Η Ουκρανία και εμείς

 του Παντελή Οικονόμου

 

Παρακολουθώ -όσο, φυσικά, επιτρέπει η «σιγή ασυρμάτου» και η παραπληροφόρηση από τα επιτελεία των εμπόλεμων- τις δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Από την  Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι οι συρράξεις και συμπλοκές που ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2014 στις περιοχές οι οποίες ανακήρυξαν πρόσφατα την ανεξαρτησία τους, μέχρι το τέλος του 2021 είχαν στοιχίσει την ζωή σε περισσότερους από 14,000 συνανθρώπους μας, ενώ άλλες 38,000 εμπλεκόμενοι είχαν τραυματιστεί.

Το ερώτημα είναι αν η, προ ημερών, έναρξη στρατιωτικών επιχειρήσεων από τους Ρώσους θα σημάνει το τέλος αυτού του δράματος ή την απαρχή της διαιώνισής του. Την επιβάρυνση της παγκόσμιας κοινότητας, τελικά, με ένα ακόμα άλυτο διεθνές πρόβλημα. Είναι προφανές ότι για να αποφύγουμε τα χειρότερα, οι εχθροπραξίες πρέπει να σταματήσουν αμέσως και η ανταλλαγή πυρών να δώσει την θέση της σε συνομιλίες. Ίσως είναι η ώρα του Antonio Guterres, του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών.

Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να κόπτεται υπέρ της τήρησης των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, να καταγγέλλει την παραβίασή τους και να μάχεται για την αποκατάσταση των συνεπειών από τέτοιες παραβιάσεις. Ειδικότερα και επιπροσθέτως, στην περίπτωση της Ουκρανίας, είναι επιβεβλημένο να διαμηνύσουμε στους εμπλεκόμενους ότι η ασφάλεια των Ελλήνων στις περιοχές των συρράξεων είναι απαράγραπτο μέλημα μας και να αξιολογήσουμε τις διαβεβαιώσεις των εμπολέμων γι’ αυτήν. Εξ άλλου, είναι απαραίτητο να πληροφορήσουμε την ρωσική πλευρά ότι η επέμβασή της ήρθε να εντείνει την ενεργειακή αποσταθεροποίηση της χώρας μας και να αναζωπυρώσει την φωτιά στις τιμές και το κόστος ζωής νοικοκυριών και λειτουργείας επιχειρήσεων.

Αν όμως η ελληνική φωνή πρέπει να ακουστεί δυνατά και καθαρά στην Μόσχα και το Κίεβο, με διπλάσια ένταση και ευκρίνεια πρέπει να ακουστεί από εταίρους και συμμάχους στις Βρυξέλλες. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

Προεόρτια του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ρίζες και συνέπειες της ουκρανικής κρίσης

 

Αιτίες και συνέπειες της ουκρανικής κρίσης. Γιατί η παρούσα κρίση ήταν και απολύτως προβλέψιμη και απολύτως αποτρέψιμη.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Να μη γελάς, να μην κλαις, να καταλαβαίνεις”
Σπινόζα

Είναι εντελώς αδύνατο να καταλάβει κανείς την ουκρανική κρίση, αν θεωρήσει ότι η ιστορία ξεκινάει προχτές, με τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, αν δεν γνωρίζει τα αίτια και το πώς φτάσαμε εδώ.

Ασφαλώς επιθετική, αν κριθεί με «τοπικά» κριτήρια, η επέμβαση της Μόσχας έχει αμυντικά χαρακτηριστικά στην πραγματικότητα, αν εξετασθεί από ιστορική και διεθνή άποψη. Δεν το γράφουμε για να τη δικαιολογήσουμε, αλλά για να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε το τι συμβαίνει και τι μπορεί να συμβεί. Αλλιώς θα καταλήξουμε στις αρλούμπες διάφορων δημοσιογράφων, όπως μία στο ΣΚΑΪ, που μιλούσε για «τρέλα» του Πούτιν, ή διαφόρων «διεθνολόγων» της πυρκαγιάς, όπως αυτός που μας έλεγε από το MEGA ότι ο Πούτιν είναι «Χίτλερ», καυτηριάζοντας μάλιστα τη Δύση γιατί δεν κάνει ό,τι έκανε και στον Χίτλερ (κάτι που κυριολεκτικά σημαίνει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή την καταστροφή της ανθρωπότητας!). Με αυτά που ακούνε και διαβάζουν από τα ΜΜΕ οι Έλληνες, απορώ πώς εξακολουθεί και δεν έχει βαθιά διαταραχθεί η πνευματική μας υγεία.

Ούτε η Ρωσία θέλει βέβαια την Ουκρανία για αγορά και για αυτό επενέβη. Η Ουκρανία είναι ήδη μια απολύτως κατεστραμμένη χώρα, βάρος και όχι όφελος για τη Μόσχα αν την ελέγξει. Δεν την κατέστρεψε άλλωστε η Ρωσία, προηγήθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πολύ αποτελεσματικότερο οποιασδήποτε εισβολής.

Επειδή μερικοί μπορεί να πουν τώρα ότι δεν ξέρω τι λέω, θα τους απαντήσω ότι η παρούσα ουκρανική κρίση ήταν και απολύτως προβλέψιμη και απολύτως αποτρέψιμη. Και μάλιστα δεν θα το κάνω βασισμένος στις δικές μου ιδέες και συλλογισμούς, ή κανέναν ριζοσπάστη περιθωριακό, αλλά στο τι λένε διακεκριμένες προσωπικότητες του δυτικού κόσμου, όπως για παράδειγμα ο ίδιος ο τωρινός αρχηγός της CIA, ο Χένρι Κίσινγκερ ή ο Τζορτζ Κέναν.

Ρωσικός σχεδιασμός για πολιτειακή ένωση με Ουκρανία και Λευκορωσία έως το 2024

 

Του Γιάννου Χαραλαμπίδη

Το εφιαλτικό σενάριο της αυτοκρατορικής Ρωσίας, ο πόλεμος των κυρώσεων και ο άξονας του Ναπολέοντα - Η νέα ρωσική τάξη πραγμάτων, γιατί η ΕΕ κινδυνεύει να πληρώσει τη νύφη μιας διαρκούς κρίσης, η παρακμή του ΟΗΕ και του ΣΑ, το ρωσικό κράτος παρίας του Μπάιντεν και η μυστική διπλωματία του Μακρόν

Η αναθεωρητική στρατηγική της Ρωσίας, που εκδηλώνεται με μία «επιχείρηση-κεραυνό», απάντησε στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο και τη Χάρτα του ΟΗΕ, που μαζί με το Σ. Ασφαλείας -ως μορφή συλλογικής ασφάλειας- δείχνουν να έχουν παραλύσει μπροστά στην ισχύ των όπλων του Προέδρου Πούτιν, ο οποίος επιβεβαιώνει στην πράξη τον Κλάουζεβιτς. Ότι, δηλαδή, ο πόλεμος είναι η συνέχεια της διπλωματίας με άλλα, δηλαδή στρατιωτικά, μέσα. Οι Αμερικανοί άρχισαν ήδη να κατηγορούν τον Ρώσο Πρόεδρο ότι με την αναθεωρητική του πολιτική επιδιώκει την αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ότι θα πολεμήσουν για κάθε σπιθαμή εδάφους που ανήκει σε κράτος του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν στα χέρια τους οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από ρωσικές πηγές -και των οποίων το περιεχόμενο αξιολογείται - ο στρατηγικός σχεδιασμός του Ρώσου Προέδρου περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου ρωσικού έθνους με τη συμμετοχή της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Γίνεται λόγος για πολιτειακή ένωση των τριών κρατών ή τμημάτων τους, κυρίως αυτό ισχύει ως προς την Ουκρανία. Καταληκτικός χρονικός ορίζοντας είναι το 2024.

Πώς ο Πούτιν μπορεί να τιμωρήσει τη Δύση μέσω του αθέατου πολέμου στον κυβερνοχώρο

Γιατί Κύπρος, Γερμανία, Ιταλία και Ουγγαρία είπαν όχι στον αποκλεισμό της Ρωσίας από το σύστημα του «SWIFT»

Η σύσταση Επιτροπής Διαχείρισης Κρίσης για τις επιπτώσεις της κρίσης επί της Κύπρου

Πώς οι Δυτικοί γνώριζαν για τη ρωσική επίθεση 48 ώρες πριν από την εκδήλωσή της

Το σενάριο για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

8 θέσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία

 

Συντάκτης : Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Θέση πρώτη: Δεν μπορούν σήμερα να μιλούν για ειρήνη όσοι άργησαν επτά χρόνια να καταλάβουν ότι γίνεται πόλεμος.

Η ρωσική επίθεση είναι ένας αναβαθμισμένος κρίκος στην αλυσίδα συγκρούσεων και αναταραχών που ξεκινά τουλάχιστον από το 2014 με την ανατροπή της φιλορωσικής κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς και συνεχίζεται ως σήμερα. Σε όλη αυτή τη διάρκεια, 14.000 περίπου άνθρωποι (άμαχοι και όχι στρατιώτες), έχασαν τη ζωή τους, δεκάδες χιλιάδες εκτοπίστηκαν ή ξεσπιτώθηκαν, εκατοντάδες γυναίκες βιάστηκαν, αντιφασίστες δολοφονήθηκαν, συνδικαλιστές κάηκαν ζωντανοί. Μόλις τρεις μέρες πριν, περιοχές της Ουκρανίας βομβαρδίζονταν από το ουκρανικό κράτος.

Τα θύματα της προηγούμενης περιόδου, ήταν σχεδόν αποκλειστικά από τους ρωσόφωνους πληθυσμούς της ανατολικής Ουκρανίας και οι θύτες το καθεστώς του Κιέβου αλλά και οι ακροδεξιές παραστρατιωτικές ομάδες που έχουν σήμα τη σβάστικα και ανεμίζουν τη νατοϊκή σημαία. Η παρατεταμένη και διαρκής επίθεση σε τμήμα του ουκρανικού λαού είχε εθνικό (στοιχεία εθνοκάθαρσης) αλλά και πολιτικό – ιδεολογικό (ακροδεξιό, φιλοναζιστικό) χαρακτήρα. Η μόνη διαδικασία που θα μπορούσε να αποσοβήσει την όξυνση της κρίσης (Συμφωνία του Μινσκ) τινάχτηκε στον αέρα, πρώτα και κύρια από την ίδια την ουκρανική κυβέρνηση.

Τα παραπάνω δεν συνιστούν φιλορωσική ανάγνωση της πρόσφατης ουκρανικής ιστορίας αλλά μάλλον κοινός τόπος για όσους θέλουν να είναι στοιχειωδώς ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Σήμερα, κατόπιν εορτής, ακόμα και οι πλέον φιλοδυτικοί θα παραδεχτούν ότι “το Κίεβο το παράκανε”.

Επομένως η ρωσική επίθεση δεν διεξάγεται σε κενό, αποτελεί έναν αναβαθμισμένο στρατιωτικά κρίκο, σε μια ήδη υπάρχουσα αλυσίδα συγκρούσεων. Ωστόσο οι θάνατοι, ο ξεριζωμός πληθυσμών, οι βομβαρδισμοί περιοχών, ο όλεθρος και η καταστροφή δεν εμφανίστηκαν στην Ουκρανία το τελευταίο εικοσιτετράωρο. Για σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της είναι καθημερινό καθεστώς, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη τάξη μεγέθους, τα τελευταία επτά χρόνια.

Θέση δεύτερη: Η διαρκής επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά, ήταν αντικειμενικά μια επιθετική πράξη εναντίον της Ρωσίας.

Ωστόσο το διακύβευμα της ουκρανικής κρίσης δεν είναι μόνο, ούτε καν κυρίως αυτό. Δεν εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία απλώς για να προστατεύσει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς, ούτε για να τιμωρήσει τους ακροδεξιούς μαχαιροβγάλτες που αιματοκύλισαν την Οδησσό. Το κρίσιμο στοιχείο είναι η Νατοϊκή περικύκλωση της Ρωσίας.

O κόσμος καταδικάζει τη Ρωσία. Ποιος κόσμος όμως;

 

Κριστιάν

Το «κόλπο» είναι παλιό. Άλλα να γράφει ο τίτλος και άλλα το περιεχόμενο.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

To «κόλπο» είναι παλιό. Άλλα να γράφει ο τίτλος και άλλα το περιεχόμενο: «Οι ηγέτες του κόσμου αντιδρούν στην επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία: “Μια σκοτεινή μέρα για την Ευρώπη”». Είναι ο τίτλος της Washington Post (World leaders react to Russia’s attack on Ukraine: ‘A dark day for Europe’). Από το ίδιο το κείμενο όμως διαπιστώνει κανείς ότι οι ηγέτες του κόσμου είναι οι ηγέτες του δυτικού κόσμου και μόνον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, η Ιαπωνία, η Σουηδία, η Φινλανδία και το Ισραήλ.

Απουσιάζουν από τον κατάλογο των κρατών που καταδίκασαν τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία η οικονομική υπερδύναμη Κίνα και το Ιράν, μια μεσαίου μεγέθους στρατιωτική δύναμη της Μέσης Ανατολής. Tο αγγλόφωνο Global Times, που συνδέεται με τη Λαϊκή Ημερησία του Πεκίνου, κάνει πλάκα στους Αμερικανούς. Στην πρώτη σελίδα του δημοσιεύει το κείμενο μιας προς υπογραφή έκκλησης πολιτών προς τις Ηνωμένες Πολιτείες να μην κατάσχουν τα οικονομικά αποθέματα του Αφγανιστάν (καλά καταλάβατε, τη στιγμή που οι Αφγανοί πεθαίνουν κυριολεκτικά της πείνας, η αμερικανική κυβέρνηση θέλει να βουτήξει τα λεφτά του αφγανικού κράτους στο εξωτερικό και να τα δώσει στις οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου). Το σχετικό άρθρο συνοδεύεται από μια γελοιογραφία που δείχνει τους Αμερικανούς να ληστεύουν τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Ρώσικη πρεσβεία: Λέτε ψέματα ότι η ρωσική Αεροπορία σκότωσε τους ομογενείς

 

Διαψεύδει με κατηγορηματικό τρόπο η ρωσική Πρεσβεία στην Αθήνα ότι ο θάνατος των Ελλήνων ομογενών προήλθε από πυρά Ρώσων .

Σε ανακοίνωσή της η ρωσική πρεσβεία μετά το τραγικό περιστατικό υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι  ο «ουκρανικός στρατός και τα εθνικιστικά τάγματα νεοναζί εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστοί για χτυπήματα».

Αναλυτικά η ανακοίνωση της πρεσβείας:

«Εκφράζουμε τη βαθιά θλίψη σχετικά με το θάνατο και τον τραυματισμό Ελλήνων ομογενών στην περιοχή του Ντονμπάς.

Από την πλευρά μας, με την πλήρη υπευθυνότητα διαβεβαιώνουμε ότι οι στόχοι της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας είναι αποκλειστικά και μόνο στρατιωτικές μονάδες και υποδομές.

Εμείς δε βομβαρδίζουμε κατοικημένες περιοχές και χωριά, ούτε οποιεσδήποτε πολιτικές ή κοινωνικές υποδομές. Στα περίχωρα του χωριού Σαρτανά οι ρωσικές Αεροπορικές και Διαστημικές Δυνάμεις σήμερα δεν επιχειρούσαν.

Ταυτόχρονα επισημαίνουμε ότι ο ουκρανικός στρατός και τα εθνικιστικά τάγματα νεοναζί εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστοί για χτυπήματα, ακόμα και με βαρέα όπλα, κατά αμάχων.

Αυτό είναι αποδεδειγμένο και επισήμως καταγεγραμμένο.

Προειδοποιούμε ότι το καθεστώς του Κιέβου είναι πιθανό να χρησιμοποιεί την Ελληνική, καθώς και άλλες εθνικές κοινότητες που ζουν στην Ουκρανία, ακριβώς για να προκαλέσει και να φουσκώσει την αντιρωσική αντίδραση από το εξωτερικό».

Ρώσοι αλεξιπτωτιστές κατέλαβαν το αεροδρόμιο «Βασίλιεφ» και ηλεκτρικό σταθμό του Κιέβου!

 

Οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις επιτέθηκαν και κατέλαβαν τον θερμοηλεκτρικό σταθμό στα βόρεια και πλέον ελέγχουν μεγάλο τμήμα της ηλεκτροδότησης του Κιέβου.

Εκτελώντας μία μείζονα δεύτερη αερομεταφερόμενη ενέργεια, τα ρωσικά στρατεύματα ελέγχουν πλέον και το στρατιωτικό αεροδρόμιο της πόλης Βασίλκιφ νότια του Κιέβου, αλλά δεν έχουν ασφαλίσει την περίμετρο προκειμένου να μπορούν να προσγειωθούν μεταφορικά αεροσκάφη.

Αυτό ελπίζεται ότι θα επιτευχθεί αργά το απόγευμα σήμερα προκειμένου να αρχίσουν να προσγειώνονται τα ρωσικά μεταγωγικά αεροσκάφη.

Η δήμαρχος της μικρής πόλης, Ναταλίγια Μπαλασινόβιτς, στα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης το βράδυ του Σαββάτου. «Πολλοί Ρώσοι αλεξιπτωτιστές προσγειώθηκαν. και υπάρχουν 200 νεκροί και τραυματίες από την φρουρά. Ήταν κεραυνοβόλος επίθεση και δεν μπόρεσε αν αντιδράσει η φρουρά», είπε. Η αεροπορική βάση απέχει περίπου 40 χλμ. από το κέντρο του Κιέβου.

Από 13 άξονες εκτελείται αυτή την στιγμή η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία έχοντας συντρίψει όλες τις αντιστάσεις του ουκρανικού καθεστώτος, όπου αυτές υπήρχαν: Από νότο προς βορρά δύο άξονες επίθεσης, μία από τις αμφίβιες δυνάμεις των Ρώσων πεζοναυτών που έχουν κάνει απόβαση και μία από την περιοχή της Υπερδνειστερίας, από την Κριμαία, μία τρεις άξονες σαν «βεντάλια» προς δυσμάς, βορρά και ανατολικά, τρεις άξονες από την περιοχή των ανεξάρτητων δημοκρατιών Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, προς νότιο (Μαριούπολη) ανατολικά και βόρεια. 

Ρωσική εισβολή: Σοκ για τις γερμανικές επιχειρήσεις

 

Γερμανία και Ρωσία διατηρούν τις τελευταίες δεκαετίες εξαιρετικές σχέσεις στην οικονομία και το εμπόριο. Τι αλλάζουν οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία.

του Κλάους Ούλριχ    

Εργοστάσιο της Mercedes Benz με 1.000 εργαζόμενους κοντά στη Μόσχα

Η Ρωσία παραμένει μία σημαντική αγορά για τις γερμανικές επιχειρήσεις, αν και τα τελευταία χρόνια οι γερμανικές εξαγωγές έχουν μειωθεί. Σύμφωνα με στοιχεία του έτους 2020 η αχανής Ρωσία είναι η 15η μεγαλύτερη αγορά για τις γερμανικές επιχειρήσεις. Η συνολική αξία των εξαγωγών προς τη Ρωσία δεν ξεπερνούσε πάντως τα 23 δισεκατομμύρια ευρώ, ήτοι περίπου 2% του συνόλου. Περιζήτητα παραμένουν τα γερμανικά αυτοκίνητα και εξαρτήματα αυτοκινήτων, τα προϊόντα μηχανικού και ηλεκτρολογικού εξοπλισμού, καθώς και τα χημικά προϊόντα.

Από την πλευρά της η Ρωσία εξάγει στη Γερμανία κυρίως πρώτες ύλες, πετρέλαιο, φυσικό αέριο και μη σιδηρούχα μέταλλα. Πρόκειται για ποσοστό 2% των συνολικών εισαγωγών της Γερμανίας από το εξωτερικό. Ιδιαίτερα εμφανής είναι η εξάρτηση της Γερμανίας από το ρωσικό φυσικό αέριο. Σχεδόν το 50% των ενεργειακών αναγκών της χώρας σε φυσικό αέριο καλύπτει σήμερα η ρωσική Gazprom.

Αλέξης Π.Μητρόπουλος-Δημήτρης Π.Μητρόπουλος: Τι αποφάσισε το ΣτΕ για την ιδιωτικοποίηση νερού

 

1.Τα δημόσια αγαθά στο στόχαστρο δανειστών-μνημονιακών κομμάτων

Για τον άγριο νεοφιλελευθερισμό που εφήρμοσε, βάσει του γ’ Μνημονίου (ν. 4336/2015), με σχολαστικότητα και επιμονή, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την κυβερνητική του περίοδο 2015-2019, έχουμε πολλές φορές αναφερθεί παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία για τους αντίστοιχους νόμους, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, Νομοθετικά Διατάγματα, Προεδρικά Διατάγματα, Υπουργικές Αποφάσεις κ.λπ..

Τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία είναι δυστυχώς άγνωστα σε μεγάλη μερίδα πολιτών -θυμάτων τού ιδεολογικού μεταμορφισμού και της συστηματικής αποποίησης των πεπραγμένων από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της αποσιώπησης εκ μέρους των μνημονιακών «αντιπάλων» του, αφού ΚΑΙ αυτοί με πιστότητα εφαρμόζουν αυτό το απόλυτο πρόγραμμα αλλοτρίωσης.

Τις ακραίες αυτές πρακτικές θα ζήλευαν ασφαλώς και οι πιο δογματικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στον κόσμο. Διότι, δεν είναι μόνον ορισμένες μεμονωμένες κυβερνητικές αποφάσεις που ακύρωσαν κοινωνικά δικαιώματα ή εργασιακές κατακτήσεις, στις οποίες υπό την πίεση των δανειστών ή από άγνοια τού χαρακτήρα τους επέλεξε να εφαρμόσει… Στις περισσότερες των περιπτώσεων, επρόκειτο για μια συνειδητή, σχεδιασμένη, μεθοδευμένη και επίμονη κατάργηση όλων των βασικών κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων τού Κοινωνικού Κράτους Δικαίου, την Υγεία, την Παιδεία, την Εργασία, την Κοινωνική Στέγη, τον Πολιτισμό… Με τις πολιτικές του δηλαδή κατεδαφίστηκαν θεμελιακοί πυλώνες τού -ατελώς βέβαια- ανεπτυγμένου Κοινωνικού Κράτους στην πατρίδα μας.

Άγγελος Συρίγος: «Η Ουκρανία πολεμά μόνη της – Ας το έχουμε υπόψη μας στην Ελλάδα»

 

Φοβίζει... η κοινή στρατηγική του Ρώσου με τον Τούρκο

Τις «ομοιότητες» που έχει ο Ρώσος πρόεδρος με τον Τούρκο ομόλογό του περιέγραψε ο Άγγελος Συρίγος, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και υφυπουργός Παιδείας, επισημαίνοντας ότι οι ουκρανοί πολεμούν μόνοι τους.

Ο ίδιος αναφέρθηκε και στους στόχους που έχει ο Πούτιν στην Ουκρανία.

Ειδικότερα, ο Άγγελος Συρίγος,  στάθηκε ιδιαίτερα στο ότι η Ουκρανία αυτή τη στιγμή πολεμά μόνη της και τόνισε ότι αυτό θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας και στην Ελλάδα ώστε να γνωρίζουμε καλά, ότι «δεν θα έρθουν Λουξεμβουργιανοί πεζοναύτες να πολεμήσουνε στο Καστελόριζο, εμείς θα πολεμάμε».

Ο Οργανισμός Τουρκικών Κρατών και η ... απομόνωση της Τουρκίας

 του Ηλία Χατζηκουμή

Από τη διάλυση της ΕΣΣΔ αναδείχθηκε μία σειρά κρατών στην περιοχή του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, με συγγενικά πολιτισμικά, γλωσσικά και θρησκευτικά στοιχεία με την Τουρκία. Η Άγκυρα δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να διεισδύσει ποικιλοτρόπως στις περιοχές αυτές. Έτσι το 1992 διεξήχθη στην Κωνσταντινούπολη η «Σύνοδος των 10 Ηγετών Κρατών Τουρκικής Γλώσσας». Σκοπός των συναντήσεων αυτών ήταν η εμβάθυνση της συνεργασίας σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος στα οικονομικά, ενεργειακά και πολιτισμικά ζητήματα.

 

Στην 9η Σύνοδο του 2009 στο Αζερμπαϊτζάν, οι σύνοδοι πήραν τη μορφή οργανισμού με την υπογραφή της Συμφωνίας του Ναχιτσεβάν και τη δημιουργία του Συμβουλίου Συνεργασίας Τουρκόφωνων Κρατών (Türk Dili Konuşan Ülkeler Zirvesi - Cooperation Council of Turkic Speaking States ) ή απλά «Τουρκικού Συμβουλίου». Μέλη του Συμβουλίου είναι η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, το Κιργιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν και με την ιδιότητα του παρατηρητή συμμετέχει η Ουγγαρία, ενώ το Συμβούλιο αναπτύσσει σχέσεις και με το Τουρκμενιστάν. Με την υπογραφή της Συμφωνίας του Ναχιτσεβάν διεξάγονται ετήσιες θεματικές σύνοδοι σε υψηλό επίπεδο. Χαρακτηριστικό των συναντήσεων κάθε έτους είναι η εμβάθυνση της συνεργασίας χωρών σε διάφορα θέματα:

 

Η συμφωνία Λαφαζάνη-Νόβακ θα διασφάλιζε τώρα 5-7φορές φθηνότερο αέριο στη χώρα

 

Από

 Ν. Ζ

 - ΙΣΚΡΑ 

18/02/2022

 Ό

λος ο βρώμικος κατεστημένος πολιτικός κόσμος, μαζί και το σύνολο της Αριστεράς, όλα 

τα μίντια και οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι και σχολιαστές, όλοι αυτοί από κοινού έχουν “θάψει”

 την μεγάλη ιστορική συμφωνία του Παν. Λαφαζάνη, υπουργού Παραγωγικής ανασυγκρότησης, 

Ενέργειας, Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και του 

Υπουργού Ενέργειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας Αλέξανδρου Νόβακ για την κατασκευή του Νότιου

 Ευρωπαϊκού Αγωγού και την Κοινή Δήλωση του Παν. Λαφαζάνη και του Προέδρου της κρατικής

 ρωσικής “Τράπεζας Ανάπτυξης και Διεθνών Οικονομικών Υποθέσεων”, Βλαντιμίρ Ντιμίτριεφ για

 τη χρηματοδότησή του.

Αυτός ο τεράστιος “Νότιος ευρωπαϊκός αγωγός”, με ετήσια χωρητικότητα 47 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου(!), του οποίου η κατασκευή θα ολοκληρώνετο στα τέλη του 2019 (τώρα θα λειτουργούσε κανονικότατα) και η ιδιοκτησία του θα ανήκε 50-50% σε Ελλάδα και Ρωσία, θα μετέφερε μέσω Μαύρης Θάλασσας, ευρωπαϊκής Τουρκίας και της χώρας μας, φυσικό αέριο προς Ιταλία, Βαλκάνια και Κεντρική Ευρώπη, παρακάμπτοντας τον Ουκρανικό δρόμο.

Η Ελλάδα με βάση αυτόν τον αγωγό θα μπορούσε, όπως τώρα η Γερμανία με τον Nord Stream, να εξασφαλίζει με μακροπρόθεσμα συμβόλαια από την Ρωσία, μέσα στη σημερινή κρίση, πέντε έως εφτά φορές φθηνότερο φυσικό αέριο σε σχέση με τις τιμές που η Ρωσία πουλάει στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά, ενώ το ελληνικό δημόσιο θα είχε εισπράξεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ετησίως από τα τέλη διέλευσης του αγωγού.

Η σημερινή Εστία(18/2/22) παραθέτει την τοποθέτηση Βλ. Πούτιν κατά την κοινή συνέντευξή του με τον καγκελάριο της Γερμανίας Σολτς στη Μόσχα, κατά την οποία ο Βλ. Πούτιν τονίζει δημοσίως ότι η Γερμανία λαμβάνει φυσικό αέριο, λόγω και μέσω Nord Stream και των μακροπρόθεσμων προνομιακών συμβολαίων, 5-7 φορές φθηνότερα απ’ τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες!!!

Η εφημερίδα Εστία στη συνέχεια υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ήταν σε ανάλογη προνομιακή θέση, εάν δεν είχε ναυαγήσει, όπως γράφει, το σχέδιο κατασκευής του South Stream με τη Ρωσία που δρομολογούσε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή το 2009.

Από τις κυρώσεις στον κατευνασμό της Τουρκίας: Η επικίνδυνη πολιτική Αναστασιάδη στο Κυπριακό

 

του Σάββα Ιακωβίδη

Πριν εξαγγελθούν τα ξαναζεσταμένα ΜΟΕ, προηγήθηκε βαθιά, σοβαρή και εμπεριστατωμένη μελέτη όλων των πολιτικών, νομικών, οικονομικών και άλλων παραμέτρων; Αξιολογήθηκαν πιθανές αρνητικές επιπτώσεις ή αντιδράσεις από φίλες χώρες; Λήφθηκαν υπόψη τοπικές, περιφερειακές διεθνείς εξελίξεις, ευαισθησίες και συμφέροντα; Μάλλον, η απόφαση για ΜΟΕ είναι ακόμα μια κουτουρού ενέργεια μιας πανικόβλητης Αναστασιάδειας Προεδρίας…

Μια βασική αρχή στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις είναι η αξιοπιστία. Ένα πρόσφατο παράδειγμα: Οι ΗΠΑ έχασαν την όποια αξιοπιστία και σοβαρότητά τους με τις βροντώδεις ανοησίες τους για εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, την περ. Τετάρτη! Κι αν μεν οι μεγάλοι δικαιούνται, εν πολλοίς, να ανοητολογούν, επειδή μπορούν να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε κόστος, ο ηγέτης μιας μικρής χώρας ούτε δικαιούται ούτε νομιμοποιείται να ενεργεί με επιπολαιότητα και ελαφρότητα. Θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη του κράτους!

Αυτό πράττει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ν. Αναστασιάδης.

Ολόκληρο το διάγγελμα Πούτιν

 «Αγαπητοί πολίτες της Ρωσίας! Αγαπητοί φίλοι!

Το θέμα της ομιλίας μου είναι τα γεγονότα στην Ουκρανία και γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό για εμάς, για τη Ρωσία. Φυσικά, η ομιλία μου απευθύνεται επίσης στους συμπατριώτες μας στην Ουκρανία.

Θα πρέπει να μιλήσω εκτενώς και λεπτομερώς. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό.

Η κατάσταση στο Ντονμπάς έχει γίνει και πάλι κρίσιμη και οξεία. Και σήμερα απευθύνομαι απευθείας σε εσάς, όχι μόνο για να αξιολογήσω τι συμβαίνει, αλλά και για να σας ενημερώσω για τις αποφάσεις που λαμβάνονται και τα πιθανά περαιτέρω βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Θα ήθελα να τονίσω για άλλη μια φορά ότι η Ουκρανία δεν είναι απλώς μια γειτονική χώρα για εμάς. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας, του πολιτισμού και του πνευματικού μας χώρου. Είναι οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, όχι μόνο οι συνάδελφοι, οι φίλοι και οι πρώην συνάδελφοι στη δουλειά, αλλά και οι συγγενείς και τα στενά μέλη της οικογένειάς μας.

Από την αρχαιότητα οι κάτοικοι των νοτιοδυτικών ιστορικών εδαφών της αρχαίας Ρωσίας αποκαλούνταν Ρώς και ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί. Αυτό συνέβαινε πριν από τον XVII αιώνα, όταν μέρος αυτών των εδαφών επανενώθηκε με το ρωσικό κράτος, και μετά.

Μας φαίνεται ότι, κατ’ αρχήν, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, ότι μιλάμε για γνωστά γεγονότα. Ωστόσο, για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα, για να εξηγήσουμε τα κίνητρα των ενεργειών της Ρωσίας και τους στόχους που έχουμε θέσει για τον εαυτό μας, είναι απαραίτητο να πούμε τουλάχιστον λίγα λόγια για την ιστορία του θέματος.

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΣΙΩΤΟΣ και ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ

του Γρηγόρη Κλαδούχου

Την συγκίνηση κάποιου πρέπει να την σεβόμαστε. Και τις χαρές του. Ισχύει σ΄αυτούς που έχουν την τιμή να «άρχουν»; Η ερώτηση προκύπτει από την ανάρτηση του Δημάρχου Ξυλοκάστρου - Ευρωστίνης κ. Τσιώτου. Αυτή η δήλωσή του (πάλι μόνο στην προσωπική του σελίδα στο fb) - μου γεννά την βεβαιότητα ότι είναι στοιχείο αποδεικτικό μιας ψευδαίσθησης υπαρξιακής ασφάλειας. Στην δήλωσή του υπάρχουν δύο πρόσωπα πρωταγωνιστές, το άλλο είναι ο κ. Νίκας, ο Περιφερειάρχης. Σήμερα θα σταθούμε στον πρώτο.

                                                                             *

Η φράση του Νίκα, που άρεσε στον Δήμαρχο, ήταν μια πρόκληση, ώστε να ενεργοποιηθεί ο υποσυνείδητος αυτοπροστατευτικός του μηχανισμός. Είναι γνωστό και δηλωτικό της ενεργοποίησης μηχανισμών του Εγώ: το κενό ανατρέχει σε τεχνάσματα αυτοεξαπάτησης, ότι υπάρχει και είναι επαρκές. Δευτερευόντως αποτελεί πιστοποιητικό αξίας για να πειστεί ο δημότης. Κυρίως είναι απώθηση μιας αρνητικής εξωτερικής πραγματικότητας και της αποκοπής από αυτήν, είναι ένα χαπάκι ψυχολογικής αναστύλωσης. Μιλάμε για ασκήσεις ακροβασιών ανάμεσα στην εσωτερική ανάγκη επιβεβαίωσης του Εγώ που αποτυγχάνει να δει στον «καθρέπτη» του το Εμείς, βλέπει τα θολά και  τα θρυμματισμένα είδωλα της πλάνης του.

Η κρίση στην Ουκρανία και η θρησκεία

 

Οι ρωσικές επιθετικές ενέργειες στην Ουκρανία έχουν διχάσει και την ορθόδοξη Εκκλησία στη χώρα. Πολλοί φοβούνται πιθανή κλιμάκωση στις θρησκευτικές έριδες.

του Κρίστοφ Στρακ

Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδημητρίου    

Ορθόδοξοι ιερείς χοροστατούν στα Θεοφάνεια στην πόλη Καρλίβκα της Ουκρανίας

«Επικρατεί ένταση, το βλέπουμε στην καθημερινότητα, στους δρόμους», λέει στην DW ο αρχιραβίνος Σλόμο Μπακστ, που ζει στην Οδησσό. «Βλέπουμε επίσης ότι οι Ουκρανοί αισθάνονται πιο πατριώτες απ' ότι πριν δέκα χρόνια. Ταυτίζονται πολύ πιο έντονα με τη χώρα τους, είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για να την υπερασπίσουν...» Η συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα και η απειλή της εισβολής δεν αφήνουν αδιάφορες τις θρησκευτικές κοινότητες στην Ουκρανία, μία χώρα 40 εκατομμυρίων, που εμφανίζεται διαιρεμένη. Παραδοσιακά η Ουκρανία, ή τουλάχιστον το 60% του πληθυσμού, ανήκει στην ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Όμως στα δυτικά της χώρας και ιδιαίτερα στην περιοχή του Λβιβ, κοντά στα σύνορα με την Πολωνία, ζουν εκατομμύρια που δηλώνουν πίστη στην «ελληνοκαθολική» Εκκλησία και αναγνωρίζουν τον Πάπα, αν και η λειτουργία τους ακολουθεί τους εξωτερικούς τύπους της Ορθοδοξίας. Παράλληλα στην Ουκρανία δραστηριοποιούνται μικρότερες ομάδες προτεσταντών, Εβραίων και μουσουλμάνων.

Διαιρεμένη Ορθοδοξία

Ο μητροπολίτης Επιφάνιος στη διάρκεια συνέντευξής του προς την DW

Από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, το 1991, η Ορθοδοξία παραμένει βαθιά διαιρεμένη και η διαίρεση εντείνεται μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τους Ρώσους. Σήμερα πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί ανήκουν στην «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας» (OKU), την οποία ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, προκαθήμενος των Ορθοδόξων ανά τον κόσμο, έχει αναγνωρίσει από το 2018. Η πρωτοβουλία του αυτή προκάλεσε όμως την έντονη αντίδραση του Ρωσικού Πατριαρχείου στη Μόσχα, στο οποίο ανήκει η αισθητά μικρότερη «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία» (UOK).

Βλαντίμιρ Πούτιν: σήμερα η απόφαση για αναγνώριση ανεξαρτησίας σε Ντόνετσκ-Λουχάνσκ

 

Καταιγισμούς πυρών και επιθέσεων του ουκρανικού στρατού εναντίον των μαχητών και αμάχων στο Ντόνετσκ και Λουχάνσκ

Οι επικεφαλής των φιλορωσικών, αποσχιστικών “Λαϊκών Δημοκρατιών” του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ (Λουχάνσκ στα ουκρανικά), Ντένις Πουσίλιν και Λεονίντ Πάσετσνικ αντίστοιχα, που ελέγχουν μέρος του εδάφους των δύο αυτών επαρχιών της ανατολικής Ουκρανίας, ζήτησαν επισήμως το απόγευμα της Δευτέρας από τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλάντιμιρ Πούτιν να τις αναγνωρίσει ως ανεξάρτητα κράτη.

Όπως σημείωσε ο Πουσίλιν, οι ουκρανικές αρχές “αποφάσισαν να λύσουν με πολεμικά μέσα τη σύγκρουση”.

Ο επικεφαλής της “ΛΔ του Ντονέτσκ” προχώρησε μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, ζητώντας, μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας, τη σύναψη διμερούς συνθήκης φιλίας μεταξύ της οντότητάς του και της Ρωσίας, κάτι που θα άνοιγε τον δρόμο για στρατιωτική αρωγή από πλευράς Μόσχας προς τις “αρχές” του Ντονέτσκ.

Υπενθυμίζεται ότι τα εδάφη των συγκεκριμένων οντοτήτων ελέγχουν φιλορώσοι ένοπλοι, οι οποίοι τα κατέλαβαν μετά την ανατροπή, τον Φεβρουάριο του 2014, του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, μη αποδεχόμενοι τη νέα εξουσία στο Κίεβο.

Λίγο μετά τις δηλώσεις των επικεφαλής των δύο “ΛΔ”, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλάντιμιρ Πούτιν, ο οποίος αυτή την ώρα προεδρεύει σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της χώρας του, δήλωσε ότι πράγματι θα πρέπει να εξεταστεί από τη Μόσχα η πιθανότητα αναγνώρισης της ανεξαρτησίας τους.

Επανέλαβε δε ότι, εάν η Ουκρανία ενταχθεί στο NATO, ο κίνδυνος για την ακεραιότητα της Ρωσίας θα “αυξηθεί σημαντικά”.

ΑΠΟ ΤΟ 22 ΣΤΟ 23

 

Κρίσιμη και επικίνδυνη χρονιά για την κυριαρχία της χώρας -Η Τουρκία προαναγγέλλει αρπαγές

του Ρούντι Ρινάλντι

Το 2022 μας βρίσκει -πέρα από την πανδημία και άλλες εκδηλώσεις της βαθύτατης συστημικής κρίσης- σε μια στιγμή κορύφωσης γεωπολιτικών ανταγωνισμών, διευθετήσεων και αναδασμών. Για την περιοχή μας, η σύγκρουση της Δυτικής συμμαχίας με τη Ρωσία εστιάζεται στην Ουκρανία, αλλά επηρεάζει ολόκληρη την Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Ν.Α. Μεσόγειο. Μέσω της όξυνσης αυτής ανασυντάσσονται οι συμμαχίες και οι επιμαχίες, διαχωρίζονται οι δυνάμεις, καταμετρώνται οι δυνατότητες και οι αντιστάσεις κάθε πλευράς και, με τρόπο «μαγικό», η γεωπολιτική παίρνει τη σκυτάλη.

Η Ελλάδα σαν πλήρες μέλος της Δυτικής συμμαχίας καλείται να ευθυγραμμιστεί στις απαιτήσεις κυρίως των ΗΠΑ, ώστε να χρησιμοποιηθεί στους άμεσους σχεδιασμούς (για απομόνωση και περικύκλωση της Ρωσίας) ή και τους λίγο πιο μεσοπρόθεσμους στην εγγύτερη περιοχή (κλείσιμο προς συμφέρον του ΝΑΤΟ της περίεργης τροχιάς της Τουρκίας, ακόμα και με ικανοποίηση των επεκτατικών της διεκδικήσεων σε θάλασσα και στεριά).

Με πιο απλούς όρους, έχουμε μια σύγκρουση δύο Μεγάλων (ΗΠΑ και Ρωσίας) που εκτυλίσσεται σε ένα ευρύ μέτωπο και εμπλέκει πολλές δυνάμεις.

Νέο ξεκίνημα, νέοι άνθρωποι

του Δημήτρη Οικονόμου

(Άρθρο μου στα "ΝΕΑ")
 

Όλο και πληθαίνουν τα σημάδια των καιρών ότι χρειαζόμαστε ένα νέο ξεκίνημα. Σημάδια δύσκολα, αλλά τόσο κοντά σε όλους μας. Από την, δίχως προοπτική, καθημερινότητα  εργαζομένων που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην για τις βασικές έστω ανάγκες τους, μέχρι τον «μονόδρομο» της μετανάστευσης για πολλούς συνομηλίκους μου. Με τους μεγαλύτερους χωρίς καλύψεις αναγκαίες για την 4η ηλικία. Με κάθε πολίτη, κάθε ηλικίας, σε δυσκολία να εξοφλήσει τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου. Με οποιαδήποτε έκτακτη κατάσταση, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τον χιονιά, την πανδημία να συντρίβουν τα όρια των αντοχών μας. Με την, γραφειοκρατία να αποτυπώνεται ψηφιακά, με σταθερό ή και αυξανόμενο κόστος όμως για τους πολίτες. Με τα παιδιά μας να μην ετοιμάζονται όπως θα έπρεπε για να κερδίσουν την ζωή τους στην Ελλάδα. Μέχρι την «ενεργειακή μετάβαση» αντί να πετυχαίνει ένα βιώσιμο και πιο δίκαιο πρότυπο ανάπτυξης, να έχει εξελιχθεί σε πρόσθετο αίτιο φτώχειας των εθνών. Και σε αίτιο αναζωπύρωσης παλιών εντάσεων και ανάφλεξης νέων εστιών σύγκρουσης.

Τα αποτελέσματα αυτής της πραγματικότητας αποτυπώνονται ανάγλυφα στους εθνικούς μας λογαριασμούς.

Παντελής Οικονόμου : Συνέντευξη στον Σπύρο Σουρμελίδη για την εφημερίδα Kontranews

Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2022

 

• Θεωρείτε ότι το ΚΙΝΑΛ μετά την εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του, μπορεί πλέον να εγκαταλείψει το πρόσωπο του Ιανού , να κοιτάει προς τα δεξιά και αριστερά, χωρίς να αποφασίζει ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει;

Ας ξεκινήσω υπενθυμίζοντας ότι δεν είμαι μέλος του ΚΙΝΑΛ, όπως και οποιουδήποτε άλλου κόμματος βέβαια. Αυτός δεν είναι λόγος να παραβλέψω ότι κάθε αλλαγή επικεφαλής, στον όποιο οργανισμό, είναι μια ευκαιρία να αλλάξουν κακώς κείμενα στο εσωτερικό του οργανισμού αυτού. Αν και πόσα μερεμέτια σηκώνει το οικοδόμημα εξαρτάται βέβαια από τις αντοχές του φέροντος οργανισμού. Αμφίβολο πάντα αν και πως οι όποιες τελικές βελτιώσεις μπορούν να προάγουν το εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Εύχομαι, φυσικά, η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη να αποδειχθεί ένα «ΝΑΙ σε όλα».

Που (πρέπει να) κοιτάζει το ΚΙΝΑΛ; Όπως άλλωστε και κάθε κόμμα που σέβεται την συνταγματική του υποχρέωση απέναντι στους εντολοδότες του, πέρα και πάνω από τα όσα μας πήγαν -και μας πηγαίνουν ακόμα- από το κακό στο χειρότερο. Οι αποστάσεις από παράγοντες προβληματικότητας πρέπει να είναι τόσο μεγάλες που οι μετρήσεις τους να είναι αδύνατες και η σύγκρισή τους να μην έχει καμία σημασία. Η διαρκώς αυξανόμενη αποχή από τα κοινά (ακόμα και από τις εθνικές εκλογές) δείχνει ότι αυτό ζητούν οι πολίτες και δεν το βρίσκουν. Πρόκειται για μια «δημοκρατική ύβρη» η οποία θα επιφέρει, δίχως άλλο, και την Νέμεση. Ποια και πόσα κόμματα θέλουν και μπορούν να ανταποκριθούν σ’ αυτό το πλειοψηφικό λαϊκό αίτημα απομένει να αποδειχθεί.
 

Ουκρανία: Ο Putin «έβαλε φωτιά» και πήρε μια μεγάλη νίκη

 

Το κομβόι των ξένων αξιωματούχων που φτάνουν στη Μόσχα για συνομιλίες είναι ήδη μια νίκη για τον Ρώσο πρόεδρο Putin

Aν μη τι άλλο, ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin έχει ήδη εξασφαλίσει κάποιες νίκες κάποιες νίκες, σε ό,τι αφορά την αντιπαράθεσή του με τη Δύση για την Ουκρανία.
Ωστόσο, είναι πολύ νωρίς για να διακρίνουμε το τέλος σε μια κρίση που θα μπορούσε να μετατραπεί σε νέο Ψυχρό Πόλεμο, ακόμη και αν αποφευχθεί η σύγκρουση, όπως δήλωσαν παρατηρητές του Κρεμλίνου.
Υπενθυμίζεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διέψευσαν τον ισχυρισμό της Μόσχας ότι απέσυρε τα συγκεντρωμένα στα ρωσοουκρανικά σύνορα στρατεύματα, λέγοντας ότι η Ρωσία, αντ’ αυτού, είναι σε θέση μάχης.
Από την άλλη, η Μόσχα αρνείται τους ισχυρισμούς των Δυτικών και κατηγορεί τη Δύση ότι αγνοεί τα βασικά της αιτήματα για την ασφάλεια.
Πάντως, ο Ρώσος ΥΠΕΞ Sergey Lavrov ζήτησε από τον Putin την περασμένη εβδομάδα να αφήσει λίγο χώρο στη διπλωματία… παρόλο που ο Ρώσος πρόεδρος δεν ήθελε να παρασυρθεί σε επίπονες διαπραγματεύσεις.

1917: Μαθήματα από το πραξικόπημα των μπολσεβίκων & την ήττα των σοβιέτ

 

ΠΗΓΗ ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ

Έχει σωστά ειπωθεί ότι από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Οκτώβριο του 1917 η Ρωσία ήταν η πιο ελεύθερη χώρα στον κόσμο. Μετά τι;… Κείμενο: Γιώργος Ν. Οικονόμου

Έχει γραφτεί πως κάθε ιστορία είναι και ιστορία του παρόντος. Αυτό ισχύει και για τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Όχι μόνο γιατί η ιστοριογραφική αντιμετώπισή της αντανακλά πάντοτε τις εκάστοτε πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις αλλά, κυρίως, γιατί ο σημερινός πολιτικός προσανατολισμός σε μια άλλη πολιτική και μια άλλη κοινωνία είναι αδύνατος δίχως την εξαγωγή συμπερασμάτων από την αποτυχία της Επανάστασης, δίχως τη γνώση των λόγων για την αποτυχία της.

Εν προκειμένω, αποτυχία σημαίνει εκατόμβες θυμάτων που διαφωνούσαν με την μπολσεβίκικη αντίληψη και εξουσία, με τη λενινιστική πρακτική (1917-1921). Αποτυχία σημαίνει την εγκαθίδρυση ενός από τα πιο αυταρχικά, ανελεύθερα και ολοκληρωτικά καθεστώτα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, και μάλιστα στο όνομα του Μαρξ, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και της αταξικής κοινωνίας.

Όμως αρκετά άτομα, κοινωνικά κινήματα και πολιτικές κινήσεις συνεχίζουν να επηρεάζονται από την αριστερά, τον μαρξισμό, τις κομμουνιστικές ιδέες και κάνουν λόγο για «Οκτωβριανή Επανάσταση». Επιβάλλεται, λοιπόν, να γίνει μια συζήτηση γύρω απ’ όλα αυτά.

Η επανάσταση

Κατ’ αρχάς, το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι τι σημαίνει επανάσταση. Ορίζοντάς την με έναν γενικό τρόπο, και στο πλαίσιο που πρότεινε ο Καστοριάδης, επανάσταση είναι η προσπάθεια, ο αγώνας των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων να δώσουν στον εαυτό τους την ελευθερία, να εγκαθιδρύσουν νέους θεσμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών με βάση την ισότητα και να χαράξουν στόχους και όρια. Τέτοιες επαναστάσεις υπήρξαν: η Αγγλική (17ος αι.), η Αμερικανική, η Γαλλική (18ος αι.) και η Ρωσική, η οποία κατεστάλη μεν αγρίως το 1905, αλλά υπήρξε νικηφόρα τον Φεβρουάριο του 1917, αφού με τη συμμετοχή του κοινωνικού πλήθους οδήγησε στην πτώση του τσαρικού καθεστώτος και στη διάνοιξη ενός άλλου ορίζοντα με ελευθερίες και δικαιώματα, άγνωστα μέχρι τότε στη Ρωσία.

Πράγματι, από τον Φεβρουάριο του 1917 άρχισε να δημιουργείται μια πρωτοφανής κι εκπληκτική πλειάδα κινήσεων και κινημάτων, τόσο από τις παραδοσιακές δυνάμεις (τα κόμματα, τα συνδικάτα, τους αντιπροσώπους) όσο κι από τη λαϊκή βάση, από τα κάτω.

Στη δεύτερη αυτή περίπτωση ανήκουν τα σοβιέτ των εργατών, αγροτών και στρατιωτών, τα οποία αποτελούνταν από εκλεγμένους αντιπροσώπους και δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά το 1905 από το ίδιο το κοινωνικό πλήθος. Αυτά, όμως, δεν ήταν τα μόνα σοβιέτ· δημιουργήθηκαν πολλά ακόμα, όπως σοβιέτ εργοστασιακών επιτροπών μεγάλων ή μικρών εργοστασίων, σοβιέτ αντιπροσώπων γειτονιάς, εργατικού ελέγχου, πολιτοφυλακής, επίσης κινήματα νέων και γυναικών.