Γιατί δεν πιστεύω τα περί Μητρόπουλου

Πρώτον, η εξουσία είναι πρωτίστως μνησίκακη και  δευτερευόντως  οπορτουνιστική, όταν η εξωτερίκευση και υλοποίηση της μνησικακίας δεν την βολεύει.

Δεύτερον, οι κατά καιρούς αντιμνημονιακές «νότες» του Αλέξη Μητρόπουλου, είχαν αφενός σημειωθεί και αφετέρου είχαν προϊδεάσει το νοήμον κοινό για τα επερχόμενα. Ο Μητρόπουλος για την ηγετική ομάδα ήταν «καρφί» - άρα έπρεπε να τιμωρηθεί.

Τρίτον, η «σύμπτωση» της επιχειρούμενης άρσης της βουλευτικής ασυλίας του Μητρόπουλου με την προεκλογική περίοδο παραείναι σύμπτωση : Στην πραγματικότητα είναι τιμωρία τοις μετρητοίς, εκεί, μπροστά στο πολιτικό ταμείο.

Τέταρτον, το νέο  και μάλιστα πολλαπλό  «καρφί» του Μητρόπουλου, δηλαδή το ότι ο Παναγιώτης Νικολούδης του αποκάλυψε ότι κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσαν την εναντίον του εισαγγελική παρέμβαση για να προωθήσουν στη συνέχεια τον Σπίρτζη στη θέση του, θα ήταν  ιδιαίτερα αποτελεσματικό, μέσα σε συνθήκες κινηματικής και πολιτικής ανάτασης. Και έτσι πάντως που έχουν τα πράγματα, τους πονάει…

Πέμπτον, ο Μητρόπουλος δήλωσε  στην Πανελλαδική Διάσκεψη του κόμματος ότι η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ είναι «πολεμήσιμη» - κι αυτός ο λόγος(καθόλου αισιόδοξος) που διέρρευσε από την οδοντοστοιχία του  (έρκος οδόντων…) είναι ένα είδος αυτογκόλ. Ή  ένα ακόμη «καρφί» της ηττοπάθειας που διακατέχει τα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ :  Μπορεί οι θεραπαινίδες των δημοσκοπήσεων να του αερίζουν τα απαυτά του, αλλά ο τρόμος μιας νέας ανεπιθύμητης επιτυχίας – δίκην 5^ης Ιουλίου – ενδέχεται   να τον στοιχειώνει.

Τι εννοώ με αυτό; Απλούστατα , αναρωτιέμαι: Μήπως  και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ  προτιμά  μια θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης, από τον ολικό εξευτελισμό του εφαρμοστή μνημονιακών ρυθμίσεων;