του Στάθη Σταυρόπουλου
Αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι το χορός του Ζαλόγγου δεν έγινε ποτέ, κι ας τον περιγράφει κι ας τον υμνεί ο Σολωμός, αν δεν μας νοιάζει ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ήρωας και μας νοιάζει ότι ήταν αλκοολικός, αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν σφαγέας, το έθνος αυτό θα πεθάνει.
Και εάν το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
Όταν στα σχολεία διδάσκουμε την Ιστορία διαμελισμένη, όταν τα παιδάκια εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν τη γλώσσα μας μέσα από σχολικά ανθολόγια με συνταγές μαγειρικής ή από διαφημιστικά κείμενα κι όχι από τον λογοτεχνικό μας θησαυρό, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν απεργήσει για όλα τα άλλα εκτός από το περιεχόμενο των σπουδών, τότε αυτή η χώρα πάει για προτεκτοράτο, πήγε κι έφθασε.
Όταν στα ΑΕΙ λυσσομανάει ο εθνομηδενισμός, όταν τα μπροστοκρίαρα του εθνομηδενισμού έχουν το λύειν και το δεσμείν, όταν κάνουν κουμάντο σε καριέρες και ακολουθούνται από χαμερπείς γλείφτες, όταν η ιδεολογική γλίτσα γίνεται βία και τρομοκρατία, τότε το έθνος πεθαίνει. Και αν αυτό το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
Όταν ο κυρίαρχος Τύπος γράφει ψέματα, όταν διαπλέκεται με εταιρείες και κόμματα, όταν οι δημοσιογράφοι ταυτίζονται με τα αφεντικά, όταν οι δημοσιογράφοι επιτρέπουν να τους ταυτίζουν με τα αφεντικά, όταν τα παίρνουν (από πέι ρολς, από ΜΚΟ, από ποικιλώνυμα γραφεία Τύπου, από πολιτικούς, από μυστικές υπηρεσίες), όταν η ιδεολογία είναι υπόθεση ιδιοτέλειας, τότε το έθνος δεν έχει φωνή. Κι όταν ο λαός δεν κάνει τίποτα για να έχει το έθνος φωνή, τότε το έθνος πεθαίνει.
Αν η τέχνη επιχορηγείται (και μόνον), αν η προβολή της (από γκαλά και ιδρύματα) συναρτάται με την ανοησία της, αν η τέχνη δεν έχει τίποτα να πει στον λαό για τον λαό, αν οι καλλιτέχνες γίνονται πελάτες των κομματικών αυλών, αν η τέχνη ακολουθεί τις εξουσίες για φράγκα, αναθέσεις και δουλίτσες, είναι μια τέχνη επιστρατευμένη κατά του λαού και όχι στρατευμένη υπέρ του λαού.
Είναι μια τέχνη που αφήνει τον λαό ορφανό από ήρωες, ποιητές και αγίους. Και λαός χωρίς μνήμη γίνεται λαός χωρίς πατρίδα.
Και λαός χωρίς πατρίδα δεν χρειάζεται κράτος. Κι αν δεν χρειαζόμαστε κράτος, ας το δώσουμε. Το δώσαμε. Ζούμε σε προτεκτοράτο. Κι όποιος ζει σε προτεκτοράτο, ας αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα. Μόνον χειρότερα μας περιμένουν.
Αν πιστεύουμε ότι οι Έλληνες αγωνίσθηκαν εναντίον της υποτέλειας που κατατρύχει το κράτος μας από γενέσεώς του εις μάτην, αν πιστεύουμε ότι το ΕΑΜ ήταν ΜΚΟ, αν θέλουμε να μην έχουμε ελπίδες και όνειρα για το μέλλον, τότε ας έχουμε Μνημόνια. Ζυγόν δουλείας, ας έχουμε.
Τι να το κάνουμε το αυτεξούσιον, τι να το κάνουμε το Σύνταγμα, τι να την κάνουμε τη Δημο-κρατία (δηλαδή τη δύναμη του οργανωμένου πολιτικώς λαού), μας αρκούν οι τράπεζες για να μας παίρνουν τα σπίτια και οι μαριονέτες των Ανθυπάτων για να μας κόβουν τους μισθούς και να ράβουν τη ζωή μας στα μέτρα τους.
Αλλά, αν είναι έτσι, ας μην περιμένουμε να μας αφανίσει το δημογραφικό, ας πεθάνουμε όλοι μαζί, λαός, έθνος και κράτος από τώρα. Κι ας αφήσουμε την κληρονομιά μας στο Υπερταμείο. Αν θέλουμε να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα είναι είδηση ούτε καν για την ΕΡΤ. Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο, θα ξεκαθαρίσει το BBC τι εστί βερίκοκο Μακεδονίας και το Πεκίνο τι εισίν καλά κρασιά.
Αν ντρεπόμαστε να είμαστε υπερήφανοι για την οικουμενικότητα του πολιτισμού μας, αν όλο κι όλο είμαστε μια ορδή συμπλεγματικών ευρωλιγούρηδων, αν όλη μας η ύπαρξη είναι μόνον μια βαλκανική φασαρία, τότε είμαστε άχθος αρούρης, ας ξεμπερδεύουμε.
Αν το όλο μας μέλημα είναι να βγάλουμε εκτός νόμου το «Μακεδονία ξακουστή», να κάνουμε προληπτικές συλλήψεις, αν το Μαξίμου είναι Πραιτόριο, αν ο εθνικός μας ύμνος είναι μια κωλοτούμπα, αν το Κοινοβούλιο έχει γίνει μαγέρικο, τότε μην το παλεύουμε άλλο, ας χαθούμε, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Υπάρχουν κληρονόμοι – όχι της ήττας μας όπως το Υπερταμείο – αλλά της δόξας μας, ζωντανοί και πεθαμένοι, όπως ο Πούσκιν, ο Γκύντερ Γκρας και ο Ζαν Πωλ Γκοτιέ, δέκα μιλιούνια εκατομμύρια ψυχές απ’ το Βλαδιβοστόκ ώς τη Γη του Πυρρός.
Μεγαλύτεροι λαϊκιστές από τους ηγέτες που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό δεν υπάρχουν. Αν μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι είμαστε ετερόκλητοι όχλοι, ότι πατρίδα μας είναι τα Καυδιανά Δίκρανα, ότι ο Λόρδος Μπάιρον ήρθε να πεθάνει μέσα στις λάσπες σαν κορόιδο, αντί να φουμάρει μπάφους στα ένδοξα Παρίσια, αν μπορούν να μας δουλεύουν από κυβερνητικές θέσεις κάτι ογλάνια που πιστεύουν ότι η αργομισθία τους αποτελεί εκμετάλλευση του καπιταλισμού απ’ τα μέσα, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Αν η ρητορική των γελοίων που μας καλούν σε αντιφασιστικό αγώνα μαζί με τον 6ο Στόλο και τον Μακρόν που κατεβάζει τον στρατό στους δρόμους, τότε το μυαλό μας έχει πεθάνει. Και έθνος χωρίς μυαλό πεθαίνει. Θέλει δεν θέλει.
Κι εγώ, σήμερα που αντί για δοξαστικόν στην Επέτειο του 1821, γράφω λίβελλο εναντίον της γλίτσας που μας πνίγει, το κάνω διότι κάτι έχει πεθάνει μέσα μου.
Όποιος συλλογάται ελεύθερα, καλά συλλογάται.
Κι ας μην ξεχνούν οι Δυνατοί, οι Δυνάστες, οι Δανειστές, ας μην ξεχνούν αυτοί και τα θεοστυγή τσιράκια τους: «σε Έλληνες μιλάνε»…
Αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι το χορός του Ζαλόγγου δεν έγινε ποτέ, κι ας τον περιγράφει κι ας τον υμνεί ο Σολωμός, αν δεν μας νοιάζει ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ήρωας και μας νοιάζει ότι ήταν αλκοολικός, αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν σφαγέας, το έθνος αυτό θα πεθάνει.
Και εάν το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
Όταν στα σχολεία διδάσκουμε την Ιστορία διαμελισμένη, όταν τα παιδάκια εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν τη γλώσσα μας μέσα από σχολικά ανθολόγια με συνταγές μαγειρικής ή από διαφημιστικά κείμενα κι όχι από τον λογοτεχνικό μας θησαυρό, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν απεργήσει για όλα τα άλλα εκτός από το περιεχόμενο των σπουδών, τότε αυτή η χώρα πάει για προτεκτοράτο, πήγε κι έφθασε.
Όταν στα ΑΕΙ λυσσομανάει ο εθνομηδενισμός, όταν τα μπροστοκρίαρα του εθνομηδενισμού έχουν το λύειν και το δεσμείν, όταν κάνουν κουμάντο σε καριέρες και ακολουθούνται από χαμερπείς γλείφτες, όταν η ιδεολογική γλίτσα γίνεται βία και τρομοκρατία, τότε το έθνος πεθαίνει. Και αν αυτό το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
Όταν ο κυρίαρχος Τύπος γράφει ψέματα, όταν διαπλέκεται με εταιρείες και κόμματα, όταν οι δημοσιογράφοι ταυτίζονται με τα αφεντικά, όταν οι δημοσιογράφοι επιτρέπουν να τους ταυτίζουν με τα αφεντικά, όταν τα παίρνουν (από πέι ρολς, από ΜΚΟ, από ποικιλώνυμα γραφεία Τύπου, από πολιτικούς, από μυστικές υπηρεσίες), όταν η ιδεολογία είναι υπόθεση ιδιοτέλειας, τότε το έθνος δεν έχει φωνή. Κι όταν ο λαός δεν κάνει τίποτα για να έχει το έθνος φωνή, τότε το έθνος πεθαίνει.
Αν η τέχνη επιχορηγείται (και μόνον), αν η προβολή της (από γκαλά και ιδρύματα) συναρτάται με την ανοησία της, αν η τέχνη δεν έχει τίποτα να πει στον λαό για τον λαό, αν οι καλλιτέχνες γίνονται πελάτες των κομματικών αυλών, αν η τέχνη ακολουθεί τις εξουσίες για φράγκα, αναθέσεις και δουλίτσες, είναι μια τέχνη επιστρατευμένη κατά του λαού και όχι στρατευμένη υπέρ του λαού.
Είναι μια τέχνη που αφήνει τον λαό ορφανό από ήρωες, ποιητές και αγίους. Και λαός χωρίς μνήμη γίνεται λαός χωρίς πατρίδα.
Και λαός χωρίς πατρίδα δεν χρειάζεται κράτος. Κι αν δεν χρειαζόμαστε κράτος, ας το δώσουμε. Το δώσαμε. Ζούμε σε προτεκτοράτο. Κι όποιος ζει σε προτεκτοράτο, ας αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα. Μόνον χειρότερα μας περιμένουν.
Αν πιστεύουμε ότι οι Έλληνες αγωνίσθηκαν εναντίον της υποτέλειας που κατατρύχει το κράτος μας από γενέσεώς του εις μάτην, αν πιστεύουμε ότι το ΕΑΜ ήταν ΜΚΟ, αν θέλουμε να μην έχουμε ελπίδες και όνειρα για το μέλλον, τότε ας έχουμε Μνημόνια. Ζυγόν δουλείας, ας έχουμε.
Τι να το κάνουμε το αυτεξούσιον, τι να το κάνουμε το Σύνταγμα, τι να την κάνουμε τη Δημο-κρατία (δηλαδή τη δύναμη του οργανωμένου πολιτικώς λαού), μας αρκούν οι τράπεζες για να μας παίρνουν τα σπίτια και οι μαριονέτες των Ανθυπάτων για να μας κόβουν τους μισθούς και να ράβουν τη ζωή μας στα μέτρα τους.
Αλλά, αν είναι έτσι, ας μην περιμένουμε να μας αφανίσει το δημογραφικό, ας πεθάνουμε όλοι μαζί, λαός, έθνος και κράτος από τώρα. Κι ας αφήσουμε την κληρονομιά μας στο Υπερταμείο. Αν θέλουμε να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα είναι είδηση ούτε καν για την ΕΡΤ. Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο, θα ξεκαθαρίσει το BBC τι εστί βερίκοκο Μακεδονίας και το Πεκίνο τι εισίν καλά κρασιά.
Αν ντρεπόμαστε να είμαστε υπερήφανοι για την οικουμενικότητα του πολιτισμού μας, αν όλο κι όλο είμαστε μια ορδή συμπλεγματικών ευρωλιγούρηδων, αν όλη μας η ύπαρξη είναι μόνον μια βαλκανική φασαρία, τότε είμαστε άχθος αρούρης, ας ξεμπερδεύουμε.
Αν το όλο μας μέλημα είναι να βγάλουμε εκτός νόμου το «Μακεδονία ξακουστή», να κάνουμε προληπτικές συλλήψεις, αν το Μαξίμου είναι Πραιτόριο, αν ο εθνικός μας ύμνος είναι μια κωλοτούμπα, αν το Κοινοβούλιο έχει γίνει μαγέρικο, τότε μην το παλεύουμε άλλο, ας χαθούμε, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Υπάρχουν κληρονόμοι – όχι της ήττας μας όπως το Υπερταμείο – αλλά της δόξας μας, ζωντανοί και πεθαμένοι, όπως ο Πούσκιν, ο Γκύντερ Γκρας και ο Ζαν Πωλ Γκοτιέ, δέκα μιλιούνια εκατομμύρια ψυχές απ’ το Βλαδιβοστόκ ώς τη Γη του Πυρρός.
Μεγαλύτεροι λαϊκιστές από τους ηγέτες που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό δεν υπάρχουν. Αν μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι είμαστε ετερόκλητοι όχλοι, ότι πατρίδα μας είναι τα Καυδιανά Δίκρανα, ότι ο Λόρδος Μπάιρον ήρθε να πεθάνει μέσα στις λάσπες σαν κορόιδο, αντί να φουμάρει μπάφους στα ένδοξα Παρίσια, αν μπορούν να μας δουλεύουν από κυβερνητικές θέσεις κάτι ογλάνια που πιστεύουν ότι η αργομισθία τους αποτελεί εκμετάλλευση του καπιταλισμού απ’ τα μέσα, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Αν η ρητορική των γελοίων που μας καλούν σε αντιφασιστικό αγώνα μαζί με τον 6ο Στόλο και τον Μακρόν που κατεβάζει τον στρατό στους δρόμους, τότε το μυαλό μας έχει πεθάνει. Και έθνος χωρίς μυαλό πεθαίνει. Θέλει δεν θέλει.
Κι εγώ, σήμερα που αντί για δοξαστικόν στην Επέτειο του 1821, γράφω λίβελλο εναντίον της γλίτσας που μας πνίγει, το κάνω διότι κάτι έχει πεθάνει μέσα μου.
***
Παρά ταύτα κι εναντίον τους ανάψτε (ευκτική) ανήμερα ένα κεράκι στα γουρνοτσάρουχα του παππούλη, στο μπαρούτι του καλόγερου, στο αίμα του αντάρτη, στα κρινάκια της Άνοιξης, στο ζείδωρο πένθος μας. Ας υμνήσουμε σήμερα λίγο το δίκιο, τον Πλήθωνα, τον Κοσμά τον Αιτωλό, τα γράμματα, τα γράμματα, τα γράμματα, τον Υψηλάντη και τον Λιόντα τον Ληστή. Ας προσευχηθούμε λίγο στην Μπουμπουλίνα, τον Λόχο Μπάιρον και τους ωραίους λεβέντες του Αλβανικού. Μην ξεχάσουμε σήμερα το Άουσβιτς και τη Μακρόνησο, τις διαδηλώσεις που λιτάνευσαν τα δικαιώματά μας κι ας χύσουμε λίγο κρασί κι ένα δάκρυ, χοές στους εργάτες και τους δασκάλους αυτού του τόπου καθώς και στους προμάχους του λαού – τους γιούς και τις κόρες της ιστορίας μας και της ποίησης που μας σκέπει.Όποιος συλλογάται ελεύθερα, καλά συλλογάται.
Κι ας μην ξεχνούν οι Δυνατοί, οι Δυνάστες, οι Δανειστές, ας μην ξεχνούν αυτοί και τα θεοστυγή τσιράκια τους: «σε Έλληνες μιλάνε»…
*Πηγή: topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου