Συμπεράσματα του Δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ και η απεμπλοκή της Ελλάδας από την «Συμφωνία των Πρεσπών»

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου 

Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία οτι το «δημοψήφισμα» που διενεργήθηκε στην γειτονική ΠΓΔΜ την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου, απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα επίπεδα.

Η παρέλαση των δυτικών αξιωματούχων στην ΠΓΔΜ με την επίμονη όσο και απροκάλυπτα εξοργιστική πολιτική παρέμβαση σε ποιότητα και χρονική διάρκεια εν είδει χειραγώγησης αλλά και άμεσου εκβιασμού των πολιτών της στην κατεύθυνση του ΝΑΙ, που αφορούσε την  είσοδο του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ διά μέσου της καταστροφικής για τα ελληνικα συμφέροντα «Συμφωνίας των Πρεσπών», όχι μόνο δεν επέτυχε τον σκοπό της αλλά επέστρεψε μπούμεραγκ στους εμπνευστές και διοργανωτές της, συμπεριλαμβανομένων και του κ. Τσίπρα και κ. Κοτζιά, με τον πιό εκκωφαντικό τρόπο θα μπορουσε να συμβεί.

Η μεγάλη αποχή στο δημοψήφισμα, καθιστά πλέον την «Συμφωνία των Πρεσπών» κυριολεκτικά νεκρή, αφού δεν πληροί ούτε στο ελάχιστο τις συνταγματικές επιταγές όπως ορίζει κατηγορηματικά το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ.

Το 2^ο άρθρο του Συντάγματος της ΠΓΔΜ αναφέρει:

«Η κυριαρχία στη Δημοκρατία της Μακεδονίας προέρχεται από τους πολίτες και ανήκει στους πολίτες. Οι πολίτες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ασκούν την εξουσία τους μέσω δημοκρατικά εκλεγμένων αντιπροσώπων, μέσω δημοψηφίσματος και μέσω άλλων μορφών άμεσης έκφρασης.»

Συνεπώς από κανέναν δεν μπορεί να ερμηνευθεί οτι το εν λόγω δημοψήφισμα είχε συμβουλευτικό χαρακτήρα, από την στιγμή που ασκείται συνταγματικά, άρα και κυριαρχικά μέσω αυτού, η εξουσία των πολιτών της ΠΓΔΜ. Εφ’ όσον όμως το συνταγματικά δεσμευτικό δημοψήφισμα δεν πλήρωσε τις προϋποθέσεις της συμμετοχής του 50% που νομιμοποιεί την λαϊκή ετυμηγορία, τότε είναι προφανές οτι καθίσταται άκυρο και κατ’ επέκταση η Συμφωνία των Πρεσπών είναι νεκρή.

Αξίζει να επισημάνουμε εδώ, οτι στην «Συμφωνία των Πρεσπών» επιχειρείται να παραβιασθεί ad hoc το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια εκμαίευσης πολιτικού οφέλους, όπως θα δούμε παρακάτω, να ισχύσει το περιεχόμενο μιας διεθνούς σύμβασης, όπως είναι η εν λόγω Συμφωνία, έναντι του εθνικού και συνταγματικού δικαίου ενός κράτους.  Πιό συγκεριμένα στο άρθρο 1, παράγραφος 4, εδάφιο γ της Συμφωνίας των Πρεσπών, προβλέπεται η εθελοντική διεξαγωγή δημοψηφίσματος:

«Το Δεύτερο Μέρος εφ’ όσον το αποφασίσει, θα διεξάγει δημοψήφισμα». αναφέρεται επί λέξει στο άρθρο.

Το ερώτημα όμως του δημοψηφίσματος όπως διατυπώθηκε, αναφερόταν στην ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δηλαδή σε ένωση ή κοινότητα κρατών και παραπέμπει ρητά στο άρθρο 120 του Συντάγματος της ΠΓΔΜ που προβλέπεται η εισδοχή του κράτους σε ένωση ή κοινότητα κρατών, κατόπιν δεσμευτικού δημοψηφίσματος:

Άρθρο 120:

«Μια πρόταση σύνδεσης σε ένωση ή κοινότητα με άλλα κράτη ή για διάσταση από ένωση ή κοινότητα με άλλα κράτη μπορεί να υποβληθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την Κυβέρνηση ή από τουλάχιστον 40 Εκπροσώπους.

Η πρόταση σύνδεσης ή απόσπασης από ένωση ή κοινότητα με άλλα κράτη γίνεται αποδεκτή από τη Συνέλευση με πλειοψηφία των δύο τρίτων του συνολικού αριθμού των Εκπροσώπων. Η απόφαση σύνδεσης ή απόσπασης από ένωση ή κοινότητα υιοθετείται εάν τηρείται σε δημοψήφισμα από την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των ψηφοφόρων στη Δημοκρατία»

Αν τελικά ο κ. Ζάεφ διενήργησε το δημοψήφισμα, δεν το έκανε λόγω της νομιμοφροσύνης προς το Σύνταγμα της χώρας του αλλά προσδοκώντας να αποσπάσει πολιτικά οφέλη, άμεσα εκμεταλεύσιμα που δεν του βγήκαν. Γιατί αν η συμμετοχή ξεπερνούσε ή προσέγγιζε το 50% των πολιτών, δηλαδή γύρω στους 750.000 ψηφοφόρους σύμφωνα με τις δικές του προσδοκίες, τότε σίγουρα θα επικαλούταν τον δεσμευτικό χαρακτήρα του δημοψηφίσματος. Η νομιμοποιήσή του δεν θα επιδεχόταν αμφισβήτηση από κανέναν.

Τελικά βέβαια, ούτε κατά διάνοια καλύφθηκαν σε πολιτικό επίπεδο οι υπολογισμοί  και οι προσδοκίες του κ. Ζάεφ για την ελάχιστη συμμετοχή, που θα νομιμοποιούσε το δημοψήφισμα. Να γιατί εντέχνως στην Συμφωνία των Πρεσπών προβλέφθηκε η εθελοντική διενέργεια δημοψηφίσματος. Για να μπορεί σήμερα ο κ. Ζάεφ να επικαλείται τον συμβουλευτικό χαρακτήρα του δημοψηφίσματος. Με άλλα λόγια και την πίττα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.

Για όσους βέβαια έχουμε σώας τας φρένας και δεν εξαπατούμε τους συμπολίτες μας όπως ο κ. Ζάεφ και ο κ. Κοτζιάς αρέσκονται, η αποχή, σύμφωνα και με την διατύπωση του ερωτήματος του δημοψηφίσματος, βροντοφωνάζει την συνολική απόρριψη της Συμφωνίας, από το 64% των πολιτών της ΠΓΔΜ,  χωρίς όρους.

Η συνολική απόρριψη εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας, δεν αντιστοιχεί απλά στην απόρριψη της διευθέτησης του ονοματολογικού έναντι της Ελλάδας  αλλά και στην απόρριψη της εισόδου της χώρας τους στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η διατύπωση του ερωτήματος του δημοψηφίσματος, δεν αφήνει καμμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Τα κάθε είδους καθρεφτάκια, οι υποσχέσεις για αναβάθμιση του νεόδμητου κράτους και η εισδοχή του στο club των ισχυρών, όχι μόνο αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό αλλά απορρίφθηκαν πανηγυρικά. Οι πολίτες της ΠΓΔΜ στην πλειοψηφία τους δεν μπήκαν καν στην συζήτηση.

Επιπρόσθετα η απόρριψη της Συμφωνίας, αντανακλά και τις τεράστιες αντιφάσεις που υποβόσκουν στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ και που οφείλονται στις επιδιώξεις του αλβανικού παράγοντα, (το αλβανικό στοιχείο αποτελεί το 25,2% του πληθυσμού). Επιδιώξεις που συνδέονται άρρηκτα με την Μεγάλη Ιδέα των Αλβανών για την συγκρότηση της Μεγάλης Αλβανίας, προοπτική που  ενισχύουν, αν δεν μεθοδεύουν, οι ΗΠΑ η Γερμανία και ευρύτερα η ΕΕ., προκειμένου να καταστήσουν τα Δυτικά Βαλκάνια σε πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ ενάντια στην Ρωσσία, μετατρέποντας όλη την περιοχή σε γεωπολιτική βόμβα. Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια των αντιφάσεων αυτών, που παράγουν διχαστικά αποτελέσματα  ανάμεσα στις διάφορες εθνότητες στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, όσο και η παραίνεση του πρωθυπουργού της Αλβανίας, Ράμα,  την παραμονή του δημοψηφίσματος με την οποία χαρακτήριζε προδότη όποιον Αλβανό δεν ψηφίσει, πρέπει να προστεθεί στο καμβά των ερμηνειών της μεγάλης αποχής από το δημοψήφισμα.

Αναμφισβήτητα λοιπόν νομικοπολιτικά συμπεράσματα από το φιάσκο του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ είναι:

1. Το Δημοψήφισμα είναι απολύτως δεσμευτικό σύμφωνα με το άρθρο 2 και 120 του Συντάγματος της ΠΓΔΜ.
2. Το Δημοψήφισμα καθίσταται άκυρο αφού δεν συμμετείχε η πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των ψηφοφόρων της ΠΓΔΜ.
3. Η ωμή και εξοργιστική πολιτική παρέμβαση του δυτικού παράγοντα στην ΠΓΔΜ, αποτελεί εξωθεσμική προσπάθεια χειραγώγησης και εκβιασμού της κοινής γνώμης, κατάφωρη  παραβίαση της εσωτερικής ομαλότητας στην απρόσκοπτη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και λειτούργησε αντίθετα με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
4. Η συνολική και από τα πάνω επιδίωξη ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δια μέσου της λύσης του ονοματολογικού, που συνιστά ποδηγέτηση των λαών της Βαλκανικής και που μεθοδεύει την παράδοση των κρατικών οντοτήτων και της κυριαρχίας τους στους υπερεθνικούς οργανισμούς, δεν θα αποτελέσει μια εύκολη υπόθεση στην λογική του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» όπως επιδιώκουν κι επιθυμούν τα δυτικά κέντρα επικυριαρχίας  ανά τον πλανήτη.

Εν κατακλείδι και ανεξάρτητα με τις πολλές ερμηνείες που επιδέχεται η απόρριψη της Συμφωνίας, από τον αναβλύζοντα εθνικιστικό παροξυσμό μερίδας των σλαβικών πληθυσμών που γαλουχήθηκαν με την ιδέα του Μακεδονισμού και δεν αποδέχονται  την συγκεκιμένη Συμφωνία, τις εσωτερικές εθνοτικές αντιφάσεις, μέχρι την ωμή και εξοργιστική, με κάθε τρόπο και πάση θυσία επέμβαση των δυτικών ιμπεριαλιστικών κέντρων στη νατοποίηση, ρευστοποίηση και πολτοποίηση της Βαλκανικής, της αλλαγής συνόρων και της πολύ πιθανής ανάφλεξης της περιοχής με απροσδιόριστα αποτελέσματα, το κυρίαρχο στοιχείο είναι πως οι λαοί και οι πολίτες διεκδικούν τον τελευταίο λόγο που δεν πρέπει και κυρίως δεν μπορεί να παραβιάζεται.

Εξ’ αντικειμένου, από εδώ και στο εξής , κάθε ενέργεια, οποιαδήποτε μεθόδευση, με όποιο νομικό ή πολιτικό τέχνασμα πάνω ή κάτω από το τραπέζι που σκοπό έχει τη νομιμοποίηση του δημοψηφίσματος από την πλευρά του κ. Ζάεφ με την απροκάλυπτη συμμετοχή του δυτικού παράγοντα αλλά και την συνεπικουρία της ελληνικής κυβέρνησης, δεν μπορεί παρά να αποτελεί πραξικόπημα ολκής, τόσο για την εσωτερική έννομη τάξη της ΠΓΔΜ, όσο και για τα ισχύοντα στο Διεθνές Δίκαιο, ενώ δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθεσεις για ανεξέλεγκτες εμφύλιες συγκρούσεις στην ΠΓΔΜ.

Τέλος, τα φληναφήματα και η ψευδεπίγραφη επιχειρηματολογία της ελληνικής κυβέρνησης, αποτέλεσμα εθνομηδενιστικής και απάτριδας προσέγγισης αλλά και υποτελούς προδοτικής πολιτικής που γίνεται χαλί στις επικίνδυνες επιδιώξεις των ισχυρών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, περί δίκαιης και συμβιβαστικής λύσης στα δήθεν χρόνια προβλήματα μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ, αποτελεί πλέον κενό γράμμα.

Οι μάσκες έπεσαν θορυβωδώς και δεν υπάρχει απολυτως καμμιά αιτιολογία να επιμένει ο κ. Τσίπρας και η παρέα του στην ευόδωση της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών, υποστηρίζοντας και προτρέποντας την κυβέρνηση Ζάεφ στην ΠΓΔΜ να προχωρήσει απρόσκοπτα σε συνταγματικό πραξικόπημα, τόσο σε βάρος των πολιτών της ΠΓΔΜ, όσο και σε βάρος του ελληνικού λαού. Το μόνο που συνειδοτοποιεί ακόμα κι ο πλέον άπληροφόρητος πολίτης, είναι η εξυπηρέτηση από την πλευρά της κυβέρνησης, ξένων κι αλλότριων συμφερόντων, που στέκονται εχθρικά απέναντι στην Ελλάδα.

Οι εξελίξεις στην ΠΓΔΜ και τα δεδομένα του δημοψηφίσματος, επιβάλλουν την  άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από την Συμφωνία των Πρεσπών, αφού κανείς από την Διεθνή Κοινότητα δεν θα μπορεί να επικαλεστεί ως υπεύθυνη την χώρα μας για το ναυάγιο του δημοψηφίσματος.

Αντίθετα έχουν δημιουργηθεί όλες οι συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να απεμπλακεί από μια Συμφωνία που ο τρόπος που επιδιώκεται να εφαρμοστεί στο εξής, ισοδυναμεί ουσιαστικά με κατάκτηση του γειτονικού κρατιδίου, επενδύει συγκρουσιακά ανάμεσα στους λαούς των δύο χωρών ενισχύοντας εκατέρωθεν εθνικισμούς και δύναται να λειτουργήσει ως το φυτίλι ανάφλεξης στα Βαλκάνια ευρύτερα.