Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η συμβιβασμένη Αριστερά

 

της Ανδρούλας Γκιούρωφ

Την ευθύνη γι’ αυτά τα αδιέξοδα την φέρει η Αριστερά, η οποία, εδώ και αρκετά χρόνια, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλη την Ευρώπη, έχει μεταλλαχθεί σε ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί - Σε ερμαφρόδιτα κόμματα, τα οποία πλέουν σ’ ένα πέλαγος κομφορμισμού

Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία μπορεί να έφεραν ανάσα ανακούφισης στις χώρες τη Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, αλλά η χώρα παραμένει διχασμένη, με μια μεγάλη πλειοψηφία να είναι απογοητευμένη, εξοργισμένη και να εμπεδώνεται η αδιαφορία στους πολίτες. Γιατί ένα πολύ μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος βρέθηκε στο δίλημμα: «το μη χείρον βέλτιστο» ή στην αποχή. Τα αποτελέσματα του β’ γύρου των γαλλικών εκλογών είχαν ένα διττό μήνυμα. Η δημοκρατία στην Ευρώπη και γενικά στον δυτικό κόσμο βρίσκεται σε πολύ βαθιά κρίση. Η λαϊκή βούληση, που είναι η αρχή και η βάση της δημοκρατίας, έχει εξοστρακιστεί ή περιθωριοποιηθεί. Οι πολίτες βρίσκονται μπροστά σε νέα αδιέξοδα και δεν βλέπουν στον ορίζοντα προοπτικές επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων, με την ασφυκτική τανάλια του πληθωρισμού να καλπάζει και να προκαλεί ασφυκτικές συνέπειες.

Ο επανεκλεγείς Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός. Από την πρώτη εκλογή του το 2017 ήταν και είναι ο εκλεκτός του κολοσσού των Ρόθτσιλντ. Ο άνθρωπος των πλουσίων και της γαλλικής ελίτ, που θέλει να βρίσκεται μακριά από τα χνώτα των λαϊκών μαζών. Πέραν τούτων, είναι ο ορκισμένος πολέμιος του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, που δεν δίστασε να φορτώσει στον ξένο παράγοντα τη λαϊκή κατακραυγή για την οικονομική πολιτική του. Όταν το Παρίσι και άλλες πόλεις σείονταν από τις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, Μακρόν και πλουτοκράτες είχαν κατηγορήσει τον «ρωσικό δάκτυλο» πίσω από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, πράγμα που ποτέ δεν αποδείχθηκε. Βέβαια, για τη Δύση, η Ρωσία ήταν και είναι πάντα ο βολικός υπεύθυνος για τα δικά τους λάθη και τις αντιλαϊκές τους πολιτικές. Εάν μάλιστα θυμηθούμε τι λέει κατά καιρούς ο περιβόητος Κλάους Σβαμπ, επικεφαλής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ… «εμείς εκλέγουμε πρωθυπουργούς, προέδρους ακόμα και αρχιερείς ανά το παγκόσμιο», δεν αποκλείεται και ο Μακρόν να είναι στη μακρά λίστα των «εκλεκτών επιλογών» του Σβαμπ.

Η Μαρίν Λεπέν του εθνικιστικού κόμματος δεν μπορούσε να ήταν η επιλογή του μεγάλου ποσοστού που πήρε στον β’ γύρο, τόσο για το ιστορικό παρελθόν του πατέρα της, Ζαν Μαρί Λεπέν, όσο και για την ιδεολογική προσέγγιση του κόμματός της. Ωστόσο, ένας μεγάλος αριθμός αριστερών την ψήφισαν.

Η απουσία μιας τρίτης επιλογής με προοδευτικό κοινωνικό πρόγραμμα και με προτάσεις για την ανακούφιση των λαϊκών μαζών ήταν και ένας από τους κύριους λόγους που προοδευτικοί και αριστεροί ψηφοφόροι διχάστηκαν μεταξύ Μαρίν Λεπέν και Μακρόν. Την ευθύνη γι’ αυτά τα αδιέξοδα την φέρει η Αριστερά, η οποία, εδώ και αρκετά χρόνια, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλη την Ευρώπη, έχει μεταλλαχθεί σε ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί. Σε ερμαφρόδιτα κόμματα, τα οποία πλέουν σε ένα πέλαγος κομφορμισμού. Έχουν συμβιβαστεί με την πολιτική των μνημονίων, την κούρσα των εξοπλισμών, την πολιτική του ΝΑΤΟ, έχοντας υποχωρήσει από θέσεις αρχών που πρέσβευαν πριν από χρόνια οι προκάτοχοί τους. Θέλοντας και μη ή καλύτερα «τράβα με κι ας κλαίω» υιοθετούν τα αντιλαϊκά μέτρα ως ασπιρίνες στις καρκινικά υποτροπιάζουσες ασθένειες του παρακμασμένου δυτικού κόσμου.

Έτσι, τελικά, ο Ε. Μακρόν κατόρθωσε να επιβιώσει για δεύτερη φορά, χάρη στις ψήφους του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο στον α’ γύρο των εκλογών συγκέντρωσε το εντυπωσιακό 21,95%, μερικές μόνο μονάδες πίσω από τη Μαρίν Λεπέν. Ο ηγέτης του, Ζαν Λυκ Μελανσόν, κάλεσε τους ψηφοφόρους του να καταψηφίσουν τη Μ. Λεπέν. Βέβαια, αν ο ίδιος υποστηριζόταν από το κόμμα του και δεν ήταν μια προσωποπαγής υποψηφιότητα, θα μπορούσε να βρισκόταν στον β’ γύρο με τον Μακρόν.

Μετά το αποτέλεσμα του β΄ γύρου, ο Ζαν Λυκ Μελανσόν δήλωνε:

«…Η Μαρίν Λεπέν ηττήθηκε, η Γαλλία αρνήθηκε ξεκάθαρα να της εμπιστευτεί το μέλλον της, και αυτό είναι πολύ καλό νέο για την ενότητα του λαού μας. Ο κ. Μακρόν είναι ο χειρότερα εκλεγμένος πρόεδρος της Πέμπτης Δημοκρατίας. Η προεδρική μοναρχία του επιβιώνει από τύχη και υπό τον περιορισμό μιας εξαναγκαστικής επιλογής», είπε ο ηγέτης της Αριστεράς, ενώ χαρακτήρισε αδύναμη την εκλογή του. Αναφερόμενος στο μεγάλο ποσοστό αποχής, σημείωνε: «Ο Μακρόν κολυμπάει σε έναν ωκεανό αποχών, λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων».

Οι γαλλικές αποικίες και το δικαίωμα ψήφου

Άλλη μια περίεργη περίπτωση στο γαλλικό τοπίο είναι ότι το εκλογικό σώμα της Γαλλίας αποτελείται κατά 20% από έγχρωμους των πρώην γαλλικών αποικιών που ψηφίζουν Αριστερά και Μακρόν.

Έτσι, μπορεί να λεχθεί πως οι γηγενείς κάτοικοι μιας μεγάλης χώρας της ΕΕ χάνουν τον έλεγχο της πατρίδας τους…

Από την άλλη, το μεταναστευτικό, η μεγάλη μάστιγα της Ευρώπης, ήταν μεν ένα από τα κεντρικά συνθήματα της προεκλογικής εκστρατείας «Η Γαλλία για τους Γάλλους», που οδήγησαν στην αύξηση των ποσοστών του εθνικιστικού κόμματος, αλλά κανένας δεν στάθηκε στο αυτονόητο: Ποιες είναι αυτές οι ΝΑΤΟϊκές χώρες (περιλαμβανομένης και της Γαλλίας), που με τους ιμπεριαλιστικούς τους πολέμους προκαλούν τις τεράστιες ροές προσφύγων. Το κόστος των συνεπειών το επωμίζονται ακόμα και χώρες (όπως η Κύπρος) που δεν έχουν εμπλακεί σε αυτούς τους εξοντωτικούς πολέμους. Γι’ αυτό έχουν μπλεχτεί οι όροι εθνικιστικά, δεξιά, ακροδεξιά και αριστερά κόμματα.

Τα αντιπολεμικά και τα Κινήματα Ειρήνης στην Ευρώπη βρίσκονται σε χειμερία ανάπαυση, σε αντίθεση με τις δεκαετίες του 1960, 1970, όταν η μαχητικότητα και η μαζικότητα των φιλειρηνικών εκδηλώσεων οδήγησαν πολλές φορές σε αλλαγή της πολιτικής φιλοπόλεμων κυβερνήσεων.

Στην Κύπρο και αλλού

Στην Κύπρο βρισκόμαστε ήδη σε μια προεκλογική εκστρατεία για τις Προεδρικές του 2023. Βλέπουμε να επαναλαμβάνονται σενάρια παρόμοια με του 2019 και 2013, με την Αριστερά να ψάχνεται και να ψάχνει στα αζήτητα. Η προοπτική επανεκλογής γι’ ακόμα μια θητεία του υποψηφίου του Συναγερμού είναι υπαρκτή, αν ληφθεί υπ’ όψιν η ονοματολογία των υποψηφίων που έχει αφεθεί να διαρρεύσει ως επιλογές της Αριστεράς. Ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ λέει πως η επιλογή τους δεν βασίζεται σε ιδεολογικά κριτήρια, αλλά κανένας δεν ανταπαντά πως όλα βρίσκονται στη βάση μιας ιδεολογίας… Είτε αφορά στο Κυπριακό είτε στην οικονομία είτε στην κοινωνία, η πλειοψηφία της οποίας έχασε προ πολλού την εμπιστοσύνη της στο κομματικό κατεστημένο.

Όταν ψάχνουν ανάμεσα σε αστούς, μεγαλοαστούς και βολεμένους με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, κάπου αυτό δεν θα οδηγήσει στην επίτευξη του στόχου τους περί αλλαγής.

Μακάρι η μεταλλαγμένη Αριστερά και της Κύπρου να μην κάνει και πάλι το «θαύμα» της, ανεβάζοντας στην Προεδρία, θέλοντας και μη, έναν δεξιό που θα οδηγήσει το Κυπριακό στα Τάρταρα, με τον ίδιο παρονομαστή, με συνεχείς υποχωρήσεις, και τους πολίτες σε πτώχευση, καθότι την «κοινωνική πολιτική» και στην Κύπρο την εφαρμόζουν οι «φιλεύσπλαχνες» τράπεζες (!)

Όταν η αντιπολίτευση δεν μπορεί να βρει έναν κοινό υποψήφιο και βάζει μπροστά τα πολιτικά διλήμματα -κυρίως το Κυπριακό- σίγουρα δημιουργεί τις προϋποθέσεις ο επόμενος Πρόεδρος να είναι υπέρμαχος του ενδοτισμού των εκπτώσεων και των υποχωρήσεων, όπως και οι προηγούμενοι. Η αποτυχία συνεργασίας ΑΚΕΛ- ΔΗΚΟ δείχνει ακριβώς πως το κόμμα της Αριστεράς συμφωνεί περισσότερο με την πολιτική του ΔΗΣΥ στο εθνικό θέμα και αυτοκαρφώνεται όταν λέει πως επιδιώκει αλλαγή.

Το άλλο οξύμωρο στο κυπριακό τοπίο είναι πως οκτώ τόσα κόμματα δεν μπορούν να βρουν έναν κοινό παρονομαστή και να συνεργαστούν με σύνθημά τους «πάνω απ’ όλα η Κύπρος». Να βρουν τη δύναμη να σταθούν τροχοπέδη στις επιδιώξεις της Άγκυρας. Να κωπηλατήσουν ενάντια στις μεθοδεύσεις της Δύσης και των ΝΑΤΟϊκών, τους οποίους δεν απασχολεί, αν η Κύπρος μετατραπεί σ’ ένα προτεκτοράτο της Τουρκίας. Μπορεί μάλιστα και να τους βολεύει. Ήδη ο Γ.Γ. του ΟΗΕ φαίνεται να έχει ξεγράψει την Κύπρο και σπεύδει να συναντήσει τον αναβαθμισμένο ως «ειρηνιστή» Τούρκο Πρόεδρο ως έναν εκ των διαμεσολαβητών για την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία.

Με τα πόδια σε δύο βάρκες η Τουρκία «προσκυνά» Ανατολή και Δύση και ανενόχλητη μπορεί να βρυχάται εναντίον Κύπρου και Ελλάδας. Ποιος θα την εμποδίσει, όταν έχουμε ήδη χάσει παλιούς διαχρονικούς συμμάχους, οι οποίοι μας έχουν καταχωρήσει στη λίστα των «μη φιλικών χωρών»;

Έτσι, φτάνουμε στο κατάντημα η Κύπρος της ημικατοχής να έχει περισσότερους υποψήφιους Προέδρους απ’ ό,τι η Γαλλία, με τον κίνδυνο οι πολίτες να φτάσουν σε παρόμοια αδιέξοδα «για το μη χείρον βέλτιστο».

Παρόμοια αδιέξοδα θα αντιμετωπίσει και ο ελληνικός λαός. Μητσοτάκης εναντίον Τσίπρα ή ΣΥΡΙΖΑ εναντίον Νέας Δημοκρατίας.

Η για πρώτη φορά αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε την Ελλάδα ακολουθώντας πιστά τα εξοντωτικά μνημόνια, αφού διέγραψε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, πτωχοποιώντας τις πλατιές μάζες. Παραχώρησε νέες στρατιωτικές Βάσεις στις ΗΠΑ με την Αλεξανδρούπολη να γίνεται το μεγαλύτερο ΝΑΤΟϊκό λιμάνι στην Ευρώπη. Η Νέα Δημοκρατία, ακολουθώντας και αυτή την πολιτική των μνημονίων, σταδιακά αλλά σταθερά μετατρέπει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Υπακούοντας πειθήνια στις εντολές του «Θείου Σαμ», τώρα στον πόλεμο ΝΑΤΟ - Ρωσίας, σε ρόλο ορτινάντζας, αποστέλλει όπλα στην Ουκρανία για την δήθεν επικράτηση του διεθνούς δικαίου.

Και η Κύπρος χάσκει, διερωτώμενη πόσο μακριά μπορεί να είναι και δεν τυγχάνει της ελάχιστης συμπαράστασης από τους δήθεν εταίρους, για να απαλλαγεί από τον κατοχικό εφιάλτη.

ΠΗΓΗ  Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ