του Γιάννη Ζήβα
Στην πορεία μας από το Χαϊδάρι
προς τον Σκαραμαγκά, στην περιοχή του
Δαφνίου λίγοι στρίβουν αριστερά για να
αποτίσουν ένα φόρο τιμής στο μνημείο που
στέκεται εκεί για μια προσωπικότητα
που σαν χθές, 14 Αυγούστου πριν 64
χρόνια έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες
του αποσπάσματος. Ο λόγος μας για τον
Νίκο Πλουμπίδη, τον άνθρωπο που υπέστη τόσο
την μετεμφυλιακή καταδίκη ως κατάσκοπος
αλλά και την εκ μέρους του κόμματός
του καταγγελία ως χαφιέ. Το ήθος αυτού
του αλύγιστου ανθρώπου πρέπει να αποτελεί
παράδειγμα και φάρο για τις συνειδήσεις
των αριστερών ανθρώπων όπου γής. Καταγόμενος
από την Γορτυνία της Αρκαδίας
δραστηριοποιήθηκε στον συνδικαλισμό των
δημοδιδασκάλων ήδη από την δεκαετία του
'20, και επί σειρά ετών εργάστηκε στην
Θεσσαλία. Στα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε
ένας από τους οργανωτές της πάλης του
ΚΚΕ κυρίως κατά τα χρόνια της
μεταξικής δικτατορίας αλλά και κατά την
Κατοχή και κυρίως κατά τον Εμφύλιο
Πόλεμο για τα εργατικά δικαιώματα, την
δημοκρατία και την ειρήνη.
Ήταν αυτός που ζήτησε να εκτελεσθεί
στην θέση του Νίκου Μπελογιάννη
όταν προέκυψαν προβλήματα στον χειρισμό της
υπόθεσης από το ΚΚΕ. Όμως αυτό το
Κόμμα ήταν εκείνο που όχι υπό την
ηγεσία αλλά υπό την ποδηγεσία του
Νίκου Ζαχαριάδη, τον κατηγόρησε ως χαφιέ
της Ασφάλειας και ότι διέφυγε στο
εξωτερικό. Η τραγικότητα της υπόθεσης έγκειται
στο ότι ο Νίκος Πλουμπίδης,
υπερασπιζόταν το Κόμμα του μέχρι τέλους,
ενώ παράλληλα κατέδειξε με ατράνταχτα
επιχειρήματα τις σκευωρίες του μετεμφυλιακού κράτους
και τον μοναρχοφασιστικό του χαρακτήρα. Στην
διάρκεια της δίκης συχνά υποβασταζόταν, λόγω
της σωματικής του καχεξίας από την
βαριάς μορφής φυματίωση η οποία τον
ταλαιπωρούσε επί σειρά ετών.
Γιά άλλη μιά φορά μέσα από
τις εκατοντάδες καταδίκες εις θάνατον το
Στρατοδικείο εξέδωσε άλλη μία εις βάρος
μιάς μεγάλης προσωπικότητας. Ο Νίκος
Πλουμπίδης έπεφτε νεκρός βροντοφωνάζοντας
υπέρ του Κόμματος για το οποίο
αγωνίστηκε αλλά από το οποίο αγνοήθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου