Ιερώνυμος, Παπούλιας, και η μεταφυσική της αιωνιότητας….

Η αισιοδοξία θεωρείται, αλλά δεν είναι πάντοτε καλή…Η αισιοδοξία γενικώς εμψυχώνει αλλά κάποτε μπορεί και να νανουρίζει, εκεί που χρειάζεται συνέγερση και εγρήγορση.
Σημειώνω τη σύγκλιση των μηνυμάτων του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου και του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια .
Λέει ο πρώτος:
«Όσες φορές το Γένος μας έφθασε στα όρια της εξουθένωσης, η ελπίδα της Αναστάσεως το ανέδειξε πάλι ρωμαλέο και αναστημένο. Με αυτή την ελπίδα έμεινε ζωντανό στην τουρκοκρατία. Χάρη σ’ αυτή την ελπίδα καρποφόρησε η Επανάσταση του 1821. Έτσι αναστήθηκε η πατρίδα μας μετά τη Γερμανική κατοχή. Έτσι θα αντέξει κάθε μορφής κρίση και δοκιμασία του παρόντος και του μέλλοντος».

Εξ άλλου ο Κάρολος Παπούλιας είπε στο Ναυτικό Σταθμό της Κέρκυρας, αντιφωνώντας στον αρχηγό του Πολεμικού Ναυτικού Δημήτρη Ελευσινιώτη και τον διοικητή του Σταθμού Θανάση Ράπτη.

«Είναι δύσκολες ημέρες, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες μας. Η Ανάσταση του Χριστού θα μας βοηθήσει, ο ελληνικός λαός να περάσει τον δικό του Γολγοθά. Είμαι βέβαιος, πιστεύω σε αυτό, ο ελληνικός λαός έχει αστείρευτες δυνάμεις».
ΥΓ.
Έργο του Raphal Olbinski

Εγώ αυτό που διαβλέπω πίσω από τις δηλώσεις των δυο κορυφαίων παραγόντων , είναι η εμμονή στο θεώρημα «Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ» : θεώρημα που από τη φύση του την ίδια, είναι εσαεί αποδεικτέο…Όμως μια χώρα που δεν είναι απλώς «χώρος» και μια συλλογικότητα που δεν είναι απλή συνάθροιση ανθρώπων σε ένα κυριακάτικο ντέρμπυ, μπορεί κάλλιστα να πεθάνει. Μπορεί η Ελλάδα μας να γίνει «Μετα-Ελλάδα», ως αποτέλεσμα εξωτερικών και εσωτερικών διαδικασιών υπονόμευσης…Τόσα και τόσα κράτη, τόσες και τόσες συλλογικότητες «πέθαναν» στην πορεία της ιστορίας : Γιατί όχι μία ακόμη;
Οι δυο «πανεκλαμπρότατοι» θα έπρεπε να μας πουν ότι το μέλλον μπορεί να έχει πολύ μοναξιά, ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι αγώνες. Όμως προτίμησαν να μας βολέψουν με κάποιες μεταφυσικές βεβαιότητες…..