγέτης που μίλαγε σταράτα και φυσικά, ήταν ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Υποστήριζα μάλιστα ότι αυτό που έβλεπε ο υποφαινόμενος το έβλεπαν πολλοί της ευρείας αριστεράς, αλλά το ομολογούσαν λίγοι, για να μην «τους περάσουν μπλα μπλα ..» ή να μην τους «πουν ότι είναι μπλα μπλα μπλα…»

Ευτυχώς, αυτή η διαπίστωση έχει πάψει πλέον να έχει αξία. Γιατί υπάρχουν οι ομιλίες του Τσίπρα, που κάνουν τον Καρατζαφέρη να χάνει τη μπάλα, που επανασυνθέτουν τον κριτικό και αντιπολιτευτικό λόγο της αριστεράς με τη ζωντάνια και την αμεσότητα που απαιτεί η κοινωνία. Που από-στομφοποιούν τον αριστερό λόγο, τον απαλλάσσουν από τα «προοδευτικά» κορακίστικα και τον κάνουν σεβαστό και αξιοπρόσεκτο από φίλους και εχθρούς . Αξιοποιώ την ευκαιρία μιας ομιλίας του Τσίπρα στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, για να δείξω του λόγου μου το αληθές . Είπε ο Πρόεδρος του ΣΥΝ:

« Αυτή η χώρα δεν ανήκει σε κανένα Τόμσεν, σε κανένα Προβόπουλο και σε καμία Τρόικα. Η χώρα μας ανήκει και δεν πρέπει να τους την παραδώσουμε»…

Το σημαντικότερο όμως είναι το τι είπε για τον ΓΑΠ :

«……φαντάζει σαν τον μοναδικό Έλληνα που δεν ξέρει τι του γίνεται. Είτε από αδυναμία να καταλάβει είτε από ενοχή, για το που μας έχει φέρει. Δεν έχει σημασία όμως για ποιο λόγο κάνει πως δεν καταλαβαίνει, μικρή σημασία έχει αν είναι λόγω ενοχής ή λόγω αδυναμίας. Σημασία έχει πως αν συνεχίσει στην ίδια πολιτική θα γραφτεί στην ιστορία με μαύρα γράμματα το όνομά του. Διότι είναι εγκληματικές οι επιλογές που έκανε, καταστροφικές, και του έχει μείνει μονάχα μια δυνατότητα εδώ που έχουμε φτάσει, να παραδεχθεί τα λάθη του, να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, να πει την αλήθεια και στα όργανα τα ευρωπαϊκά εκεί που πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο και έρχεται εδώ και παριστάνει τον πετυχημένο και τον κερδισμένο ενώ ξέρει και ο ίδιος ότι βουλιάζει κάθε φορά που πάει στις Βρυξέλλες και γυρνάει, βουλιάζει ακόμα πιο βαθιά γιατί η Ε. Ένωση αδυνατεί να δώσει λύση, να πει λοιπόν την αλήθεια και να οδηγήσει τη χώρα σε μια διαδικασία όπου ο λαϊκός παράγοντας θα έρθει στο προσκήνιο ,δηλαδή στην λαϊκή ετυμηγορία ώστε να κριθεί και το έργο του και οι επιλογές του».

Κατά τα άλλα ο Τσίπρας ζήτησε ένα γρήγορο «εξαποδώ» - από το Μνημόνιο και την Ύφεση. «Χρειάζεται σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, χρειάζεται σχέδιο εξόδου από την ύφεση, δηλαδή σχέδιο ανάπτυξης. Χρειάζεται σχέδιο αναδιανομής του πλούτου με ενίσχυση της ενεργού ζήτησης. Και χρειάζεται βεβαίως και σχέδιο αξιοποίησης του δημοσίου πλούτου και σχέδιο ενίσχυσης συγκεκριμένων κλάδων της οικονομίας….»

Η Δανία του Βορρά (μας) βάζει γυαλιά...

Μπορεί το γυαλί να χρησιμοποιηθεί με «βιοκλιματικό σκεπτικό»; Μπορεί να ενταχθεί μέσα σε πρακτικές εξοικονόμησης ενέργειας; Προφανώς, σε μια χώρα όπως η δική μας, οι αμφιβολίες είναι μεγάλες. Η αγωγιμότητα του γυαλιού στη θερμοκρασία το κάνει προβληματικό, εκτός αν πρόκειται για διπλά τζάμια… Πριν δυο δεκαετίες περίπου κυκλοφορούσε μια ευρεσιτεχνία περί της οποίας ο υποφαινόμενος είχε κάνει αναφορά στην ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, σύμφωνα με την οποία το γυαλί σε διάφορες επιφάνειες(τζαμαρίες, παράθυρα κλπ) διαπερνιόταν από ειδικές καλωδιώσεις , που μπορούσαν να επιτρέψουν ελαφρά κίνηση ηλεκτρικών ρευμάτων. Η κίνηση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να μετατρέπει τα τζάμια άλλοτε σε «φυμέ» - αποκλείοντας το πέρασμα της θερμικής ακτινοβολίας από τον ήλιο και δροσίζοντας το χώρο – και άλλοτε να τα αφήνει διαφανή και διαπερατά από την θερμική ακτινοβολία, για να ζεσταίνει…..

Τώρα το http://www.ecotimes.gr αναφέρεται σε κάτι νέο, όπως είναι η κατασκευή του νέου Πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Odense (OUH) στη Δανία από γυαλί, ύστερα από αποδοχή πρότασης των αρχιτεκτόνων Henning και Larsen σε διεθνή διαγωνισμό .

Το νοσοκομείο θα χτιστεί κοντά στο κέντρο της πόλης , μέσα σε ένα δάσος με πυκνή βλάστηση, με μεγάλη «δοσολογία φύσης» στα πέριξ, ακόμη και με καλλιεργούμενες εκτάσεις. Το σχέδιο των δυο αρχιτεκτόνων προβλέπει τη συλλογή των νερών της βροχής, για την υποστήριξη των κοντινών λιμνοδεξαμενών και των καλλιεργειών.

Τα κτίρια του νοσοκομείου στο OUH είναι στενά συγκεντρωμένα σε κύκλο, ο οποίος περιβάλλεται από ένα χώρο για τους πεζούς με σχήμα δαχτυλιδιού και διαδρόμους που αντανακλούν τις ακτίνες φωτός από το κέντρο του κύκλου. Οι επισκέπτες και οι ασθενείς θα έχουν τη δυνατότητα να βολτάρουν γύρω από τις εγκαταστάσεις και να απολαμβάνουν το τοπίο, το οποίο διαθέτει πυκνά δάση, εκτεταμένες γεωργικές εκτάσεις, φράκτες, λίμνες και κανάλια. Ακόμη και το εσωτερικό του νοσοκομείου θα προσφέρει θέα στην υπέροχη ύπαιθρο.

Λέω κι εγώ : Να μια χώρα με τα φτερά ανοιγμένα στις καινοτομίες, σε αντίθεση με τα δικά μας τα πετσοκομμένα. Μια χώρα – η Δανία του Βορρά – που κάνει να ηχούν ακόμη πιο θλιβερές οι προεκλογικές επαγγελίες του Πρωθυπουργού-Πινόκιο, για την «Δανία του Νότου».Σε ένα τέτοιο νοσοκομείο, με τέτοια φύση και τέτοια θέα, με τέτοιους φυσικούς φωτισμούς και αισθητική ποιότητα, οπωσδήποτε δεν θα συμφέρει να πεθαίνεις…..

Ο διάβολος δεν είχε δουλειά να κάνει και πιστοποιούσε τα βότανα…..

Είμαι επιφυλακτικός όσον αφορά διάφορες «εναλλακτικές» θεραπείες που βασίζονται στη χρήση φυτικών παρασκευασμάτων. Από την άλλη όμως πλευρά είναι γνωστή και δεδομένη η επιθυμία των μεγάλων εταιρειών να μονοπωλήσουν τον χώρο των θεραπευτικών ουσιών, επιβάλλοντας τις δικές τους «χημικές λύσεις».Πιστεύω ότι η έκθεση στον κίνδυνο από την πρόσληψη κάποιων –πιθανόν υπερτιμημένων - βοτανικών παρασκευασμάτων, είναι προτιμότερη από την έκθεση στην πανκυριαρχία των μεγάλων πολυεθνικών συγκροτημάτων.
Οι πολίτες δικαιούνται να αμφιβάλουν, οι πολίτες ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να θυμίζουν στους ιθύνοντες τις θεραπευτικές και φαρμακευτικές τους αστοχίες , να αναζητούν αντισυμβατικές λύσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να χρησιμοποιεί προσχηματικές και χρονοβόρες διαδικασίες «πιστοποίησης» βοτανικών παρασκευασμάτων, για να αποκλείσει δοκιμασμένες και παραδοσιακές θεραπευτικές διαδρομές, ενισχύοντας εμμέσως αλλά σαφώς τα ήδη ενισχυμένα κέρδη των εταιριών. Το τελευταίο «ευρω-εγχείρημα» απόσυρσης και από-νομιμοποίησης των πωλούμενων βοτανικών παρασκευασμάτων από την αγορά από τις 30.4.2011, έχει τα χαρακτηριστικά ενός μικρού θεσμικού πραξικοπήματος, με μεγάλες όμως επιπτώσεις στο χώρο της υγείας .…Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στον Καναδά, επιβλήθηκε απαγόρευση της καλλιέργειας φαρμακευτικών φυτών στους ιδιωτικούς κήπους…

Όσοι γνωρίζουν Αγγλικά, μπορούν να ακούσουν τα επιχειρήματα εναντίον της νέας ντιρεκτίβας , που προετοιμάζεται στα πλαίσια της ΕΕ. Να ανοίξουν το http://www.savenaturalhealth.eu/ και εφόσον συμφωνούν να υπογράψουν.

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος : Η δική μου Βεγγάζη

Έφτασα στην Βεγγάζη της Λιβύης το 1965. Δεν ήταν προφανώς δική μου επιλογή, δεδομένου ότι εκείνη την χρονιά ήμουν μόνον δώδεκα ετών. Βρεθήκαμε στην Λιβύη επί βασιλέως Ιντρίς, αυτόν που τον βρήκε αργότερα, το 1969, το πραξικόπημα του Καντάφι να κάνει διακοπές στο Αιγαίο με την θαλαμηγό του, έκτοτε έχασε την Λιβύη και τον θρόνο δια παντός… Ο πατέρας μου είχε εγκαταλείψει υποχρεωτικά την Ελλάδα και μετά από λίγο, ακολούθησε υποχρεωτικά και η υπόλοιπη οικογένεια -ήτοι: η μητέρα μου, εγώ κι ο μικρότερος αδελφός μου. Φτάσαμε λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ο Σπύρος θα πήγαινε Τρίτη Δημοτικού στο Κοινοτικό Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο κι εγώ στην Α΄ Γυμνασίου. Θυμάμαι τα περισσότερα ονόματα των τότε συμμαθητών μου και συνομιλίκων, τα οποία παραθέτω ευθύς: Στην Α’ Γυμνασίου ήμασταν 15 παιδιά : δέκα αγόρια και πέντε κορίτσια, ενώ στο Α’ Τρίμηνο της Β’ Γυμνασίου, ως τότε δηλαδή που ήμουν μαθητής στην Βεγγάζη, γιατί μετά έφυγα, νομίζω ήμασταν 12. Αναφέρω:Λεριάς Γιάννης, Μιμίκα Λίτσα, Ελένη Παπαδοπούλου (l’ amour perdu), Εικοσπένταρχος, Ντία Οικονόμου, Μαλιάκας –τρία αδέλφια, ο ένας συμμαθητής μου– από Πειραιά, Γκουντάρα Ολυμπία –έβαζε μπαμπάκι μέσα στα στήθη της για να φαίνονται μεγάλα– μια τάξη μεγαλύτερη, μαζί με την Μαίρη –Β’ Γυμνασίου επίσης τότε– την κοντή την ερωτιάρα, με είχε καλέσει σε πάρτι της στην Βεγγάζη, φορούσε νάιλον κάλτσες με καλτσοδέτες, πρώιμο θηλυκό, ο Γεωργίου νομίζω, επίσης συμμαθητής μου. Εξηγημένα παιδιά όλοι κι όλες, χωρίς πολλές αντιθέσεις, δεμένοι αρκετά μεταξύ μας, ίσως βοηθούσε ότι ήμασταν σε ξένο τόπο. Μας διέκρινε μια εφηβική, μεταφυσική για την ηλικία, αθωότητα. Αργότερα γνώρισα πολλές «πουστιές» σε σχολεία: στις Σπέτσες, στην Τζέντα, στην Αθήνα… Και άλλοι εκεί: ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος τορναδόρος –με είχε βαρέσει λόγω Ελένης, της αδελφής του, όταν μετά από μήνες φλερτ καταφέραμε να φιληθούμε για πρώτη φορά μέσα στο σχολικό λεωφορείο, κάποιος μας κάρφωσε, δούλευε στην ARCHIRODON. Γκουντάρας από Λιτόχωρο Πιερίας –ξαδέλφια συνονόματα συνάντησα αργότερα και στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας.
Το Γυμνάσιο είχε μεταφερθεί για πρώτη χρονιά σε μια μικρή Βίλα έξω από την πόλη που διαμορφώθηκε ιδιόρρυθμα σε σχολικό κτίριο με έξι τάξεις, η δε μετακίνηση μας από και προς αυτήν γινόταν ομαδικώς με ένα απαρχαιωμένο πούλμαν. Στο πίσω προαύλιο είχαμε βάλλει φιλέ και διαμορφώσει ένα γήπεδο Βόλλεϊ, στο δε μπροστινό μέρος της Βίλας κάθε τάξη είχε αναλάβει και φρόντιζε έναν μικρό περιφραγμένο κήπο. Προφανώς, ελάχιστα φυτά άντεξαν σε τέτοια θερμοκρασία και σε περιποίηση μαθητών ερασιτεχνών κηπουρών εκ περιτροπής. Ήμασταν εν συνόλω εξήντα με εξηντατρία παιδιά για τις έξι τάξεις, οι δε καθηγητές μας από την Ελλάδα ήταν έξι με επτά. Είχαμε Μαθηματικό, Φυσικό, Θεολόγο και Φιλόλογους. Την μια χρονιά που ήμουν εκεί, σε μεγαλύτερη τάξη δίδασκε ο εκ Θεσσαλονίκης φιλόλογος και λογοτέχνης Γ. Ιωάννου. Στην Βεγγάζη ο «Αρχιμήδης» και η «Οδών και Οδοστρωμάτων» των Καρπίδα και Κωνσταντόπουλου συγχωνεύτηκαν και έφτιαξαν την ARCHIRODON στην οποία εργαζόταν ο πατέρας μου. Εκεί, ανάμεσα στους άλλους διευθυντές, ήταν ο Ανδρόπουλος, φίλος του πατρός μου. Χόρευαν μαζί δημοτικά τραγούδια μέρα μεσημέρι δίπλα στα λυόμενα με μουσική στη διαπασών, μπροστά στην Καντίνα, πενήντα μέτρα απόσταση από την θάλασσα, ο Μίλτος ο ψηλός κι οι άλλοι τους κοίταζαν, κάποιοι βαρούσαν παλαμάκια. Εκεί πουλήσαμε και μια σαλονοτραπεζαρία –τον Μίλτο νομίζω– που μας είχε απομείνει από την Ατθίδων, Καλλιθέα.Ζούσαμε σε λυόμενα τουλάχιστον τριακόσιες Ελληνικές οικογένειες, σε χώρο περιφραγμένο, χωριστά από τους Άραβες. Αποτελούσαμε τα δύο τρίτα της τότε Ελληνικής Κοινότητας Βεγγάζης. Η Κοινότητα τότε σε ακμή, συντηρούσε Εκκλησία, τα Σχολεία ως και Σύστημα προσκόπων. Στους προσκόπους μάλιστα ένα φεγγάρι είχα πάει κι εγώ, αφού είχα προϊστορία από την Καλλιθέα όπου ήμουν λυκόπουλο. Θυμάμαι, κάναμε τους μάγκες και μια μέρα ανοιχτήκαμε με μια σχεδία στο λιμάνι, μας πήρε η θάλασσα, σκέψου να ’μασταν και στ’ ανοιχτά, είδαμε και πάθαμε να καταφέρουμε να δέσουμε την σχεδία. Εμείς είχαμε ολόκληρο συνοικισμό πλάι στην θάλασσα. Ανάμεσα στα μπλόκια που ήταν ατάκτως ερριμένα πλάι στο λιμάνι που κατασκεύαζε η ARCHIRODON, είχαμε φτιάξει σπηλιές σκεπασμένες με χάρμποτ και στρωμένες κάτω με άχυρο. Ευτυχώς ήμασταν μικροί και δεν καπνίζαμε κι έτσι υποθέτω γλιτώσαμε από το να καούμε κάποια μέρα εκεί μέσα. Όταν είχε καλό καιρό και προφανώς όταν ήθελαν τα μεγαλύτερα παιδιά βγαίναμε την νύχτα πυροφάνι. Ανάβαμε φωτιές πάνω στα βράχια ανάμεσα στην αβαθή παραλία που κάποια στιγμή ρήχαινε πολύ , πριν ξαναβαθύνει απότομα και ενωθεί με το Πέλαγος. Οι γνώστες με τα καμάκια χτυπούσαν ψάρια, ενώ εμείς χαζεύαμε τις σμέρνες.
Έβγαινα από τον συνοικισμό στην πόλη συχνά, σχεδόν καθημερινά, δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα ασφαλείας, άλλωστε η πόλη ήταν μικρή, εξήντα- εβδομήντα χιλιάδων κατοίκων . Πήγαινα για ψώνια, στο φούρνο συνήθως όπου ψώνιζα ψωμί με τα λίγα αραβικά που ήξερα, στο Παζάρι, μια φορά μάλιστα θυμάμαι είχα κουρευτεί στο κουρείο της αγοράς. Άλλοτε πάλι πήγαινα στο κέντρο της πόλης, στο κατάστημα καλλυντικών που εργαζόταν η μητέρα μου, η μόνη με ευρωπαϊκή περιβολή, ερχόντουσαν οι ντόπιες πλούσιες για τα ψώνια τους με συνοδεία αντρική και με σκεπασμένο κεφάλι. Εντός του μαγαζιού το αποκάλυπταν για να διαχυθεί συνήθως στο χώρο μια αδίκως καλυμμένη μελαχρινή ομορφιά. Τις Κυριακές πάλι πηγαίναμε στο CIRCOLO CAΤTOLICO όπου μαζεύονταν οι Ιταλοί και οι Μαλτέζοι Καθολικοί –ήταν η πολυαριθμότερη Κοινότητα στην Βεγγάζη η Ιταλική τότε– όπου παίζαμε Bingo ή παρακολουθούσαμε κινηματογραφικές ταινίες –εκεί είχα γνωρίσει και μια πανύψηλη Μαλτέζα, κοκκινομάλλα, φιληθήκαμε την ώρα της προβολής του φιλμ, οι γέροι μας παρακολουθούσαν με τις άκρες των ματιών, γι’ αυτό περιμέναμε να σβήσουν τα φώτα.
Όποτε μας δινόταν η ευκαιρία κάναμε εκδρομές στην Κυρηναϊκή –στην Τριπολίτιδα δεν τα καταφέραμε ποτέ να πάμε. Έτσι επισκέφθηκα τα ερείπια της μεγαλοπρεπούς Ελληνικής Κυρήνης και της παραθαλάσσιας Απολλώνιας. Έτσι συνάντησα κοντά στον επαρχιακό δρόμο τους Βεδουίνους να κάνουν αγώνες με άλογα και με καμήλες πλάι στις σκηνές τους μεσ’ την σκόνη, με τα γυναικόπαιδα να τους παρακολουθούν. Έτσι είδα για πρώτη φορά στην έρημο αντικατοπτρισμό, έτσι είδα τον Γκίμπλις, τον κίτρινο άνεμο να σκεπάζει τα πάντα με αμμόχωμα –να μην μπορείς να διακρίνεις ούτε την μύτη σου. Και μια μέρα που μπήκαμε πιο βαθιά στην έρημο, πέρα από τους αντικατοπτρισμούς, έψαχνα με το βλέμμα στο βάθος του ορίζοντα, καθαρίζοντας και ξανακαθαρίζοντας τα γυαλιά μου, μήπως η τύχη με ευνοήσει και συναντήσω την χαμένη στρατιά του Καμβύση.

Σήμερα, Μάρτη του 2011, η Βεγγάζη είναι η έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης κατά του Καντάφι. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Το 1969 ήταν η εποχή Καντάφι: ανατροπή του βασιλιά Ιντρίς, σβήσιμο της ημισελήνου από την Λιβυκή σημαία, μετονομασία σε Λιβυκή Τζαμαχιρίγια, προσπάθεια ανύψωσης των γυναικών με δυνατότητα καριέρας στο στρατό (και απαγόρευση κλειτοριδεκτομής), πάρε δώσε με τον δικό μας Ανδρέα … στήριξη απελευθερωτικών κινημάτων (όπως του ιρλανδέζικου ΙΡΑ) ... μέχρι που έγινε κι’ αυτός απολυταρχία. Αλλάζουν οι καιροί. Και να, ξαναπροβάλλει σήμερα στην ιστορία η Βεγγάζη, ως έδρα των αντικαθεστωτικών, το δικαστικό μέγαρο της πόλης ως προσωρινό αρχηγείο της «Επανάστασης της 17ης Φεβρουαρίου», ως η ενσάρκωση μιας νέας ελπίδας : Μέχρι να στεριώσει ή να διαψευσθεί και αυτή, όπως έχει γίνει εκατοντάδες φορές ως τώρα, στο διάβα της ιστορίας.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό manifesto. τ.24, Απρίλιος 2011, σ.44-45