Σε πολλά και διάφορα ζητήματα, η λογική ορισμένων τμημάτων της Αριστεράς είναι η λογική του συμψηφισμού, του αντιπερισπασμού, της διαρκούς μετακίνησης της συζήτησης σε άλλα ζητήματα. Κουβεντιάζεις μαζί τους λ.χ για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη Κύπρο ή για τα γεγονότα του 1955, και αυτοί απαντούν με τη στάση των Ελλήνων, που έκαναν τούτο κι εκείνο και το άλλο στην Μικρασία, στους πολέμους του 1912-13 κλπ.. Το 2007, με αφορμή τη συζήτηση για τα σκίτσα του Μωάμεθ, είχα θαυμάσει τον ιδεολογικό κλεφτοπόλεμο στον οποίο επιδίδονταν, διαρκώς μετακινούμενοι πέραν της ατζέντας της συζήτησης και πάντοτε έτοιμοι να διαπραγματευθούν τις όποιες δημοκρατικές αξίες – την Ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα της κριτικής, την ανεκτικότητα του «άλλου» - προκειμένου να υπηρετήσουν την αντιδυτική και αντιιμπεριαλιστική «πελατεία» τους…
Ξεκινώντας λοιπόν την ανάγνωση ενός κειμένου της «Αντιεθνικιστικής Συσπείρωσης»(ΑΣ) www.sitemaker.gr/antiethnikistik γραμμένο από τον Άγγελο Κ.(«Γερμανικές Πολεμικές αποζημιώσεις και Αριστερά») ήμουν προϊδεασμένος για τους πλατειασμούς και για τα εμβόλιμα θέματα, που θα έμπαιναν και σ’ αυτή την περίπτωση, προκειμένου να δικαιωθεί η αντίθετη άποψη με αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας της Ελληνικής κοινής γνώμης …Γιατί η ομάδα αυτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα υποκατάστασης του κριτικού πνεύματος από το πνεύμα αντιλογίας, κοντολογίς από την εκφορά αντιρρήσεων στο ο,τιδήποτε έχει ελληνική προέλευση, από την υπόθεση της Βόρειας Μακεδονίας (Σκοπίων) έως την Κύπρο και το Ποντιακό ζήτημα……
Ομολογουμένως, το κείμενο του Άγγελου Κ. είχε ενδιαφέρουσες αναφορές σε ιστορικά προηγούμενα αποζημιώσεων, όπως π.χ αυτών που αποφασίστηκαν από την Συνθήκη των Βερσαλιών του 1919, που ήταν τέτοιου μεγέθους ώστε προκάλεσαν την γερμανική εξαθλίωση και την άνοδο του φασισμού. Σχετικά με τα όσα ακολούθησαν τον Β παγκόσμιο Πόλεμο, το κείμενο αναφέρει το ότι «Κάπου δεκατρία εκατομμύρια Γερμανών ΑΠΕΛΑΘΗΚΑΝ (ο τονισμός δικός μου) από εδάφη της Γερμανίας που προσαρτήθηκαν από τις Πολωνία, Ρωσία, Τσεχοσλοβακία…. όπου ήταν εγκατεστημένοι επί αιώνες», ενώ προκειμένου για την περίπτωση των Τσάμηδων που ομοίως τιμωρήθηκαν για τη στάση τους στη διάρκεια της Κατοχής, αναφέρει :
« εθνικιστές αντάρτες σκότωσαν εκατοντάδες Τσάμηδες (αλβανόφωνους μουσουλμάνους) και οδήγησαν τους υπόλοιπους 15.000 στην Αλβανία, ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ (ο τονισμός δικός μου) ότι είχαν βοηθήσει τον Άξονα».
Ο συγγραφέας του κειμένου και χρήστης δύο μέτρων και σταθμών [οι μεν Γερμανοί τιμωρήθηκαν με απέλαση, οι δε Τσάμηδες χτυπήθηκαν από τους Εθνικιστές με την αιτιολογία (=το πρόσχημα….) ότι είχαν βοηθήσει τον Άξονα ....] συνεχίζει τις ιστορικές αναφορές του με τα «ελληνικά εγκλήματα» στην περίοδο 1912-13 για να υπηρετήσει τελικά μια συμψηφιστική λογική… Χρησιμοποιώντας προς τούτο τη μαρτυρία του Λέοντα Τρότσκυ - γνωστού για την αιματηρή καταστολή του δημοκρατικού κινήματος των ναυτών της Κροστάνδης(1921)
Και όλα αυτά γιατί; Για να ευθυγραμμισθεί με την Μπολσεβίκικη θέση , που ήταν όμως θέση μη καταβολής αποζημιώσεων για ένα πόλεμο διμερώς ιμπεριαλιστικό, όπως ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος…Για να μεταφέρει δογματικά και μηχανιστικά την άποψη των μη-αποζημιώσεων σε ένα άλλο ιστορικό πλαίσιο, όπου μια χώρα ισχυρή, υπεύθυνη ενός πρωτοφανούς ιστορικού αιματοκυλίσματος, ευνοημένη και ανακαινισμένη μεταπολεμικά από την αμερικανική βοήθεια, επανέρχεται δριμύτερη στη διεκδίκηση ηγεμονικού ρόλου – κανοναρχώντας και σέρνοντας από τη μύτη τις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των άλλων και τη δική μας….
Αν οι αντιεθνικιστές θεωρούν διεθνισμό τη σωτηρία των γερμανικών ταμείων, ας το πουν ευθέως. Για να ξέρουμε τι μας γίνεται…
Ξεκινώντας λοιπόν την ανάγνωση ενός κειμένου της «Αντιεθνικιστικής Συσπείρωσης»(ΑΣ) www.sitemaker.gr/antiethnikistik γραμμένο από τον Άγγελο Κ.(«Γερμανικές Πολεμικές αποζημιώσεις και Αριστερά») ήμουν προϊδεασμένος για τους πλατειασμούς και για τα εμβόλιμα θέματα, που θα έμπαιναν και σ’ αυτή την περίπτωση, προκειμένου να δικαιωθεί η αντίθετη άποψη με αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας της Ελληνικής κοινής γνώμης …Γιατί η ομάδα αυτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα υποκατάστασης του κριτικού πνεύματος από το πνεύμα αντιλογίας, κοντολογίς από την εκφορά αντιρρήσεων στο ο,τιδήποτε έχει ελληνική προέλευση, από την υπόθεση της Βόρειας Μακεδονίας (Σκοπίων) έως την Κύπρο και το Ποντιακό ζήτημα……
Ομολογουμένως, το κείμενο του Άγγελου Κ. είχε ενδιαφέρουσες αναφορές σε ιστορικά προηγούμενα αποζημιώσεων, όπως π.χ αυτών που αποφασίστηκαν από την Συνθήκη των Βερσαλιών του 1919, που ήταν τέτοιου μεγέθους ώστε προκάλεσαν την γερμανική εξαθλίωση και την άνοδο του φασισμού. Σχετικά με τα όσα ακολούθησαν τον Β παγκόσμιο Πόλεμο, το κείμενο αναφέρει το ότι «Κάπου δεκατρία εκατομμύρια Γερμανών ΑΠΕΛΑΘΗΚΑΝ (ο τονισμός δικός μου) από εδάφη της Γερμανίας που προσαρτήθηκαν από τις Πολωνία, Ρωσία, Τσεχοσλοβακία…. όπου ήταν εγκατεστημένοι επί αιώνες», ενώ προκειμένου για την περίπτωση των Τσάμηδων που ομοίως τιμωρήθηκαν για τη στάση τους στη διάρκεια της Κατοχής, αναφέρει :
« εθνικιστές αντάρτες σκότωσαν εκατοντάδες Τσάμηδες (αλβανόφωνους μουσουλμάνους) και οδήγησαν τους υπόλοιπους 15.000 στην Αλβανία, ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ (ο τονισμός δικός μου) ότι είχαν βοηθήσει τον Άξονα».
Ο συγγραφέας του κειμένου και χρήστης δύο μέτρων και σταθμών [οι μεν Γερμανοί τιμωρήθηκαν με απέλαση, οι δε Τσάμηδες χτυπήθηκαν από τους Εθνικιστές με την αιτιολογία (=το πρόσχημα….) ότι είχαν βοηθήσει τον Άξονα ....] συνεχίζει τις ιστορικές αναφορές του με τα «ελληνικά εγκλήματα» στην περίοδο 1912-13 για να υπηρετήσει τελικά μια συμψηφιστική λογική… Χρησιμοποιώντας προς τούτο τη μαρτυρία του Λέοντα Τρότσκυ - γνωστού για την αιματηρή καταστολή του δημοκρατικού κινήματος των ναυτών της Κροστάνδης(1921)
Και όλα αυτά γιατί; Για να ευθυγραμμισθεί με την Μπολσεβίκικη θέση , που ήταν όμως θέση μη καταβολής αποζημιώσεων για ένα πόλεμο διμερώς ιμπεριαλιστικό, όπως ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος…Για να μεταφέρει δογματικά και μηχανιστικά την άποψη των μη-αποζημιώσεων σε ένα άλλο ιστορικό πλαίσιο, όπου μια χώρα ισχυρή, υπεύθυνη ενός πρωτοφανούς ιστορικού αιματοκυλίσματος, ευνοημένη και ανακαινισμένη μεταπολεμικά από την αμερικανική βοήθεια, επανέρχεται δριμύτερη στη διεκδίκηση ηγεμονικού ρόλου – κανοναρχώντας και σέρνοντας από τη μύτη τις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των άλλων και τη δική μας….
Αν οι αντιεθνικιστές θεωρούν διεθνισμό τη σωτηρία των γερμανικών ταμείων, ας το πουν ευθέως. Για να ξέρουμε τι μας γίνεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου