Το 11 και το
12 κάποιοι δηλώναμε οπαδοί της γραμμής «από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον
Καμμένο», κάτι που ήταν σκάνδαλο για πολλούς αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ με
τις καραμπινάτες καρα-ταξικές αναλύσεις τους. Τελικά τα πράγματα ήλθαν όπως ήλθαν,
η δε μετακόμιση του ΣΥΡΙΖΑ σε
πατριωτικές και «ΕΑΜικές» απόψεις συνεπέφερε δυο πράγματα : Οι μετακομίζοντες
ένστερνίστηκαν απόψεις που τους έκαναν αγνώριστους ακόμη και στον ίδιο τον
εαυτό τους, ενώ οι αρχικοί κτήτορες αυτών των απόψεων υπέστησαν έξωση. Τώρα δεν
απομένει παρά να καταληφθεί και το παρελθόν της παρούσας κατάστασης, με τους μετακομίζοντες
να υποστηρίξουν ότι « εμείς από την αρχή είχαμε αυτή τη γνώμη και …..μπλα μπλα μπλα». Το περιμένω κι αυτό.
Δουλέψαμε για
τη γραμμή της πατριωτικής συσπείρωσης, ήλθαν στα λόγια μας – κι ας μην το
αναγνωρίζουν : Το θέμα όμως είναι τώρα τι γίνεται…Το θέμα είναι
εάν η γραμμή αυτή μπορεί να μετατραπεί σε κοινό τόπο της υπαρκτής
πολιτικής, υπαγορεύοντας σε όλους κάποιες θυσίες. Πράγμα που φαίνεται δύσκολο αν κρίνει κανείς
π.χ. από το ΠΟΤΑΜΙ , που επικαλείται τις υποτιθέμενες ακροδεξιές καταβολές του
Καμένου ,για να παίξει το ρόλο του προνομιακού συμμάχου του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά πατριωτική συσπείρωση δεν είναι μόνο δήλωση μιας
διαθεσιμότητας, αλλά και αναγνώριση ορισμένων
πολιτικών δεδομένων. Έτσι η θεώρηση της «αποικίας χρέους» που λειτουργεί ως προσκλητήριο αντιαποικιακού και αντικατοχικού αγώνα, είναι σαφώς αντίθετη με το ιδεολόγημα της «καλής κατά βάθος αλλά λανθάνουσας ΕΕ », που υπηρετεί το ΠΟΤΑΜΙ .
Να βλέπουμε όμως
και στον ΣΥΡΙΖΑ τι γίνεται – όπου ο Γιάννης Βαρουφάκης καυτηριάζει πλέον τις άστοχες
πολιτικές της ΕΕ, όταν μόλις πριν 4 μήνες μιλούσε για αντιμνημονιακό αγώνα «με
αίμα και δάκρυα» - δανειζόμενος έκφραση του Ουϊνστον Τσώρτσιλ στις αρχές του πολέμου. Να βλέπουμε
ακόμη ένα διαξιφισμό το βράδυ των εκλογών μεταξύ Ζωής Κωνσταντοπούλου και Σταύρου Λυγερού : Η πρώτη να λέει ότι οι
κανόνες της ΕΕ υπάρχουν και πρέπει και μπορούν να εφαρμοστούν, ο δεύτερος να
μιλάει για την κατάσταση της «αποικίας χρέους» που βιώνει η χώρα…