Βασιλείου Λεβέντη σιελόρροια ….

Του Γιάννη Σχίζα

Αυτή η ιστορία  από τα παλιά, δεν είναι “διήγημα” αλλά κατάθεση.  Την έχω αφηγηθεί σε διάφορους,  κυρίως σε κάτι εκδρομές  με πούλμαν, από μικροφώνου. Τώρα ομολογώ ότι δύσκολα θα μπορούσα να κάνω το ίδιο, δεδομένων των «Λεβεντάνθρωπων» που απαρτίζουν το 1/ 25^ο   του εκλογικού σώματος …..

Η ιστορία έρχεται από την εποχή που ο Βασίλης Λεβέντης χρηματοδοτούσε το κόμμα του μέσω της  τηλεφωνικής γραμμής 090 : Tότε ο όποιος  φίλος ή υποστηρικτής της «‘Ένωσης Κεντρώων» έπαιρνε  τον αριθμό που έδειχνε η οθόνη της τηλεόρασης, την οποία μονοπωλούσε  η προσωπικότητα του Προέδρου. Και ο Πρόεδρος απαντούσε  «ζωντανά», σε μια συνομιλία που  χρεωνόταν με βάση τη διάρκειά της,  που κατά κανόνα  ήταν μικρή.

Κάποιο βράδυ λοιπόν, μετά από ζάπινγκ, παρακολούθησα  από περιέργεια  μια σειρά  επαφών του Βασίλη Λεβέντη με φίλους και υποστηρικτές. Θυμάμαι μια κυρία από το Αιγάλεω με τη χαρακτηριστική στριγκλοειδή φωνή της  να του απευθύνει κολακευτικά λόγια :  «Γειάσου αρχηγέ μας, καμάρι μας…» Και το καμάρι της κυρίας να χαμηλώνει  ελαφρώς τα μάτια, εκπέμποντας  ταυτόχρονα   μια όψη μετριοφροσύνης και σεμνότητας :  «Ευχαριστώ κυρία μου, ευχαριστώ». Η φωνή του ερχόταν με ένα τόνο καταδεκτικότητας   και ελαφρώς μπάσα, εύχρηστη ακόμη και για  πανηγυρικό   εθνικής επετείου…

Στη συνέχεια μεταξύ άλλων βγαίνει στη γραμμή ένας λαϊκός τύπος, μάγκας και σαματατζής  κατά τα φαινόμενα, που μπαίνει κατευθείαν στο ψητό : «Ρε μ@λ@κ@, δε μας παρατάς λέω εγώ »! Ο Πρόεδρος αντιδρά ταχύτατα διακόπτοντας  την επικοινωνία, ενώ η  όψη του παραμένει αδιαφοροποίητη και  αλώβητη από το « τρολάρισμα » του άγνωστου  υβριστή.

Περνάει η ώρα,  περνάνε διάφοροι , με συχαρίκια και ευχές κυρίως. Και τότε  στην ακρόαση  υπεισέρχεται ένας ακόμη.

Τα περίμενα όλα ,  αλλά όχι εκείνη τη φωνή  συνταξιούχου  γυμνασιάρχη – με διδακτικό   και ελαφρώς ομοφυλοφιλέ στόμφο, με καθαρευουσιανισμούς και εκφράσεις παλαιάς κοπής. Κάτι σαν τον πρωταγωνιστή γνωστής  τηλεοπτικής σειράς …

«Κύριε Πρόεδρε, εκ βάθους καρδίας εύχομαι ο θεός της Ελλάδος να σας διατηρεί εις αρίστην κατάστασιν ίνα επιτελείτε το εθνοσωτήριον και άκρως επωφελές δι ημάς έργον»…

Ο Λεβέντης μένει για λίγο διστακτικός, δείχνοντας να μην πιστεύει στ’ αυτιά του…

«Εσείς που αντιμετωπίζετε τους τριακοσίους αλήτας έχετε επωμισθεί το δύσκολον έργον της ανασυγκροτήσεως της χώρας»…

Ευχαριστώ, ευχαριστώ κύριέ μου, απαντά κάπως καθυστερημένα ο Λεβέντης, προσδίδοντας πλέον στη φωνή του   εκείνο το είδος της αειφορικής βαρυγδουποσύνης, που τον χαρακτήριζε παλαιόθεν…

«Αντιλαμβάνομαι τας δυσκολίας και τας εντάσεις που αντιμετωπίζετε, ως μαχητής της Δημοκρατίας, πλην όμως επιτρέψατέ  μου να προβώ εις μίαν υπόδειξιν, που πιθανώς να βελτιώσει την αναμφισβήτητον επικοινωνιακήν σας δεινότητα»

Παρακαλώ, παρακαλώ, πέστε μου, απαντά  ο Λεβέντης, με  μια έκφραση απόλυτης καταδεκτικότητας απέναντι στον τόσο φιλικό και συμμετοχικό πολίτη….

«Έχω την γνώμην, και παρακαλώ ας με συγχωρήσετε εάν κάμνω λάθος,  ότι θυμώνετε υπερμέτρως….»

Eξεγείρεται ο Λεβέντης : Μα τι λέτε , αγαπητέ μου ! Όταν οι τριακόσιοι φαύλοι καταστρέφουν την χώρα, πως είναι δυνατόν να μην  οργίζομαι μπροστά στις ολέθριες αποφάσεις τους….

Τότε ο άγνωστος  κύριος αλλάζει  προοδευτικά  και εν τέλει αλλοιώνει  τη φωνή του, καταλήγοντας  σε  ένα  κρεσέντο γηπεδικών προδιαγραφών :

«Εννοώ ότι όταν οργίζεσθε ΣΑΣ ΤΡΕΧΟΥΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ !»

Ο  Λεβέντης γίνεται για κλάσματα του δευτερολέπτου  η απόλυτη προσωποποίηση της έννοιας «σύξυλο» ….. Όμως γρήγορα  κλείνει το ακουστικό  και   επανακάμπτει   στο γνώριμο,  απλανές του  ύφος.  Δείχνοντας ότι  αποδέχεται πλήρως το γεγονός  ότι «την πάτησε» : Η επικοινωνιακή νάρκη ήταν καλά κρυμμένη, ώστε να  την αποφύγει έστω και ένας προπονημένος τηλε-πολιτικός…..