Ο ηθοποιός είναι δοχείο. Τον αδειάζεις και του βάζεις εσύ τα λόγια. Γι’ αυτό και η κενότητα είναι, λένε, προσόν για την υποκριτική. Ακόμη κι αν αυτή η ρατσιστική άποψη για τους ηθοποιούς ήταν αλήθεια, κανένα δοχείο, όσο κι αν το πλύνεις, δεν αδειάζει εντελώς. Κανένα δεν μένει σώο από ιζήματα.
Συνέβη και στον χαρισματικό Αρη Σερβετάλη. Του κατακάθισε βαρύς ο ρόλος του Αγίου Νεκταρίου που υποδύθηκε στο μπλοκμπάστερ «Ο άνθρωπος του Θεού». Οποιος έτυχε να παρακολουθήσει τον ηθοποιό στις συνεντεύξεις του μετά το φιλμ, δεν μπορεί να μην παρατήρησε ότι η επιτυχία του τον είχε καταστήσει όμηρο της μυθοπλασίας.
Η όψη του, στην οποία το μούσι του χίπστερ μιμούνταν το γένι του καλογέρου, ήταν ακόμη μουσκεμένη από τον ρόλο. Δεν μιλούσε για την τέχνη. Θεολογούσε: «Ακόμη κι όταν δεν διώκεται ένας άνθρωπος», είχε πει στην ΕΡΤ, «θα πρέπει, σε εισαγωγικά, να “αυτοδιώκεται”… εφόσον ο θεάνθρωπος διώχθηκε… Η Ορθοδοξία είναι σταυροαναστάσιμη. Επομένως μπαίνουμε σε αυτόν τον πόνο και διαμέσου του πόνου έρχεται η ανακαίνιση».
Η απόφαση του Σερβετάλη να αποσυρθεί από την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε, αρνούμενος να παίξει μόνο για εμβολιασμένους, υποκλέπτει έτσι την άλω του ρόλου που ο ηθοποιός ξήλωσε από το «πανί» για να ντύσει την περσόνα του. Δεν είναι ένα μοναχικό αντιεμβολιαστικό διάβημα. Είναι το νεύμα ενός αυτόκλητου ιεροκήρυκα, καθώς στα μάτια του ευεπίφορου κοινού η πραγματικότητα ξεχωρίζει δύσκολα από το θέατρο σκιών. Ο αλαφροΐσκιωτος υποκριτής κρύβεται στον ίσκιο του επίσημου αγίου.
Συμβουλές αυτοβελτίωσης και προτροπές σε διασωλήνωση.
Και τι πειράζει; Δεν είναι ήδη γεμάτη η ευρύχωρη σκηνή των media από διασημότητες που δέχτηκαν τη μία ή την άλλη επιφοίτηση και καλούν τους ακολούθους τους σε «αυτοβελτίωση» – να σωθούν με ένα σωτήριο λαϊφστάιλ, να ανακαινισθούν με μια θαυματουργό γυμναστική, να καθαρθούν με μια εξαγνιστική δίαιτα; Τι πειράζει ένας ακόμη θαυματοποιός;
Αυτό το υβριδικό μέσο, μέσω του οποίου η Ορθοδοξία λανσάρεται σαν ορθορεξία –σαν θρησκεία χωρίς γλουτένη–, είναι πιο δραστικό από τη ρασοφόρο κατήχηση στην αντιεπιστημονική δεισιδαιμονία, καθώς επηρεάζει ένα «ποίμνιο» πολύ ευρύτερο του εκκλησιάσματος. Νομιμοποιεί τις πλάνες ανθρώπων που ίσως δεν αγόρασαν ποτέ τους εισιτήριο για το θέατρο· εκλαμβάνουν όμως τη στάση του σελέμπριτι ως δικαίωση για τις αυτοκτονικές τους επιλογές.
Η παρασυμβουλευτική θα ήταν ανώδυνη αν αφορούσε μόνο την «καλή ζωή» και όχι σκέτη τη ζωή. Το μήνυμα είναι, παραφράζοντας τη σερβετάλειο θεολογία, ότι η ανακαίνιση έρχεται διά της διασωληνώσεως. Σταυρωθείτε –στους αναπνευστήρες– για να αναστηθείτε.
Ο «άνθρωπος του Θεού» αποβαίνει έτσι σαν τον άνθρωπο κάποιου υπουργού: σου κανονίζει να Τον συναντήσεις μια ώρα αρχύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου