Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
Το εφιαλτικό σενάριο της αυτοκρατορικής Ρωσίας, ο πόλεμος των κυρώσεων και ο άξονας του Ναπολέοντα - Η νέα ρωσική τάξη πραγμάτων, γιατί η ΕΕ κινδυνεύει να πληρώσει τη νύφη μιας διαρκούς κρίσης, η παρακμή του ΟΗΕ και του ΣΑ, το ρωσικό κράτος παρίας του Μπάιντεν και η μυστική διπλωματία του Μακρόν
Η αναθεωρητική στρατηγική της Ρωσίας, που εκδηλώνεται με μία «επιχείρηση-κεραυνό», απάντησε στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο και τη Χάρτα του ΟΗΕ, που μαζί με το Σ. Ασφαλείας -ως μορφή συλλογικής ασφάλειας- δείχνουν να έχουν παραλύσει μπροστά στην ισχύ των όπλων του Προέδρου Πούτιν, ο οποίος επιβεβαιώνει στην πράξη τον Κλάουζεβιτς. Ότι, δηλαδή, ο πόλεμος είναι η συνέχεια της διπλωματίας με άλλα, δηλαδή στρατιωτικά, μέσα. Οι Αμερικανοί άρχισαν ήδη να κατηγορούν τον Ρώσο Πρόεδρο ότι με την αναθεωρητική του πολιτική επιδιώκει την αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ότι θα πολεμήσουν για κάθε σπιθαμή εδάφους που ανήκει σε κράτος του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν στα χέρια τους οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από ρωσικές πηγές -και των οποίων το περιεχόμενο αξιολογείται - ο στρατηγικός σχεδιασμός του Ρώσου Προέδρου περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου ρωσικού έθνους με τη συμμετοχή της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Γίνεται λόγος για πολιτειακή ένωση των τριών κρατών ή τμημάτων τους, κυρίως αυτό ισχύει ως προς την Ουκρανία. Καταληκτικός χρονικός ορίζοντας είναι το 2024.
Πώς ο Πούτιν μπορεί να τιμωρήσει τη Δύση μέσω του αθέατου πολέμου στον κυβερνοχώρο
Γιατί Κύπρος, Γερμανία, Ιταλία και Ουγγαρία είπαν όχι στον αποκλεισμό της Ρωσίας από το σύστημα του «SWIFT»
Η σύσταση Επιτροπής Διαχείρισης Κρίσης για τις επιπτώσεις της κρίσης επί της Κύπρου
Πώς οι Δυτικοί γνώριζαν για τη ρωσική επίθεση 48 ώρες πριν από την εκδήλωσή της
Το σενάριο για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Με βάση τις ίδιες εκθέσεις, αναβαθμισμένο διπλωματικό ρόλο στην υφιστάμενη κρίση έχει ο Γάλλος Πρόεδρος Μανουέλ Μακρόν. Ανεξαρτήτως τι λέγεται δημόσια, με βάση συναφείς εκθέσεις και σημειώματα που φθάνουν στις Βρυξέλλες, οι δύο ηγέτες, Πούτιν και Μακρόν, συμφώνησαν ότι θα είναι σε επαφή. Μάλιστα, ο Ρώσος Πρόεδρος, εξηγώντας στον Γάλλο ομόλογό του, γιατί εξαπολύει την επίθεση στην Ουκρανία, επικαλέστηκε το δικαίωμα της αυτοάμυνας και την υπεράσπιση των ρωσόφωνων πληθυσμών, που είναι θύματα γενοκτονίας από Ουκρανικές Ναζιστικές Οργανώσεις. Εάν, πάντως, ο Πρόεδρος Πούτιν περιλαμβάνει στην αναθεωρητική του στρατηγική πρώην ανατολικές χώρες, μεταξύ των οποίων οι τρεις Βαλτικές, η Ρουμανία, η Ουγγαρία κ.λπ., τότε είμαστε μόνο στην αρχή του θρίλερ. Το εν λόγω σενάριο είναι εφιαλτικό, διότι τα κράτη αυτά ανήκουν πλέον στο ΝΑΤΟ και η όποια σε βάρος τους επίθεση θα σημαίνει γενικευμένο πόλεμο μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, χωρίς να αποκλείεται ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Το βέτο με τους Γερμανούς και οι κυρώσεις
Ο ρωσικός στρατός έφτασε στο Κίεβο, το οποίο πολιόρκησε σε χρόνο ρεκόρ. Και με τον τρόπο αυτό, η Μόσχα καθόρισε το διπλωματικό παιχνίδι με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, και δη την ίδια την ουκρανική Κυβέρνηση, στο πλαίσιο των κανόνων ισχύος. Μέσα σε αυτό το κλίμα η ΕΕ κινδυνεύει να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης και δη στον οικονομικό τομέα, διότι έχει τις μεγαλύτερες αλληλεξαρτήσεις και εξαρτήσεις με τη Ρωσία, ξεκινώντας από τις ενεργειακές, καθώς και άλλες εμπορικές. Αντιλαμβανόμενα αρκετά των κρατών μελών της τι συμβαίνει, αρνήθηκαν την υιοθέτηση του αποκλεισμού της Ρωσίας από τη διαδικασία SWIFT, που χρησιμεύει στην ασφαλή ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων, στη μεταφορά χρημάτων, τίτλων ή στη διενέργεια συναλλαγών πολύτιμων λίθων και μετάλλων, μεταξύ χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε όλον τον κόσμο. Η λήψη ενός τέτοιου μέτρου θα σήμαινε περιπλοκή συναλλαγών και αποκλεισμό της Ρωσίας και δη των τραπεζών και των επιχειρηματιών της από το δυτικό τραπεζικό σύστημα και την αγορά. Τόσο η Κύπρος, όσο και άλλες χώρες απειλούνται με καταστροφικές επιπτώσεις από την εφαρμογή ενός τέτοιου σεναρίου. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται η Γερμανία και η Ιταλία.
Η Δύση, δηλαδή η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το Ην. Βασίλειο, ο Καναδάς και η Αυστραλία απαντούν με οικονομικές κυρώσεις. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν δήλωσε την Πέμπτη το βράδυ τα εξής: «Είμαστε ενωμένοι με τις 27 χώρες της ΕΕ, τη Βρετανία, τον Καναδά, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και πολλές ακόμη χώρες». Ταυτοχρόνως πρόσθεσε: «Θα περιορίσουμε τη δυνατότητα της Ρωσίας να πραγματοποιεί συναλλαγές σε ευρώ, δολάριο και γεν, ώστε να μην μπορεί να διατηρήσει μια σύγχρονη οικονομία επιπέδου 21ου αιώνα». Εξήγησε, δε, ότι το πλήγμα στο ρούβλι θα είναι ενδεικτικό. Και όντως ήταν. Συν τοις άλλοις, το «οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο 5 μεγάλων τραπεζών της Ρωσίας στις ΗΠΑ παγώνει σήμερα. Θα περικόψουμε σχεδόν το 50% των εισαγωγών τεχνολογίας αιχμής από πλευράς Ρωσίας». Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Μπάιντεν, θα τεθούν πολύ αυστηροί κανόνες για τα προϊόντα που θα μπορούν να εξαχθούν στη Ρωσία από τις ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο, όπως ανέφερε, θα πλήξει σκληρά τη Ρωσία στο πεδίο της τεχνολογίας, μεταξύ άλλων και στον κλάδο της αεροναυπηγικής.
Λίγο αργότερα, τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ αποφάσιζαν κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας και της Λευκορωσίας που καλύπτουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τους τομείς της ενέργειας και των μεταφορών, τα αγαθά διπλής χρήσης, καθώς και τον έλεγχο των εξαγωγών και τη χρηματοδότηση των εξαγωγών, την πολιτική θεωρήσεων, πρόσθετους καταλόγους Ρώσων μεγιστάνων και άλλων, των οποίων θα παγώσουν περιουσιακά στοιχεία ή/και δεν θα τους επιτρέπεται η είσοδος στο έδαφος της ΕΕ. Οι κυρώσεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και άλλων χωρών της Δύσης, που είχαν προηγηθεί, δηλαδή του Καναδά και της Βρετανίας, θα απαντηθούν με ρωσικές κυρώσεις και άλλα μέτρα, όπως είπαν οι Ρώσοι, που ξεκινούν από το φυσικό αέριο και φτάνουν έως τον αθέατο πόλεμο του κυβερνοχώρου, ο οποίος έχει διάφορους στόχους όπως είναι οι δυτικές τράπεζες, εταιρείες, υπηρεσίες και κρατικοί μηχανισμοί.
Το σκηνικό…
Ποιο είναι το υπό εξέλιξη σκηνικό; Πρώτον, η Ρωσία επιδιώκει να δημιουργήσει στη βάση της αναθεωρητικής της πολιτικής μια νέα τάξη πραγμάτων, που κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα περιορίζεται στην Ουκρανία, αλλά το αντίθετο μπορεί να λεχθεί. Ότι, δηλαδή, περιλαμβάνει τις περιοχές του Καυκάσου και φτάνει έως τη Μέση Ανατολή και αλλού. Δεύτερον, εάν η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θέλει να δημιουργήσει μια νέα τάξη πραγμάτων με αυτοκρατορική διάσταση, τότε γιατί να μην είναι στο στόχαστρο της Μόσχας και οι Βαλτικές Χώρες, η Ρουμανία καθώς και η Ουγγαρία π.χ. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι πρόδηλη η σύρραξη μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας και η επιστροφή στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου με νέα δεδομένα. Στην εξέλιξη ενός τέτοιου σεναρίου ο πόλεμος μπορεί να αποφευχθεί μόνον εάν γίνουν υποχωρήσεις από τη Δύση ή εάν το κόστος που θα επωμιστεί η Ρωσία από τις κυρώσεις που της επιβάλλονται αναγκάσει τη Μόσχα να γίνει διαλλακτικότερη. Τρίτον, ενώ στο πολύ πρόσφατο παρελθόν ο Γάλλος Πρόεδρος ισχυριζόταν ότι το ΝΑΤΟ πνέει τα λοίσθια, τώρα η Συμμαχία αναβαθμίζεται και διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο στην Ευρώπη, διότι: 1. Τα περισσότερο κράτη μέλη της ΕΕ (πλην Κύπρου, Μάλτας, Αυστρίας, Φινλανδίας, Σουηδίας) ανήκουν στο ΝΑΤΟ. 2. Δεν υπάρχει αυτόνομη Ευρωπαϊκή Άμυνα και Ασφάλεια. 3. Χωρίς την ισχύ των ΗΠΑ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η ρωσική απειλή. 3. Η ρωσική απειλή αυξάνει τις οικονομικές και στρατιωτικές εξαρτήσεις της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ. 4. Οι οικονομικές κυρώσεις έχουν βάθος χρόνου και η ΕΕ είναι εκείνη που θα κληθεί να πληρώσει το μεγαλύτερο κόστος, διότι βρίσκεται σε ενεργειακή εξάρτηση σε ποσοστό περί το 40%. Υπάρχουν χώρες, όπως οι Λιθουανία και Φινλανδία, με 93% και 94%, ενώ οι εξαρτήσεις της Γερμανίας ανέρχονται έως και 46%. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν ισχυρίστηκε ότι, με τις κυρώσεις που επιβάλλει η χώρα του, η ΕΕ και οι λοιπές δυτικές χώρες, η Ρωσία θα απομονωθεί και θα γίνει παρίας. Δεν θα μπορεί να συμμετάσχει στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς και του ελεύθερου εμπορίου. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ στοχεύουν να αναγκάσουν τη Ρωσία να κλειστεί στον εαυτό της, όπως την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Όμως, οι ενεργειακές και άλλες αλληλεξαρτήσεις που έχουν δημιουργηθεί μετά τον Ψυχρό Πόλεμο δεν θα προκαλέσουν κόστος μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε όλες εκείνες τις δυτικές και άλλες χώρες που έχουν ενεργειακές, εμπορικές και άλλες σχέσεις με τη Ρωσία και μεγάλα κεφάλαια.
Στρατηγική και διπλωματία
Ο ρωσικός στρατός, μετά την κίνηση πετάλου που δημιούργησε γύρω από την Ουκρανία, κτύπησε με μια κίνηση ΜΑΤ στο ίδιο το Κίεβο, δηλαδή στην περιφέρειά του, μέσω των αερομεταφερόμενων δυνάμεων που διαθέτει στη Λευκορωσία, η οποία από στρατηγικής άποψης θεωρείται υψίστης σημασίας, αφού συνιστά τον άξονα του Ναπολέοντα, στη βάση του οποίου επιτέθηκε σε βάρος της Μόσχας. Στόχος των ρωσικών δυνάμεων είναι η κατάληψη της πρωτεύουσας και η αλλαγή: 1. Κυβέρνησης. 2. Πολιτειακού συστήματος. Δηλαδή, μετατροπή της Ουκρανίας σε ομοσπονδία στο πλαίσιο της οποίας τα κρατίδια των ρωσόφωνων - Ρώσων της Ουκρανίας θα απολαύουν αυτονομίας και ανεξαρτησίας ή ακόμη και ένωσης με τη Ρωσία, εάν το θελήσουν. Ποιο ήταν το στρατηγικό πέταλο του ρωσικού στρατού; Α. Παρουσία δυνάμεων στην ανατολική Ουκρανία και δη στις ρωσόφωνες περιοχές, με τη δημιουργία ενός τόξου που φτάνει έως την Οδησσό. Και, από εκεί, προς την περιοχή της Μολδαβίας και της Υπερδνειστερίας. Έτσι, οι Ρώσοι μπορούν να κτυπούν και ανατολικά και νότια και νοτιοδυτικά και δυτικά τους ουκρανικούς στόχους. Β. Σχηματισμός ενός άλλου τόξου στα βορειοανατολικά και ενός τρίτου από την πλευρά της Λευκορωσίας, δηλαδή στα βόρεια, κυρίως πάνω από το Κίεβο και προς τα δυτικά του. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο ρωσικός στρατός έχει τη δυνατότητα να ενώσει τον άξονα από Κριμαία προς Κίεβο και από τη Λευκορωσία προς Κίεβο. Δηλαδή, Λευκορωσία, Κίεβο, Κριμαία και αντίστροφα.
Συνδυασμός συμβατικού πολέμου με κυβερνοχώρο
Οι Ρώσοι ξεκίνησαν την επιχείρηση με δυνάμεις πυροβολικού και πυραύλους στις παραμεθόριες περιοχές, για να καθηλώσουν τον αντίπαλο και να επιτρέψουν τη διείσδυση μηχανοκίνητων μονάδων και αρμάτων. Ταυτοχρόνως: 1. Με την έναρξη του πολέμου στον κυβερνοχώρο παρέλυσαν βασικές επικοινωνίες του ουκρανικού κράτους και περιορίστηκε σημαντικά, αν δεν εξουδετερώθηκε, η αεράμυνα, κατά τρόπον ώστε να αποκτήσουν τα ρωσικά στρατεύματα υπεροχή στον αέρα και να προκαλέσουν προβλήματα επικοινωνίας και συντονισμού μεταξύ του Γενικού Επιτελείου και μάχιμων μονάδων. 2. Κτυπήματα επί στρατηγικών στόχων σε όλη την επικράτεια της Ουκρανίας. 3. Έλεγχος κεντρικών οδικών αρτηριών. Οι κινήσεις αυτές έχουν ως στόχο τη γρήγορη δράση και την πρόκληση τέτοιων καθοριστικών κτυπημάτων, ώστε να πέσει το ηθικό των Ουκρανών, να επικρατήσουν συνθήκες παράλυσης, να απομονωθεί το Κίεβο και να δεχθεί τους κανόνες παράδοσης για την αλλαγή κυβέρνησης, η οποία θα είναι φίλα προσκείμενη στη Μόσχα.
Αποφασιστικότητα Πούτιν
Η λογική Πούτιν είναι η εξής: 1. Η Ουκρανία διέθετε μια διεφθαρμένη Κυβέρνηση, η οποία εξαρτάται από τους Δυτικούς. Και η οποία συμφωνούσε με την επέκταση του ΝΑΤΟ, γεγονός που απειλεί την ασφάλεια και τα συμφέροντα της Ρωσίας. 2. Η Ρωσία δεν θα επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να την απειλήσει από τον άξονα Πολωνία, Λευκορωσία, Μόσχα και με μια κυκλωτική κίνηση από τις Βαλτικές χώρες, αφενός, και με μια δεύτερη από την Ουκρανία, αφετέρου. 3. Εφόσον οι Δυτικοί δεν δέχονται τον τερματισμό επέκτασης του ΝΑΤΟ και την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, την επιβάλλει ο ρωσικός στρατός διά πυρός και σιδήρου. 4. Εάν επεκταθεί το ΝΑΤΟ προς τη Σουηδία και τη Φινλανδία, τότε αφήνεται το ενδεχόμενο από πλευράς Ρωσίας να ενεργήσει όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, αγνοώντας ότι, μπορεί μεν να μην ανήκουν αυτές οι δύο χώρες στο ΝΑΤΟ, αλλά είναι κράτη - μέλη της ΕΕ. Ενδέχεται, σε αυτήν την περίπτωση, η αντίδραση της Δύσης να είναι διαφορετική, που σημαίνει όμως απειλή σύγκρουσης δυνάμεων του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και έναρξη Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το παιχνίδι είναι ορθολογιστικό. Η λογική λέει ότι θα ήταν αυτοκτονία και loss-loss game η περίπτωση κατά την οποία η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ανταποδιδόταν με ΝΑΤΟϊκά κτυπήματα. Οι ΝΑΤΟϊκοί και δη οι ΗΠΑ διευκρίνισαν ότι θα απαντήσουν στρατιωτικά μόνον όταν πληγούν χώρες της Συμμαχίας. Επί του παρόντος, η απάντησή τους θα εκδηλωθεί με οικονομικές κυρώσεις. Ο Πούτιν αγνοεί τις κυρώσεις και επιβάλλει την αναθεωρητική του στρατηγική. Δημιουργεί ένα νέο καθεστώς για τον ίδιο και για την υπόλοιπη Ευρώπη, επί του οποίου θα οικοδομήσει ένα νέο δίκαιο, το οποίο θα κληθεί να επικυρώσει μια νέα ουκρανική κυβέρνηση, φίλα προσκείμενη προς τη Μόσχα. Ή, κατά το ορθότερον, υποτελή στη Ρωσία. Αυτή η κυβέρνηση θα κλείσει την πόρτα στο ΝΑΤΟ, θα ενταχθεί στο ρωσικό σύστημα ασφάλειας και θα συναινέσει στις εσωτερικές πολιτειακές αλλαγές και μια μορφή ομοσπονδίας, στο πλαίσιο της οποίας οι ίδιοι οι Ουκρανοί, όπως και οι ρωσόφωνοι - Ρώσοι θα αποφασίσουν για την τύχη τους, αν και πώς θα ενωθούν ή όχι με τη Ρωσία. Στο διά ταύτα, λοιπόν: Εφόσον η Δύση δήλωσε ότι δεν θα εμπλακεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, ο Πούτιν αντιλαμβάνεται ότι δεν θα μπει σε πόλεμο με το ΝΑΤΟ, οπότε προχώρησε στον σχεδιασμό του, προκαλώντας μάλιστα τη Δύση ότι, εάν τολμά, ας ανοίξει την πύλη ενός παγκοσμίου πολέμου. Με βάση πάντως τα σημειώματα που έχουν ΝΑΤΟ και ΕΕ, όχι μόνο γνώριζαν τα ρωσικά επιχειρήματα πριν από την επίθεση, αλλά και κάτι άλλο: Το διάγγελμα του Πούτιν της 24ης Φεβρουαρίου ήταν οπτικογραφημένο. Δεν ήταν απευθείας. Είχε οπτικογραφηθεί στις 21 του μήνα και από εκεί τόσο οι Αμερικανοί, όσο και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους γνώριζαν για την ημέρα της επίθεσης.
Ρωσία, εισβολή και Κύπρος
Πώς η Ρωσία δικαιολογεί την εισβολή; Στο μοντέλο της Τουρκίας, όταν το 1974 εισέβαλε στην Κύπρο. Γιατί λέει ο Πούτιν ότι επενέβη στην Ουκρανία; Για να τερματίσει, όπως ισχυρίζεται, τη γενοκτονία σε βάρος των ρωσικών πληθυσμών και να φέρει την ασφάλεια και την ειρήνη, εγκαθιδρύοντας αρχικά δύο κράτη μαριονέτες στην περιοχή στα ανατολικά της Ουκρανίας και εισβάλλοντας εν συνεχεία για να τα υπερασπιστεί. Στη λογική της υπεράσπισης των ρωσόφωνων - Ρώσων της Ουκρανίας ο ρωσικός στρατός έχει φτάσει στο Κίεβο για να επιβάλει μια δική του κυβέρνηση. Η διαφορά με την Κύπρο είναι η εξής: Α) Οι πληθυσμοί στην ανατολική Ουκρανία, όπου έγινε η τελευταία αναγνώριση κρατιδίων, είναι ρωσικοί. Το ίδιο και στην Κριμαία. Αντιθέτως, το βόρειο τμήμα της Κύπρου ήταν ελληνικό σε πληθυσμό και σε έδαφος πέραν του 82%. Οι Έλληνες του νησιού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους από τον τουρκικό στρατό. Οι σημερινοί κάτοικοι δεν είναι γηγενής πληθυσμός. Ούτε νόμιμοι. Αποτελούν προϊόντα της εισβολής. Οι Τουρκοκύπριοι βρέθηκαν εκεί ως αποτέλεσμα της χρήσης της βίας των τουρκικών όπλων στη βάση της ανταλλαγής πληθυσμών. Οι εξ Ανατολίας κουβαλητοί, που διαμένουν σήμερα στον βορρά, είναι και αυτοί και οι απόγονοί τους προϊόντα εποικισμού. Συνιστούν έγκλημα πολέμου. Β) Η Άγκυρα δεν κατέλαβε όλη τη Λευκωσία, δηλαδή την πρωτεύουσα, αλλά τη μισή και το 37% του κυπριακού εδάφους, επιβάλλοντας κυβέρνηση στον βορρά και τους κανόνες της λύσης στη βάση μιας ομοσπονδίας, όπως ενδεχομένως να επιδιώξει να πράξει η Μόσχα στην περίπτωση της Ουκρανίας. Στη δική μας περίπτωση, η νόμιμη Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι υποτελής στην Τουρκία, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις προσαρμόζεται με τις τουρκικές αξιώσεις εμφανίζοντας δείγματα φινλανδοποίησης.
ΟΗΕ και Δύση
Από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Ρωσία παραβιάζει βασικές αρχές του, όπως είναι ο σεβασμός της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών. Ήταν, δε, σαφής ο ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες όταν επισήμανε ότι, η «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» της Ρωσίας επ’ ουδενί μπορεί να χαρακτηριστεί ως ειρηνευτική. Σε αυτήν τη θέση του ΓΓ του ΟΗΕ, προσθέτει η Δύση ότι δεν μπορεί να δεχθεί: Πρώτον, παραβίαση και αλλαγή συνόρων. Δεύτερον, τη χρήση βίας. Τρίτον, την κτήση εδαφών για την αναβίωση παλιών αυτοκρατοριών. Συνεπώς, η Κυπριακή Δημοκρατία θα έπρεπε να προβάλει τα εξής: Α. Να τοποθετηθεί με τον ίδιο τρόπο ο ΓΓ του ΟΗΕ και οι εταίροι μας και για την περίπτωση της Κύπρου. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να απαλλαγούμε από την ήδη αποτυχημένη πολιτική του εξευμενισμού και των ΜΟΕ, που: α) Επιτρέπουν στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στον ΟΗΕ να ισχυρίζονται ότι οι δύο περιπτώσεις έχουν διαφορές, διότι εμείς έχουμε υπεισέλθει στην πολιτική των συνομιλιών και δη σε δικοινοτικό επίπεδο και όχι σε διάλογο με την Τουρκία, που διενήργησε την εισβολή και είναι υπεύθυνη για την κατοχή. β) Επιτρέπει στη Ρωσία να ισχυρίζεται ότι, εφόσον η διεθνής κοινότητα και ο ΟΗΕ δέχονται συνομιλίες με την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», γιατί να μη συζητά η ουκρανική Κυβέρνηση με τις αποσχισθείσες περιοχές των ρωσόφωνων, τις οποίες αναγνώρισε η Ρωσία, όπως η Τουρκία το ψευδοκράτος.
Διπλωματική διαμεσολάβηση και Λευκωσία…
Η λανθασμένη πολιτική της Λευκωσίας και δη αυτή του εξευμενισμού δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία -και στον Ερντογάν- να καταδικάζει την εισβολή της Ρωσίας σε βάρος της Ουκρανίας και να την διαφοροποιεί από εκείνην που διενήργησε το 1974, με την οποία κατέκτησε το 37% της Κύπρου. Η κυπριακή Κυβέρνηση απέτυχε να συνδέσει το Ουκρανικό και με το Κυπριακό και δεν έχει απαντήσει στον Τούρκο Πρόεδρο με διπλωματικά διαβήματα στην ΕΕ και στον ΟΗΕ ότι καταδικάζει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά είναι ο ίδιος εισβολέας. Εάν η Κυβέρνηση διάβαζε ορθά τις εξελίξεις, θα έπρεπε να είχε αναλάβει διπλωματικό ρόλο γεφυροποιού μεταξύ της ΕΕ και της Ρωσίας, λόγω των καλών σχέσεων με τη Μόσχα. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει οργάνωση, σοβαρότητα και διπλωματική ικανότητα.
Επιτροπή διαχείρισης κρίσεων
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει πολλές διαστάσεις. Δεν είναι μόνο στρατιωτικός. Είναι και οικονομικός, καθώς και πόλεμος κυβερνοχώρου, τραπεζών και άλλων τομέων. Θα είναι και ενεργειακός. Είναι μακρύς ο κατάλογος και έχει σχέση με χώρες που συνδέονται στενά με τη Ρωσία, όπως η Κύπρος. Γι’ αυτόν τον λόγο, καθώς και για άλλους, το κράτος θα έπρεπε ήδη να είχε συστήσει μια Επιτροπή Διαχείρισης της κρίσης, στην οποία θα έπρεπε να εμπλέκεται η Κυβέρνηση και οι ιδιώτες μέσω της ΟΕΒ, του ΚΕΒΕ, του ΠΑΣΥΞΕ, των Συντεχνιών και άλλων φορέων. Συν το Υπουργείο Άμυνας, το οποίο θα έπρεπε να ήταν εμπλεκόμενο, τροφοδοτώντας μαζί με την ΚΥΠ χρήσιμες πληροφορίες για την αντιμετώπιση και διαχείριση της κατάστασης. Το πρώτο σκέλος διαχείρισης απαντά στο ερώτημα πού βρισκόμαστε. Το δεύτερο, πώς επηρεάζεται η Κύπρος και το τρίτο, πώς ενεργούμε εντός και εκτός της ΕΕ. Από την ενέργεια μέχρι τον τουρισμό. Αυτά θέλουν σχεδιασμό και σοβαρότητα. Την έχουμε;
Η νέα Ρωσία του Πούτιν…
Αυτός είναι ο χάρτης που αποτυπώνει τη νέα Ρωσία του Πούτιν με χρονικό ορίζοντα το 2024. Οι Δυτικοί μελετούν αυτό το σενάριο, που περιλαμβάνει την πολιτειακή ένωση της Ρωσίας με την Ουκρανία ή περιοχές και τη Λευκορωσία στη λογική ενός έθνους. Με τον τρόπο αυτό η Ρωσία καταργεί την Ουκρανία ως νεκρή ζώνη μεταξύ της ίδιας και του ΝΑΤΟ. Φτάνει στα σύνορα των χωρών του. Έτσι κλείνει το κεφάλαιο για την επέκταση της Συμμαχίας στην Ουκρανία. Αντί το ΝΑΤΟ να βρει τη Ρωσία, η Ρωσία πάει να βρει το ΝΑΤΟ.
Ο Χάρτης αυτός αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίον εκδηλώθηκε η «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» της Ρωσίας στην Ουκρανία, την οποία ο ΓΓ του ΟΗΕ Α. Γκουτέρες χαρακτήρισε ως εισβολή. Με το μπλε χρώμα εμφανίζονται οι ουκρανικές δυνάμεις. Τα κόκκινα τόξα εμφανίζουν τον τρόπο ενέργειας των ρωσικών δυνάμεων έως την Παρασκευή το βράδυ. Πρόκειται για συνδυασμό συμβατικού πολέμου και πολέμου του κυβερνοχώρου. Η Ρωσία κτύπησε την Ουκρανία παντού και σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε από τη Λευκορωσία να πολιορκεί το Κίεβο, για να επιβάλει τους όρους της, εγκαθιδρύοντας μια φίλα προσκείμενη προς αυτήν ουκρανική κυβέρνηση, που θα συνδράμει στην ολοκλήρωση και νομιμοποίηση της αναθεωρητικής στρατηγικής της Μόσχας.
*Δρ των Διεθνών Σχέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου