Ελληνική ντροπή

Το 2009  στη Ρόδο, στα πλαίσια του φεστιβάλ οικολογικών ταινιών που συντόνιζε η Λουκία Ρικάκη (1961-2011),παίχθηκε ένα ντοκυμανταίρ με θέμα τη Βενεζουέλα. Εκεί μεταξύ άλλων, συμπολιτευομένων και αντιπολιτευομένων, εμφανίστηκε ο Τσάβες  μετά την τέλεση του συνταγματικού δημοψηφίσματος του 2007,που  προκάλεσε ο ίδιος αλλά  έχασε με μικρή διαφορά ψήφων. Η εμφάνισή του ήταν πραγματικά εντυπωσιακή – ως  εμφάνιση ενός σοβαρού και ισορροπημένου ηγέτη,  που ομολόγησε ευθαρσώς την ήττα του λέγοντας  ταυτόχρονα ότι θα σεβαστεί απολύτως τη λαϊκή βούληση.

Το 2016 ο Ντέϊβιντ Κάμερον δηλώνει ανήμπορος να δράσει  σε ένα μη «ευρωπαϊκό» πολιτικό πλαίσιο και θέτει άμεσα το ζήτημα της αποχώρησής του από το πρωθυπουργικό πόστο.

Βγαίνει κάποιο κοινό συμπέρασμα από τις δυο αυτές περιπτώσεις;  Μα φυσικά, και οι δυο πολιτικοί άνδρες στοιχήθηκαν με τη λαϊκή απόφανση,
ανεξάρτητα από το εάν μόνο ο δεύτερος έκρινε αναγκαίο να παραιτηθεί ως εκ του βάθους και του πλάτους της υπαρξιακής επιλογής της Βρετανίας. Και οι δυο πολιτικοί άνδρες έκαναν τους υποστηρικτές τους υπερήφανους γιατί ανέλαβαν ένα κάποιο  ψυχολογικό κόστος της πολιτικής απώλειας.

Σε μερικές ημέρες από σήμερα έχουμε την πρώτη επέτειο του ελληνικού δημοψηφίσματος(5 Ιουλίου 2015). Θα είναι μια ημέρα ντροπής γι αυτούς που διαχειρίστηκαν το αποτέλεσμά του, γι αυτούς που παραγκώνισαν το  συνταγματικό ζήτημα (άρθρο 44) της υποχρεωτικής εφαρμογής των δημοψηφισματικών αποφάσεων, γι αυτούς που επεκύρωσαν με τις εκλογές τη συνταγματική εκτροπή, γι αυτούς που ΔΕΝ πολέμησαν με όση πολιτική ευρύτητα  απαιτούσε η  μνημονιακή  απάτη .

Θα είναι Ημέρα ντροπής για τον ελληνικό λαό- είτε ψήφισε ΟΧΙ  είτε ΝΑΙ