Φρικτές Ωμότητες στο νεοφιλελεύθερο Περού – του Κώστα Λουλουδάκη

Έχετε ακούσει το όνομα Αλμπέρτο Φουτζιμόρι;
Το θέμα όμως δεν είναι αν το έχετε ακούσει, αλλά από δω και πέρα να μην το αγνοήσετε ανοήτως.
Ο Φουτζιμόρι, εκτός από πρόεδρος του Περού, ήταν για μια ολόκληρη δεκαετία το «πρότυπο ηγέτη» του μεγάλου αφεντικού της Γής και το «αγαπημένο παιδί» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ τα φιλελεύθερα προγράμματα δομικής προσαρμογής που εφάρμοζε προκαλούσαν ρίγη σεβασμού σε όλα τα τσιράκια των «ελεύθερων αγορών». Ο ίδιος ο Φουτζιμόρι δήλωνε πως «Η χώρα μου είναι ένα προϊόν, προσφέρω ένα προϊόν που λέγεται Περού».(Εντουάρτο Γκαλεάνο: «Ένας Κόσμος Ανάποδα», σελ. 178 Εκδόσεις Πιρόγα). Έτσι, κατάφερε να ιδιωτικοποιήσει όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις και να θέσει τα θεμέλια για την «ελεύθερη αγορά».
Συμμετοχή σε αυτήν την φιλελεύθερη μεταμόρφωση μιας χώρας σε προϊόν των αγορών είχε η πρώην βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ και εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Έλενα Παναρίτη. Η εξαιρετική κυρία Παναρίτη ως εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Τράπεζας πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η μεταρρύθμιση του Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απονεμήθη η διάκριση της διεθνούς βέλτιστης πρακτικής και καινοτομίας.
Η γεννημένη μέσα στην φιλελεύθερη αριστεία και στις  νεοφιλελεύθερες δοξασίες Έλενα Παναρίτη κατέκτησε την παγκόσμια διάκριση, γιατί εργάστηκε με ζήλο για την δημιουργία «ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος»,  δημιουργώντας κτηματολόγιο  και επίσημους τίτλους ιδιοκτησίας στο Περού.
Καθώς οι φτωχοί κάτοικοι του Περού δεν διέθεταν τίτλους ιδιοκτησίας στη γη που καλλιεργούσαν, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι συνέβη όταν ένα πρόγραμμα δομικής προσαρμογής μετέτρεψε την περιουσία των φτωχών σε εμπορευματικό αγαθό. Μια από τις πρώτες εταιρείες που επένδυσαν στο «προϊόν Περού» ήταν η εταιρεία της Παναρίτη «Panel Group», η οποία «επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας». (Το Ποντίκι «Η γυναίκα-αλεξίπτωτο» http://www.topontiki.gr/article/15822/i-gynaika-alexiptoto)
Μα ας αφήσουμε το προσωπικό Success Story της Παναρίτη, η οποία εξυμνεί την καπιταλιστική ελεύθερη αγορά, ενώ τρώει από την δημόσια ταγίστα, και ας γυρίσουμε στον Φουτζιμόρι και στα φιλελεύθερα προγράμματα δομικής προσαρμογής,  τα οποία συνέδεσαν την χώρα με παγκόσμια χρηματοοικονομικά και μαφιόζικα συμφέροντα.
Σύμφωνα με την κυρία Παναρίτη: «Όταν ο Fujimori στον πρώτο μήνα, κατανόησε πλήρως τι έλειπε από τη χώρα πήρε τη συνειδητή απόφαση να γίνει Ηγέτης. Αποφάσισε ότι έπρεπε να είναι τολμηρός και θαρραλέος. Κάλεσε από το εξωτερικό τους καλύτερους Περουβιανούς οικονομολόγους και επιχειρηματίες να προσφέρουν. Το όραμά τους: να φτιάξουν μια φιλήσυχη και εύρωστη χώρα. Το πείσμα τους ήταν άκαμπτο. Οι αλλαγές άρχισαν να φαίνονται στους πρώτους τέσσερις μήνες. Οι μεταρρυθμίσεις ήταν ριζικές, αυστηρά στοχευμένες, χωρίς πισωγύρισμα.[…] εδραιώθηκαν σωστά, προσφέροντας την πολυπόθητη βιώσιμη ανάπτυξη. Να λοιπόν η συνταγή: Ένας δυνατός ηγέτης να τολμά, να επιλέγει άξιους συμβούλους και να παρεμβαίνει σε παθογένειες δεκαετιών. Ας μάθουμε από άλλους. Αν αυτοί μπόρεσαν, μπορούμε και εμείς». (TVXS: Έλενα Παναρίτη «Ας το κάνουμε όπως το Περού» http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/kanoyme-opos-sto-peroy)
Την προσοχή σας παρακαλώ: σε ένα κλινικής καθαρότητας φιλελεύθερο κοινωνικό περιβάλλον  οι «ανάξιοι», οι κοινωνικά ηττημένοι, με μια λέξη οι φτωχοί, αφού στάθηκαν ανίκανοι να νικήσουν, πρέπει να παραμερίσουν για να ζήσουν στον νεοφιλελεύθερο παράδεισο οι ισχυροί. Προκειμένου, λοιπόν, ο «Ηγέτης», σύμφωνα με τον γύπα των αγορών που ακούει στο όνομα Παναρίτη, να εξασφαλίσει την «πολυπόθητη βιώσιμη ανάπτυξη» με όσο γίνεται λιγότερους φτωχούς, αποφάσισε να εφαρμόσει μια μορφή φιλελεύθερης ευγονικής: τη στείρωση.
Ο «Ηγέτης»  Φουτζιμόρι, ο αγαπημένος των αγορών, για να μην διαιωνίζονται οι περιττοί άνθρωποι,  στο διάστημα 1995-2001 οδήγησε στη στείρωση περισσότερων από 270.000 γυναικών και 22.000 ανδρών, στην πλειονότητά τους φτωχοί αγρότες και ιθαγενείς Κέτσουα. (Peru’s forcibly sterilised women find their voice https://www.theguardian.com/global-development/2016/jan/04/peru-forced-sterilisation-quipu-project-alberto-fujimori)
Πολύ σοφά έπραξε ο «Ηγέτης» και θέλησε με δραστικά και βίαια μέτρα να περιορίσει τους φτωχούς ανθρώπους!
Διότι φαντάζεστε να έμπαινε στο μυαλό των φτωχών αγροτών μια επιβλαβής ιδέα όπως, ας πούμε, ότι μπορούσαν να δουλέψουν την γη τους συλλογικά, να φτιάξουν συνεταιρισμούς και να εμπλακούν αυτόνομα στην αγορά, να λαμβάνουν μέρος στην πολιτική διαδικασία και να παίρνουν μόνοι τις αποφάσεις που αφορούν την Ζωή τους; Αλλά εάν στο μυαλό έμπαιναν τέτοιες σκέψεις, πώς θα επικρατήσει ο ατομικισμός, ώστε μέσω του ανταγωνισμού να κερδίσει ο πιο ισχυρός; Ο άριστος;
Στο κάτω –κάτω ας τα είχαν καταφέρει στο καπιταλιστικό ανταγωνιστικό περιβάλλον, ώστε να είχαν να πληρώσουν δικαιώματα και κάποια εταιρεία για να τους επιτρεπόταν να κάνουν παιδιά…
Ο «Ηγέτης» Φουτζιμόρι, με την βοήθεια των πατρώνων του, και των ταγμάτων θανάτου διέπρεψε και σε έναν άλλο τομέα. Στην εξαφάνιση όλων των συνδικαλιστικών και φοιτητικών μαζικών οργανώσεων, καθώς και της κομμουνιστικής οργάνωσης Túpac Amaru Revolutionary Movement-TARM. Οι Τουπάκ Αμαρού ήταν μια επαναστατική οργάνωση που δρούσε στο Περού και είχε σχέσεις με ανάλογες  οργανώσεις στην Κεντρική και Νότια Αμερική, οργανώσεις που  προσπαθούσαν να ξαναζωντανέψουν το όνειρο της εξέγερσης της Λατινικής Αμερικής ενάντια στο σύστημα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», μα και εναντίον του μεγάλου χωροφύλακα της Γής.  
Την δεκαετία που κυβερνούσε ο Φουτζιμόρι η σκιά του φόβου καταδίωκε τον λαό του Περού, ο οποίος για χρόνια παρέλυσε και δεν αντιδρούσε. Όμως, η συνεχιζόμενη ανέχεια και η βάρβαρη φτώχεια, εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των δομικών προγραμμάτων των καθαρμάτων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, έπνιξαν τον περουβιανό λαό που ξεσηκώθηκε σαν μανιασμένο κύμα εναντίον του «Ηγέτη» και των τεχνοκρατών υψηλής οικονομικής κατάρτισης που διαφέντευαν την χώρα.
Η αποστολή του Ηγέτη τελείωσε άδοξα.
Η Ουάσιγκτον αποστασιοποιήθηκε σιγά – σιγά από τον παρηκμασμένο Φουτζιμόρι,  ο οποίος περίμενε την κατάλληλη εντολή για να εξαφανιστεί από τον πρωθυπουργικό θώκο και να δώσει τη θέση του σε πρόσωπα «με δημοκρατικά εχέγγυα». Άλλωστε, ο ίδιος είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια κάθειρξη, λόγω του ότι έδωσε εντολή σε παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου  να προχωρήσουν σε σφαγές όσων Περουβιανών δεν είχαν το κατάλληλο φρόνημα.
Χωρίς να ενδιαφέρονται για τα ίχνη αίματος που υπάρχουν ακόμα στο Περού, τα τσογλάνια των αγορών συνευρέθηκαν, ανάμεσα τους και το Πινοσετικό κατακάθι, Ευκλείδης Τσακαλώτος, από τις 9 έως τις 11 Οκτωβρίου 2015, στην Λίμα όπου πραγματοποιούνταν η ετήσια σύνοδος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, και μεταξύ άλλων συζήτησαν για την παγκόσμια φτώχεια. Η σύνοδος πραγματοποιήθηκε σε ένα χλιδάτο συνεδριακό κέντρο, με πέντε επίπεδα ― συνεδριακών χώρων, χώρων υπηρεσιών, αίθουσα γευμάτων, εμπορικό κέντρο, υπόγειο πάρκινγκ τεσσάρων επιπέδων, και ιδιωτική στάση λεωφορείου, παρακαλώ…
Όλα αυτά σε μια χώρα, όπου  το 23% των παιδιών κάτω των οκτώ ετών  υποφέρει από χρόνιο υποσιτισμό και η εξαθλίωση της πλειοψηφίας των 31 εκ. Περουβιανών είναι έκδηλη!
Μετά τις ιδιωτικοποιήσεις του «Ηγέτη»  και σύμφωνα με όσα αναφέρει η Oxfam: «Περισσότερο από μισό εκατομμύριο νοικοκυριά δεν έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρικό. Περισσότερα από 3,5 εκ. σπίτια είναι σε επισφαλή θέση και 2,5 εκ. έχουν βρώμικο πάτωμα. Επιπλέον εκτιμάται ότι 1 εκ. νοικοκυριά δεν είναι συνδεδεμένα στο δημόσιο δίκτυο νερού και πως 2,5 εκ. δεν έχουν αποχέτευση. Υπολογίζεται ακόμη πως 7 εκ. Περουβιάνοι δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό και πολλοί απ’ όσους έχουν πρόσβαση υποφέρουν από περιορισμένη προσφορά και κακή ποιότητα. Στις επαρχιακές περιοχές, λιγότερο από το 5% των νοικοκυριών πίνουν χλωριωμένο νερό. Παραδόξως, οι φτωχότεροι άνθρωποι που ζουν στις λαϊκές περιοχές της Μητροπολιτικής Λίμας, είναι αυτοί που πληρώνουν τα περισσότερα για νερό. Δεν έχουν πρόσβαση στο δημόσιο δίκτυο και προμηθεύονται από δεξαμενές πληρώνοντας έως και δέκα φορές παραπάνω απ’ όσους ζουν σε κατοικημένες περιοχές. Εκτιμάται πως το ποσοστό που αφιερώνει μια φτωχή οικογένεια από τον προϋπολογισμό της για προμήθεια νερού είναι έξι φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό που αφιερώνει μια οικογένεια υψηλότερου εισοδήματος. Έτσι το νερό, ένας ζωτικός πόρος, γίνεται είδος πολυτελείας για τους φτωχούς»! (Λεωνίδας Βατικιώτης:  Περού, η χώρα των κοινωνικών αντιθέσεων)
Όμως το Περού, παρά τους πολλούς περιττούς ανθρώπους, επιτάχυνε τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας του και συγκαταλέγεται σύμφωνα με το ΔΝΤ στις 20 και πλέον αναδυόμενες οικονομίες του Κόσμου.
Πριν δοκιμάσετε όμως να συνέλθετε από αυτήν την συγκλονιστική στατιστική των αγορών, θα σας εκπλήξω ξανά καθώς σας έχω άλλη μια αποκάλυψη.
Για να διατηρηθεί η κανονικοποιημένη φιλελεύθερη ομορφιά και η συμμετρία των αγορών, οι μάνατζερ και οι επενδυτές,  στο Περού, βρήκαν τη λύση: Το τείχος στο Περού  χωρίζει τους πλούσιους και άριστους, τους επιτυχημένους στον στίβο του κοινωνικού ανταγωνισμού δηλαδή,  από τους φτωχούς και περιττούς ανθρώπους.