Το άγαλμά της και τα χάλια μας

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 12.11.2016

Πριν λίγο καιρό ο  Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης  προώθησε  την εγκατάσταση αγάλματος της Βασίλισσας Όλγας – συζύγου του Γεωργίου του Α -   προκαλώντας τις έντονες αντιρρήσεις της Δημοτικής Αντιπολίτευσης. Οι αντιρρήσεις αναφέρονταν στην αξιολόγηση του «μεγέθους» και του έργου της συζύγου του Γεωργίου του Α, καθώς επίσης και στην ανισοκατανομή των τιμών που εκφράζονται  στους δημόσιους χώρους με ονοματοδοσίες οδών και  πλατειών, με επιγραφές και αγάλματα : Στην προκειμένη περίπτωση υπέρ μιας εκπροσώπου της οικογένειας των Ρωμανώφ και εις βάρος ενός αποδεδειγμένα φιλέλληνα,  όπως ο ποιητής Πούσκιν…

Ένα αμφιλεγόμενο άγαλμα σε δημόσιο χώρο έχει κάτι το γαργαλιστικό για τους «συνήθεις» βάνδαλους,  – αλλά αυτό είναι άλλο «καπέλο», καλοφορεμένο από μια ασχημοφιλική μειοψηφία στην ευρύτερη κοινωνία….

Η  υπόθεση της εσπευσμένης   φιλοφρόνησης προς τη Ρωσσική ιστορία επρόκειτο να έχει συνέχεια :  Την  1^η Νοεμβρίου και  πάντα στα πλαίσια του εορτασμού του έτους Ελληνορωσικής φιλίας, βρέθηκαν στο Τατόι αξιωματικοί και ναύτες του ρωσσικού στόλου για να αποδώσουν τιμές στη Βασίλισσα  Όλγα. Η τελετή έγινε στο  απέριττο και   καλαίσθητο  νεκροταφείο του Τατοϊου, όπου οι βάνδαλοι δεν πρόλαβαν να εγγράψουν τις γνωστές αηδίες τους κάνοντας ακόμη χειρότερη την κατάσταση,  όπως αυτή  αποτυπώθηκε στα γραφόμενα ενός  πρωτεργάτη του κινήματος προστασίας του πρώην βασιλικού κτήματος(Β. Κουτσαβλής) :

« Κτίρια εξαφανίζονται από το χάρτη, έχουν σπάσει όλα τα προστατευτικά που είχαν μπει πριν δύο χρόνια από το Υπουργείο Πολιτισμού στα ανοίγματα κτιρίων, έχουν παραβιάσει την πόρτα του ιστορικού ξενοδοχείου “Τατοιον” και κλέβουν ανενόχλητοι έπιπλα και άλλα χρηστικά αντικείμενα που βρίσκονται εκεί….»

Οι  Ρώσσοι αξιωματικοί και ναύτες  κατά τη διάρκεια αυτής της σεμνής τελετής – για να τηρήσουμε  κι εμείς το γνωστό στερεότυπο των δημοσιογραφικών ρεπορτάζ! -  τοποθέτησαν στεφάνι στον τάφο της Όλγας , ενώ ή μπάντα ανέκρουε τους Εθνικούς ύμνους Ελλάδας και Ρωσίας.

Η   σκηνή μέσα στο βαθύσκιο δάσος  με τους διάσπαρτους τάφους  είχε κάτι το κινηματογραφικό και απέπνεε μια αίσθηση  ιστορίας,  με τους ένστολους να τηρούν τους γνωστούς κανόνες απόδοσης τιμών από στρατιωτικά αγήματα…

  

Κι εδώ όμως υπήρχε ένα σκοτεινό σημείο : Οι   φωτογραφίες που τραβήχτηκαν    θα ήταν   πραγματικά άψογες, αν είχαν ληφθεί  διακριτικά και από απόσταση. Δυστυχώς και σ’ αυτή τη περίπτωση  επικράτησε η γνωστή «λογική» της διείσδυσης του φωτογράφου μέσα στο φωτογραφιζόμενο αντικείμενο, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του δεύτερου. Έτσι ενώ το ρωσικό άγημα διαμόρφωνε ένα «σκηνικό» επισημότητας και σοβαρότητας της τελετής, οι φωτογράφοι με την ανεπίτρεπτη κινητικότητα και την ενδυματική ασχετοσύνη,  έβαζαν μιαν άκρως παράταιρη πινελιά στον συνολικό πίνακα….

 Συνέβη κι εδώ ό,τι  διαδραματίζεται στην  πυρηνική φυσική : Όπου  η παρατήρηση επιδρά στο παρατηρούμενο αντικείμενο…