Ολόκληρο το διάγγελμα Πούτιν

 «Αγαπητοί πολίτες της Ρωσίας! Αγαπητοί φίλοι!

Το θέμα της ομιλίας μου είναι τα γεγονότα στην Ουκρανία και γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό για εμάς, για τη Ρωσία. Φυσικά, η ομιλία μου απευθύνεται επίσης στους συμπατριώτες μας στην Ουκρανία.

Θα πρέπει να μιλήσω εκτενώς και λεπτομερώς. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό.

Η κατάσταση στο Ντονμπάς έχει γίνει και πάλι κρίσιμη και οξεία. Και σήμερα απευθύνομαι απευθείας σε εσάς, όχι μόνο για να αξιολογήσω τι συμβαίνει, αλλά και για να σας ενημερώσω για τις αποφάσεις που λαμβάνονται και τα πιθανά περαιτέρω βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Θα ήθελα να τονίσω για άλλη μια φορά ότι η Ουκρανία δεν είναι απλώς μια γειτονική χώρα για εμάς. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας, του πολιτισμού και του πνευματικού μας χώρου. Είναι οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, όχι μόνο οι συνάδελφοι, οι φίλοι και οι πρώην συνάδελφοι στη δουλειά, αλλά και οι συγγενείς και τα στενά μέλη της οικογένειάς μας.

Από την αρχαιότητα οι κάτοικοι των νοτιοδυτικών ιστορικών εδαφών της αρχαίας Ρωσίας αποκαλούνταν Ρώς και ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί. Αυτό συνέβαινε πριν από τον XVII αιώνα, όταν μέρος αυτών των εδαφών επανενώθηκε με το ρωσικό κράτος, και μετά.

Μας φαίνεται ότι, κατ’ αρχήν, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, ότι μιλάμε για γνωστά γεγονότα. Ωστόσο, για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα, για να εξηγήσουμε τα κίνητρα των ενεργειών της Ρωσίας και τους στόχους που έχουμε θέσει για τον εαυτό μας, είναι απαραίτητο να πούμε τουλάχιστον λίγα λόγια για την ιστορία του θέματος.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να ξεκινήσω με το γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία, ή ακριβέστερα, από την μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία. Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά την επανάσταση του 1917, και ο Λένιν και οι συναγωνιστές του το έκαναν με έναν πολύ χονδροειδή τρόπο στην ίδια τη Ρωσία – με απόσχιση, με την απόσπαση τμημάτων των δικών της ιστορικών εδαφών. Κανείς, φυσικά, δεν ρώτησε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζούσαν εκεί για τίποτα.

Στη συνέχεια, στις παραμονές και μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, ο Στάλιν πρόσθεσε στη Σοβιετική Ένωση και μεταβίβασε στην Ουκρανία ορισμένα εδάφη που προηγουμένως ανήκαν στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Σε ένα είδος αποζημίωσης, ο Στάλιν έδωσε στην Πολωνία κάποια από τα προγονικά γερμανικά εδάφη της, και το 1954, ο Χρουστσόφ πήρε την Κριμαία από τη Ρωσία για κάποιο λόγο και την έδωσε επίσης στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, έτσι σχηματίστηκε το έδαφος της Σοβιετικής Ουκρανίας.

Αλλά τώρα θέλω να δώσω ιδιαίτερη προσοχή στην αρχική περίοδο της δημιουργίας της ΕΣΣΔ. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Θα πρέπει να πάμε, όπως λένε, μακριά.

Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και τον Εμφύλιο Πόλεμο που ακολούθησε, οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να οικοδομούν μια νέα κρατική οντότητα και υπήρχαν αρκετές διαφωνίες μεταξύ τους. Ο Στάλιν, ο οποίος το 1922 συνδύαζε τις θέσεις του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και του Λαϊκού Επιτρόπου για τις Εθνικότητες, πρότεινε να οικοδομηθεί η χώρα με βάση τις αρχές της αυτονομίας, δηλαδή να δοθούν στις δημοκρατίες -τις μελλοντικές διοικητικές-εδαφικές μονάδες- ευρείες εξουσίες καθώς εντάσσονταν στο ενιαίο κράτος.

Ο Λένιν επέκρινε αυτό το σχέδιο και πρότεινε να γίνουν παραχωρήσεις στους εθνικιστές, όπως τους αποκαλούσε τότε – τους “ανεξάρτητους”. Οι ιδέες του Λένιν για μια ουσιαστικά συνομοσπονδιακή κρατική δομή και το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση μέχρι και την απόσχιση αποτέλεσαν τη βάση της σοβιετικής κρατικής οντότητας: αρχικά το 1922, κατοχυρώθηκε στη Διακήρυξη για την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών και στη συνέχεια, μετά το θάνατο του Λένιν, στο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ του 1924.

Εδώ προκύπτουν αμέσως πολλά ερωτήματα. Και το πρώτο από αυτά είναι πραγματικά το κυριότερο: γιατί ήταν απαραίτητο να ικανοποιηθούν οι όποιες ανεξέλεγκτα αυξανόμενες εθνικιστικές φιλοδοξίες στις παρυφές της πρώην αυτοκρατορίας; Να μεταφέρει τεράστια, συχνά άσχετα μεταξύ τους εδάφη στις νεοσύστατες, και συχνά αυθαίρετα σχηματισμένες, διοικητικές μονάδες – ενωσιακές δημοκρατίες. Επαναλαμβάνω, να μεταφερθούν μαζί με τον πληθυσμό της ιστορικής Ρωσίας.

Επιπλέον, στην πραγματικότητα, οι διοικητικές αυτές μονάδες απέκτησαν το καθεστώς και τη μορφή εθνικών κρατικών οντοτήτων. Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι: γιατί ήταν απαραίτητο να γίνουν τόσο γενναιόδωρα δώρα για τα οποία ούτε οι πιο ένθερμοι εθνικιστές δεν ονειρεύονταν πριν, και επιπλέον να δοθεί στις δημοκρατίες το δικαίωμα να αποσχιστούν από το ενιαίο κράτος χωρίς όρους;

Με την πρώτη ματιά, αυτό είναι εντελώς ακατανόητο, αυτό είναι τρέλα. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο με την πρώτη ματιά. Υπάρχει μια εξήγηση. Μετά την επανάσταση, το κύριο καθήκον των Μπολσεβίκων ήταν να διατηρήσουν την εξουσία, δηλαδή με οποιοδήποτε κόστος. Γι’ αυτό πήγαν σε όλα: και στους ταπεινωτικούς όρους της Συνθήκης του Μπρεστ, σε μια εποχή που η Γερμανία του Κάιζερ και οι σύμμαχοί της βρίσκονταν στην πιο δύσκολη στρατιωτική και οικονομική κατάσταση και η έκβαση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ουσιαστικά προδιαγεγραμμένη, και για να ικανοποιήσουν τις όποιες απαιτήσεις, τις όποιες επιθυμίες των εθνικιστών στο εσωτερικό της χώρας.

Από τη σκοπιά της ιστορικής μοίρας της Ρωσίας και του λαού της, οι λενινιστικές αρχές της κρατικής οικοδόμησης δεν ήταν απλώς ένα λάθος, ήταν, όπως λένε, πολύ χειρότερο από ένα λάθος. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, αυτό έγινε απολύτως σαφές.

Φυσικά, τα γεγονότα του παρελθόντος δεν μπορούν να αλλάξουν, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να τα πούμε ευθέως και με ειλικρίνεια, χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς πολιτικές αποχρώσεις. Μπορώ μόνο να προσθέσω ότι οι εκτιμήσεις της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης, όσο θεαματικές και επωφελείς και αν φαίνονται σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν πρέπει και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν τη βάση των βασικών αρχών της κρατικής υπόστασης.

Δεν κατηγορώ κανέναν για τίποτα τώρα, η κατάσταση στη χώρα εκείνη την εποχή και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, στις παραμονές του, ήταν απίστευτα δύσκολη, κρίσιμη. Το μόνο που θέλω να πω σήμερα είναι ότι ήταν ακριβώς έτσι. Είναι ιστορικό γεγονός. Στην πραγματικότητα, όπως έχω ήδη πει, η μπολσεβίκικη πολιτική οδήγησε στην ανάδυση της Σοβιετικής Ουκρανίας, η οποία ακόμη και σήμερα μπορεί δικαιολογημένα να αποκαλείται “Ουκρανία του Βλαντιμίρ Λένιν”. Είναι ο συγγραφέας και αρχιτέκτονάς της. Αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως από αρχειακά έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων των σκληρών οδηγιών του Λένιν για το Ντονμπάς, το οποίο κυριολεκτικά συμπιέστηκε στην Ουκρανία. Και τώρα οι “ευγνώμονες απόγονοι” κατεδάφισαν μνημεία του Λένιν στην Ουκρανία. Το αποκαλούν αποκομμουνισμό.

Θέλετε να αποεπικοινωνήσετε; Λοιπόν, είμαστε αρκετά ευχαριστημένοι με αυτό. Αλλά δεν πρέπει, όπως λένε, να σταματήσουμε στα μισά του δρόμου. Είμαστε έτοιμοι να σας δείξουμε τι σημαίνει πραγματική αποκομμουνιστικοποίηση για την Ουκρανία.

Επιστρέφοντας στην ιστορία, θα επαναλάβω ότι το 1922 δημιουργήθηκε η ΕΣΣΔ στο έδαφος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Αλλά η ίδια η ζωή έδειξε αμέσως ότι ούτε η διατήρηση μιας τόσο τεράστιας και πολύπλοκης επικράτειας ούτε η διακυβέρνησή της με τις προτεινόμενες άμορφες, ουσιαστικά συνομοσπονδιακές αρχές ήταν απλώς αδύνατη. Ήταν εντελώς αποσυνδεδεμένοι από την πραγματικότητα και την ιστορική παράδοση.

Κατά συνέπεια, η κόκκινη τρομοκρατία και η ταχεία μετάβαση στη σταλινική δικτατορία, η κυριαρχία της κομμουνιστικής ιδεολογίας και το μονοπώλιο της εξουσίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα, η εθνικοποίηση και το σχεδιασμένο σύστημα εθνικής οικονομίας μετέτρεψαν όλα αυτά σε μια απλή διακήρυξη, μια τυπική διαδικασία για τις διακηρυγμένες, αλλά ανεφάρμοστες αρχές της κρατικής υπόστασης. Στην πραγματικότητα, οι δημοκρατίες της Ένωσης δεν είχαν κανένα απολύτως κυριαρχικό δικαίωμα, απλώς δεν υπήρχαν. Στην πράξη, δημιουργήθηκε ένα αυστηρά συγκεντρωτικό, απόλυτα ενιαίο στη φύση του κράτος.

Ο Στάλιν, στην πραγματικότητα, εφάρμοσε πλήρως στην πράξη όχι τις ιδέες του Λένιν, αλλά ακριβώς τις δικές του ιδέες για την κρατική υπόσταση. Αλλά δεν εισήγαγε τις κατάλληλες αλλαγές στα συστημικά έγγραφα, στο Σύνταγμα της χώρας, δεν επανεξέτασε επίσημα τις διακηρυγμένες λενινιστικές αρχές για την οικοδόμηση της ΕΣΣΔ. Προφανώς, φαινόταν ότι δεν υπήρχε καμία ανάγκη – όλα λειτουργούσαν υπό ολοκληρωτικό καθεστώς και έμοιαζαν πολύ όμορφα, ελκυστικά και ακόμη και υπερδημοκρατικά στην επιφάνεια.

Παρόλα αυτά, είναι μεγάλο κρίμα που οι απεχθείς, ουτοπικές φαντασιώσεις που εμπνεύστηκαν από την επανάσταση, αλλά απολύτως καταστροφικές για κάθε φυσιολογική χώρα, δεν απαλείφθηκαν αμέσως από τα βασικά, τυπικά νομικά θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκε ολόκληρη η κρατική μας υπόσταση. Κανείς δεν σκέφτηκε το μέλλον, όπως συνέβαινε συχνά με εμάς στο παρελθόν.

Οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος φαίνονταν πεπεισμένοι ότι είχαν καταφέρει να διαμορφώσουν ένα σταθερό σύστημα διακυβέρνησης, ότι είχαν επιτέλους λύσει το εθνικό ζήτημα μέσω των πολιτικών τους. Αλλά οι παραποιήσεις, η αντικατάσταση εννοιών, η χειραγώγηση της δημόσιας συνείδησης και η εξαπάτηση κόστισαν ακριβά. Ο βάκιλος των εθνικιστικών φιλοδοξιών δεν είχε εξαφανιστεί πουθενά και η αρχική νάρκη που είχε τοποθετηθεί για να υπονομεύσει την ανοσία του κράτους απέναντι στη μόλυνση του εθνικισμού περίμενε να συμβεί. Αυτή η νάρκη, επαναλαμβάνω, ήταν το δικαίωμα απόσχισης από την ΕΣΣΔ.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με αυξανόμενα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα και μια προφανή κρίση της σχεδιασμένης οικονομίας, το εθνικό ζήτημα γινόταν όλο και πιο οξύ, όχι λόγω των ανεκπλήρωτων προσδοκιών και φιλοδοξιών του σοβιετικού λαού, αλλά λόγω της αυξανόμενης όρεξης των τοπικών ελίτ.

Ωστόσο, αντί μιας βαθιάς ανάλυσης της κατάστασης, της υιοθέτησης κατάλληλων μέτρων, κυρίως στην οικονομία, καθώς και ενός σταδιακού, μελετημένου και ισορροπημένου μετασχηματισμού του πολιτικού συστήματος και της κρατικής δομής, οι ηγέτες του ΚΚΣΕ περιορίστηκαν σε κραυγαλέες κουβέντες για την αποκατάσταση της λενινιστικής αρχής της εθνικής αυτοδιάθεσης.

Επιπλέον, καθώς ο αγώνας για την εξουσία εκτυλισσόταν στο εσωτερικό του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος, κάθε μια από τις αντιμαχόμενες πλευρές, προκειμένου να διευρύνει τη βάση υποστήριξής της, άρχισε απερίσκεπτα να διεγείρει, να ενθαρρύνει και να παίζει με τα εθνικιστικά αισθήματα, υποσχόμενη στους δυνητικούς υποστηρικτές της ό,τι επιθυμούσαν. Εν μέσω επιφανειακής και λαϊκιστικής ρητορικής για τη δημοκρατία και ένα λαμπρό μέλλον που οικοδομήθηκε στη βάση της οικονομίας της αγοράς ή της σχεδιασμένης οικονομίας, αλλά σε συνθήκες πραγματικής εξαθλίωσης και απόλυτου ελλείμματος, κανείς από τους κυβερνώντες δεν σκέφτηκε τις αναπόφευκτες τραγικές συνέπειες για τη χώρα.

Και στη συνέχεια ακολούθησαν την πεπατημένη οδό της ικανοποίησης των φιλοδοξιών των εθνικιστικών ελίτ, που καλλιεργήθηκαν στις τάξεις του κόμματός τους, ξεχνώντας ότι το ΚΚΣΕ δεν είχε πλέον, και δόξα τω Θεώ, τέτοια μέσα για να κρατήσει την εξουσία και την ίδια τη χώρα, όπως η κρατική τρομοκρατία και η δικτατορία τύπου Στάλιν στα χέρια του. Και ότι ακόμη και ο περιβόητος ηγετικός ρόλος του Κόμματος, σαν πρωινή ομίχλη, εξαφανιζόταν χωρίς ίχνος μπροστά στα μάτια τους.

Τον Σεπτέμβριο του 1989, η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ υιοθέτησε αυτό που ήταν στην ουσία ένα μοιραίο έγγραφο – τη λεγόμενη εθνική πολιτική του Κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες, την πλατφόρμα του ΚΚΣΕ. Περιελάμβανε τις ακόλουθες διατάξεις: “Οι Δημοκρατίες της Ένωσης έχουν όλα τα δικαιώματα που αντιστοιχούν στο καθεστώς τους ως κυρίαρχα σοσιαλιστικά κράτη”.

Μια άλλη ρήτρα: “Τα ανώτατα αντιπροσωπευτικά όργανα εξουσίας των Δημοκρατιών της Ένωσης μπορούν να αμφισβητούν και να αναστέλλουν τα διατάγματα και τις εντολές της κυβέρνησης της Ένωσης στα εδάφη τους.

Και τέλος: “Κάθε ενωτική δημοκρατία θα έχει τη δική της ιθαγένεια, η οποία θα ισχύει για όλους τους κατοίκους της.

Δεν ήταν προφανές πού θα οδηγούσαν τέτοιες διατυπώσεις και αποφάσεις;

Δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος ή τόπος για να υπεισέλθουμε σε ζητήματα πολιτειακού ή συνταγματικού δικαίου, για να ορίσουμε την ίδια την έννοια της ιθαγένειας. Αλλά και πάλι τίθεται το ερώτημα: σε αυτές τις ήδη δύσκολες συνθήκες, γιατί έπρεπε η χώρα να κλονιστεί περαιτέρω με αυτόν τον τρόπο; Το γεγονός παραμένει.

Ακόμη και δύο χρόνια πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η μοίρα της είχε ουσιαστικά σφραγιστεί. Τώρα είναι οι ριζοσπάστες και οι εθνικιστές, μεταξύ άλλων και κυρίως στην Ουκρανία, που παίρνουν τα εύσημα για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας. Όπως βλέπουμε, αυτό δεν ισχύει. Η κατάρρευση της ενωμένης χώρας μας προκλήθηκε από ιστορικά, στρατηγικά λάθη των μπολσεβίκων ηγετών, της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έγιναν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές στην κρατική οικοδόμηση, την οικονομική και εθνική πολιτική. Η κατάρρευση της ιστορικής Ρωσίας που ονομάζεται ΕΣΣΔ είναι στη συνείδησή τους.

Παρ’ όλες αυτές τις αδικίες, την εξαπάτηση και την απροκάλυπτη ληστεία της Ρωσίας, ο λαός μας, ακριβώς ο λαός, αναγνώρισε τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα που προέκυψαν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αναγνώρισε τα νέα ανεξάρτητα κράτη. Και όχι μόνο αυτό – η ίδια η Ρωσία, η οποία βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση εκείνη την εποχή, βοήθησε τους εταίρους της στην Κοινοπολιτεία, συμπεριλαμβανομένων των Ουκρανών συναδέλφων της, από τους οποίους άρχισαν να καταφθάνουν πολυάριθμα αιτήματα για υλική υποστήριξη από τη στιγμή της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας. Και η χώρα μας παρείχε αυτή τη στήριξη με σεβασμό στην αξιοπρέπεια και την κυριαρχία της Ουκρανίας.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων, οι οποίες επιβεβαιώνονται από έναν απλό υπολογισμό των τιμών της ενέργειάς μας, του όγκου των προνομιακών δανείων και των οικονομικών και εμπορικών προτιμήσεων που παρείχε η Ρωσία στην Ουκρανία, το συνολικό όφελος για τον ουκρανικό προϋπολογισμό από το 1991 έως το 2013 ήταν περίπου 250 δισεκατομμύρια δολάρια.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέχρι το τέλος του 1991, οι δανειακές υποχρεώσεις της ΕΣΣΔ προς ξένες χώρες και διεθνή ταμεία ανέρχονταν σε περίπου 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Και αρχικά θεωρήθηκε ότι τα δάνεια αυτά θα αποπληρώνονταν από όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες αλληλέγγυα, ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Ωστόσο, η Ρωσία ανέλαβε ολόκληρο το σοβιετικό χρέος και το αποπλήρωσε πλήρως. Τελικά ολοκλήρωσε τη διαδικασία αυτή το 2017.

Σε αντάλλαγμα, τα νέα ανεξάρτητα κράτη θα εγκατέλειπαν μέρος των σοβιετικών περιουσιακών στοιχείων τους στο εξωτερικό, και οι σχετικές συμφωνίες επιτεύχθηκαν με την Ουκρανία τον Δεκέμβριο του 1994. Ωστόσο, το Κίεβο δεν επικύρωσε αυτές τις συμφωνίες και αργότερα αρνήθηκε απλώς να τις εφαρμόσει, διεκδικώντας το ταμείο διαμαντιών, το απόθεμα χρυσού, καθώς και ακίνητα και άλλα πρώην σοβιετικά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό.

Ωστόσο, παρά τα γνωστά προβλήματα, η Ρωσία συνεργάστηκε πάντοτε με την Ουκρανία ανοιχτά, ειλικρινά και, επαναλαμβάνω, με σεβασμό στα συμφέροντά της, και οι δεσμοί μας έχουν αναπτυχθεί σε διάφορους τομείς. Για παράδειγμα, το 2011 ο κύκλος εργασιών του διμερούς εμπορίου ξεπέρασε τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια. Θα ήθελα να σημειώσω, ότι ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών της Ουκρανίας με όλες τις χώρες της ΕΕ το 2019, δηλαδή ακόμη και πριν από την πανδημία, ήταν κατώτερος από αυτόν τον δείκτη.

Ταυτόχρονα, ήταν εντυπωσιακό ότι οι ουκρανικές αρχές προτίμησαν να ενεργήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν όλα τα δικαιώματα και τα πλεονεκτήματα στις σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά χωρίς καμία υποχρέωση.

Αντί για εταιρική σχέση, επικράτησε η εξάρτηση, η οποία κατά καιρούς πήρε έναν απολύτως επιπόλαιο χαρακτήρα από την πλευρά των επίσημων αρχών του Κιέβου. Αρκεί να θυμηθούμε τους διαρκείς εκβιασμούς στον τομέα της διαμετακόμισης ενέργειας και την κοινότυπη κλοπή φυσικού αερίου.

Θα πρέπει να προσθέσω ότι το Κίεβο προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το διάλογο με τη Ρωσία ως πρόσχημα για να διαπραγματευτεί με τη Δύση, εκβιάζοντάς την με το να έρθει πιο κοντά στη Μόσχα, κερδίζοντας προτιμήσεις για τον εαυτό του: λέγοντας ότι διαφορετικά η ρωσική επιρροή στην Ουκρανία θα αυξανόταν.

Ταυτόχρονα, οι ουκρανικές αρχές αρχικά, και θέλω να το τονίσω αυτό, από τα πρώτα κιόλας βήματα, άρχισαν να χτίζουν την κρατική τους υπόσταση πάνω στην άρνηση όλων όσων μας ενώνουν, προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν τη συνείδηση και την ιστορική μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων, ολόκληρων γενεών που ζουν στην Ουκρανία. Όπως ήταν φυσικό, η ουκρανική κοινωνία αντιμετώπισε μια άνοδο του ακραίου εθνικισμού, ο οποίος γρήγορα πήρε τη μορφή επιθετικής ρωσοφοβίας και νεοναζισμού. Εξ ου και η συμμετοχή ουκρανών εθνικιστών και νεοναζί σε τρομοκρατικές συμμορίες στον Βόρειο Καύκασο και οι ολοένα και πιο ηχηρές εδαφικές διεκδικήσεις έναντι της Ρωσίας.

Οι εξωτερικές δυνάμεις που χρησιμοποίησαν το εκτεταμένο δίκτυο των ΜΚΟ και των ειδικών υπηρεσιών για να καλλιεργήσουν την πελατεία τους στην Ουκρανία και να προωθήσουν τους εκπροσώπους τους στην εξουσία έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η Ουκρανία, στην πραγματικότητα, δεν είχε ποτέ μια σταθερή παράδοση γνήσιας κρατικής υπόστασης. Από το 1991 ακολούθησε το δρόμο της μηχανικής αντιγραφής ξένων προτύπων, αποκομμένη τόσο από την ιστορία όσο και από την ουκρανική πραγματικότητα. Οι πολιτικοί κρατικοί θεσμοί αναδιαμορφώνονται συνεχώς για να εξυπηρετήσουν τις ταχέως αναδυόμενες φατρίες με τα δικά τους συμφέροντα που δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα του λαού της Ουκρανίας.

Το όλο νόημα της λεγόμενης φιλοδυτικής πολιτισμικής επιλογής της ουκρανικής ολιγαρχικής εξουσίας δεν ήταν και δεν είναι η δημιουργία καλύτερων συνθηκών για την ευημερία του λαού, αλλά η υποτακτική εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών αντιπάλων της Ρωσίας με τη διατήρηση δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχουν κλαπεί από τους Ουκρανούς και κρύβονται από τους ολιγάρχες σε λογαριασμούς σε δυτικές τράπεζες.

Ορισμένοι βιομηχανικοί χρηματοπιστωτικοί όμιλοι, που είχαν αναλάβει το κόμμα και οι πολιτικοί τους, στηρίχθηκαν αρχικά σε εθνικιστές και ριζοσπάστες. Άλλοι έδωσαν λόγια για καλές σχέσεις με τη Ρωσία και για πολιτιστική και γλωσσική πολυμορφία και ήρθαν στην εξουσία με τις ψήφους των πολιτών που υποστήριξαν ολόψυχα τέτοιες φιλοδοξίες, συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων από τα νοτιοανατολικά. Αλλά μόλις ανέλαβαν τα καθήκοντά τους, πρόδωσαν αμέσως τους ψηφοφόρους τους, εγκατέλειψαν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και εφάρμοσαν πολιτικές κατ’ εντολή των ριζοσπαστών, μερικές φορές καταδιώκοντας τους πρώην συμμάχους τους – τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που υποστήριζαν τη διγλωσσία και τη συνεργασία με τη Ρωσία. Εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι άνθρωποι που τους υποστήριξαν, κατά κανόνα, είναι νομοταγείς, μετριοπαθείς στις απόψεις τους, συνηθισμένοι να εμπιστεύονται τις αρχές, που, σε αντίθεση με τους ριζοσπάστες, δεν θα επιδείξουν επιθετικότητα και δεν θα καταφύγουν σε παράνομες ενέργειες.

Οι ριζοσπάστες, με τη σειρά τους, έγιναν θρασείς και τα παράπονά τους μεγάλωναν χρόνο με το χρόνο. Δεν δυσκολεύτηκαν να επιβάλουν επανειλημμένα τη θέλησή τους σε μια αδύναμη κυβέρνηση που είχε μολυνθεί η ίδια από τον ιό του εθνικισμού και της διαφθοράς και αντικατέστησε επιδέξια τα πραγματικά πολιτιστικά, οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα του λαού και την πραγματική κυριαρχία της Ουκρανίας με διάφορα είδη κερδοσκοπίας με εθνικούς λόγους και ξένα εθνογραφικά περιττώματα.

Μια σταθερή κρατική υπόσταση δεν έχει εγκαθιδρυθεί στην Ουκρανία και οι πολιτικές και εκλογικές διαδικασίες χρησιμεύουν μόνο ως κάλυμμα, ως προπέτασμα για την αναδιανομή της εξουσίας και της περιουσίας μεταξύ των διαφόρων ολιγαρχικών φατριών.

Η διαφθορά, η οποία αποτελεί αναμφίβολα πρόκληση και πρόβλημα για πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, έχει αποκτήσει ιδιαίτερο χαρακτήρα στην Ουκρανία. Έχει κυριολεκτικά εμποτίσει και διαβρώσει την ουκρανική κρατική υπόσταση, ολόκληρο το σύστημα, όλους τους κλάδους της εξουσίας. Οι ριζοσπάστες εκμεταλλεύτηκαν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του λαού, επιβάρυναν τη διαμαρτυρία και οδήγησαν το Μαϊντάν σε πραξικόπημα το 2014. Με τον τρόπο αυτό, έλαβαν άμεση βοήθεια από ξένες χώρες. Η υλική υποστήριξη του λεγόμενου καταυλισμού διαμαρτυρίας στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο από την πρεσβεία των ΗΠΑ φέρεται να ήταν ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα. Πρόσθετα πολύ μεγάλα ποσά μεταφέρθηκαν με θράσος απευθείας στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ηγετών της αντιπολίτευσης. Και μιλούσαμε για δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Και πόσα πήραν τελικά οι πραγματικά τραυματίες, οι οικογένειες όσων έχασαν τη ζωή τους στις συγκρούσεις που προκλήθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες του Κιέβου και άλλων πόλεων; Καλύτερα να μην ρωτήσετε γι’ αυτό.

Οι ριζοσπάστες που κατέλαβαν την εξουσία οργάνωσαν διώξεις, μια πραγματική τρομοκρατία εναντίον όσων αντιτάχθηκαν στις αντισυνταγματικές ενέργειες. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημόσια πρόσωπα χλευάστηκαν και ταπεινώθηκαν δημόσια. Οι ουκρανικές πόλεις κατακλύστηκαν από ένα κύμα πογκρόμ και βίας, μια σειρά από ειδεχθείς και ατιμώρητες δολοφονίες. Δεν μπορεί κανείς παρά να ανατριχιάσει από την τρομερή τραγωδία στην Οδησσό, όπου ειρηνικοί διαδηλωτές δολοφονήθηκαν βάναυσα και κάηκαν ζωντανοί στο Συνδικαλιστικό Κέντρο. Οι εγκληματίες που διέπραξαν αυτή τη θηριωδία δεν έχουν τιμωρηθεί, κανείς δεν τους αναζητά. Γνωρίζουμε όμως τα ονόματά τους και θα κάνουμε τα πάντα για να τους τιμωρήσουμε, να τους βρούμε και να τους οδηγήσουμε στη δικαιοσύνη.

Το Μαϊντάν δεν έφερε την Ουκρανία πιο κοντά στη δημοκρατία και την πρόοδο. Με το πραξικόπημα, οι εθνικιστές και οι πολιτικές δυνάμεις που τους υποστήριξαν έφεραν τελικά την κατάσταση σε αδιέξοδο και έσπρωξαν την Ουκρανία στην άβυσσο του εμφυλίου πολέμου. Οκτώ χρόνια μετά από αυτά τα γεγονότα, η χώρα είναι διχασμένη. Η Ουκρανία βιώνει μια οξεία κοινωνικοοικονομική κρίση.

Σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, το 2019 σχεδόν έξι εκατομμύρια Ουκρανοί, επιτρέψτε μου να τονίσω ότι πρόκειται για περίπου 15%, όχι του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας, αλλά ολόκληρου του πληθυσμού, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό. Και συχνά, κατά κανόνα, για περιστασιακές, ανειδίκευτες εργασίες. Ενδεικτικό είναι και το ακόλουθο γεγονός: από το 2020, περισσότεροι από 60.000 γιατροί και άλλοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας έχουν εγκαταλείψει τη χώρα στο πλαίσιο της πανδημίας.

Από το 2014, τα τιμολόγια του νερού έχουν αυξηθεί σχεδόν κατά το ένα τρίτο, του ηλεκτρικού ρεύματος κατά δέκα φορές και του οικιακού αερίου κατά δεκάδες φορές. Πολλοί άνθρωποι απλά δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν για τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, πρέπει κυριολεκτικά να επιβιώσουν.

Τι συνέβη; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Η απάντηση είναι προφανής: είναι επειδή η προίκα που έλαβε όχι μόνο από τη σοβιετική εποχή, αλλά και από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, έχει σπαταληθεί και καταχραστεί. Δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες έδιναν στους ανθρώπους ένα σταθερό εισόδημα και έφερναν φόρους στο δημόσιο ταμείο, χάθηκαν, μεταξύ άλλων και μέσω της στενής συνεργασίας με τη Ρωσία. Βιομηχανίες όπως η μηχανοκατασκευή, η κατασκευή οργάνων, η ηλεκτρονική, η ναυπηγική και η αεροναυπηγική είτε βρίσκονται στις δάφνες τους είτε έχουν καταστραφεί, ενώ κάποτε έκαναν περήφανη όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση.

Το 2021, το ναυπηγείο Τσερνομόρσκι στο Μυκολαίεβ, όπου κατασκευάστηκαν τα πρώτα ναυπηγεία την εποχή της Αικατερίνης Β’, έκλεισε. Ο διάσημος όμιλος Αντόνοφ δεν έχει παράγει ούτε μία παρτίδα αεροσκαφών από το 2016, ενώ το εργοστάσιο Γιουζχμάς, που ειδικεύεται στην παραγωγή πυραύλων και διαστημικού εξοπλισμού, βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όπως και η χαλυβουργία Κρέμεντσουκ. Αυτός ο θλιβερός κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί.

Όσον αφορά το σύστημα μεταφοράς φυσικού αερίου, το οποίο κατασκεύασε ολόκληρη η Σοβιετική Ένωση, είναι τόσο ερειπωμένο που η λειτουργία του είναι γεμάτη με μεγάλους κινδύνους και περιβαλλοντικό κόστος.

Και αυτό εγείρει το ερώτημα: είναι η φτώχεια, η απελπισία, η απώλεια του βιομηχανικού και τεχνολογικού δυναμικού η επιλογή του φιλοδυτικού πολιτισμού που ξεγελά και εξαπατά εκατομμύρια ανθρώπους εδώ και χρόνια, υποσχόμενος τους τον παράδεισο;

Στην πραγματικότητα, τα πάντα περιορίζονται στο γεγονός ότι η κατάρρευση της ουκρανικής οικονομίας συνοδεύεται από ευθεία ληστεία των πολιτών της και η ίδια η Ουκρανία έχει απλώς τεθεί υπό εξωτερικό έλεγχο. Η διαχείρισή της δεν έγινε μόνο κατ’ εντολή των δυτικών πρωτευουσών, αλλά και επί τόπου μέσω ενός ολόκληρου δικτύου ξένων συμβούλων, ΜΚΟ και άλλων φορέων που έχουν αναπτυχθεί στην Ουκρανία. Επηρεάζουν άμεσα όλες τις σημαντικές αποφάσεις προσωπικού, όλους τους κλάδους και τα επίπεδα της κυβέρνησης, από την κεντρική μέχρι τη δημοτική, τις κύριες κρατικές εταιρείες και επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων των Naftogaz, Ukrenergo, Ουκρανικών Σιδηροδρόμων, Ukroboronprom, Ukrposhta και της Ουκρανικής Διοίκησης Θαλάσσιων Λιμένων.

Απλώς δεν υπάρχει ανεξάρτητο δικαστήριο στην Ουκρανία. Κατόπιν αιτήματος της Δύσης, οι αρχές του Κιέβου έδωσαν στους εκπροσώπους των διεθνών οργανισμών το δικαίωμα προτεραιότητας στην επιλογή των μελών των ανώτατων δικαστικών οργάνων – του Συμβουλίου Δικαιοσύνης και της Επιτροπής Αξιολόγησης Δικαστών.

Επιπλέον, η πρεσβεία των ΗΠΑ ελέγχει άμεσα την Εθνική Υπηρεσία για την Πρόληψη της Διαφθοράς, το Εθνικό Γραφείο Καταπολέμησης της Διαφθοράς, την Ειδική Εισαγγελία Καταπολέμησης της Διαφθοράς και το Ανώτατο Δικαστήριο Καταπολέμησης της Διαφθοράς. Όλα αυτά γίνονται με το εύλογο πρόσχημα της αποτελεσματικότερης καταπολέμησης της διαφθοράς. Εντάξει, αλλά πού είναι τα αποτελέσματα; Η διαφθορά βρίσκεται σε πλήρη άνθηση και ανθίζει όπως και πριν.

Γνωρίζουν οι ίδιοι οι Ουκρανοί όλες αυτές τις μεθόδους διαχείρισης; Αντιλαμβάνονται ότι η χώρα τους δεν βρίσκεται καν υπό πολιτικό και οικονομικό προτεκτοράτο, αλλά έχει υποβιβαστεί στο επίπεδο μιας αποικίας με ένα καθεστώς μαριονέτας; Η ιδιωτικοποίηση του κράτους έχει οδηγήσει στο γεγονός ότι οι αρχές, οι οποίες αυτοαποκαλούνται “δύναμη των πατριωτών”, έχουν χάσει τον εθνικό τους χαρακτήρα και επιδιώκουν με συνέπεια την πλήρη αποκρατικοποίηση της χώρας.

Η απομυθοποίηση και η αναγκαστική αφομοίωση συνεχίζονται. Η Verkhovna Rada εκδίδει αδιάκοπα όλο και περισσότερες πράξεις που εισάγουν διακρίσεις, και ένας νόμος για τους λεγόμενους αυτόχθονες πληθυσμούς είναι ήδη σε ισχύ. Οι άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους Ρώσους και θα ήθελαν να διατηρήσουν την ταυτότητα, τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους, έχουν λάβει το σαφές μήνυμα ότι είναι ξένοι στην Ουκρανία.

Σύμφωνα με τους νόμους για την εκπαίδευση και τη λειτουργία της ουκρανικής γλώσσας ως κρατικής γλώσσας, η ρωσική γλώσσα έχει εκδιωχθεί από τα σχολεία, από όλους τους δημόσιους χώρους, μέχρι και από τα συνηθισμένα καταστήματα. Ο νόμος για τη λεγόμενη lustration, την “εκκαθάριση” της εξουσίας, κατέστησε δυνατή την αντιμετώπιση των ανεπιθύμητων δημοσίων υπαλλήλων.

Οι πράξεις που δίνουν στις ουκρανικές υπηρεσίες επιβολής του νόμου αφορμή για σκληρή καταστολή της ελευθερίας του λόγου και της διαφωνίας και για διώξεις της αντιπολίτευσης είναι αναπαραγωγικές. Η θλιβερή πρακτική των μονομερών παράνομων κυρώσεων κατά άλλων κρατών, ξένων φυσικών και νομικών προσώπων είναι γνωστή στον κόσμο. Η Ουκρανία ξεπέρασε τους δυτικούς χειριστές της και εφηύρε ένα τέτοιο εργαλείο όπως οι κυρώσεις εναντίον των ίδιων της των πολιτών, των επιχειρήσεων, των τηλεοπτικών καναλιών, άλλων μέσων ενημέρωσης, ακόμη και των μελών του κοινοβουλίου.

Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας συνεχίζει επίσης να σφαγιάζεται στο Κίεβο. Και αυτό δεν είναι μια συναισθηματική εκτίμηση, συγκεκριμένες αποφάσεις και έγγραφα το αποδεικνύουν. Οι ουκρανικές αρχές μετέτρεψαν κυνικά την τραγωδία της διάσπασης της εκκλησίας σε εργαλείο κρατικής πολιτικής. Η σημερινή ηγεσία της χώρας δεν ανταποκρίνεται στα αιτήματα των πολιτών της Ουκρανίας για την κατάργηση των νόμων που παραβιάζουν τα δικαιώματα των πιστών. Επιπλέον, νέα σχέδια νόμου καταγράφηκαν στη Ράντα εναντίον του κλήρου και εκατομμυρίων ενοριτών της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας.

Θα ήθελα να μιλήσω ξεχωριστά για την Κριμαία. Οι κάτοικοι της χερσονήσου έκαναν την ελεύθερη επιλογή τους να είναι με τη Ρωσία. Οι αρχές στο Κίεβο δεν έχουν τίποτα να αντιμετωπίσουν αυτή τη σαφή και ξεκάθαρη βούληση του λαού, γι’ αυτό και ποντάρουν σε επιθετικές ενέργειες, στην ενεργοποίηση εξτρεμιστικών πυρήνων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των ριζοσπαστικών ισλαμικών οργανώσεων, στην αποστολή ανατρεπτικών ομάδων για την πραγματοποίηση τρομοκρατικών επιθέσεων σε κρίσιμες υποδομές και την απαγωγή Ρώσων πολιτών. Έχουμε άμεσες αποδείξεις ότι τέτοιες επιθετικές ενέργειες πραγματοποιούνται με την υποστήριξη ξένων ειδικών υπηρεσιών.

Τον Μάρτιο του 2021, η Ουκρανία υιοθέτησε μια νέα στρατιωτική στρατηγική. Το έγγραφο αυτό είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία και αποσκοπεί στο να παρασύρει ξένα κράτη σε σύγκρουση με τη χώρα μας. Η στρατηγική προτείνει τη δημιουργία ουσιαστικά ενός τρομοκρατικού υποκόσμου στη ρωσική Κριμαία και το Ντονμπάς. Σκιαγραφεί επίσης το περίγραμμα του αναμενόμενου πολέμου, ο οποίος θα πρέπει να τελειώσει, όπως πιστεύουν οι σημερινοί στρατηγιστές στο Κίεβο, και παραθέτω περαιτέρω, “με τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας με ευνοϊκούς για την Ουκρανία όρους”. Και επίσης, όπως το εκφράζει σήμερα το Κίεβο, και το παραθέτω και εδώ, ακούστε το πιο προσεκτικά, παρακαλώ – “με τη στρατιωτική υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας στη γεωπολιτική αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία”. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά προετοιμασία για στρατιωτικές ενέργειες εναντίον της χώρας μας – εναντίον της Ρωσίας.

Γνωρίζουμε επίσης ότι έχουν ήδη γίνει δηλώσεις ότι η Ουκρανία πρόκειται να κατασκευάσει τα δικά της πυρηνικά όπλα, και αυτό δεν είναι κενό θράσος. Η Ουκρανία διαθέτει σοβιετική πυρηνική τεχνολογία και τα μέσα μεταφοράς των όπλων αυτών, συμπεριλαμβανομένων αεροσκαφών και πυραύλων Tochka-U, επίσης σοβιετικής σχεδίασης, με βεληνεκές άνω των 100 χιλιομέτρων. Αλλά θα βγάλουν περισσότερα, είναι μόνο θέμα χρόνου. Υπάρχει τεχνογνωσία από τη σοβιετική εποχή.

Έτσι, θα είναι πολύ πιο εύκολο για την Ουκρανία να αποκτήσει τακτικά πυρηνικά όπλα από ό,τι για ορισμένα άλλα κράτη, δεν θα τα κατονομάσω τώρα, τα οποία πράγματι πραγματοποιούν τέτοιες εξελίξεις, ιδίως στην περίπτωση τεχνολογικής υποστήριξης από το εξωτερικό. Και δεν πρέπει να αποκλείσουμε ούτε αυτό.

Με την απόκτηση όπλων μαζικής καταστροφής από την Ουκρανία, η κατάσταση στον κόσμο, στην Ευρώπη, ειδικά για εμάς, για τη Ρωσία, θα αλλάξει δραματικά. Δεν μπορούμε παρά να αντιδράσουμε σε αυτόν τον πραγματικό κίνδυνο, ιδίως, επαναλαμβάνω, ότι οι δυτικοί προστάτες μπορεί να διευκολύνουν την εμφάνιση τέτοιων όπλων στην Ουκρανία, προκειμένου να δημιουργηθεί μια άλλη απειλή για τη χώρα μας. Βλέπουμε πόσο επίμονα πραγματοποιείται η στρατιωτική άντληση του καθεστώτος του Κιέβου. Από το 2014, μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στείλει δισεκατομμύρια δολάρια για το σκοπό αυτό, συμπεριλαμβανομένων όπλων, εξοπλισμού και εξειδικευμένης εκπαίδευσης. Τους τελευταίους μήνες, τα δυτικά όπλα εισρέουν στην Ουκρανία με συνεχή ροή, επιδεικτικά, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και οι υπηρεσίες ασφαλείας διοικούνται από ξένους συμβούλους, το γνωρίζουμε καλά αυτό.

Τα τελευταία χρόνια, στρατιωτικά αποσπάσματα από χώρες του ΝΑΤΟ βρίσκονται σχεδόν συνεχώς στο ουκρανικό έδαφος με το πρόσχημα ασκήσεων. Το σύστημα διοίκησης και ελέγχου των ουκρανικών στρατευμάτων έχει ήδη ενσωματωθεί στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι η διοίκηση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, ακόμη και μεμονωμένων μονάδων και υπομονάδων, μπορεί να ασκείται απευθείας από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ.

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν ξεδιάντροπα το ουκρανικό έδαφος ως θέατρο πιθανών στρατιωτικών επιχειρήσεων. Οι τακτικές κοινές ασκήσεις έχουν σαφή αντιρωσικό προσανατολισμό. Μόνο πέρυσι, περισσότεροι από 23.000 στρατιώτες και περισσότερα από χίλια κομμάτια εξοπλισμού έλαβαν μέρος σε αυτές.

Έχει ήδη ψηφιστεί νόμος σχετικά με την εισδοχή ενόπλων δυνάμεων από άλλες χώρες στο έδαφος της Ουκρανίας το 2022 για να συμμετάσχουν σε πολυεθνικές ασκήσεις. Είναι σαφές ότι μιλάμε πρωτίστως για στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Τουλάχιστον δέκα τέτοιες κοινές ασκήσεις έχουν προγραμματιστεί για φέτος.

Είναι προφανές ότι τα γεγονότα αυτά χρησιμεύουν ως κάλυψη για την ταχεία ανάπτυξη της στρατιωτικής ομάδας του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Πόσο μάλλον που το δίκτυο των αεροδρομίων που αναβαθμίστηκε με τη βοήθεια των Αμερικανών – Boryspil, Ivano-Frankivsk, Chuguev, Odessa κ.ο.κ. – είναι ικανό να εξασφαλίσει τη μεταφορά στρατιωτικών μονάδων στο συντομότερο δυνατό χρόνο. Ο ουκρανικός εναέριος χώρος είναι ανοικτός σε πτήσεις στρατηγικών και αναγνωριστικών αεροσκαφών των ΗΠΑ και μη επανδρωμένων αεροσκαφών που χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση του ρωσικού εδάφους.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι το Κέντρο Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων στο Οτσάκοφ, που κατασκευάστηκε από τους Αμερικανούς, επιτρέπει τη διασφάλιση των ενεργειών των πλοίων του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης όπλων ακριβείας από αυτά κατά του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και των υποδομών μας σε ολόκληρη την ακτή της Μαύρης Θάλασσας.

Κάποτε, οι ΗΠΑ σκόπευαν να δημιουργήσουν παρόμοιες εγκαταστάσεις στην Κριμαία, αλλά οι κάτοικοι της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης ματαίωσαν αυτά τα σχέδια. Θα το θυμόμαστε πάντα αυτό.

Επαναλαμβάνω, σήμερα αναπτύσσεται ένα τέτοιο κέντρο, έχει ήδη αναπτυχθεί στο Οτσάκοφ. Να σας θυμίσω ότι τον XVIII αιώνα οι στρατιώτες του Αλεξάντερ Σουβόροφ πολέμησαν για την πόλη αυτή. Χάρη στο θάρρος τους, έγινε μέρος της Ρωσίας. Παράλληλα, τον XVIII αιώνα, τα εδάφη της Μαύρης Θάλασσας, που προσαρτήθηκαν στη Ρωσία ως αποτέλεσμα των πολέμων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ονομάστηκαν Νοβοροσία. Σήμερα αυτά τα ορόσημα της ιστορίας ξεχνιούνται, όπως και τα ονόματα των πολιτικών ανδρών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, χωρίς τις προσπάθειες των οποίων πολλές μεγάλες πόλεις και ακόμη και πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα δεν θα υπήρχαν στη σύγχρονη Ουκρανία.

Πρόσφατα το μνημείο του Αλεξάντερ Σουβόροφ κατεδαφίστηκε στην Πολτάβα. Τι μπορείς να πεις; Αρνείσαι το παρελθόν σου; Από τη λεγόμενη αποικιακή κληρονομιά της ρωσικής αυτοκρατορίας; Λοιπόν, τότε να είστε συνεπείς εδώ.

Επόμενο. Θα πρέπει να σημειώσω ότι το άρθρο 17 του Συντάγματος της Ουκρανίας δεν επιτρέπει την εγκατάσταση ξένων στρατιωτικών βάσεων στο έδαφός της. Αποδείχθηκε όμως ότι πρόκειται απλώς για μια σύμβαση που μπορεί εύκολα να παρακαμφθεί.

Οι χώρες του ΝΑΤΟ έχουν αναπτύξει εκπαιδευτικές αποστολές στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, πρόκειται ήδη για ξένες στρατιωτικές βάσεις. Απλώς αποκαλούν τη βάση “αποστολή” και τελείωσε.

Το Κίεβο έχει από καιρό διακηρύξει μια στρατηγική πορεία προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ναι, βεβαίως, κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να επιλέγει το δικό της σύστημα ασφαλείας και να συνάπτει στρατιωτικές συμμαχίες. Θα φαινόταν έτσι, αν δεν υπήρχε ένα “αλλά”. Τα διεθνή έγγραφα κατοχυρώνουν ρητά την αρχή της ίσης και αδιαίρετης ασφάλειας, η οποία, όπως γνωρίζουμε, περιλαμβάνει την υποχρέωση να μην ενισχύει κανείς την ασφάλεια του σε βάρος της ασφάλειας άλλων κρατών. Μπορώ να αναφερθώ εδώ στον Χάρτη του ΟΑΣΕ για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια που υιοθετήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1999 και στη Διακήρυξη του ΟΑΣΕ στην Αστάνα το 2010.

Με άλλα λόγια, η επιλογή της ασφάλειας δεν πρέπει να αποτελεί απειλή για άλλα κράτη, και η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί άμεση απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας.

Θυμίζω ότι τον Απρίλιο του 2008, στη σύνοδο κορυφής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στο Βουκουρέστι, οι ΗΠΑ προώθησαν την απόφαση ότι η Ουκρανία και, παρεμπιπτόντως, η Γεωργία θα γίνονταν μέλη του ΝΑΤΟ. Πολλοί Ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ γνώριζαν ήδη καλά όλους τους κινδύνους μιας τέτοιας προοπτικής, αλλά έπρεπε να υπομείνουν τη θέληση του ανώτερου εταίρου τους. Οι Αμερικανοί απλώς τους χρησιμοποίησαν για να ακολουθήσουν μια ξεκάθαρα αντιρωσική πολιτική.

Ορισμένα κράτη μέλη της Συμμαχίας είναι ακόμη και τώρα πολύ επιφυλακτικά ως προς την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα λαμβάνουμε ένα μήνυμα από ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που λέει: “Γιατί ανησυχείτε;”. Δεν θα συμβεί κυριολεκτικά αύριο”. Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί εταίροι μας μιλούν επίσης γι’ αυτό. “Εντάξει”, λέμε, “όχι αύριο, αλλά μεθαύριο. Τι αλλάζει στην ιστορική προοπτική; Στην ουσία, τίποτα.

Επιπλέον, γνωρίζουμε τη θέση και τα λόγια της ηγεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών ότι οι ενεργές εχθροπραξίες στην ανατολική Ουκρανία δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο ένταξης της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ, εάν μπορέσει να ανταποκριθεί στα κριτήρια της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και να νικήσει τη διαφθορά.

Ταυτόχρονα, προσπαθούν ξανά και ξανά να μας πείσουν ότι το ΝΑΤΟ είναι μια φιλειρηνική και καθαρά αμυντική συμμαχία. Λένε ότι δεν υπάρχει καμία απειλή για τη Ρωσία. Και πάλι μας προτείνουν να πιστέψουμε τα λεγόμενά τους. Γνωρίζουμε όμως το πραγματικό τίμημα αυτών των λόγων. Το 1990, όταν συζητούνταν το ζήτημα της γερμανικής ενοποίησης, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποσχέθηκαν στη σοβιετική ηγεσία ότι δεν θα υπάρξει επέκταση της δικαιοδοσίας ή της στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ ούτε μια ίντσα ανατολικότερα. Και ότι η γερμανική ενοποίηση δεν θα οδηγούσε σε επέκταση της στρατιωτικής οργάνωσης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Αυτό είναι ένα απόσπασμα.

Μίλησαν, έδωσαν προφορικές διαβεβαιώσεις, και όλα αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν τίποτα. Αργότερα, μας διαβεβαίωσαν ότι η ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ θα βελτίωνε μόνο τις σχέσεις με τη Μόσχα, θα ανακούφιζε τις χώρες αυτές από τους φόβους τους για μια δύσκολη ιστορική κληρονομιά και, επιπλέον, θα δημιουργούσε μια ζώνη κρατών φιλικών προς τη Ρωσία.

Αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο. Οι αρχές ορισμένων ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, καλλιεργώντας τη ρωσοφοβία, μετέφεραν τα συμπλέγματα και τα στερεότυπά τους σχετικά με τη ρωσική απειλή στη Συμμαχία και επέμειναν στη δημιουργία δυνατοτήτων συλλογικής άμυνας που θα αναπτύσσονταν κυρίως εναντίον της Ρωσίας. Και αυτό συνέβη στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν, χάρη στο άνοιγμα και την καλή μας θέληση, οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης βρίσκονταν σε υψηλό επίπεδο.

Η Ρωσία εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις της, συμπεριλαμβανομένης της απόσυρσης των στρατευμάτων της από τη Γερμανία και τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην υπέρβαση της κληρονομιάς του Ψυχρού Πολέμου. Προσφέραμε σταθερά διάφορες επιλογές συνεργασίας, μεταξύ άλλων στο πλαίσιο του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας και του ΟΑΣΕ.

Επιπλέον, θα πω τώρα κάτι που δεν έχω πει ποτέ δημόσια, θα το πω για πρώτη φορά. Όταν ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον επισκέφθηκε τη Μόσχα το 2000, τον ρώτησα: “Πώς θα αισθανόταν η Αμερική για την αποδοχή της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ;”.

Δεν θα αποκαλύψω όλες τις λεπτομέρειες αυτής της συζήτησης, αλλά εξωτερικά η αντίδραση στην ερώτησή μου φαινόταν, ας πούμε, πολύ συγκρατημένη και ο τρόπος με τον οποίο οι Αμερικανοί αντέδρασαν σε αυτή την πιθανότητα φαίνεται στην πραγματικότητα στα πρακτικά τους βήματα προς τη χώρα μας. Αυτό περιλαμβάνει την ανοιχτή υποστήριξη των τρομοκρατών στον Βόρειο Καύκασο, την απορριπτική στάση απέναντι στα αιτήματα και τις ανησυχίες μας για την ασφάλεια στον τομέα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, την αποχώρηση από τη Συνθήκη ΑΒΜ κ.ο.κ. Σε κάνει να θέλεις να αναρωτηθείς: γιατί, γιατί όλα αυτά, για ποιο λόγο; Εντάξει, δεν θέλετε να μας βλέπετε ως φίλους και συμμάχους σας, αλλά γιατί να μας κάνετε εχθρούς;

Υπάρχει μόνο μία απάντηση: δεν είναι εξαιτίας του πολιτικού μας καθεστώτος ή οτιδήποτε άλλο, απλά δεν χρειάζονται μια τόσο μεγάλη ανεξάρτητη χώρα όπως η Ρωσία. Αυτή είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις. Είναι η πηγή της παραδοσιακής αμερικανικής πολιτικής για τη Ρωσία. Εξ ου και η στάση απέναντι σε όλες τις προτάσεις μας για την ασφάλεια.

Σήμερα, μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πώς οι δυτικές χώρες “κράτησαν” την υπόσχεσή τους να μην επιτρέψουν στο ΝΑΤΟ να προχωρήσει προς τα ανατολικά. Απλά εξαπατήθηκε. Είχαμε πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ, το ένα μετά το άλλο. Το 1999 έγιναν δεκτές στη Συμμαχία η Πολωνία, η Τσεχική Δημοκρατία και η Ουγγαρία, το 2004 η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία, το 2009 η Αλβανία και η Κροατία, το 2017 το Μαυροβούνιο και το 2020 η Βόρεια Μακεδονία.

Ως αποτέλεσμα, η Συμμαχία, με τη στρατιωτική της υποδομή, έφτασε απευθείας στα σύνορα της Ρωσίας. Αυτό αποτέλεσε μία από τις βασικές αιτίες της κρίσης του ευρώ και της ασφάλειας και είχε πολύ αρνητικές επιπτώσεις σε ολόκληρο το σύστημα των διεθνών σχέσεων, οδηγώντας σε απώλεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.

Η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται, μεταξύ άλλων στον στρατηγικό τομέα. Για παράδειγμα, στη Ρουμανία και την Πολωνία αναπτύσσονται περιοχές τοποθέτησης αντιπυραυλικών πυραύλων στο πλαίσιο του παγκόσμιου σχεδίου αντιπυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ. Είναι γνωστό ότι οι εκτοξευτές που έχουν τοποθετηθεί εκεί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πυραύλους Κρουζ Τομαχόουκ, οι οποίοι είναι επιθετικά συστήματα επίθεσης.

Επιπλέον, οι ΗΠΑ αναπτύσσουν έναν καθολικό πύραυλο Standard-6 που, εκτός από την επίλυση των προβλημάτων της αεράμυνας και της πυραυλικής άμυνας, μπορεί επίσης να πλήξει επίγειους και επιφανειακούς στόχους. Με άλλα λόγια, το υποτιθέμενο αμυντικό σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ επεκτείνεται και αναδύονται νέες επιθετικές δυνατότητες.

Οι πληροφορίες που διαθέτουμε μας δίνουν κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η επακόλουθη ανάπτυξη εδώ εγκαταστάσεων της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας είναι δεδομένη και είναι θέμα χρόνου. Αντιλαμβανόμαστε σαφώς ότι σε ένα τέτοιο σενάριο, το επίπεδο των στρατιωτικών απειλών προς τη Ρωσία θα αυξηθεί δραματικά, πολλές φορές. Και εφιστώ ιδιαίτερα την προσοχή στο γεγονός ότι ο κίνδυνος αιφνιδιαστικής επίθεσης στη χώρα μας θα αυξηθεί πολλαπλάσια.

Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω ότι τα έγγραφα (έγγραφα!) του αμερικανικού στρατηγικού σχεδιασμού κατοχυρώνουν τη δυνατότητα του λεγόμενου προληπτικού πλήγματος κατά των πυραυλικών συστημάτων του εχθρού. Γνωρίζουμε επίσης ποιος είναι ο κύριος αντίπαλος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Είναι η Ρωσία. Στα έγγραφα του ΝΑΤΟ η χώρα μας δηλώνεται επίσημα ότι αποτελεί την κύρια απειλή για την ευρωατλαντική ασφάλεια. Και η Ουκρανία θα χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για ένα τέτοιο χτύπημα. Αν οι πρόγονοί μας είχαν ακούσει γι’ αυτό, μάλλον δεν θα το πίστευαν. Και δεν θέλουμε να το πιστέψουμε σήμερα, αλλά είναι αλήθεια. Θέλω να γίνει κατανοητό τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ουκρανία.

Πολλά ουκρανικά αεροδρόμια βρίσκονται κοντά στα σύνορά μας. Η τακτική αεροπορία του ΝΑΤΟ που θα αναπτυχθεί εδώ, συμπεριλαμβανομένων των οπλοφορέων υψηλής ακρίβειας, θα είναι σε θέση να πλήξει το έδαφός μας μέχρι το Βόλγκογκραντ – Καζάν – Σαμάρα – Αστραχάν. Η ανάπτυξη εξοπλισμού αναγνώρισης με ραντάρ στην Ουκρανία θα επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να παρακολουθεί στενά τον ρωσικό εναέριο χώρο μέχρι τα Ουράλια.

Τέλος, αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες παραβίασαν τη Συνθήκη για τους πυραύλους μέσου και μικρότερου βεληνεκούς, το Πεντάγωνο αναπτύσσει ήδη ανοιχτά μια ολόκληρη σειρά από επίγεια όπλα κρούσης, συμπεριλαμβανομένων βαλλιστικών πυραύλων ικανών να προσεγγίσουν στόχους σε απόσταση έως και 5.500 χιλιομέτρων. Εάν τέτοια συστήματα αναπτυχθούν στην Ουκρανία, θα μπορούν να πλήξουν στόχους σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια της Ρωσίας, καθώς και πέρα από τα Ουράλια. Οι πύραυλοι Κρούζ Τόμαχοουκ θα χρειάζονταν λιγότερο από 35 λεπτά για να φτάσουν στη Μόσχα, 7-8 λεπτά για βαλλιστικούς πυραύλους από την περιοχή του Χάρκοβο και 4-5 λεπτά για υπερηχητικά πλήγματα. Αυτό ονομάζεται, άμεσα, μαχαίρι στο λαιμό. Και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι περιμένουν να υλοποιήσουν αυτά τα σχέδια, όπως έκαναν επανειλημμένα τα προηγούμενα χρόνια, επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, προωθώντας στρατιωτικές υποδομές και εξοπλισμό στα ρωσικά σύνορα, αγνοώντας πλήρως τις ανησυχίες, τις διαμαρτυρίες και τις προειδοποιήσεις μας. Συγγνώμη, απλά φτύστε τους και κάντε ό,τι θέλουν, ό,τι θεωρούν σωστό.

Και φυσικά, περιμένουν επίσης να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τη γνωστή παροιμία: “Ο σκύλος γαβγίζει, το καραβάνι κινείται. Επιτρέψτε μου να πω αμέσως ότι δεν συμφωνήσαμε σε αυτό και δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ. Ταυτόχρονα, η Ρωσία ήταν και παραμένει πάντα υπέρ της επίλυσης των πιο σύνθετων προβλημάτων με πολιτικά και διπλωματικά μέσα, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Έχουμε πλήρη επίγνωση της τεράστιας ευθύνης μας για την περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα. Ήδη από το 2008 η Ρωσία υπέβαλε μια πρωτοβουλία για τη σύναψη μιας Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ασφαλείας. Η ουσία της ήταν ότι κανένα κράτος ή διεθνής οργανισμός στον ευρωατλαντικό χώρο δεν μπορούσε να ενισχύσει την ασφάλειά του εις βάρος της ασφάλειας των άλλων. Ωστόσο, η πρότασή μας απορρίφθηκε εξαρχής: δεν μπορούσαμε να επιτρέψουμε στη Ρωσία να περιορίσει τις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ.

Επιπλέον, μας είπαν ρητά ότι μόνο τα μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας θα μπορούσαν να έχουν νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις ασφαλείας.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, διαβιβάσαμε στους δυτικούς εταίρους μας ένα σχέδιο συνθήκης μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για τις εγγυήσεις ασφαλείας, καθώς και ένα σχέδιο συμφωνίας για μέτρα που θα διασφαλίζουν την ασφάλεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των κρατών μελών του ΝΑΤΟ.

Η απάντηση των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ ήταν πολλά κοινά λόγια. Υπήρχαν κάποια λογικά επιχειρήματα, αλλά αφορούσαν δευτερεύοντα ζητήματα και έμοιαζε με προσπάθεια εκτροπής της συζήτησης.

Απαντήσαμε αναλόγως, τονίζοντας ότι είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε το δρόμο των διαπραγματεύσεων, αλλά υπό τον όρο ότι όλα τα θέματα θα εξεταστούν ως πακέτο, ως πακέτο, χωρίς να διαχωρίζονται από τις βασικές, τις βασικές ρωσικές προτάσεις. Και αυτά περιέχουν τρία βασικά σημεία. Η πρώτη είναι η αποτροπή περαιτέρω διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Η δεύτερη είναι η άρνηση να επιτραπεί στη Συμμαχία να αναπτύξει οπλικά συστήματα κρούσης στα σύνορα της Ρωσίας. Και, τέλος, η επαναφορά των στρατιωτικών δυνατοτήτων και των υποδομών του μπλοκ στην Ευρώπη στην κατάσταση του 1997, όταν υπογράφηκε η ιδρυτική πράξη ΝΑΤΟ-Ρωσίας.

Ακριβώς οι προτάσεις μας επί της αρχής είναι αυτές που αγνοήθηκαν. Οι δυτικοί εταίροι μας, επαναλαμβάνω, εξέφρασαν για άλλη μια φορά την πεπατημένη φόρμουλα ότι κάθε κράτος έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τον τρόπο με τον οποίο θα διασφαλίσει την ασφάλειά του και να συμμετέχει σε οποιεσδήποτε στρατιωτικές συμμαχίες και συμμαχίες. Με άλλα λόγια, τίποτα δεν έχει αλλάξει στη θέση τους, ακούγονται οι ίδιες αναφορές στην περιβόητη πολιτική των “ανοιχτών θυρών” του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, προσπαθούν να μας εκβιάσουν ξανά, απειλώντας μας ξανά με κυρώσεις, τις οποίες, παρεμπιπτόντως, θα εξακολουθούν να επιβάλλουν όσο αυξάνεται η κυριαρχία της Ρωσίας και η ισχύς των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Και η αφορμή για μια νέα επίθεση με κυρώσεις θα βρίσκεται πάντα ή απλά θα κατασκευάζεται, ανεξάρτητα από την κατάσταση στην Ουκρανία. Ο στόχος είναι ο ίδιος – να καταπνίξουν την ανάπτυξη της Ρωσίας. Και θα το πράξουν, όπως έκαναν και στο παρελθόν, ακόμη και χωρίς καμία απολύτως επίσημη πρόφαση, ακριβώς επειδή είμαστε και δεν θα θέσουμε ποτέ σε κίνδυνο την κυριαρχία μας, τα εθνικά μας συμφέροντα και τις αξίες μας.

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος, για να το πω ευθέως, στην παρούσα κατάσταση, όταν οι προτάσεις μας για ισότιμο διάλογο επί θεμάτων αρχής έμειναν ουσιαστικά αναπάντητες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, όταν το επίπεδο των απειλών κατά της χώρας μας αυξάνεται σημαντικά, η Ρωσία έχει κάθε δικαίωμα να λάβει αντίμετρα για να διασφαλίσει τη δική της ασφάλεια. Αυτό ακριβώς θα κάνουμε.

Όσον αφορά την κατάσταση στο Ντονμπάς, βλέπουμε ότι οι κυβερνώντες στο Κίεβο δηλώνουν συνεχώς και δημόσια την απροθυμία τους να εφαρμόσουν τη δέσμη μέτρων του Μινσκ για την επίλυση της σύγκρουσης και δεν ενδιαφέρονται για μια ειρηνική λύση. Αντιθέτως, προσπαθούν να οργανώσουν ξανά έναν αιφνιδιαστικό πόλεμο στο Ντονμπάς, όπως έκαναν ήδη το 2014 και το 2015. Θυμόμαστε πώς τελείωσαν αυτές οι περιπέτειες τότε.

Σχεδόν δεν περνάει μέρα χωρίς βομβαρδισμούς σε κατοικημένες περιοχές στο Ντονμπάς. Μια μεγάλη ομάδα στρατευμάτων χρησιμοποιεί συνεχώς επιθετικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, βαρύ εξοπλισμό, ρουκέτες, πυροβολικό και συστήματα πολλαπλών εκτοξεύσεων πυραύλων. Οι δολοφονίες αμάχων, ο αποκλεισμός, η κακοποίηση των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, των γυναικών και των ηλικιωμένων, συνεχίζονται αμείωτα. Όπως λέμε εδώ, δεν υπάρχει τέλος στον ορίζοντα.

Και ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος, του οποίου οι μόνοι εκπρόσωποι έχουν αυτοανακηρυχθεί οι δυτικοί συνάδελφοί μας, προτιμά να μην το παρατηρεί αυτό, σαν να μην υπάρχει όλη αυτή η φρίκη, η γενοκτονία στην οποία υπόκεινται σχεδόν 4 εκατομμύρια άνθρωποι, και μόνο επειδή αυτοί οι άνθρωποι διαφώνησαν με το πραξικόπημα στην Ουκρανία που υποστηρίχθηκε από τη Δύση το 2014 και αντιτάχθηκαν στην υπερυψωμένη κρατική κίνηση προς τον σπηλαιώδη και επιθετικό εθνικισμό και τον νεοναζισμό. Και αγωνίζονται για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους – να ζουν στη δική τους γη, να μιλούν τη δική τους γλώσσα, να διατηρούν τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους.

Πόσο καιρό μπορεί να συνεχιστεί αυτή η τραγωδία; Πόσο ακόμα μπορούμε να το ανεχτούμε; Η Ρωσία έχει κάνει τα πάντα για να διαφυλάξει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και έχει αγωνιστεί σκληρά και υπομονετικά όλα αυτά τα χρόνια για την εφαρμογή της απόφασης 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της 17ης Φεβρουαρίου 2015, η οποία κατοχύρωσε τη δέσμη μέτρων του Μινσκ της 12ης Φεβρουαρίου 2015 για την επίλυση της κατάστασης στο Ντονμπάς.

Όλα μάταια. Οι πρόεδροι και οι βουλευτές της Ράντα αλλάζουν, αλλά η ουσία και ο επιθετικός, εθνικιστικός χαρακτήρας του καθεστώτος που έχει καταλάβει την εξουσία στο Κίεβο δεν αλλάζει. Είναι εξ ολοκλήρου προϊόν του πραξικοπήματος του 2014 και όσοι πήραν το δρόμο της βίας, της αιματοχυσίας και της ανομίας δεν αναγνώρισαν και δεν θα αναγνωρίσουν άλλη λύση στο ζήτημα του Ντονμπάς εκτός από τη στρατιωτική.

Από την άποψη αυτή, θεωρώ απαραίτητο να λάβουμε μια απόφαση που έχει καθυστερήσει εδώ και καιρό – να αναγνωρίσουμε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουχάνσκ χωρίς καθυστέρηση.

Ζητώ από την Ομοσπονδιακή Συνέλευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας να υποστηρίξει αυτή την απόφαση και στη συνέχεια να επικυρώσει τις συνθήκες φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας με τις δύο δημοκρατίες. Τα δύο αυτά έγγραφα θα ετοιμαστούν και θα υπογραφούν στο εγγύς μέλλον.

Και από εκείνους που κατέλαβαν και κατέχουν την εξουσία στο Κίεβο, απαιτούμε την άμεση παύση των εχθροπραξιών. Διαφορετικά, όλη η ευθύνη για την πιθανή συνέχιση της αιματοχυσίας θα βαρύνει αποκλειστικά τη συνείδηση του καθεστώτος που κυβερνά το έδαφος της Ουκρανίας.

Ανακοινώνοντας τις αποφάσεις που εγκρίθηκαν σήμερα, είμαι βέβαιος για την υποστήριξη των πολιτών της Ρωσίας και όλων των πατριωτικών δυνάμεων της χώρας.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.»