Ας μιλήσουμε και λίγο για την Ευρώπη!

του Βασίλη Πριμικήρη

Εναλλακτική στρατηγική για την Ευρώπη με όρους λαών και εργαζόμενων

  Πηγαίνοντας  προς τις ευρωεκλογές  είναι φυσιολογικό να μπαίνουν ορισμένα βασικά  ερωτήματα κύρια στους νέους ανθρώπους  και όχι μόνο που εκ των πραγμάτων οι απαντήσεις που θα δοθούν αν δοθούν θα καθορίσουν  και την τελική επιλογή τους την ημέρα των εκλογών .

  Στην Ελλάδα δυστυχώς πάμε προς τις ευρωεκλογές με τα μάτια στραμμένα σε μια «αρρωστημένη» εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση που λίγο έχει να κάνει με την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Η «πολακιάδα» οι προσωπικές αντιπαραθέσεις Τσίπρα –Μητσοτάκη και τα κτυπήματα εντυπωσιασμού κάτω από την ζώνη για το κτίσιμο ενός απαράδεκτου νέου σάπιου δικομματικού συστήματος κυριαρχούν μακριά και έξω από τα πραγματικά δραματικά προβλήματα του ελληνικού λαού. Αυτοί όμως που “σφάζονται” υποτίθεται σήμερα, μπορεί να τους δούμε αύριο στην κυβέρνηση μαζί υπό την καθοδήγηση της Γερμανοκρατούμενης Ε.Ε

 Οι περισσότεροι όμως έλληνες σήμερα αντιλαμβάνονται ότι η τύχη της χώρας μας και του λαού της εξαρτάτε από τα ευρωπαϊκά επιτελεία, τα κέντρα δηλαδή της πραγματικής εξουσίας, όπου παίρνονται και οι βασικές αποφάσεις για την ζωή τους .

  Η περίοδος  της άκριτης ευρωλαγνείας  έχει  μάλλον πλέον περάσει οριστικά. Σε μεγάλο μέρος των ελλήνων όπως και σε πολλούς άλλους λαούς της Ευρώπης μπαίνει βασικά το ερώτημα: Είναι η σημερινή Ε.Ε., η Ευρώπη των λαών, των ίσων ευκαιριών, των ευρωπαίων πολιτών, της αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας, του πολιτικού πολιτισμού, του ουμανισμού, της ισότητας, της ευημερίας για όλους; Προφανής η απάντηση… Η σημερινή Ε.Ε., είναι μια καπιταλιστική ολοκλήρωση, είναι ένα οικονομικό μόρφωμα, της παγκοσμιοποίησης, του οικονομικού ωφελιμισμού και κερδοσκοπίας, των ταξικών διακρίσεων, των εθνικισμών, των διαχωριστικών γραμμών, της εκμετάλλευσης του νότου από το βορρά, των διαφορετικών ρυθμών ανάπτυξης , των τοκογλύφων τραπεζιτών, της οικονομικής ολιγαρχίας, του οικονομικού και πολιτικού αυταρχισμού…. Κραυγαλέο παράδειγμα άλλωστε είναι  η άθλια τιμωρητική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας, που βύθισε χιλιάδες έλληνες στην φτώχεια, την εξαθλίωση και στην περιθωριοποίηση….. Αυτού του είδους οι καταστροφικές πολιτικές πρέπει να αλλάξουν και το έχουν αντιληφθεί ακόμα και ορκισμένοι έντιμοι αντίπαλοι της αριστερής σκέψης και πολιτικής παρέμβασης.

Το κρίσιμο ερώτημα ωστόσο που προκύπτει και για την αριστερά είναι πως θα γίνουν όλα αυτά; Με ποια στρατηγική και τακτική. Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής  Αριστεράς έχουν από καιρό διατυπωθεί διαφορετικές διακριτές εναλλακτικές προτάσεις,  διαφορετικοί πολιτικοί σχεδιασμοί.  Μία εξ αυτών προβάλλει την ιδέα προώθησης του συντονισμού δράσης των αριστερών και όχι μόνο δυνάμεων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και ανάδειξη «αριστερών» και κεντροαριστερών κυβερνήσεων σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης και της ΕΕ, με στόχο την επαναθεμελίωση του οράματος με όρους«λαών και εργαζόμενων» αυτής της Ε.Ε . Στην πραγματικότητα έχουμε τα γνωστά κεντροαριστερά σενάρια  και την μετατόπιση σεσοσιαλδημοκρατικές κατευθύνσεις που συνυπάρχουν . Στα λόγια σ΄ αυτό το μήκος κύματος  βρίσκεται και ο σημερινός  μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που αποδέχθηκε μαζί με τα άλλα ευρω-υποταγμένα κόμματα της ελληνικής πραγματικότητας το τρίτο μνημόνιο και όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές πλεονασμάτων και τα «σταθεροποιητικά» προγράμματα τον Αύγουστο του 2015. Ωστόσο η συγκεκριμένη στρατηγική δεν φαίνεται ρεαλιστική διότι παραγνωρίζει την «ασύμμετρη» ανάπτυξη του ταξικού κινήματος όπως για παράδειγμα έχουμε στην Γαλλία.

  Αντίθετα η στρατηγική των ριζοσπαστικών μετασχηματισμών στις χώρες που είναι ώριμες οι συνθήκες (σε μία, δύο, τρεις ή περισσότερες), με την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και ρήξης με το πλαίσιο της ευρωζώνης, είναι εμφανώς πιο ρεαλιστική, ενώ ταυτόχρονα διευκολύνει τις πολιτικές αλλαγές και ανακατατάξεις στις άλλες χώρες. Η συγκεκριμένη στρατηγική παρά τις δυσκολίες, έχει ελπιδοφόρα προοπτική διότι εξασφαλίζει την ανάκτηση από μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και τον έλεγχο των βασικών μοχλών άσκησης οικονομικής πολιτικής, για την προώθηση του προγράμματος και το άνοιγμα του δρόμου στο σοσιαλισμό.

 Σήμερα έχουμε χωρίς καμιά αμφιβολία μια «Ενωμένη Ευρώπη» με καθαρά  νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά, πρόκειται για μια Ένωση σε «αντιδραστική κατεύθυνση» χωρίς καμιά σχέση με το όραμα της Ευρώπης των λαών και των εργαζόμενων, που δημιουργεί πρόσθετα εμπόδια στον αγώνα των λαών. Η λύση για τη μεγάλη πλειοψηφία των λαών της ΕΕ βρίσκεται στην ανατροπή του ταξικού οικοδομήματος της ευρωζώνης, η οποία ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα γίνει, θα πρόκειται για «ριζοσπαστική ανατροπή» και σε κάθε περίπτωση για την εξουσία των λαών της Ευρώπης και όχι των πολυεθνικών, έχοντας ως ορίζοντα το σοσιαλισμό.

  Ειδικότερα η σύγκρουση με το πλαίσιο της ευρωζώνης και η προοπτική εξόδου απ’ αυτήν,  συνιστά άλλο σχέδιο που υποδηλώνει την αποφασιστικότητα να υλοποιηθούν οι αναγκαίες αλλαγές που ανοίγουν ελπιδοφόρους δρόμους στους λαούς της ΕΕ.

 Για τους λαούς και εργαζόμενους των χωρών της περιφέρειας, η κατάργηση των Μνημονίων, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η ανακοπή της φτωχοποίησης, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η αύξηση της απασχόλησης και του εισοδήματος, η στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ο δημόσιος έλεγχος στα κοινωνικά αγαθά και στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, ο εκδημοκρατισμός και οι ριζοσπαστικές αλλαγές στις δομές του κράτους, σηματοδοτούν την αντικειμενική αναγκαιότητα μιας νέας πορείας προς μια ανώτερη κοινωνία. Οι πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις συνδέονται με την ανάγκη διαμόρφωσης νέων πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών όλων των  ριζοσπαστικών-αριστερών και πατριωτικών δυνάμεων, ξεκινώντας από τις χώρες που υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες και διευκολύνοντας την ωρίμανση στις άλλες όπως και στην Ελλάδα. Αναγκαίο «όχημα» για την προώθηση του συγκεκριμένου στόχου, είναι η ανάπτυξη ενόςρωμαλέου και πολύμορφου κινήματος αντίστασης-ανατροπής-αλληλεγγύης σε κάθε χώρα κατά των μέτρων λιτότητας και των πολιτικών της ευρωζώνης, καθώς και η επιδίωξη κοινού βηματισμού με τους άλλους λαούς σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.

  Οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα όπως και σε πολλές άλλες  χώρες κύρια της Νότιας Ευρώπης  μπορούν να ανοίξουν δρόμους για την οριστική ήττα του αντεργατικού διπολισμού των συντηρητικών και ακροδεξιών δυνάμεων από την μία και της Σοσιαλδημοκρατίας από την άλλη που οδήγησαν την Ευρώπη σ αυτήν την απαράδεκτη αντεργατική αντιλαϊκή αλλά και αντιδημοκρατική κατάσταση. Για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη!

*Ο Βασιλης Πριμικηρης είναι μέλος του Π.Σ της ΛΑΕ και Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο Μέτωπο Ανατροπής για την Αθήνα