Mιά άλλη ταξική πάλη είναι εφικτή

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 18.4.15

Οι δυο μεγάλες και αντίπαλες  διαδηλώσεις στην Αθήνα της 16^ης Απριλίου – των επικριτών  της χρυσοφόρας επένδυσης και των μεταλλωρύχων – έφεραν  στην επιφάνεια ένα θέμα  παραγκωνισμένο στις σημερινές συνθήκες αλλά πάντοτε σημαντικό  :  Είναι  αυτό που αφορά τη σύγκρουση μεταξύ των άμεσων συμφερόντων του κόσμου της εργασίας και της προστασίας του περιβάλλοντος, δηλαδή της ποιότητας ζωής.

Στις αρχές της  προηγούμενης δεκαετίας οι απολυμένοι της βιομηχανίας των λιπασμάτων έβαλλαν  με κάποια αφίσα  εναντίον των οικολόγων, με το σκεπτικό ότι η παρέμβαση των τελευταίων υπονόμευε  τη δική τους απασχόληση. Στην περίπτωση της Αθηναϊκής Πλάκας, μια συλλογικότητα 3000 ατόμων – σύμφωνα με δικό της αυτοπροσδιορισμό – διεκδικούσε το άνοιγμα νέων καταστημάτων ψυχαγωγίας  στην περιοχή, πράγμα που μαθηματικά οδηγούσε στην αισθητική και λειτουργική απαξίωσή της . Τα γήπεδα γκολφ προσέφεραν απασχόληση σε υπαλλήλους τουριστικών συγκροτημάτων ,  όμως κατασπαταλούσαν τα νερά άνυδρων περιοχών .Οι εργαζόμενοι της Κόκα-κόλα ζητούσαν την επαναφορά της στα «πάτρια» ελληνικά εδάφη, όταν κάποιοι αναφέρονταν στις βλαβερές επιπτώσεις  του συγκεκριμένου ποτού.  Οι κτηνοτρόφοι βοσκούσαν   ζώα  σε δασικές εκτάσεις παρά τις επιταγές της δασικής αειφορίας, οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί προσέφεραν  απασχόληση απαρτιώνοντας τον υπαίθριο χώρο και τραυματίζοντας το τοπίο.

Οι εργαζόμενοι δηλώνουν  αθώοι  για το προϊόν της εργασίας τους και πολύ περισσότερο για τις επιπτώσεις του. Η   Οικονομολογική Ορθοδοξία δεν ασχολείται με τον καπνό, τα τανκς, τα λιπάσματα, κι ακόμη ως καθαρή Οικονομολογία νίπτει τας χείρας της για τον καρκίνο, τους πολέμους, την υποβάθμιση των εδαφών : Θέμα της είναι τα  μεγέθη, η αναπτυξιακή ώθηση, ο βαθμός απασχόλησης του εργατικού δυναμικού, η εισοδηματική ανισότητα , η υπεραξία και τα κέρδη.

Ο κόσμος της εργασίας καλείται από τα ιδεολογικά κέντρα της Αριστεράς  σε μια πολιτικοποίηση βασισμένη στην  αξιοπαραγωγική του ταυτότητα, κι αυτό ονοματίζεται «ταξική συνειδητοποίηση». Όμως αυτά τα κέντρα ελάχιστα  επιχειρούν να  συζεύξουν  την ιδιότητα του εκμεταλλευόμενου  με αυτήν του σκεπτόμενου παραγωγού, που έχει στο οπτικό του πεδίο πρωτίστως το προϊόν της  δικής του εργασίας  και τις επιπτώσεις του – στην υγεία, στο περιβάλλον, στη φύση..

Μια φορά λέγανε :«Εκτός από τον Ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά» . Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι εκτός από την  υπεραξία  υπάρχει και ένα  εργασιακό προϊόν που μπορεί να είναι το οτιδήποτε – από τα μεταλλαγμένα, από τις χημικές αλλοιώσεις των τροφίμων,  από τη νοθεία πάσης φύσεως.

Με αυτό το σκεπτικό θα μιλήσω για   τους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής – δεν ξέρω αν είναι όργανα της  εργοδοσίας  αλλά σίγουρα δεν είναι   φαντάροι  που  απλώς εκτελούν  διαταγές. Νομίζω ότι έχουν συνείδηση της χρυσοποίκιλτης καταστροφής και  ότι  έχουν μυαλό  -  που  μπορούν και πρέπει να  χρησιμοποιήσουν .