ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,ΔΗΜΑΡΑΣ, ΘΡΙΑΣΙΟ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ….

Οι δυο βουλευτές της Ανεξάρτητης Ένωσης Πολιτών (ΑΕΠ) αποδεικνύεται ότι δεν στερούνται χιούμορ, δεδομένου ότι πρόσφατα (10.2.2011) απηύθυναν ερώτηση προς την Υπουργό Περιβάλλοντος κυρία Μπιρμπίλη σχετικά με τους

«παράγοντες (που)έχουν υπεισέλθει ώστε να ανατραπεί η ρητά διατυπωμένη δέσμευση του πρωθυπουργού για απορρύπανση του Θριασίου Πεδίου και ποιοι λόγοι σας έχουν οδηγήσει στην ανατροπή της προεκλογικής δέσμευσης ότι δεν θα πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη μονάδα στην Χαλυβουργική »…..

Έλεγαν στην ερώτησή τους προς την Υπουργό Περιβάλλοντος :

« …….. το Θριάσιο Πεδίο θα γινόταν η περιοχή όπου πρώτα και κύρια θα εφαρμοζόταν η Πράσινη Ανάπτυξη …... Σήμερα 1,5 χρόνο μετά, δεν έχει αλλάξει τίποτα, οι πράσινες επενδύσεις εξακολουθούν να είναι ζητούμενο και η κυβέρνηση παρά τις ρητές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού , επιμένει στην διαιώνιση μιας πολιτικής που καταστρέφει την δημόσια υγεία, υποβαθμίζει περαιτέρω το περιβάλλον και διογκώνει το ήδη τεράστιο πρόβλημα. Όπως καταγγέλλουν φορείς της περιοχής, η κυβέρνηση επιτρέπει τελικά την δημιουργία Μονάδας Ηλεκτροπαραγωγής της Χαλυβουργικής η οποία σύμφωνα με τους επιστημονικούς υπολογισμούς θα δημιουργήσει ένα μόνιμο κώνο καυσαερίων 4,5 εκατ. κυβικών μέτρων την ώρα πάνω από την Ελευσίνα και το Θριάσιο, ο οποίος θα περιέχει ετησίως περίπου 2000 τόνους οξείδια του αζώτου και θα οδηγήσει σε βέβαιη και μόνιμη υπέρβαση των ορίων του διοξειδίου του αζώτου και του όζοντος. Η ρύπανση θα επηρεάσει άμεσα την ζωή του μισού πληθυσμού περίπου της Ελλάδας, καθώς έχει αποδειχτεί ότι η ρύπανση του Θριασίου μεταφέρεται με δύο μηχανισμούς σε όλο το Λεκανοπέδιο προκαλώντας την άμεση αύξηση του όζοντος. Με τη λειτουργία αυτής της Μονάδας θα επιτραπεί η εκπομπή 1,8 εκ τόνους το χρόνο διοξείδιο του άνθρακα, ποσότητα δεκαπλάσια από τα σημερινά δικαιώματα της εταιρείας, που θα προσθέσει τεράστιες ποσότητες στέρεων αποβλήτων ενώ ακόμη δεν έχει επιλυθεί το ζήτημα των υπαρχόντων στέρεων αποβλήτων της εταιρείας, τα οποία παράνομα χρησιμοποιούνται για επιχωματώσεις, με αποτέλεσμα καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Ταυτόχρονα η πραγματοποίηση αυτής της «επένδυσης» θα ρυπάνει και άλλο -τουλάχιστον θερμικά - τον κόλπο της Ελευσίνας, παρά το γεγονός ότι έχει χαρακτηριστεί θαλάσσια «ευαίσθητη περιοχή». …Ερωτήματα παραμένουν και για την επιλογή της τοποθεσίας κατασκευής, αφού προβλέπεται αυτή να κατασκευαστεί στις επιχωματώσεις των 500στρ θάλασσας που απέκτησε η εταιρεία σκανδαλωδώς το 1974 και των 150 επιπλέον στρ που έχει παρανόμως επιχωματώσει η εταιρεία. Όπως είναι αυτονόητο οι εξελίξεις αυτές προκαλούν αγανάκτηση στους κατοίκους, οι οποίοι είχαν πιστέψει τον Οκτώβριο του 2009 ότι επιτέλους μια κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει σοβαρά τα προβλήματά τους και θα σταματήσει πλέον η αντιμετώπισή τους ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας».

Στην απάντησή της (24.2.2011) η κα Μπιρμπίλη υποστηρίζει ότι

«στην νέα μονάδα ηλεκτροπαραγωγής θα χρησιμοποιηθούν οι βέλτιστες διαθέσιμες τεχνικές βάσει της Οδηγίας IPPC (Ολοκληρωμένος έλεγχος και πρόληψη της ρύπανσης) και εγκρίνονται περιβαλλοντικοί όροι η τήρηση των οποίων εξασφαλίζει κατά το δυνατόν την αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος…….Η λειτουργία του σταθμού δεν αναμένεται να έχει σημαντική επίδραση στην ποιότητα της ατμόσφαιρας, λόγω της επιλεγείσας τεχνολογίας αιχμής και της αποκλειστικής χρήσης του καθαρότερου συμβατικού καυσίμου (φυσικό αέριο) καθώς εξασφαλίζει ασήμαντες εκπομπές διοξειδίου του θείου, μηδενική εκπομπή σωματιδίων τέφρας λόγω μηδενικής περιεκτικότητας σε ανόργανα συστατικά, εκπομπές σε διοξείδιο του άνθρακα χαμηλότερες από αυτές άλλων συμβατικών καυσίμων, ενώ η επιλεγείσα τεχνολογία καύσης … εξασφαλίζει χαμηλές συγκεντρώσεις οξειδίων του αζώτου σε καυσαέρια. Επιπλέον κατ’ εφαρμογή των περιβαλλοντικών όρων η εγκατάσταση υποχρεούται σε συνεχή παρακολούθηση και γνωστοποίηση των τιμών των εκπεμπόμενων ρύπων, υπερβάσεις δε των ανωτάτων ορίων οδηγούν ακόμη και σε προσωρινή διακοπή της λειτουργίας του Σταθμού Ηλεκτροπαραγωγής. Η μονάδα θα ικανοποιεί πλήρως τόσο τις απαιτήσεις της κοινοτικής οδηγίας 2001/80/ΕΚ όσο και τα (αυστηρότερα) όρια ποιότητας της ατμόσφαιρας που ισχύουν από το έτος 2010 ενώ δεν έχει υποβληθεί αίτημα για έκδοση άδειας εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου και οι περιβαλλοντικοί όροι της εν λόγω Απόφασης δεν καλύπτουν θέματα εμπορίας ρύπων. Τέλος η Χαλυβουργική υπέβαλε αίτημα για συνέχιση και ολοκλήρωση λιμενικών έργων και επιχωματώσεων έκτασης 67.9 στρεμ που υπολείπεται προκειμένου να ολοκληρωθεί η επιχωμάτωση των 477,50 στρεμ που παραχωρήθηκαν από το κράτος στην εταιρεία από το 1972. Μετά από την τήρηση της διαδικασίας περιβαλλοντικής αδειοδότησης η Δ/νση ΕΑΡΘ του ΥΠΕΚΑ συνέταξε σχέδιο Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων στο οποίο προβλέπονται τα τεχνικά έργα, τα μέτρα, οι όροι και οι περιορισμοί που επιβάλλεται να κατασκευαστούν ή να ληφθούν για την αντιμετώπιση της ρύπανσης ή γενικότερα της υποβάθμισης του περιβάλλοντος καθώς και η παρακολούθηση της εφαρμογής των περιβαλλοντικών όρων, όπου απαγορεύεται ρητά η χρησιμοποίηση αποβλήτων της παραγωγικής διαδικασίας κατά την επιχωμάτωση . Όσον αφορά τα απόβλητα … της Χαλυβουργικής προβλέπονται όροι για την διαχείρισή τους σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία και συγκεκριμένα προσωρινή αποθήκευση σε κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους και στην συνέχεια παράδοση σε φορέα/ εργολάβο, ο οποίος πρέπει να διαθέτει άδεια συλλογής και μεταφοράς μη επικίνδυνων ή επικίνδυνων αποβλήτων …».

Σχολιάζει ο Βασίλης Οικονόμου την «απάντηση» :

«….. ενώ υπάρχουν όροι και νομοθεσία για την ασφαλή διαχείριση των αποβλήτων, η χώρα μας έχει καταδικαστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση για το ότι αυτά χρησιμοποιούνται παράνομα στις επιχωματώσεις της Χαλυβουργικής. Παρ’ όλα αυτά οι υπηρεσίες του Υπουργείου δεν έχουν προβεί σε καμία ενέργεια καθώς θεωρούν ότι από την στιγμή που υπάρχουν όροι στην Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων, αυτοί εφαρμόζονται! Η πραγματικότητα αυτή είναι ίσως χαρακτηριστική για πολλά από τα δεινά της χώρας μας , καθώς οι διορισμένοι τεχνοκράτες θεωρούν ότι από την στιγμή που υπάρχουν νόμοι , αυτοί εφαρμόζονται πιστά από τις εταιρείες ! Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές ότι το με δόξα και τιμή νεοϊδρυθέν Υπουργείο Περιβάλλοντος ακολουθεί πιστά τις συνταγές του παρελθόντος , δεν σκοπεύει να εφαρμόσει εναλλακτική πολιτική σε ότι αφορά το περιβάλλον αλλά ακολουθεί πιστά όσα αποφάσισε η προηγούμενη κυβέρνηση - με εξαίρεση ίσως κάποια θέματα που απασχολούν προσωπικά, για άγνωστους λόγους , την ίδια την Υπουργό. Κοινώς η κυβέρνηση δια της Υπουργού σκοπεύει να επιβάλει την κατασκευή της Μονάδας Ηλεκτροπαραγωγής αδιαφορώντας για την δημόσια υγεία των κατοίκων της Ελευσίνας και ευρύτερα του Θριασίου, εμμένει στο ότι τα καυσαέρια της Μονάδας θα είναι εντός των επιτρεπόμενων ορίων και παραβλέπει ότι το περιβάλλον της περιοχής είναι ήδη τρομακτικά επιβαρυμένο, ότι όλες αυτές οι εκπομπές επικίνδυνων αερίων για την υγεία λειτουργούν προσθετικά , και αντί να υλοποιεί προγράμματα απορρύπανσης του Θριασίου επιτρέπει την διαιώνιση μιας πολιτικής βλαπτικής για την δημόσια υγεία. Η περίφημη Πράσινη Ανάπτυξη που θα ξεκινούσε από το Θριάσιο γρήγορα ξεχάστηκε και οι κάτοικοι της Ελευσίνας για μια ακόμη φορά αντιμετωπίζονται ως πολίτες Β’ κατηγορίας από μια κυβέρνηση που άλλα έλεγε και άλλα τελικά κάνει, ακόμη και στα θέματα που δεν επηρεάζονται από τα μέτρα του Μνημονίου».

ΓΙΑ «20» ΘΑ ΜΙΛΑΜΕ ΤΩΡΑ ;

Ανοίγω το http://politicalreviewgr.blogspot.com/
που είναι ο ιστότοπος της «Δημοκρατικής Αριστεράς» - του «Κόμματος του κ. Κουβέλη», κατά πως το ονομάτισαν οι Οικολόγοι Πράσινοι, για να το τιμωρήσουν για την αυθάδειά του…..Και βλέπω την αναδημοσίευση ενός κειμένου υπό τον τίτλο «20 Πανεπιστημιακοί : Γιατί δεν θα συμμετάσχουμε στην απεργία», δηλαδή την απεργία που έγινε στις 23 Φεβρουαρίου. Πηγή του κειμένου είναι Το Βήμα on line, 24.2. 2011 [ 14:50 ].

Δηλώνουν οι «20» :

«Στις 23 Φεβρουαρίου πλήθος συνδικάτων καλούν τα μέλη τους να απεργήσουν για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο και να γυρίσουμε την παλιά καλή προ ΔΝΤ εποχή…..»


Οι «20» ξεκινούν από μια φτηνή ειρωνεία, που είναι έμμεσα και μια νύξη για την υποτιθέμενη απόσταση που τηρούσαν οι ίδιοι σε σχέση με την προμνημονιακή αθλιότητα. Θέλοντας δηλαδή να μας πουν ότι έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη, ότι την «παλιά καλή εποχή» αυτοί έκαναν σωστά τη δουλειά τους.


Και συνεχίζουν :

«Η ΠΟΣΔΕΠ μας ζητά επίσης να κινητοποιηθούμε για την υπεράσπιση του (ήδη ελαττωμένου λόγω περικοπών) μισθού μας αλλά και για δίκαια ασφαλώς αιτήματα όπως ο διορισμός των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ και την μη εφαρμογή του κανόνα 5:1 στα Πανεπιστήμια. Δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτή την κινητοποίηση παρότι μας έχουν θίξει οικονομικά τα μέτρα, παρότι οι μισθοί μας είναι από τους μικρότερους στην Ευρώπη και παρότι τα αιτήματα της ΠΟΣΔΕΠ δεν μπορούν να θεωρηθούν συντεχνιακά. Η απόφασή μας αυτή βασίζεται στην άποψή μας ότι την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε «η κρίση δεν αφορά εμένα, ας πληρώσουν οι άλλοι» ούτε μπορούμε να κρατάμε όμηρο την κοινωνία απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν να πιέσουν κανέναν και που βρίσκονται στην χειρότερη θέση από όλους. Η απόφασή μας βασίζεται επίσης στην πεποίθηση ότι από την κρίση θα βγούμε με περισσότερη και καλύτερη δουλειά, και όχι με συνεχείς και αδιέξοδες κινητοποιήσεις, με περισσότερη αλληλεγγύη και όχι με συντεχνιακούς εκβιασμούς για υπεράσπιση προνομίων ».

Εδώ οι «20» βάζουν απέναντι τους άνεργους και τους συνταξιούχους, δηλαδή ούτε τους τοκογλύφους, ούτε τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, ούτε το Δ Ράϊχ, τη κυβερνητική ψευτιά, τους εξοπλισμούς της συμφοράς και τις μίζες. Και αυτό τους αρκεί για να πλήξουν μια ευρύτερη αλληλεγγύη και έναν γενικότερο αγώνα, στον οποίο θα μπορούσαν να πάρουν μέρος διατηρώντας στο ακέραιο τις επιφυλάξεις και την ιδιαιτερότητά τους….

Συνεχίζουν οι «20» :

«Μετά από μακρά περίοδο σπουδών και μετά από δεκαετίες προσφοράς στην Παιδεία και την Έρευνα βλέπουμε ότι οι μισθοί μας είναι λιγότερο από το μισό του «πλαφόν» που ορίστηκε για τις ΔΕΚΟ και για το οποίο οι εκεί εργαζόμενοι απεργούν. Για λόγους αξιοπρέπειας δεν μπορούμε να απεργήσουμε την ίδια μέρα με αυτούς και με κοινά αιτήματα»

Λέω εγώ :
Και από πού κι ως που πρέπει να παίρνετε παραπάνω λεφτά από τον κάθε ένα, χωρίς να έχει προηγηθεί η συγκριτική αξιολόγηση και εκτίμηση της θέσης και λειτουργίας του με τη δική σας; Επί τέλους ποιοι νομίζετε ότι είστε;

Συνεχίζουν οι «20», σε μια ευθεία (αυτή τη φορά)επίδειξη ήθους :

«Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, η μη συμμετοχή μας στην απεργία δεν θα δεχθούμε να έχει θετικό για μας οικονομικό αντίκρισμα. Οι υπογράφοντες θα καταθέσουν το αντίτιμο της εργασίας τους για τις 23/2 υπέρ των συναδέλφων με σχέση εργασίας ΠΔ 407 που προσφέρουν διδακτικό έργο χωρίς να αμείβονται, αφού το υπουργείο άλλαξε τους κανόνες στη διάρκεια του έτους».

Και για να καταλήξουν σε μια αμπελοφιλοσοφική νότα, με στόχο πάλι την αυτοδικαίωσή τους :

«Φτιάξαμε μια κοινωνία όπου αντικαταστήσαμε το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» με το «πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Σαν άνθρωποι και σαν δάσκαλοι δεν μπορούμε να το δεχτούμε».

Σε αυτή τη κοινωνία, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι με ευαισθησίες και πόνο για την παρακμή της εποχής του Μνημονίου, διατηρώντας τις πολιτικές και άλλες ιδιαιτερότητές τους, βγήκαν στους δρόμους στις 23.2.2011 και διαδήλωσαν και συντονίστηκαν πάνω στην αγωνία και την αγανάκτηση, που βιώνει ο ελληνικός λαός.
Για «20» θα μιλάμε τώρα;

(ΑΚΡΑ) ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

Σε πολλά και διάφορα ζητήματα, η λογική ορισμένων τμημάτων της Αριστεράς είναι η λογική του συμψηφισμού, του αντιπερισπασμού, της διαρκούς μετακίνησης της συζήτησης σε άλλα ζητήματα. Κουβεντιάζεις μαζί τους λ.χ για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη Κύπρο ή για τα γεγονότα του 1955, και αυτοί απαντούν με τη στάση των Ελλήνων, που έκαναν τούτο κι εκείνο και το άλλο στην Μικρασία, στους πολέμους του 1912-13 κλπ.. Το 2007, με αφορμή τη συζήτηση για τα σκίτσα του Μωάμεθ, είχα θαυμάσει τον ιδεολογικό κλεφτοπόλεμο στον οποίο επιδίδονταν, διαρκώς μετακινούμενοι πέραν της ατζέντας της συζήτησης και πάντοτε έτοιμοι να διαπραγματευθούν τις όποιες δημοκρατικές αξίες – την Ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα της κριτικής, την ανεκτικότητα του «άλλου» - προκειμένου να υπηρετήσουν την αντιδυτική και αντιιμπεριαλιστική «πελατεία» τους…
Ξεκινώντας λοιπόν την ανάγνωση ενός κειμένου της «Αντιεθνικιστικής Συσπείρωσης»(ΑΣ) www.sitemaker.gr/antiethnikistik γραμμένο από τον Άγγελο Κ.(«Γερμανικές Πολεμικές αποζημιώσεις και Αριστερά») ήμουν προϊδεασμένος για τους πλατειασμούς και για τα εμβόλιμα θέματα, που θα έμπαιναν και σ’ αυτή την περίπτωση, προκειμένου να δικαιωθεί η αντίθετη άποψη με αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας της Ελληνικής κοινής γνώμης …Γιατί η ομάδα αυτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα υποκατάστασης του κριτικού πνεύματος από το πνεύμα αντιλογίας, κοντολογίς από την εκφορά αντιρρήσεων στο ο,τιδήποτε έχει ελληνική προέλευση, από την υπόθεση της Βόρειας Μακεδονίας (Σκοπίων) έως την Κύπρο και το Ποντιακό ζήτημα……
Ομολογουμένως, το κείμενο του Άγγελου Κ. είχε ενδιαφέρουσες αναφορές σε ιστορικά προηγούμενα αποζημιώσεων, όπως π.χ αυτών που αποφασίστηκαν από την Συνθήκη των Βερσαλιών του 1919, που ήταν τέτοιου μεγέθους ώστε προκάλεσαν την γερμανική εξαθλίωση και την άνοδο του φασισμού. Σχετικά με τα όσα ακολούθησαν τον Β παγκόσμιο Πόλεμο, το κείμενο αναφέρει το ότι «Κάπου δεκατρία εκατομμύρια Γερμανών ΑΠΕΛΑΘΗΚΑΝ (ο τονισμός δικός μου) από εδάφη της Γερμανίας που προσαρτήθηκαν από τις Πολωνία, Ρωσία, Τσεχοσλοβακία…. όπου ήταν εγκατεστημένοι επί αιώνες», ενώ προκειμένου για την περίπτωση των Τσάμηδων που ομοίως τιμωρήθηκαν για τη στάση τους στη διάρκεια της Κατοχής, αναφέρει :
« εθνικιστές αντάρτες σκότωσαν εκατοντάδες Τσάμηδες (αλβανόφωνους μουσουλμάνους) και οδήγη­σαν τους υπόλοιπους 15.000 στην Αλβανία, ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ (ο τονισμός δικός μου) ότι είχαν βοηθή­σει τον Άξονα».
Ο συγγραφέας του κειμένου και χρήστης δύο μέτρων και σταθμών [οι μεν Γερμανοί τιμωρήθηκαν με απέλαση, οι δε Τσάμηδες χτυπήθηκαν από τους Εθνικιστές με την αιτιολογία (=το πρόσχημα….) ότι είχαν βοηθήσει τον Άξονα ....] συνεχίζει τις ιστορικές αναφορές του με τα «ελληνικά εγκλήματα» στην περίοδο 1912-13 για να υπηρετήσει τελικά μια συμψηφιστική λογική… Χρησιμοποιώντας προς τούτο τη μαρτυρία του Λέοντα Τρότσκυ - γνωστού για την αιματηρή καταστολή του δημοκρατικού κινήματος των ναυτών της Κροστάνδης(1921)
Και όλα αυτά γιατί; Για να ευθυγραμμισθεί με την Μπολσεβίκικη θέση , που ήταν όμως θέση μη καταβολής αποζημιώσεων για ένα πόλεμο διμερώς ιμπεριαλιστικό, όπως ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος…Για να μεταφέρει δογματικά και μηχανιστικά την άποψη των μη-αποζημιώσεων σε ένα άλλο ιστορικό πλαίσιο, όπου μια χώρα ισχυρή, υπεύθυνη ενός πρωτοφανούς ιστορικού αιματοκυλίσματος, ευνοημένη και ανακαινισμένη μεταπολεμικά από την αμερικανική βοήθεια, επανέρχεται δριμύτερη στη διεκδίκηση ηγεμονικού ρόλου – κανοναρχώντας και σέρνοντας από τη μύτη τις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των άλλων και τη δική μας….
Αν οι αντιεθνικιστές θεωρούν διεθνισμό τη σωτηρία των γερμανικών ταμείων, ας το πουν ευθέως. Για να ξέρουμε τι μας γίνεται…

ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Αρχίζω να κρατάω λογαριασμό για να μην τα χάσω…..

Ο κ. Πρωτοπαπάς τρώει σε εστιατόριο και γιουχάρεται από τους πολίτες – 23.2.2011. Πολίτες στέκονται υπό βροχή έξω από το σπίτι του κ. Τσοχατζόπουλου και τον αποδοκιμάζουν στις 24.2.2011 - σχετικά με κάποιες «αρνητικές χορηγίες» που έκανε ο λεγάμενος στον ελληνικό λαό και ειδικά στην Άμυνά του… Μέσα στον Ιανουάριο του 2011 ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης αναγνωρίζεται από κάποιους πολίτες στην οδό Ιπποκράτους και φυγαδεύεται από την προσωπική του φρουρά σε κοντινή πολυκατοικία, για να μην τις φάει…. Ο ίδιος προ μηνών γίνεται στόχος χλευασμού σε εστιατόριο από παρέα σε διπλανό τραπέζι , που δίνει εντολή στο γκαρσόνι να πάει το λογαριασμό τους στον Σημίτη για πληρωμή….Προχθές ο Πρωθυπουργός μιλάει σε πανεπιστήμιο της Γερμανίας και ακούει τα εξ αμάξης από μικρή ομάδα ατόμων. Πάλι ο Πρωθυπουργός υφίσταται την βουερή αποδοκιμασία του κοινού του Ηρώδειου, πέρυσι το καλοκαίρι, την οποία οι μισθοφόροι του δημοσιογραφικού χώρου επεχείρησαν (ανεπιτυχώς…) να αποσιωπήσουν…..Ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Καραμανλής αποδοκιμάζεται στα τέλη του 2010 σε κάποιο ευρωπαϊκό αεροδρόμιο, ενώ ο Τηλέμαχος Χυτήρης γιουχάρεται από τους «Καλλιτέχνες εναντίον του Μνημονίου», στη διάρκεια παρουσίασης ποιητικής του συλλογής στο Βυζαντινό Μουσείο, τον Δεκέμβριο του 2010…Τέλος ο Κωστής Χατζηδάκης της «Νέας Δημοκρατίας» πέφτει στα χέρια διαδηλωτών του Δεκέμβρη και τρώει άγριο ξύλο….

Αυτά τα ολίγα συλλέγω από μνήμης, χωρίς ειδική προσπάθεια. Είμαι σίγουρος ότι άλλοι επιμελέστεροι από μένα, μπορούν να αραδιάσουν πολύ περισσότερα περιστατικά : Περιστατικά άμεσης, πρόσωπο με πρόσωπο αποδοκιμασίας, που ξεπερνά εκείνο τον αόρατο «τοίχο προστασίας» που υψώνει η ίδια η προσωπικότητα και το κύρος του πολιτικού….
Σίγουρα, ανάμεσα στους «επαγγελματικούς κινδύνους» της ομοταξίας των πολιτικών, συμπεριλαμβάνεται και η πιθανή βία εναντίον τους σε διάφορες μορφές, λεκτικές και μη, σε ποσοστό μεγαλύτερο από το ποσοστό έκθεσης των απλών πολιτών στην πιθανότητα της βίας….Όμως αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο, ούτε ενάμισι χρόνο από την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα μοναδικό μέγεθος, πραγματικά πρωτόγνωρο στην πολιτική ζωή….
Στη προκειμένη περίπτωση υπάρχει υπό διαμόρφωση ένα μήνυμα, για μια «νέα κατάσταση πνευμάτων», για μια «μετα-μεταπολίτευση» ως υπέρβαση της λογικής της ψωροκώσταινας , της υποτέλειας, του παρασιτισμού, του ψευτοδιεθνισμού. . Οι πολίτες που αντιμετωπίζουν πρόσωπο με πρόσωπο τους πολιτικούς και τους εγκαλούν για τις πρακτικές τους, δεν είναι «όχλος» αλλά απομυθοποιητές της σπουδαιοφάνειας και της ιδεολογικοποιημένης μπούρδας με ιδιοτελή σκοπό…Κι αυτό, παρά τις όποιες υπερβολές και αστοχίες , είναι ένα μεγάλο βήμα, σε μια μεγάλη πορεία που εκκρεμεί….

ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΧΡΥΣΩΡΥΧΩΝ ;

Οι χρηματικές λειτουργίες του χρυσού μπορεί να είναι περιορισμένες, όμως σε περιόδους υφέσεων και αποσταθεροποιήσεων ενδυναμώνονται, με πιο ορατό αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του «πολύτιμου μετάλλου»….Το κέρδος των εταιρειών χρυσού ανεβαίνει σε φάσεις όπως η σημερινή , αλλά ακόμη φαίνεται πως ανεβαίνει όταν δεν …..κατεβαίνει (!), λόγω της φιλικής παρέμβασης του κράτους και της περικοπής κάποιων στοιχείων κόστους ……Παραδείγματος χάρη η περίπτωση των ρυθμίσεων του ελληνικού δημοσίου προς την Εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», σύμφωνα με τελευταία δημοσιεύματα : Τα οποία βεβαιώνουν ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κατόπιν εμπεριστατωμένης έρευνας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η τιμή πώλησης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην Ελληνικός Χρυσός το 2003 ήταν κατώτερη της πραγματικής αγοραίας αξίας τους, και ως εκ τούτου, η εταιρεία έλαβε επιδοτήσεις κατά παράβαση των κανόνων της EE περί κρατικών ενισχύσεων. Το ύψος της επιδότησης υπολογίστηκε σε 14 εκατ. ευρώ. Δεδομένου ότι η εταιρεία δεν επιβαρύνθηκε ούτε με φόρους επί των συναλλαγών, το συνολικό ποσό που το Δημόσιο πρέπει να ανακτήσει από τον δικαιούχο ανέρχεται σε 15,3 εκατ. ευρώ, συν τους τόκους.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (βλ. IP/08/1927), κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η τιμή των 11 εκατ. ευρώ που καταβλήθηκε για την πώληση των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην «Ελληνικός Χρυσός» το 2003, ήταν κατώτερη της πραγματικής τους αξίας. Τα μεταλλεία βρίσκονται στην περιοχή της Κασσάνδρας Χαλκιδικής, στη βόρεια Ελλάδα, είναι δε γνωστά για την παραγωγή χρυσού αλλά και χαλκού, ψευδαργύρου, μολύβδου και αργύρου.
Η πώλησή τους στην Εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», που επί του παρόντος ανήκει στην καναδική μεταλλευτική εταιρεία European Goldfields, πραγματοποιήθηκε χωρίς ανοικτό διαγωνισμό και χωρίς εκτίμηση των περιουσιακών στοιχείων των μεταλλείων από ανεξάρτητο εκτιμητή. Επίσης, η πωλητήρια σύμβαση προέβλεπε απαλλαγή από τους φόρους συναλλαγών. Η Επιτροπή έλαβε σχετική καταγγελία τον Ιούλιο του 2007.
Το μη εμπιστευτικό κείμενο της απόφασης θα δημοσιευθεί με αριθμό υπόθεσης C 48/2008 στο Μητρώο κρατικών ενισχύσεων στον δικτυακό τόπο της ΓΔ Ανταγωνισμού μόλις διευθετηθούν όλα τα ζητήματα που έχουν σχέση με το απόρρητο. Οι νέες δημοσιεύσεις αποφάσεων για κρατικές ενισχύσεις στο Διαδίκτυο και στην Επίσημη Εφημερίδα ανακοινώνονται στο εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό δελτίο State Aid Weekly e-News.

ΥΓ.

Η γελοιογραφία είναι του Γιάννη Καλαϊτζή από την "Ελευθεροτυπία".

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΤΕΧΝΗΤΟΥ ΟΦΣΑΪΤ

Διαβάζω τη συνέντευξη του συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου στο Tvxs, στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή την πολύκροτη σειρά επεισοδίων που στην αρχή εμφανίστηκε υπό τον τίτλο «1821 - Η γέννηση ενός Έθνους» αλλά στη συνέχεια αναδιπλώθηκε και περιορίστηκε στο απλό «1821»…..


Υπενθυμίζω ότι στην ανάρτηση της 23.1.2011 υπό τον τίτλο «ΓΕΝΝΗΣΗ Ή ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ;» είχα σημειώσει τα ακόλουθα :
«…….Η Εθνογένεση είναι μια ιστορική διαδικασία διακριτή από την «αναγέννηση», ανάκαμψη, ανασυγκρότηση ενός εθνικού σχηματισμού. Η γέννηση ενός έθνους είναι διαδικασία εκκόλαψης μιας νέας συλλογικότητας από το «μη-είναι» αυτής της συλλογικότητας. Αντίθετα, η αναγέννηση σημαίνει συνέχεια προϋπάρχουσας συλλογικότητας….»
Και παρακάτω σημείωνα :
«……η ιδεολογική κατασκευή περί μιας συλλογικότητας που «στήνεται» στα τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα και «ονοματίζεται» ως Ελληνική από κάποιους λόγιους της εποχής, είναι πραγματικά ιδεαλιστική – με την μαρξική νοηματοδότηση του όρου . Οι Λατίνοι έλεγαν «πρώτα το ζην και μετά το φιλοσοφείν»(primmum vivere deinde philosophare) - κάπως έτσι και οι Έλληνες, πριν και μετά το Διαφωτισμό , πάλεψαν σκληρά για την επιβίωση μέχρι να εγκολπωθούν τις δημοκρατικές αξίες και να εξεγερθούν. Με το 1821 δεν έγιναν, αλλά αναβαθμίσθηκαν ως Έλληνες…»

Ερωτάται λοιπόν ο Π. Τατσόπουλος από την Κ. Πατούλη :

Ειδικά για τον τίτλο «1821 - Η γέννηση ενός έθνους» που άλλαξε σε «1821» μετά από τις επιθέσεις –πριν ακόμη προβληθεί η σειρά- τι έχεις να πεις;

«Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, όταν μιλούν για έθνος εννοούν το γένος των ελλήνων, το οποίο ούτε προς στιγμήν δεν αμφισβητήθηκε όσον αφορά στην πολιτιστική του συνέχεια. Σαφώς κι έχει μια μεγάλη ιστορία πριν από το 1821. Ποτέ δεν ειπώθηκε από τη σειρά αυτή ότι το γένος των Ελλήνων γεννήθηκε το 1821! Αυτό που ειπώθηκε είναι ότι το 1821 γεννήθηκε το έθνος έτσι όπως ορίστηκε από τη Γαλλική Επανάσταση: ως έθνος πολιτών, ως βούληση των πολιτών και ως αντίπαλο δέος προς την «ελέω Θεού βασιλεία» που υπήρχε ως τότε. Άρα δεχόμαστε ότι η βούληση του έθνους πρέπει να ορίζει τα πάντα: το σύνταγμα και την ίδια την πολιτεία. Επειδή όμως έπρεπε συνεχώς να εξηγούμε για τί είδους έθνος μιλάμε και γιατί μιλάμε για γέννηση και όχι για αναγέννηση του έθνους στους καλοπροαίρετους συνομιλητές μας (αφήνω στην άκρη τους κακοπροαίρετους) βγάλαμε τον υπότιτλο και το αφήσαμε «1821» σκέτο…...»

Η απάντηση του Π. Τατσόπουλου επιχειρεί να δικαιολογήσει την αναδίπλωση των συντελεστών της τηλεοπτικής σειράς, που έγινε την τελευταία στιγμή και υπό την επίδραση της κριτικής πολλών ανθρώπων στοιχειώδους νοημοσύνης – καθόλου μισαλλόδοξων ή προκατειλημμένων : Μια αναδίπλωση που είναι ταυτόχρονα και δηλωτική προχειρότητας..
Τα πράγματα όμως θα μπορούσαν να μείνουν ως εδώ, η δε υπόθεση της ιστορικής αλήθειας και πιστότητας των επεισοδίων θα μπορούσαν να κρίνονται συγκεκριμένα, με βάση την ιστορική έρευνα. Όμως ο Π.Τατσόπουλος προχωρεί στην υιοθεσία ενός ιδεολογήματος, που ουσιαστικά συνίσταται στην ειδική νοηματοδότηση του όρου «Έθνος» από τη Γαλλική Επανάσταση….Πρόκειται για ένα «σημειολογικό πραξικόπημα», ασχέτως αν προέρχεται από τον Μοντεσκιέ ή από οποιονδήποτε άλλο, το οποίο προσδίδει στη συλλογικότητα «Έθνος» ένα ειδικό «πολιτικό γονιδίωμα» , δυσεύρετο έως ανύπαρκτο στις πολιτιστικές και κοινωνικές συνθήκες της σκλαβωμένης Ελλάδας του 18ου αιώνα…..

Με το ίδιο σκεπτικό της αυθαίρετης επισύναψης νοημάτων σε υπαρκτούς όρους, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η έννοια του «Έθνους» συνδέεται με την αφετηρία του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος ή με την εμπέδωση της θεωρίας της σχετικότητας από το εκπαιδευτικό σύστημα(!), και επομένως να κηρύξει το Έθνος ως δημιούργημα των τελευταίων δεκαετιών…..
ΥΓ
Το εξώφυλλο της «Καθημερινής» είναι από τον «Οδηγητή»…Που είναι όνομα και πράμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση,,,,

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΠΗΣ

Ο φίλος Πέτρος Γιαντζόγλου, από την Κομοτηνή, γνωστός μου από μια ανάβαση στο Μαυροβούνιο (δες ανάρτηση 3.11.2009 «Εκβαλκανισμός και ορειβασία») , συνεχίζει να κάνει γνωστές τις δραστηριότητες της εκεί Ελληνικής παροικίας ….έ, συγγνώμην, των Ελλήνων ορειβατών της Κομοτηνής ήθελα να πω........ καλώντας κάθε ενδιαφερόμενο για επαφή με τη φύση και τη τοπική κοινωνία…..
Δυστυχώς τα μηνύματά του δεν έρχονται πάντα έγκαιρα, αλλά δεν αποκλείεται να παρουσιάζουν ενδιαφέρον για όσους θέλουν να αποφασίσουν για τη διαχείριση του σαββατοκύριακου την τελευταία στιγμή…..
Το ωραίο στοιχείο πάντως είναι η πληρότητα της πρότασης του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Κομοτηνής και οι οδηγίες που την συνοδεύουν . Ορίστε τι λένε:


Η αναχώρηση για την ανάβαση στη ψηλότερη κορυφή του Ν. Ροδόπης θα πραγματοποιηθεί απο την είσοδο της Νομαρχίας στις 8:00 το πρωί, την Κυριακή 27-2-2011, και η μετακίνηση της ομάδας θα γίνει με ιδιωτικά μέσα. Ο Βαθμός δυσκολίας της ανάβασης είναι 6 (υψηλός) λόγω του χιονιού και η υψομετρική διαφορά από το σημείο εκκίνησης είναι 803μ. Υπεύθυνοι της ανάβασης θα είναι οι Χιονίδης Κώστας (6936076875) και Εμμανουηλίδης Βαγγέλης. (6977591638). Οι συμμετέχοντες πρέπει να φέρουν χειμερινό εξοπλισμό (π.χ. αδιάβροχο μπουφάν, αδιάβροχα γάντια, χοντρές μάλλινες κάλτσες, γκέτες)



ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ
· Ακολουθώ πάντα τις οδηγίες και τις συμβουλές του αρχηγού και δεν ξεχνώ σε καμία στιγμή ότι είναι ένας απλός εθελοντής που κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει όλη η ομάδα όμορφα.
· Δεν είμαι ποτέ πιο μπροστά από τον αρχηγό, δεν είμαι ποτέ πιο πίσω απ αυτόν που έχει οριστεί τελευταίος της πορείας, έχω πάντα οπτική επαφή μ’ αυτόν που είναι μπροστά μου, δεν λοξοδρομώ για κανένα λόγο χωρίς να ενημερώσω και να πάρω τη σχετική άδεια.
· Δεν φτάνω ποτέ στα όριά μου. Σκέφτομαι το πολύ απλό ότι, όσος κόπος και χρόνος χρειάζεται για να φτάσω κάπου, άλλος τόσος τουλάχιστον χρειάζεται για να επιστρέψω.
· Δεν ξεκινώ την πορεία αν δεν αισθάνομαι απολύτως υγιής και έτοιμος σωματικά, πνευματικά και ψυχικά.
· Αν κάτι δεν πάει καλά, ενημερώνω διακριτικά. Η ψυχολογία στο βουνό λειτουργεί σαν ντόμινο: αν κάποιος δηλώσει φωναχτά ότι έχει φαγούρα, όλοι θ’ αρχίσουν να ξύνονται!
· Είμαι πάντα καλοπροαίρετος και φιλικός με όλη την ομάδα.
· Δεν κλωτσάω πέτρες και δεν πετάω αντικείμενα. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος τραυματισμού κάποιου συνοδοιπόρου μας.
· Ακολουθώ το ρυθμό του πιο αργού πεζοπόρου. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε, όλοι μαζί περπατάμε, όλοι μαζί θα επιστρέψουμε. Στις ομάδες δεν χωρούν ανταγωνιστικές και εγωιστικές συμπεριφορές. Ούτε υπάρχουν στόχοι προς κατάκτηση. Αν καταφέρουμε και φτάσουμε εκεί που είχαμε προγραμματίσει, έχει καλώς. Αν δεν τα καταφέρουμε, και πάλι έχει εξίσου καλώς.
· Η πορεία είναι μία και έχει έναν αρχηγό. Όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να ακολουθήσει την διαδρομή που προτείνεται, δεν έχει την δυνατότητα να κάνει κάτι άλλο εκτός από το να μην ξεκινήσει καθόλου ή να επιστρέψει ή να παραμείνει κάπου ασφαλής μέχρι να επιστρέψει η ομάδα (όλα αυτά πάντα με κάποιον παρέα).

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
· Παπούτσι, κάλτσα και πόδι πρέπει να είναι “ένα σώμα”. Στην ανάγκη, για να το πετύχουμε, φοράμε δεύτερο ζευγάρι κάλτσες.
· Το βράδυ πριν την πορεία αποφεύγουμε το πολύ και βαρύ φαγητό. Προτιμάμε τα φαγητά που απελευθερώνουν την επομένη ενέργεια (ζυμαρικά, πατάτες).
· Το αλκοόλ στη διάρκεια της πορείας δεν προσφέρει καμία βοήθεια (π. χ. δεν ζεσταίνει) και δεν επιτρέπεται η κατανάλωσή του. Στις υπόλοιπες στιγμές της εκδρομής, η κατανάλωσή του γίνεται με μέτρο και γνώση…
· Φοράμε ρούχα με έντονα χρώματα για να είμαστε εύκολα ορατοί αν χρειαστεί.
· Αποφεύγουμε τα βαμβακερά ενδύματα γιατί κατακρατούν την υγρασία.
· Προσέχουμε να μην προεξέχουν τα πράγματά μας από το σακίδιο και να μην κρέμονται κορδόνια. Υπάρχει κίνδυνος κάπου να πιαστούν και να τραυματιστούμε. Μεγάλη προσοχή χρειάζεται όταν έχουμε μαζί μας μπατόν και πιολέ.
· Αποφεύγουμε, ακόμη και το καλοκαίρι, τα κοντά παντελόνια και τα παπούτσια που δεν καλύπτουν τον αστράγαλο

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΜΠΡΙΖΟΛΑΣ…

Πριν λίγα χρόνια, η δημοτική αρχή της βελγικής πόλης Ghent , που βρίσκεται 50 χιλιόμετρα δυτικά των Βρυξελών, ανακήρυξε τις Πέμπτες ως «Ημέρες Φυτοφαγίας», ζητώντας τη συμμετοχή των πολιτών και την εκ μέρους των επιλογή μιας επί πλέον ημέρας την εβδομάδα, για τη λήψη πλήρως χορτοφαγικών γευμάτων….Η καμπάνια της Δημοτικής Αρχής υπογράμμισε ότι η μικρότερη κατανάλωση κρέατος , εκτός από τις θετικές συνέπειες στην υγεία, συνεπάγεται και μικρότερες επιπτώσεις στον πλανήτη – κοντολογίς μικρότερο «οικολογικό αποτύπωμα» - επικαλούμενη στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, που έδειχναν «υπαιτιότητα» της κτηνοτροφίας στη παραγωγή του 18% των αερίων του Θερμοκηπίου….Το Ghent καυχάται πλέον ότι διαθέτει περισσότερα κατά κεφαλήν χορτοφαγικά εστιατόρια από ό,τι το Παρίσι, το Λονδίνο ή το Βερολίνο, ενώ τις Τετάρτες οι συντελεστές της καμπάνιας μοιράζουν στον κόσμο δωρεάν χορτοφαγικές συνταγές και λίστες με «σωστά» εστιατόρια….
Στην Ελλάδα, μια φορά κι έναν καιρό, όταν ακόμη ήταν εν χρήσει η βρισιά «ψωμόλυσσας», η διαδικασία της τσίκνισης στο μέσο του Αποκριάτικου χρόνου ήταν ιδιαίτερα σημαντική…..Τότε ακόμη είχε πολύ πέραση μια «ατάκα» του Βέγγου σε κάποιο φιλμ με κατοχική υπόθεση, όταν ο δημοφιλής κωμικός παρακαλούσε έναν ταβερνιάρη να τον αφήσει κοντά στο ψητό για να μυρίζει ενώ στο στόμα μασούσε ψωμί – επιχειρώντας «εν φαντασία και τσίκνα» ** να έχει κρεοφαγική απόλαυση…… Έπειτα όμως ήλθε σταδιακά η κουλτούρα της μπριζόλας και η καθημερινή κατανάλωση κρέατος, που σχετικά αποδυνάμωσε τον θεσμό της Τσικνοπέμπτης. Τότε , στον περιαστικό χώρο της Αθήνας και όχι μόνο, αναπτύχθηκαν ΤΑΒΕΡΝΟΧΩΡΟΙ**** (Σχίζας,1998) όπως αυτός των θυσιαστήριων της Βάρης ή των Καλυβίων – οι τελευταίοι με επικεφαλής τον επιχειρηματία Μουρούζη και τις διάσημες ΧΧΧΧL μερίδες του, με κάτι μπριζόλες γιγαντιαίες σα να προέρχονται από μαμούθ και αναμφίβολα συμπεριλαμβανόμενες στα «μετά συγχωρήσεως συντασσόμενα» της γλώσσας μας - π.χ. όπως λέμε «μια τσιπούρα ή ένα φαγκρί, να, τόσο μεγάλο, ‘μετά συγχωρήσεως’», σε τυχόν παρευρισκόμενες κυρίες….

Η ιστορία όμως δεν τελείωσε με την ύστερη περίοδο της Μπριζολοκρατίας... Η εποχή του Μνημονίου μας απειλεί με μια «επιστροφή στις ρίζες», με μια μελλοντική κατανάλωση εικονικών κοψιδιών από το διαδίκτυο – σύμφωνα με το πνεύμα ενός ευφυολογήματος του Χάρυ Κλυν …Αλλά επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού», θα άξιζε εκτός από την εθνική χοληστερίνη και τα εθνικά τριγλυκερίδια, να αναφερθούμε και στα εθνικά ελλείμματα στο εμπορικό «ισοζύγιο», ειδικά στα ζώντα ζώα και στα σφάγια : Σύνολο 1,057 δις ευρώ μόνο το 2007, σύμφωνα με στοιχεία που συνέλεξε ο Γιάννης Τόλιος στο βιβλίο του «Περιβάλλον και αγροτική πολιτική σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης»(Εκδόσεις ΚΨΜ). Προφανώς σε συνθήκες κρίσης έχουμε μικρότερο εμπορικό έλλειμμα και λιγότερα τριγλυκερίδια, μόνο που η κυβέρνηση δεν τολμά να ενοχλήσει τους προμηθευτές μας και να εμφανίσει την αναβάθμιση της εθνικής υγείας ως δικό της επίτευγμα…
Το να κάνεις καμπάνια υπέρ της χορτοφαγίας σε μια χώρα όπως το Βέλγιο ή η Γαλλία, όπου τα συνδικάτα δηλώνουν ότι αγωνίζονται «για το μπιφτέκι του εργαζόμενου», πάει στο διάολο…Όμως μια τέτοια καμπάνια φαίνεται αλλόκοτη στον χωροχρόνο «Ελλάδα του Μνημονίου»…. Πέρυσι τέτοιο καιρό , επί Τσικνοπέμπτης, είχε γίνει από Φιλοζωϊκές οργανώσεις μια κίνηση διαμαρτυρίας στον ηλεκτρικό σταθμό Μοναστηρακίου, εναντίον της μπριζολοκρατίας και της Ηρωδιάδας, που εξαπολύεται κατά δεκάδων χιλιάδων ζώων…Παράλληλα με αυτή τη κίνηση , ακούγονταν εδώ και εκεί διάφορα για μια υπόθεση ξεχασμένη όσο ο τρίτος κόσμος (για τους γνωστούς λόγους…): Ότι δηλαδή ο πρώτος κόσμος καταναλώνει κρέας απομυζώντας τις ζωοτροφές που παράγει ο τρίτος κόσμος, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να έχει διατροφικές ελλείψεις ή/και να λιμοκτονεί…Εξ άλλου οι έχοντες κάποια ένσημα στο οικολογικό κίνημα, πρέπει να θυμούνται καμπάνιες όπως αυτή της διεθνούς Οργάνωσης «Φίλοι της Γης», που από τη δεκαετία του 80 κατήγγελλαν τα μπιφτέκια των Βορειοαμερικανών ως υπαίτια για την εκχέρσωση των τροπικών δασών για τη δημιουργία βοσκοτόπων στα βοοειδή….
Θα μπορούσαμε φυσικά να μετριάσουμε την κρεοφαγία για λόγους υγείας και με αυτό τον τρόπο να επαν-ορθώσουμε το γόητρο της Τσικνοπέμπτης, ως εορτής που στηρίζεται στην αφθονία, στην υπερπροσφορά ενός είδους. Θα μπορούσαμε ακόμη να επαν-ορθώσουμε την ελληνική κτηνοτροφία ως «συγκριτικά πλεονεκτούσα» δραστηριότητα της ελληνικής υπαίθρου και να την απελευθερώσουμε από τις βλακώδεις εμμονές στα στερεότυπα των «εκσυγχρονιστών».Γενικώς, πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν υπήρχε μια πολιτική βούληση μη διεκπεραιωτική, μη πελατειακή, μη ενδοτική στην υποτέλεια και στις εγχώριες αδράνειες….

Σημειώσεις:
**«Εν φαντασία και τσίκνα», κατά το Καβαφικό «εν φαντασία και λόγω…» του ποιήματος «Μελαγχολία Ιάσωνος Κλεάνδρου –ποιητού εν Κομμαγηνή-595μΧ»
**** «Ταβερνοχώρος» , (Tavernspace) κατά το «Κυβερνοχώρος» ( Cyberspace). Προσωπική ανακάλυψη του γράφοντος, υπογραμμιστέα όσο και κάτι ανθυποανακαλύψεις πανεπιστημιακών, που βάζουν το ονοματάκι τους για να κατοχυρώσουν το ο,τιδήποτε…
ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :
Τυπικόν Ελληνικόν μήνυμα προς βαρβάρους : «Όταν εσείς ανακαλύπτατε το κρέας, εμείς ήδη είχαμε χοληστερίνη….»

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ DELENDA EST

Στην εποχή του Μνημονίου το ΔΕΝ και όλα τα συναρτημένα μαζί του (ΔΕΝ πληρώνω, ΔΕΝ "μασάω", ΔΕΝ σας ακολουθώ, ΔΕΝ σας νομιμοποιώ, ΔΕΝ εκπροσωπείτε το λαό, ΔΕΝ πάτε στο διάολο; ) προκαλεί σοβαρότατες συζητήσεις … Χαρακτηριστική ήταν η εκδήλωση για την «αντίδραση του 'ΔΕΝ' στην εποχή του ΔΝΤ», σε εκδήλωση που συντόνισε ο υποψήφιος πρόεδρος του ΔΣΑ, Θ.Σχινάς.

Από την ομιλία του Γιάννη Δραγασάκη ανθολογώ την άποψή του για το ότι «η αντίσταση στις αυξήσεις των τιμών και η μάχη για την ελεύθερη πρόσβαση στις δημόσιες υποδομές δεν είναι μια ακόμη εθνική ιδιομορφία, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου κομματικού δακτύλου ούτε έργο κάποιων ''τζαμπατζήδων''.

Ο καθηγητής της Εγκληματολογίας, Γιάννης Πανούσης, τόνισε ότι «τα συμπτώματα του τύπου "Δεν πληρώνω - Δεν πληρώνω" κακώς ερμηνεύονται ως πρακτική τζαμπατζήδων. Στην πραγματικότητα, αρνούνται τη νομιμοποίηση αυτών που νομοθετούν. Δεν αναγνωρίζουν στο (διε)φθαρμένο παρελθόν να ορίζει τους κανόνες για το μέλλον. Η αποχή στις εκλογές και η αποχή στην καταβολή χαρατσιών σημαίνουν απλώς "δεν σας θέλουμε πια"»

Η δημοσιογράφος Σίλα Αλεξίου θύμησε τον Όσκαρ Γουάϊλντ και την απόφανσή του ότι σε τέτοιες περιόδους η ανυπακοή είναι πρωταρχική αρετή του ανθρώπου...Ο υποψήφιος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Θεόδ. Σχινάς, επεσήμανε : «Η «λογική της τιμωρίας», ο φόβος της χρεοκοπίας και η «υποχρεωτική ευθύνη όλων μας» έχουν αρχίσει πια να χάνουν την ισχύ τους ως επιχειρήματα για να συναινέσουμε χωρίς καμία αντίδραση στον αναγκαστικό «σωφρονισμό» μας μέσω του Μνημονίου»…

Όσον αφορά τον ηθοποιό και ομιλητή Δημήτρη Πιατά, με το μεγάλο κωμικό ταλέντο που κατοικοεδρεύει σε μια μοναδική κωμική φυσιογνωμία, αυτός συνέδεσε την αντίδραση του «ΔΕΝ…» με τον Δικαιόπολι, το κεντρικό πρόσωπο της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Αχαρνής». Ο Δικαιόπολις είναι ένας απλός Αθηναίος, αντιπροσωπευτικός τύπος του φιλήσυχου, έντιμου πολίτη , που επιθυμεί την ειρήνη και αγανακτεί με τις πολιτικές ραδιουργίες και τους δημαγωγούς που θεωρεί υπεύθυνους για τον πόλεμο. Είπε ο Πιατάς : «Ο Δικαιόπολις υπάρχει σήμερα, μια εκδοχή του είναι οι σημερινοί blogger οι οποίοι φτιάχνουν ο καθένας το δικό τους κράτος έξω από τα πλέγματα της εξουσίας και μέσα από τη δράση τους μπορούν να ρίξουν τον κάθε Μουμπάρακ»….
Καλή η χρήση του ελληνικού παραδείγματος από τον Πιατά, αλλά ακόμη καλύτερη είναι η χρήση του ρωμαϊκού παραδείγματος, σε μια τουλάχιστον περίπτωση : Είναι η περίπτωση του Κάτονα, που έγινε διάσημος για την πολιτική του εμμονή στην αντιμετώπιση ενός αντιπάλου της Ρώμης, βάζοντας ως αφετηρία όλων των λόγων του στη Σύγκλητο τη φράση : « PRAETEREA CENSEO CARTHAGO DELENDA EST» - πρωτίστως πιστεύω ότι η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί…

Σήμερα οι πολιτικοί όλου του πολιτικού φάσματος και μιας κάποιας τσίπας, εντός και εκτός της παράταξης από την οποία προήλθε η σημερινή κυβέρνηση, όπως επίσης και όλοι οι «διαμορφωτές γνώμης», διανοούμενοι, καλλιτέχνες, επώνυμοι, ακτιβιστές σε όλα τα πεδία, καλούνται να δείξουν την ίδια εμμονή και να αξιώσουν σταθερά και αμετακίνητα την παραίτηση των υποτακτικών του Μνημονίου….

Αστικό Τοπίο, «Ελληνική Εταιρεία» και Atenistas

Η δυσμορφία του αστικού τοπίου είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα του αθηναϊκού χώρου : Είναι ένας πραγματικός «κατατρεγμός της γραφικότητας» - για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ντίνου Χριστιανόπουλου - που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γίνεται άσκοπα, για μηνύματα που δεν σημαίνουν τίποτε ή δεν απευθύνονται σε κανένα. Μηνύματα βλακώδη, με ελευθεριότητα της συμφοράς, με βάνδαλη διάθεση, εγωϊσμό, ασχημολαγνία, μικρόνοια. Που όλα μαζί πλέον συνθέτουν μια κατάσταση απωθητική, μια πόλη Κουασιμόδο, ικανή να παράγει αισθήματα θλίψης και ντροπής στους πιο ευαίσθητους….

Παρ’ όλα αυτά κάποιοι αμύνονται στη βαρβαρότητα και επιχειρούν να αναπλάσουν αισθητικά το συνοικιακό μικροπεριβάλλον, προσφέροντας ένα υπόδειγμα δράσης και στους υπόλοιπους……Έτσι έγινε στην περίπτωση της Πλάκας, στις 20 Φεβρουαρίου, ημέρα Κυριακή, όταν δεκάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στη Ρωμαϊκή Αγορά από τις 8 το πρωί και στρώθηκαν στη δουλειά καθαρίζοντας και βάφοντας τις προσόψεις των παραδοσιακών κτηρίων. Οι συγκεκριμένοι πολίτες – όνομα και πράμα! - ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση των Atenistas και της Επιτροπής Πρωτοβουλίας Κατοίκων Πλάκας της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, και με τα σωστά χρώματα για το κάθε σπίτι καθάρισαν και έβαψαν τις προσόψεις, επαναφέροντας την ομορφιά σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές γειτονιές της Ευρώπης. Πολλοί Πλακιώτες ήρθαν με τα παιδιά τους, που χαρούμενα πρόσθεσαν τις δικές τους πινελιές σε μια δουλειά η οποία λόγω μαζικής προσέλευσης, τέλειωσε πριν το μεσημέρι. Ακολούθησε κέρασμα από τους κατοίκους και υπόμνηση του επόμενου ραντεβού, που θα γίνει στη πλατεία Ραγκαβά, για την επαναλειτουργία της παιδικής χαράς….

ΑΣΥΛΙΑ Ή ΑΣΥΔΟΣΙΑ;

Επειδή τα ζητήματα του Ασύλου είναι στην επικαιρότητα, η προβληματική γι αυτά είναι πραγματικά ωφέλιμη, σε όσους τουλάχιστον ενδιαφέρονται να διαμορφώσουν γνώμη αντί να συνταχθούν άκριτα ή κομφορμιστικά με τον λαϊκισμό κάθε απόχρωσης.
Σε αυτή την πρόχειρη αναφορά προτάσσω την πρόσφατη περίπτωση της Μιλένας Αποστολάκη, βουλευτίνας, η οποία μηνύθηκε από τον πρώην σύζυγό της γιατί αθέτησε τη συμφωνία να βλέπει ο τελευταίος τα παιδιά του μετά από το χωρισμό τους. Η Ελληνική Βουλή αρνήθηκε να άρει την ασυλία της κ. Αποστολάκη για να εκδικασθεί η υπόθεση στα κοινά δικαστήρια (βουλευτής βουλευτή μάτι δεν βγάζει…), οπότε ο πρώην σύζυγος κ. Συγγελίδης κατέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το τελευταίο, σε μια ιστορική απόφαση, καταδίκασε την Ελληνική Βουλή να πληρώσει μια απαξιωτική αν και ισχνή αποζημίωση στον κ.Συγγελίδη(12.000 ευρώ),και παράλληλα να του καταβάλει 7.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα που πλήρωσε….

Μετά από τέτοιες περιπτώσεις πολλοί «καλπάζουν» και ζητούν την κατάργηση του Θεσμού της Βουλευτικής Ασυλίας. Παραγνωρίζουν όμως το γεγονός ότι η ασυλία θεσπίστηκε για να περιφρουρήσει τους εκπροσώπους του λαού από την εναντίον τους «δικαστική παρενόχληση», από την καθήλωσή τους στο ρόλο του αμυνόμενου στα δικαστήρια λόγω των πολιτικών επιλογών τους στη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους. Το σκεπτικό του συνταγματικού νομοθέτη αφορούσε την προστασία των βουλευτών από διώξεις προσχηματικές, και όχι να θεσπίσει μια κατάσταση εν γένει βουλευτικής ατιμωρησίας, παραβιάζοντας την επιταγή της ισότητας(όλων…) των πολιτών….
Το προβληματικό στοιχείο στην υπόθεση της βουλευτικής ασυλίας είναι το ότι ο κριτής σχετικά με το εάν η δίωξη ενός βουλευτή υποκρύπτει πολιτικούς σκοπούς και συνιστά εγχείρημα παρακώλυσης από την άσκηση των καθηκόντων του, είναι ο ίδιος με τον κρινόμενο ! Η Βουλή ουσιαστικά προβαίνει σε μια πρακτική αυτοδικίας, παρά τις αρχές της Δίκαιης Δίκης…Με βάση τη κατανόηση αυτής της ασύμβατης με το πνεύμα του Δικαίου Θέσμισης, μπορεί πραγματικά να προωθηθεί μια αλλαγή με στόχο την λήψη απόφασης περί της άρσης της βουλευτικής ασυλίας από μια εξωκοινοβουλευτική αρχή υψηλού κύρους και «υπεράνω υποψίας» - όσο και αν αυτά τα πράγματα είναι δυσεύρετα…
Το οικιακό άσυλο είναι επίσης μια περίπτωση προστασίας του πολίτη και όχι οριοθέτηση ενός πεδίου ατιμώρητης ανομίας και αυθαιρεσίας : Γι αυτό και αίρεται με απόφαση των εισαγγελικών αρχών. Δεν ξέρω αν όλες οι πρόσφατες διεισδύσεις των ΜΑΤ σε σπίτια της Κερατέας, στις τελευταίες συγκρούσεις για το ΧΥΤΑ, είχαν την κάλυψη της εισαγγελικής αρχής. Ανεξάρτητα όμως από αυτή την «αδειοδότηση», δεν είδαμε πολλούς να εστιάζονται σε αυτό καθεαυτό το γεγονός της εισόδου σε ένα χώρο ασύλου – όχι ιδιαίτερα διάσημου βέβαια, αλλά πάντως ασύλου…

Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να προσφύγουμε σε ειδικά ιδεολογήματα για να στηρίξουμε οποιεσδήποτε άλλες θέσεις για την περίπτωση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Το άσυλο σε όλες του τις εκδοχές, είτε αναφέρεται στις περιπτώσεις των βουλευτών ή των ενοίκων μιας κατοικίας ή των φοιτητών, δεν μπορεί να είναι απόλυτο, αδιαπέραστο, άσχετο με το πνεύμα του Νόμου. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο υπηρετεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και όχι την αξίωση της Πανεπιστημιακής Κοινότητας να είναι «πιο ίση» από τις άλλες συλλογικότητες ή άτομα της ελληνικής κοινωνίας. Ο Πανεπιστημιακός χώρος δεν μπορεί να τυγχάνει οποιασδήποτε διαχείρισης και δεν μπορεί να «υπενοικιάζεται» ερήμην της βούλησης του ιδιοκτήτη, που είναι ο Ελληνικός Λαός! Όσοι αναγνωρίζουν και θέλουν τον δημοκρατικό θεσμό του Ασύλου, πρέπει να τον προασπίσουν από τους καταχραστές του…..

ΥΓ. Η εικόνα είναι εικαστική δημιουργία της Emma Hack

ΑΡΓΥΡΟΠΕΛΕΚΑΝΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΜΕΝΟΙ

Σύμφωνα με ανακοίνωση της «Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας», οι αποικίες του Αργυροπελεκάνου, παγκοσμίως απειλούμενου είδους, δέχτηκαν την τελευταία εβδομάδα επιθέσεις σε δύο από τα μεγαλύτερα Εθνικά Πάρκα της Ελλάδας.
«Στη Βιστωνίδα βρέθηκαν 18 νεκροί Αργυροπελεκάνοι και 10 σκελετοί τους, ενώ στον Αμβρακικό κόλπο άγνωστοι κατέστρεψαν τις φωλιές και τα αυγά αποικίας του είδους. Οι επιθέσεις αυτές αποτελούν απόδειξη της αποτυχίας της Ελλάδας στη διεθνή προσπάθεια για την ανάσχεση της μείωσης της βιοποικιλότητας, ενώ παράλληλα δυναμιτίζουν τις όποιες προσπάθειες έχουν εξαγγελθεί περί πράσινης ανάπτυξης….»


Εξ άλλου μετά την επιδρομή λαθροθήρων στις 18-02-2011 στο Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού (ΕΠΥΑ), η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος & Πολιτισμού, ενημερώθηκε για νέο περιστατικό όχλησης της φωλεοποιήσης των αργυροπελεκάνων στην αποικία στο Τσουκαλιό.
Λέει η Ελληνική Εταιρεία :
«Η όχληση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψει την νησίδα «Βάλλα» ολόκληρος ο πληθυσμός της αποικίας των αργυροπελεκάνων. Η ύπαρξη σπασμένων αυγών εκτός των φωλιών, καθώς η ύπαρξη δεκάδων άδειων κυνηγετικών φυσιγγίων, φανερώνουν ότι η εκδίωξη των αργυροπελεκάνων ήταν βίαιη και αποτέλεσε προϊόν προμελετημένου σχεδίου αγνώστων δραστών».
Επίσης η «Ελληνική Εταιρεία» υπογράμμισε τις έντονες και επανειλημμένες ενοχλήσεις του είδους το 2010, που το απέτρεψαν από το να δημιουργήσει τη συνήθη αναπαραγωγική αποικία στις κεντρικές νησίδες της Λιμνοθάλασσας Λογαρού…..
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ορνιθολογικής Εταιρείας, η χώρα μας λαμβάνει σημαντικού μεγέθους χρηματοδοτήσεις για την προστασία του αργυροπελεκάνου και την διατήρηση δυο εθνικών πάρκων…..Πληρωνόμαστε με άλλα λόγια, αλλά συνεχίζουμε να καταστρατηγούμε τις δεσμεύσεις μας…. Σημειώνει η Ορνιθολογική : «Η Ελλάδα έχει υποχρέωση προς τη διεθνή κοινότητα, με βάση την οδηγία για τα Άγρια Πουλιά, την Οδηγία για τους Οικότοπους, και τη Διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ, για την προστασία του είδους καθώς εδώ αναπαράγεται περίπου το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού των Αργυροπελεκάνων»
Λέει η Μαλαμώ Κορμπέτη της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας :
«….. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος γνωρίζει τα προβλήματα και πρέπει να δώσει λύση άμεσα, είτε με την ένταξη των ψαράδων σε καθεστώς αποζημίωσης για τις απώλειές τους, είτε με την επιδότηση μέσων για την προστασία των ψαριών από τα ψαροφάγα πουλιά με τρόπους συμβατούς προς την προστασία απειλούμενων ειδών»….

ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ :
Αν αυτό που κάνει νιάου στα κεραμίδια είναι γάτα, τότε οι γνωστοί - άγνωστοι που τα βάζουν με τους αργυροπελεκάνους είναι ψαράδες που θίγονται από τον ανταγωνισμό των πουλιών στις αλιευτικές δραστηριότητες…Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει και από τις ήπιες αιχμές των δύο περιβαλλοντικών οργανώσεων .
Η προστασία της φώκιας στις Σποράδες σημαίνει μικρότερα αλιεύματα για τους ψαράδες, η προστασία της χελώνας στη Ζάκυνθο επιβάλει λιγότερες τουριστικές δραστηριότητες στις παραλίες, η προστασία του λύκου επιβάλει την ανοχή κάποιων επιθέσεων σε κοπάδια προβάτων της Ευρυτανίας. . . Τελικά η προστασία κάποιων ειδών περνάει από την παροχή αντισταθμιστικών ωφελημάτων σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες, που δεν πρέπει να επωμίζονται το κόστος της περιβαλλοντικής προστασίας για λογαριασμό του συνόλου της κοινωνίας. ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΠΟΡΟΥΣ Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, και μάλιστα πόρους στις τσέπες των θιγομένων ομάδων του πληθυσμού….

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από τον Αμβρακικό και προέρχεται από το αρχείο της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας

ΠΑΛΗΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΝΕΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ

Την Κυριακή, 20-2-2011, παρουσιάστηκε στην τηλεόραση της ΕΡΤ3 το ντοκιμαντέρ «Κυριακή στο χωριό» από το χωριό Δήμαινα, Επιδαύρου Αργολίδας, στο οποίο παρουσιάστηκαν δραστηριότητες των μελών της Ένωσης Νέων Αγροτών Αργολίδας. Μίλησαν η πρόεδρος της Ένωσης Νέων Αγροτών Αργολίδας Γεωργία Δρόσου-Παγίδα και μέλη της Ένωσης. Ενδιάμεσα προβλήθηκαν στιγμιότυπα από τις αγροτικές εργασίες που πραγματοποίησαν οι Νέοι Αγρότες στα χωράφια τους, ιδιαίτερα αυτήν την εποχή που γίνεται το μάζεμα των ελιών, και ακολούθως οι εργασίες στο λιοτρίβι, για να παραχθούν επώνυμα προϊόντα της Αργολικής γης. Οι Νέοι Αγρότες μίλησαν για πολλά θέματα: Για τον δύσκολο ειδικό ρόλο της αγρότισσας, και ακόμα περισσότερο της νέας αγρότισσας με τις ευθύνες τόσο στο νοικοκυριό, όσο και στο χωράφι ή στις εκτροφές, αλλά και ως μητέρας μικρών παιδιών, καθώς και ως επαγγελματία αγρότισσας, σε μικρές οργανωμένες κοινωνίες. Για την Επιστημονική Υποστήριξη που εφέτος υλοποιεί για πρώτη φορά πιλοτικά η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς ανοίγοντας για πρώτη φορά τις πόρτες της και προς τους Νέους Αγρότες. Η ΕΝΑ Αργολίδας θα υποστηριχθεί στις εκμεταλλεύσεις των εσπεριδοειδών, στο κρασί και στο ελαιόλαδο, καθώς και στην προώθηση επώνυμων τροφίμων-συσκευασμένων από τους ίδιους αγρότες- τόσο στις αγροτικές αγορές όσο και στις μαζικά δημοπρατήρια. Για την σημασία των βιο-καλλιεργειών και βιο-εκτροφών στην μελλοντική αγροτική οικονομία και υγεία, όσο και ως προτιμώμενης απασχόλησης από τους Νέους Αγρότες, διότι είναι πιστοποιημένη-ποιοτική. Για τις ιδιαιτερότητες των αγροτών που πουλούν με απ’ ευθείας επαφές με τους καταναλωτές, οι οποίες επιτρέπουν και την αμφίδρομη πληροφόρηση παραγωγού-καταναλωτή, αλλά και την βελτίωση της ποιότητας των παραγόμενων αγροτικών προϊόντων. Για την οικονομική κρίση, κυρίως των αστών, η οποία επηρεάζει εμμέσως τον όγκο των πωλήσεων αγροτικών προϊόντων και δεν επηρεάζει αισθητά ακόμη την αγροτική κοινωνία. Για την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ φυσικού περιβάλλοντος-γης και αγροτών-φροντιστών του φυσικού περιβάλλοντος, όπου οι αγρότες με ευαισθησία συλλέγουν τα δώρα που τους προσφέρει η μητέρα όλων γη….. (Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, 6998282382)

ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ

Στον δικτυακό τόπο ardin_rixi@googlegroups.com διαβάζω ένα άρθρο του Πάρι Καρβουνόπουλου σχετικά με το «Έλλειμμα και τους εξοπλισμούς». Καταλήγει ο Καρβουνόπουλος :
«……. Ακόμη και σήμερα ,μετά από όλα όσα έχουμε υποστεί και όσα ακόμη μας περιμένουν, δεν διακρίνουμε να έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο με τον οποίο συζητάμε και διαπραγματευόμαστε για τις αγορές που σχεδιάζουμε να κάνουμε. Όχι απλά δεν υπερτερούν τα επιχειρησιακά κριτήρια και οι προτεραιότητες - αυτό είναι άπιαστη φιλοδοξία για την Ελλάδα : Αγνοούνται εντελώς! Η εντύπωση που δίνει και η σημερινή κυβέρνηση είναι ότι συζητά και σκέφτεται αγορές με κυρίαρχο κριτήριο "ποιον θα ευχαριστήσω από τους μεγάλους". Και τελικά όπως τα κατάφερε ,τους έχει δυσαρεστήσει όλους. Ρώσους και Γάλλους και μένει να δούμε τι θα κάνει με τους Γερμανούς»….
Εκεί που διάβαζα το άρθρο του Καρβουνόπουλου , μου έρχεται ένα μαίηλ από τη Πτολεμαϊδα, από τη Βιργινία Αυγουστινάκη. Ανοίγω, και τι να δω : Κάτι πρότυπα κράνη από τις πρόσφατες διαδηλώσεις στην Αίγυπτο !
Αναστατώνομαι για λίγο, και μετά σκέπτομαι : «Ρε συ, λες να ενδιαφέρουν τον ελληνικό στρατό; Λες να μπορέσω κι εγώ να ζητήσω καμιά προμήθεια; Γιατί δηλαδή, αυτοί που πούλαγαν στραβά υποβρύχια ήταν καλλίτεροι; »

Ο Καμίνης, το σχοινί, ο υποψήφιος για κρεμάλα…

Ο κ. Καμίνης αξίζει πραγματικά συγχαρητήρια για την πρόταση που υπέβαλε προς το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, με στόχο την διαμεσολάβηση για την διακοπή της απεργίας πείνας των «μεταναστών» του Μεγάρου Υπατίας και το ξεκίνημα διαλόγου με την κυβέρνηση. Αντίθετα είναι απαράδεκτη η αντίρρηση των συμβούλων της πλειοψηφίας που ψήφισαν «παρών», η ευθιξία των κκ Αντιδημάρχων που υπέβαλαν την παραίτησή τους και το λευκό που ψήφισε η παράταξη του κ. Κακλαμάνη….
Η κοινή λογική δείχνει ότι το αναντίρρητο, ανθρώπινο και οικουμενικό δικαίωμα στο άσυλο για πολιτικούς λόγους, τελεί υπό την διαχείριση των κρατών προς τα οποία απευθύνεται η αίτηση του ασύλου. Τα κράτη είναι επιφορτισμένα με την εξέταση των αιτημάτων ξένων πολιτών για την χορήγηση ασύλου – όπως τα κοινωνικά κινήματα, οι Δημοκρατικές συλλογικότητες, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και οι φορείς διεθνούς αλληλεγγύης, είναι επιφορτισμένοι με το να ελέγχουν τα κράτη για την πιθανή καταστρατήγηση του δικαιώματος στο άσυλο , μέσω της αδικαιολόγητης απόρριψης των αιτημάτων των ξένων πολιτών. Αυτό παραπέρα σημαίνει ότι και το μεν και οι δε, και το κράτος και οι οργανώσεις, έχουν ως πεδίο δράσης και ελέγχου την εξέταση ατομικών περιπτώσεων και ατομικών αιτημάτων ασύλου. Δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να νοηθούν συλλογικά αιτήματα…
Τώρα βέβαια υπάρχει και το μεγάλο ζήτημα της «φέρουσας ικανότητας» της χώρας σε «μετανάστες» και πολιτικούς πρόσφυγες. Κι από κοντά έρχεται το ζήτημα της «φέρουσας ικανότητας» του αθηναϊκού κέντρου σε δραστηριότητες παραεμπορίου , σε πρόχειρες εγκαταστάσεις «μεταναστών», στη διακίνηση ναρκωτικών και στην πορνεία. Πρόκειται για μεγάλα ζητήματα, που εμμέσως θέτουν το πρόβλημα του βαθμού της ευθύνης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη διεθνή φτώχεια : Γιατί αναντίρρητα υπάρχει ένα τέτοιο θέμα ευθύνης, όμως η ευθύνη κάθε χώρας και κάθε πολίτη έχει όρια και είναι πεπερασμένη.
Απέναντι σε όλα αυτά τα προβλήματα, οι συστηματικοί πλειοδότες ευαισθησίας επιδιώκουν να βραχυκυκλώσουν τον κριτικό λόγο, να τον συκοφαντήσουν ως ακροδεξιό και ρατσιστικό. Αυτή η πλειοδοσία, που μετά την πρόχειρη απόξεσή της αναδεικνύει ένα πρόσωπο ανευθυνότητας και απέραντου εγωϊσμού – εγωϊσμού απέναντι στη γηγενή φτώχεια αλλά και απέναντι στις μελλοντικές γενιές – συνεχίζει κάποιες πρακτικές πολιτικής πλειοδοσίας, που προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στη χώρα. Παραδείγματος χάρη στην περίπτωση του Μακεδονικού ζητήματος, προ εικοσαετίας, όταν κάποιοι «πλειοδότες » ρυμούλκησαν την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών σε μια πολιτική άδικη, απεμπολώντας τη λύση ενός ονόματος γεωγραφικού (π.χ. Βόρεια Μακεδονία) που θα μας έσωζε από όλη την επακόλουθη σπατάλη πολιτικής ενέργειας……
Σε αυτό το θλιβερό σκηνικό των ξενοδοχείων που κλείνουν και των εν Αθήναις εμπορικών λουκέτων , που προφανώς διαφεύγουν της προσοχής των «προοδευτικών των βορείων προαστίων» ή των λογοτεχνών που κόπτονται πρωτίστως για το ανθρωπιστικό τους look , το να μιλάς ελαφρά τη καρδία για το πρόβλημα που δημιουργείται από τη λειτουργία μιας ομάδας ξένων πολιτών ως κράχτη για παραπέρα διεισδύσεις στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, είναι σα να μιλάς για σχοινί σε έναν υποψήφιο για εκτέλεση με απαγχονισμό…Είναι το άκρον άωτο της ανευθυνότητας, το να βλέπεις λόγου χάρη το παραεμπόριο να δρα ανενόχλητο στον αθηναϊκό χώρο, και να μην καταλαβαίνεις ότι υπηρετεί τα περιφερειακά αγοραστικά κέντρα του μεγάλου κεφαλαίου - τραυματίζοντας θανάσιμα την μικρομεσαία εμπορική επιχείρηση, που είναι ο στυλοβάτης του κέντρου που αγαπήσαμε ….

ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΜΗΤΡΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ….

Τελικά έγινε κι αυτό : Οι Μητρικές γλώσσες, όπως τόσες και τόσες υποθέσεις, απέκτησαν την «Παγκόσμια Ημέρα» τους, που είναι η 21η Φεβρουαρίου. Η πρωτοβουλία ήταν της UNESCO, οι δε «Οικολόγοι Πράσινοι» (ΟΠ) βρήκαν την ευκαιρία να απασχολήσουν το «αργούν» πολιτιστικό δυναμικό τους με την παραγωγή μιας ανακοίνωσης : Στην οποία γινόταν λόγος για την προώθηση της γλωσσικής πολυμορφίας εκ μέρους της UNESCO και τη διάσωση των ολιγότερο ομιλουμένων γλωσσών, «καθώς θεωρείται ότι χιλιάδες γλώσσες θα εξαφανιστούν τα επόμενα εκατό χρόνια». Η εμπλοκή των ΟΠ στη συζήτηση για το γλωσσικό δεν είναι άστοχη, εάν λάβει κανείς υπόψη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε μια συγκεκριμένη « πολιτική περιοχή» : Όπου το κάθε αριστερίστικο γκρουπούσκουλο και ο κάθε κομφορμιστής υπό την παντιέρα του εκσυγχρονισμού, εύχεται de profundis την ταχεία εξάλειψη των ενοχλητικών και διασπαστικών ιδιαιτεροτήτων που παρεμποδίζουν τον θρίαμβο του κομμουνισμού ή της αγοράς αντιστοίχως ….Το θέμα όμως είναι ότι η ιδέα των «απειλούμενων με εξαφάνιση γλωσσών» δεν έχει το ίδιο νόημα με την προβληματική περί απειλουμένων φυσικών ειδών και βιοποικιλότητας. Μια οποιαδήποτε γλώσσα ή διάλεκτος δεν μπορεί να προσομοιωθεί με τον πληθυσμό των αργυροπελεκάνων, που σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση της Ορνιθολογικής χτυπήθηκε από την ανευθυνότητα κάποιων αλητήριων….. Η ιστορία ήταν το θέατρο πολλών μορφών βίας, μεταξύ άλλων και της γλωσσικής. Παρά το γεγονός ότι η καταστολή της γλωσσικής διαφορετικότητας εν μέρει συνεχίζεται, κύριο πλέον πρόβλημα είναι η διαμόρφωση μιας συμβιωτικής σχέσης μεταξύ των διαφορετικών γλωσσικών συστημάτων – είτε συνιστούν «είδη» με διακριτά δομικά χαρακτηριστικά (γραμματική, συντακτικό κλπ) είτε «ποικιλίες» (διαλέκτους) στα πλαίσια μιας γλώσσας. Ακόμη πιο σημαντικό είναι το πρόβλημα της συνύπαρξης με κάποιες γλώσσες «κυριαρχικής επιρροής» : Όπως ήταν τα Γαλλικά μέχρι το μισό του αιώνα που μας πέρασε και μετά έγιναν τα Αγγλικά. Η ιδέα των «κατώτερων» και «ανώτερων» γλωσσών είναι φυσικά μια ανόητη ιδέα, όμως υπάρχουν και άλλες προβληματικές ιδέες. Σύμφωνα με μια γλωσσική μεταφυσική, η έξωση μιας γλώσσας ή διαλέκτου από το επικοινωνιακό και πολιτιστικό πεδίο θεωρείται απώλεια , όμως η οικουμενική εξέλιξη εμπεριέχει ΚΑΙ την θνητότητα αλλά ΚΑΙ την ανάδυση αρτιότερων και πληρέστερων γλωσσικών κωδίκων. Η γλώσσα παρακολουθεί τη ζωή μιας συλλογικότητας, γι αυτό και η Φοινικική γλώσσα έχει εκλείψει χωρίς να αφήσει απογόνους…Το αντίστοιχο όμως δεν συμβαίνει υποχρεωτικά : Μια συλλογικότητα δεν εκλείπει μετά τον σχετικό παραμερισμό του γλωσσικού της οργάνου, όπως στην περίπτωση λαών του Ειρηνικού, που «βολεύθηκαν» με τις κρεολές γλώσσες, δηλαδή την προσαρμογή των Αγγλικών ή Γαλλικών στην ιδιαιτερότητά τους… Σε περιπτώσεις όπως τα Τσακώνικα της Πελοποννήσου, τα Αρβανίτικα της Αττικής και τα Ουαλικά του Ηνωμένου Βασιλείου, συγκλίνουσες πληροφορίες δείχνουν ότι τα συγκεκριμένα «επικοινωνιακά συστήματα» είναι σε υποχώρηση, λόγω της έλξης που ασκούν «κοντινά» γλωσσικά συστήματα : Όμως οι συλλογικότητες που αποτέλεσαν τη βάση αυτών των επικοινωνιακών κωδίκων δεν χάνονται και δεν αποβάλλουν την εντοπιότητά τους.. Πριν λίγο καιρό είχα παρακολουθήσει την παρουσίαση ενός βιβλίου στην ποντιακή διάλεκτο, όπου μεταξύ των ομιλητών ήταν και η Μαριάννα Τζιαντζή της «Καθημερινής». Η εντύπωση που αποκόμισα από αυτή τη συγκινητική αναφορά σε μια ελληνική (αλλά ακατανόητη σε μένα) διάλεκτο, είναι ότι η διατήρηση μιας ιδιαιτερότητας μπορεί μεν να στηρίζεται σε συναισθηματικές φορτίσεις, όμως η σημασία δεν παύει να βρίσκεται στην κοινοποίηση αυτών των φορτίσεων στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο . Είναι όπως κάτι ακαταλαβίστικα ποιήματα, που θα μπορούσαν να διαρρήξουν το κέλυφος της ατομικότητας του ποιητή και να πάνε στον αναγνώστη – αν ο ποιητής είχε καταλάβει ότι όντας ακατανόητος, προδίδει το ποιητικό του μήνυμα…. Η άσκηση βίας στον επικοινωνιακό χώρο και η απεμπόληση της μητρικής γλώσσας είναι οπωσδήποτε κακό. Κακό όμως είναι και η θεώρηση όλων των υπαρκτών γλωσσών ως βιώσιμων : Κάποιες από αυτές «δεν θα τη βγάλουν» στον αιώνα που διανύουμε, εκτός αν υποστηριχθούν από τις ίδιες τις συλλογικότητες των ομιλητών και φυσικά συνδεθούν με πρακτικές επικοινωνιακές ανάγκες – που μπορεί να είναι ακόμη και η καλλιτεχνική έκφραση ή η έκφραση συναισθημάτων….. Η γλωσσική βία – όπως ήταν λ.χ. στη περίπτωση της Τουρκίας η απαγόρευση της Κουρδικής γλώσσας - ή η αθέμιτη γλωσσική επιβολή κάποιων ισχυρών γλωσσών, μπορούν και πρέπει να είναι θέμα μιας Οικουμενικής πολιτικής, ενάντια μάλιστα στον «πρακτικισμό» και στην «βολικότητα» που διέπει τη λογική της Νέας Τάξης . Στην όλη όμως περίπτωση πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και ο γλωσσικός αυτό-βιασμός, που είναι κάτι αντίστοιχο με το αυτογκόλ στο ποδόσφαιρο : Όπως λόγου χάρη στη περίπτωση των κομπλεξικών που σνομπάρουν με τα δευτεροκλασάτα Αγγλικά τους, ή κάποιων ροκάδων του γλυκού νερού, που προσπαθούν να κάνουν τέχνη με τα λόγια μιας γλώσσας που δεν έχουν βιώσει……

Νομίζω ότι η ιδέα της ταρίχευσης μιας πεθαμένης ή θνήσκουσας ντοπιολαλιάς μέσω της επιδότησης κάποιων ομιλητών, κάποιων πανεπιστημίων κλπ. με στόχο τη σωτηρία πολιτιστικών στοιχείων, είναι τελείως γραφειοκρατική. Οι πεφωτισμένοι διεθνείς παράγοντες που θέλουν να σώσουν κάτι που η ζωή δεν θέλει να σώσει, μάλλον συνιστούν μια τοξική κατάσταση και μια προπόνηση για μελλοντικές άνωθεν«σωτηρίες»…..

YΓ

Περισσότερα δες στο "ΟΡΘΗ ΓΡΑΦΗ" της 15.2.2011

Μαρία Σωτηροπούλου: Όχι για τρέλες στις Σεϋχέλλες….

Οι Σεϋχέλλες στο νου των ελλήνων, ειδικά μετά το γνωστό τραγουδάκι, φαντάζουν σαν ο ύψιστος τουριστικός προορισμός. Λίγοι θυμούνται ότι μόλις το 1956 ήταν ο τόπος εξορίας του Μακαρίου και ελάχιστοι γνωρίζουν ότι αυτό το λιλιπούτειο νησιωτικό κράτος κατέκτησε την ανεξαρτησία του από τους βρετανούς μόλις το 1976, ενώ από το 1979 έως το 1991 υπήρχε μονοκομματική σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Μην πάτε, λοιπόν, στις Σεϋχέλλες για τρέλες ολονύχτιου κλάμπινγκ στυλ Μυκόνου. Ούτε αν επιθυμείτε μαζικές πολυτελείς διακοπές σε πεντάστερο ξενοδοχείο με φθηνό φαγητό και πάμφθηνη μαϊμουδίσια αγορά. Ούτε αν θεωρείτε τη συσκευή της τηλεόρασης απαραίτητο εξάρτημα του δωματίου ή αν μένετε προσκολλημένοι στο κινητό (έχουν μόνο 3G και οι ελληνικές εταιρείες δεν συνδέονται) ή αν απαιτείτε υψηλές ταχύτητες στο Ίντερνετ. Από αυτή την άποψη οι Σεϋχέλλες παραμένουν τόπος εξορίας για τους τεχνολογικά εξαρτημένους. Υπάρχουν μπαρ, αλλά μόνο σε ξενοδοχεία ή ντισκοτέκ. Πουθενά δε συναντάς ολόκληρες συνοικίες νυχτερινής διασκέδασης. Οι Σεϋχέλλες δεν αποτελούν προορισμό εκπόρνευσης, αλλά χαλάρωσης και οικολογικής παιδείας. Με πληθυσμό μόλις 84.000 κατοίκους διάσπαρτο σε 150 γρανιτένια και κοράλλινα νησιά, η χώρα έχει το προνόμιο αδιάκοπης τουριστικής περιόδου, αφού η ετήσια θερμοκρασία παραμένει στους 25-34ο C, η φυσική ομορφιά είναι απαράμιλλη και οι αμμουδερές παραλίες πεντακάθαρες, με νερά διαυγή και ζεστά όλο το χρόνο χωρίς κινδύνους από τυφώνες ή παλίρροιες. Σαν κιβωτός του Νώε στη μέση του Ινδικού ωκεανού, λίγες μοίρες κάτω από τον ισημερινό, διασώζει εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας, με τους γιγάντιους coco de mer και τις γιγαντοχελώνες να αποτελούν τους διασημότερους εκπροσώπους μιας εκπληκτικά μοναδικής βιοποικιλότητας.
Παραμένει σκόπιμα ακριβός προορισμός (τριπλάσιο κόστος με λιγότερες απολαβές απ’ ότι πχ στην Ταϋλάνδη) και ελάχιστα ξενοδοχεία είναι πάνω από 100 κλινών. Η πλειοψηφία των τουριστικών καταλυμάτων είναι μικροί καλόγουστοι ξενώνες ή ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Οι τουριστικές υποδομές κρύβονται, όλες οι αμμουδιές παραμένουν ελεύθερες από ξαπλώστρες και ομπρέλες, και φυλασσόμενες από τη δημόσια αστυνομία, η ηχορύπανση των beach bar άγνωστο φαινόμενο, ενώ πουθενά δεν επιτρέπεται το ελεύθερο κάμπινγκ.
Η σταθερή τουριστική προσέλευση επιτρέπει στους ντόπιους να διατηρούν ανεπηρέαστη την καθημερινότητα και τους χαλαρούς ρυθμούς εργασίας τους. Τα γραφεία και τα μαγαζιά λειτουργούν 9-16, αφού ακόμη δεν υπάρχουν πολυεθνικά σουπερμάρκετ ή ΔΝΤ να απαιτήσουν περισσότερες ώρες δουλειάς. Αν και στους δρόμους ή τα λεωφορεία ο κόσμος είναι φιλικός και στις μεταξύ τους σχέσεις είναι διαχυτικοί, σαν εργαζόμενοι είναι απίστευτα αργοί και ψυχρά ή τυπικά ευγενικοί. Ίσως αυτό οφείλεται στην ανθρωπολογική ιδιαιτερότητα, που έδρασε ακριβώς όπως το βάρος για το coco de mer. Μια καρύδα βάρους 25 κιλών, βουλιάζει στη θάλασσα και δε μπορεί να εποικήσει άλλα νησιά. Αν επιβιώσει παραμένει μοναδική και μόνο στο νησί Praslin, που θαρρείς ότι αντέγραψε το Jurasic park.
Οι Σεϋχέλλες εποικίστηκαν μόλις τον 18ο αιώνα αρχικά από τους γάλλους, οι οποίοι κατέστρεψαν τα μέχρι τότε ορμητήρια πειρατών στα νησιά και δημιούργησαν αποικία. Για να γίνει προσοδοφόρα έκαναν εισαγωγή νέγρων δούλων μέχρι το 1810, οπότε οι άγγλοι με συνθήκη που επέτρεπε στους γάλλους φεουδάρχες να διατηρήσουν τα προνόμια τους ανέλαβαν τη διακυβέρνηση κάνοντας εισαγωγή και ινδών υπηρετών. Έτσι το νησί σήμερα κατοικείται από ένα ανθρωπολογικό πάζλ, τους κρεολούς, που μιλούν μια παραφυάδα γαλλικών, τα κρεολικά, ενώ έχουν σαν επίσημη γλώσσα και τα γαλλικά και τα αγγλικά. Αν και καθολικοί χριστιανοί, παραμένουν μητριαρχική κοινωνία, τα παιδιά γεννιούνται εκτός γάμου με νόμους που υποχρεώνουν τους άνδρες στη φροντίδα των παιδιών. Γι αυτό και στην λειτουργία που παρακολουθήσαμε στην καθολική εκκλησία, ο ιερέας ευλογούσε, ενώ μια γυναίκα (ιεροσυλία για τους καθολικούς στην Ευρώπη) έδινε την όστια (κοινωνούσε) τους πιστούς.
Πουθενά δε βλέπεις ζητιάνο. Υπάρχει φτώχεια αλλά κρύβεται, όπως και ο πλούτος των ντόπιων. Δεν προβάλουν τον πλούτο, είναι πολύ περήφανοι για να επιδεικνύουν τη φτώχεια τους. Δεν έχουν κανένα από τα αυτονόητα για μας πολυεθνικά καταναλωτικά προϊόντα. Από Nescafe μέχρι τα διεθνή σνακς. Στα σούπερ μάρκετ που θυμίζουν μπακαλικάκι της δεκαετίας του ‘50 πωλούνται μόνο ντόπια προϊόντα. Φυσιολογικό αφού η αντιστοιχία ρουπίας με δολάριο ή Ευρώ πάει από το κακό στο χειρότερο. Το τίμημα της ανεξαρτησίας του Παραδείσου. Μόνο η Coca Cola έδωσε άδεια παραγωγής των προϊόντων της στην τοπική ζυθοποιία. Αν και το Διεθνές Αεροδρόμιο είναι τριτοκοσμικό, διαθέτουν δωρεάν 12χρονη υποχρεωτική παιδεία, σε ωραία σχολικά συγκροτήματα, σύστημα δωρεάν υγείας, παρά τους περιορισμούς που περιμένεις σε τόσο μικρή χώρα, δημόσια γηροκομεία και προγράμματα κατασκευής κατοικιών για τους άπορους. Πανεπιστήμια δεν υπάρχουν στη χώρα, μόνο τεχνολογικά ιδρύματα. Για πανεπιστημιακές σπουδές μεταναστεύουν κυρίως στη Αγγλία. Πρέπει να υπήρχε πρόγραμμα φιλοξενίας φοιτητών και στην σοσιαλιστικά αδελφή Ελλάδα, επειδή η ξεναγός μας είπε ότι ο αδελφός της σπούδασε με κυβερνητική χορηγία στην Ελλάδα επί πέντε χρόνια (δεν του επιτρεπόταν να επιστρέψει νωρίτερα)
Παρ’ όλα τα θετικά, τα οποία θεωρούν αυτονόητα, δηλώνουν πανευτυχείς γιατί πρόσφατα πέτυχαν μετά 30 χρόνια σοσιαλισμού, να εκλέξουν φιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία αμέσως άρχισε ιδιωτικοποιήσεις.
«Τριάντα χρόνια οι ίδιες φάτσες! είπε ο οδηγός μας. Τώρα έχουμε επιτέλους δημοκρατία» Ήδη ρώσοι μεγιστάνες διεκδικούν μερίδιο, ενώ σαουδαραβικές εταιρείες κατασκευάζουν νέα νησιά και πουλούν τις επαύλεις, που χτίζουν πάνω τους.
Παρά την αναμφισβήτητη φήμη τους και τους γάμους των διασημοτήτων στις ρομαντικές παραλίες, η ετήσια προσέλευση τουριστών δεν υπερβαίνει τις 170.000. Πέρυσι λόγω της οικονομικής κρίσης έπεσε στις 110.000 και για φέτος διοργανώνουν διεθνές καρναβάλι για την προώθηση τους. Παρά την ακρίβεια οι περισσότεροι τουρίστες μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ πολλοί ξένοι διαθέτουν ιδιόκτητες επαύλεις ή είναι ιδιοκτήτες τουριστικών επιχειρήσεων.
Στις Σεϋχέλλες νιώθεις περήφανος κάτοικος μιας μεγάλης συγκριτικά χώρας. Ελάχιστες φορές ο έλληνας ταξιδιώτης βρίσκεται σε χώρα μικρότερη από τη δική του. Θεωρείς φθηνό το γεύμα στην ταβέρνα σου και μετά μια ματιά στα πανάκριβα κακοφτιαγμένα αναμνηστικά, ευγνωμονείς τους κινέζους για τη φτήνια των σουβενίρ, που πουλάμε για ελληνικά χειροτεχνήματα στις τουριστικές μας αγορές.
Μετά το απολαυστικό μπάνιο στην κατακάθαρη ζεστή θάλασσα καθίσαμε σε ένα περιποιημένο εστιατόριο για το τελευταίο φαγητό. Ο ιδιοκτήτης του (από την Καλιφόρνια) μόλις έμαθε ότι είμαστε έλληνες μας πλησίασε για να μας ευχαριστήσει!! «Τα παιδιά μου, είπε, πέρασαν τις πιο ευτυχισμένες διακοπές τους στην Ελλάδα». Αν ακούσεις κάτι τέτοιο από αμερικάνο στις Σεϋχέλλες, ε τότε σκέπτεσαι ότι πραγματικά η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…...

ΣΧΟΛΙΟ ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ :
Μια χώρα όπως η Ελλάδα, που καταστρέφει συστηματικά τις όποιες γραφικότητες διαθέτει , που υποτάσσεται στα αγοραία γούστα και στους διεθνείς Tours Operators, που δημιουργεί καταστάσεις “all inclusive” στον εθνικό της χώρο με ενσταυλισμένους τουρίστες χαμηλής πολιτιστικής στάθμης, έχει προφανώς πολλά να μάθει από ένα τουριστικό μοντέλο όπως αυτό που περιγράφει η Μ.Σωτηροπούλου : Έστω και εάν το συγκεκριμένο μοντέλο διαμορφώνεται σε μια μικρή χώρα, απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Σήμερα, η αναστροφή της πορείας του ελληνικού τουρισμού προϋποθέτει μια μετωπική αντιπαράθεση με τα συμφέροντα που ελέγχουν τις διεθνείς τουριστικές ροές, ένα νέο τουριστικό προϊόν, μια παράλληλη ενίσχυση των τομέων (γεωργία, δασοπονία, ελαφρές κατασκευές κλπ) που προσδίδουν στη χώρα ταυτότητα και αναγνωρισιμότητα - σε ένα διεθνές τουριστικό τοπίο σχετικά ομογενοποιημένο…
Τελευταίο και σημαντικότερο : Καλό να ξοδεύουμε συνειδητά το πολύτιμο «τουριστικό συνάλλαγμά» μας – όταν δεν το κρατάμε στη χώρα μας….Με αυτό το σκεπτικό θα πρότεινα τουρισμό σε χώρες ΔΝΤόπληκτες ή υποψήφιες, π.χ. Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Πορτογαλία, και φυσικά εκτός της επικράτειας του Δ Ράϊχ….

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ώστε έτσι λοιπόν !
Όπως αποκαλύπτει ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος - Καν (Καθημερινή 20.2.2011, Κ. Σιώκου)) « ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009, ούτε δύο μήνες αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ δημοσίως απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο».
Ο κύριος «Λεφτά υπάρχουν» και ευαγγελιστής της «Δανίας του Νότου», αποδεικνύεται φορέας της πιο ευτελούς διπροσωπίας.
Και ενώ γίνεται ολοφάνερη πλέον η αδυναμία της χώρας να εξοφλήσει το χρέος που της φορτώνουν - ακόμη κι αν ο εργαζόμενος πληθυσμός μετατραπεί σε σκληρούς σταχανοβίτες - το κύριο ερώτημα που μπαίνει αφορά τον συμβιβασμό με τη ψευτιά και την υποτέλεια ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό καταπίνει μια πολιτική αδιέξοδη, που υφαίνεται γύρω από τον Πρωθυπουργό-Πινόκιο και υπονομεύει την ίδια την οντότητα της χώρας. Η δικαστική εξουσία- που θα όφειλε να υπερασπίσει τα συνταγματικά δικαιώματα του Ελληνικού Λαού- σπεύδει βραδέως ή τυρβάζει περί άλλα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα όφειλε να παραιτηθεί για να κάνει έκδηλη την υπαρξιακή κρίση της χώρας, μας νουθετεί περί ανέμων και περί υδάτων, η μείζων αντιπολίτευση περιμένει στο ακουστικό της την θετική γι αυτήν έκβαση των γκάλοπ. Στα δε γκάλοπ, παρά την πλειοψηφική παρουσία των αναποφάσιστων ή των «αρνητών πολιτικής», υπάρχει ακόμη ένα ποσοστό πάνω-κάτω 30% επί των υπολοίπων, που εξακολουθεί να «καταπίνει» την πολιτική του κυβερνώντος κόμματος.

Ένα μέρος του κόσμου έχει αρχίσει να μιλάει για «Επανάσταση» και να εννοεί Επανάσταση, άσχετα από τις αριστερίστικες παπάρες. Όμως το ίδιο μέρος διαπιστώνει ότι πλειοψηφικά η παρούσα κοινωνία ανήκει στον καναπέ, στο βόλεμα, σε αυτό που δήλωνε ο τίτλος ενός βιβλίου Ιταλού εκπαιδευτικού, βασισμένου σε σχολικές εκθέσεις : «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω»….Κι από κοντά σε όλα αυτά έρχονται τα μικροσυμφέροντα, τα μικρομεσαία σουπερμάρκετ πολιτικής, η ιδιοτέλεια κάποιων και ο εγωκεντρισμός των περισσοτέρων.
Σήμερα, κανένα άλλο μέγεθος πλην αυτού μιας ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ , δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει την επερχόμενη καταστροφή του λαού και της χώρας. Κανένα σχήμα πλην μιας Οικουμενικής Κυβέρνησης βασισμένης σε ένα παλλαϊκό μέτωπο, δεν έχει την αναγκαία εμβέλεια και δυναμική για να αγωνιστεί για ένα μέτωπο των ευρωπαϊκών λαών και χωρών, ενάντια στη δικτατορία των αγορών : Ενάντια στο άθλιο εγχείρημα των μεγαλοπαραγόντων της ΕΕ για κινεζοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας, για καταβύθιση μισθών, απολαβών, ποιότητας ζωής, με επιχείρημα ή πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα…

Η ΠΙΠΑ ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ

Στις 20 Ιουλίου του 1969, ως κυβερνήτης της σεληνακάτου του Apollo 11, ο Neil Armstrong ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στο φεγγάρι.Αφού έκανε τον πρώτο του βήμα στο έδαφος, οι πρώτες του λέξεις ήταν : «Αυτό είναι ένα μικρό βήμα για μένα, είναι όμως έναμεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα». Οι λέξεις του μεταδόθηκαν μέσω τηλεόρασης στη Γη και ακούσθηκαν από εκατομμύρια κόσμου. Πριν όμως ξαναμπεί στη σεληνάκατο για να επιστρέψει στο Apollo 11, ο Άρμστρονγκ είπε την εξής αινιγματική φράση:
'Καλή τύχη κύριε Gorsky'.
Κάποιοι από τη NASA θεώρησαν ότι ήταν μια τυπική παρατήρηση, που απευθυνόταν σε κάποιο Ρώσο κοσμοναύτη. Όμως, μετά από έλεγχο που έκαναν, δε βρήκαν κανέναν Gorsky ούτε στα Ρωσικά ούτε στα Αμερικάνικα διαστημικά προγράμματα. Και όπως πέρναγαν τα χρόνια, όλο και περισσότεροι απορούσαν για το νόημα της φράσης….. Ο Armstrong δεν απαντούσε ποτέ, μόνο χαμογελούσε...

Στις 5 Ιουλίου του 1995, στο Tamba Bay της Florida , κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου, έναςδημοσιογράφος του ξανάκανε την ίδια εκείνη ερώτηση που 26 χρόνια ως τότε βασάνιζε τον κόσμο. Και ο Neil Armstrong, είπε ότι θα την απαντούσε, μια και ο κύριος Gorsky είχε πεθάνει, οπότε πλέον δεν υπήρχε πρόβλημα. Και να τι απάντησε :

«To 1938, όταν ήμουν παιδί στο χωριό μου, έπαιζα μπάσκετ με ένα φιλαράκι στην αυλή. Ο φίλος μου χτύπησεμε δύναμη τη μπάλα, και η μπάλα προσγειώθηκε στην αυλή του γείτονα δίπλα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας.Οι γείτονες ήταν ο κύριος και η κυρία Gorsky. Όπως πήγαμε να μαζέψουμε τη μπάλα, άκουσα την κυρία Gorsky να φωνάζει στον κύριο Gorsky: 'Πίπα; Θα σου κάνω πίπα μόνο όταν το κωλόπαιδο από δίπλα ανέβει στο φεγγάρι!»

* Η ιστορία αυτή ήρθε στην Οικονική μέσω του Σωτήρη Μαράκη.