Είτε ζούμε με την αλήθεια είτε χανόμαστε

Του Άντη Ροδίτη

Κοινοποίησα πριν λίγες μέρες ένα έγγραφο το οποίο, βάσει του περιεχομένου του, κρίνεται ότι στα τέλη Αυγούστου 1964 η Ένωση Κύπρου-Ελλάδας ήταν εφικτή, αν την θέλαμε. Με το όχι που είπαμε (το είπε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στον πρωθυπουργό της Ελλάδος Γεώργιο Παπανδρέου) αποδείχτηκε ότι δεν τη θέλαμε.

Αν γινόταν τότε η Ένωση, δεν θα είχαμε όλα τα δεινά που ακολούθησαν, εμφύλιο, πραξικόπημα, εισβολή, νεκρούς και αγνοούμενους, χαμένα εδάφη. Ούτε πρόβλημα με την ΑΟΖ για την Ελλάδα σήμερα. Η ελληνική ΑΟΖ θα ήταν η μεγαλύτερη της Μεσογείου και η Κύπρος πλήρως οχυρωμένη ως ένα ακόμα νησί της Ελλάδας. Το Καστελόριζο θα ήταν συνέχεια της Κύπρου ή η Κύπρος μέρος του συμπλέγματος των Δωδεκανήσων ή του τριγώνου Ρόδος, Καστελόριζο, Κύπρος.

Αν ήταν και η Κύπρος μέρος της Ελλάδος, η Ελλάδα θα λογαριαζόταν από τους συμμάχους της πολύ πιο ισχυρή (όπως και θα ήταν). Ούτε η Τουρκία θα είχε την ισχύ που έχει σήμερα συγκριτικά με την Ελλάδα κ.λπ.

Εμείς, λόγω της αδράνειας κυρίως της ιστορικής επιστήμης, εξακολουθούμε να ζούμε στο ομιχλώδες τοπίο του «ηρωισμού» του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος… αντιστάθηκε στο ΝΑΤΟ! Λέγοντας, βέβαια, «όχι» στην Ένωση, έλεγε και «όχι» στο ΝΑΤΟ, αφού η Ελλάς ανήκε στη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Ένα παράλογο, ασυνεπέστατο «όχι», αφού ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν για Ένωση με την Ελλάδα και άρα και με το ΝΑΤΟ. Πώς ανέτρεψε αυτή την ασυνέπεια ο Μακάριος; Την ανέτρεψε με τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συνωμοτούσαν να διχοτομήσουν την Κύπρο. Κατηγορούσε, δηλαδή, ο Μακάριος τον Παπανδρέου, την ίδια την Ελλάδα, όλη την Ελλάδα (αφού στο θέμα αυτό ήταν σύμφωνη και η αξιωματική αντιπολίτευση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου) ότι ήταν… προδότες!! Κάποιος σίγουρα ήταν ο προδότης.

Η Κύπρος ζει μέχρι σήμερα με την εντύπωση ότι προδόθηκε από την Ελλάδα. Το να πει κανείς αυτή την κατηγορία «άδικη» είναι πολύ μικρή η λέξη για να χαρακτηρίσει τη διαστρέβλωση της Ιστορίας που επικράτησε και έγινε περίπου η ταυτότητα των Κυπρίων, μέχρι που την πίστεψαν και της Ελλάδας οι Έλληνες.

Τα έγγραφα αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα ποτέ δεν λειτούργησε συνωμοτικά εναντίον της Κύπρου. Αντίθετα, κατάφερε με τη διπλωματία, ν’ ανατρέψει τα σχέδια των Αμερικανών που ήταν φυσικό να θέλουν να δώσουν και κάτι στην Τουρκία ως «αντάλλαγμα» για να δεχτεί την Ένωση. Η διπλωματία, πάντα του Γεωργίου Παπανδρέου, έφερε τους Αμερικανούς στο σημείο να κρίνουν ότι και χωρίς δοσίματα στην Τουρκία ήταν προς το συμφέρον τους η καθαρή, άμεση Ένωση. Κι αυτό υπάρχει στα έγγραφα.

Ο μύθος ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σωστά έπραξε απορρίπτοντας την Ένωση και την Ελλάδα κυριάρχησε, εδραιώθηκε και τσιμεντώθηκε με το πραξικόπημα του ελληνικού στρατού εναντίον του, που στάθηκε η αφορμή να εισβάλει η Τουρκία. Όσο αδικαιολόγητο και καταδικαστέο κι αν είναι το πραξικόπημα, δεν διαχωρίζεται από τη διπλοπρόσωπη πολιτική του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που στάθηκε το αίτιο του μίσους μεταξύ ελληνικού στρατού και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Ότι οι φαντάροι της Μεραρχίας ξυλοκοπούνταν το 64-67 (πριν τη δικτατορία) για να φύγει η Ελλάδα από την Κύπρο, είναι επίσης ένα ιστορικό γεγονός.

Ο μύθος του «αντιστασιακού» Μακαρίου όχι μόνο κυριάρχησε μέσα στον λαό (με τη βοήθεια του ΑΚΕΛ που πάντα μισούσε την Ελλάδα κι αγάπαγε τη Ρωσία για πατρίδα του) αλλά εισχώρησε και στην παιδεία μας, στους θεσμούς, στις επιστήμες, στην εσωτερική διακυβέρνηση.

Εύλογο το ερώτημα (κατ’ ακρίβεια μόνο μια παρηκμασμένη χώρα μπορεί να το θεωρεί «εύλογο»): και τι θα ωφελήσει τον λαό αν επιτέλους μάθει την αλήθεια κι αρχίσει επιτέλους να ζει με την αλήθεια αντί με το ψέμα; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη: Μπορεί ένας λαός που αντιμετωπίζει κατά πολύ υπέρτερές του δυνάμεις, που τον απειλούν με ολοκληρωτικό χαμό, να έχει το σθένος να αντισταθεί αποτελεσματικά πατώντας πάνω σε ψέματα; Όχι ασφαλώς.

Κι επειδή και η ιστορική επιστήμη έχει αλωθεί και υποκύψει στα τσιμεντωμένα ψέματα (απόδειξη ότι δεν βγαίνει κανένας να διαψεύσει τα έγγραφα ή να παραδεχτεί την αλήθεια τους), απομένει, όπως πάντα, η Λογοτεχνία. Η τέχνη του λόγου που ηγείται και προηγείται πάσης τέχνης και πάσης επιστήμης.

Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεό… και ο Θεός είναι η Αλήθεια. Η Λογοτεχνία, λοιπόν, ας το καταλάβουν και οι υποταγμένοι στο ψέμα επιστήμονες της φιλολογίας μαζί με εκείνους της Ιστορίας, δεν πρόκειται να υποκύψει.

Ο Όμηρος, ένας ποιητής, καθόρισε τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας και ο Διονύσιος Σολωμός, ένας ποιητής, την ταυτότητα της νεότερης. Κι ο Ιησούς, ο ποιητής των ποιητών, καθόρισε με τον Λόγο Του την ταυτότητα των άμεσων προγόνων μας, των Βυζαντινών. Ξέρουμε ΠΟΙΟΙ είμαστε. Είτε ζούμε με την αλήθεια είτε χανόμαστε.