ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ώστε έτσι λοιπόν !
Όπως αποκαλύπτει ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος - Καν (Καθημερινή 20.2.2011, Κ. Σιώκου)) « ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009, ούτε δύο μήνες αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ δημοσίως απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο».
Ο κύριος «Λεφτά υπάρχουν» και ευαγγελιστής της «Δανίας του Νότου», αποδεικνύεται φορέας της πιο ευτελούς διπροσωπίας.
Και ενώ γίνεται ολοφάνερη πλέον η αδυναμία της χώρας να εξοφλήσει το χρέος που της φορτώνουν - ακόμη κι αν ο εργαζόμενος πληθυσμός μετατραπεί σε σκληρούς σταχανοβίτες - το κύριο ερώτημα που μπαίνει αφορά τον συμβιβασμό με τη ψευτιά και την υποτέλεια ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό καταπίνει μια πολιτική αδιέξοδη, που υφαίνεται γύρω από τον Πρωθυπουργό-Πινόκιο και υπονομεύει την ίδια την οντότητα της χώρας. Η δικαστική εξουσία- που θα όφειλε να υπερασπίσει τα συνταγματικά δικαιώματα του Ελληνικού Λαού- σπεύδει βραδέως ή τυρβάζει περί άλλα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα όφειλε να παραιτηθεί για να κάνει έκδηλη την υπαρξιακή κρίση της χώρας, μας νουθετεί περί ανέμων και περί υδάτων, η μείζων αντιπολίτευση περιμένει στο ακουστικό της την θετική γι αυτήν έκβαση των γκάλοπ. Στα δε γκάλοπ, παρά την πλειοψηφική παρουσία των αναποφάσιστων ή των «αρνητών πολιτικής», υπάρχει ακόμη ένα ποσοστό πάνω-κάτω 30% επί των υπολοίπων, που εξακολουθεί να «καταπίνει» την πολιτική του κυβερνώντος κόμματος.

Ένα μέρος του κόσμου έχει αρχίσει να μιλάει για «Επανάσταση» και να εννοεί Επανάσταση, άσχετα από τις αριστερίστικες παπάρες. Όμως το ίδιο μέρος διαπιστώνει ότι πλειοψηφικά η παρούσα κοινωνία ανήκει στον καναπέ, στο βόλεμα, σε αυτό που δήλωνε ο τίτλος ενός βιβλίου Ιταλού εκπαιδευτικού, βασισμένου σε σχολικές εκθέσεις : «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω»….Κι από κοντά σε όλα αυτά έρχονται τα μικροσυμφέροντα, τα μικρομεσαία σουπερμάρκετ πολιτικής, η ιδιοτέλεια κάποιων και ο εγωκεντρισμός των περισσοτέρων.
Σήμερα, κανένα άλλο μέγεθος πλην αυτού μιας ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ , δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει την επερχόμενη καταστροφή του λαού και της χώρας. Κανένα σχήμα πλην μιας Οικουμενικής Κυβέρνησης βασισμένης σε ένα παλλαϊκό μέτωπο, δεν έχει την αναγκαία εμβέλεια και δυναμική για να αγωνιστεί για ένα μέτωπο των ευρωπαϊκών λαών και χωρών, ενάντια στη δικτατορία των αγορών : Ενάντια στο άθλιο εγχείρημα των μεγαλοπαραγόντων της ΕΕ για κινεζοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας, για καταβύθιση μισθών, απολαβών, ποιότητας ζωής, με επιχείρημα ή πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα…