Ο tempora, o λιτότητες….Μια φορά κι έναν καιρό το «λιτοδίαιτον του
Έλληνος» εθεωρείτο πρώτης τάξεως αρετή…Τότε ήταν που οι αυτοσχέδιοι παλαιστές
και παραγωγοί κατορθωμάτων στις συνοικίες της Αθήνας, περιέφεραν μετά το τέλος της παράστασης μια τραγιάσκα
λέγοντας στους καταναλωτές του λαϊκού show : Ό,τι έχετε ευχαρίστηση, για τη φασολάδα του αθλητή…
Μάλιστα, «για τη φασολάδα του αθλητή»…Τα
χρόνια πέρασαν, οι μπριζόλες εγκαταστάθηκαν μεγαλοπρεπώς στο ελληνικό
διαιτολόγιο : «Πλην φυτοφάγων», που θαλεγε
ο Καβάφης, αν το γνωστό ποιημά του με το
«Πλην Λακεδαιμονίων» δεν είχε ως θέμα τις επιδόσεις του Ελληνισμού αλλά τις κρεοφαγικές τοιούτες…
«Οικολολιτότητα» όχι ως έννοια συγκρουσιακή με
αυτήν που επιβάλλει η άρχουσα τάξη («η κωλολιτότητα» γραμμένη ανορθόγραφα) αλλά
ως ζεύξη της εφαρμοσμένης οικολογίας με τη λιτότητα(οικολογική λιτότητα),
εμφανίστηκε στο λεξιλόγιο διαφόρων οικολογικών κινήσεων με διαφορετικές φόρμες.
Δεν ευδοκίμησε ιδιαίτερα και δεν έγινε πρόταγμα εφ’ όλης της ύλης, είχε όμως
επίδραση στα παραγωγικά ζητήματα, στη συνετή διαχείριση της ενέργειας, των
νερών, των ιχθυοαποθεμάτων.
Και
τώρα ο νέος Υπουργός Οικονομίας, που
κάθε άλλο παρά άξιζε τον σαρκαστικό χαρακτηρισμό «Μπαρουφάκης» από κάποιο
αριστερό-και-δε-συμμαζεύεται μπλογκ, δηλώνει
οπαδός του λιτού βίου, αν και όχι υπέρ της «πυραμιδικής λιτότητας»… Και υποστηρίζει ότι «ανάπτυξη δεν σημαίνει να
έχει τόσες πόρσε καγιέν στους στενούς δρόμους της Αθήνας, σκουπίδια στις
παραλίες και καταστροφή του περιβάλλοντος»…
Οι βολές εναντίον διαφόρων εξάρσεων της
σπατάλης, που μπορεί κατά περίπτωση να αναφέρονται σε τζιπάρες,
βιλάρες, πισίνες και εξω-φρενικά πάρτυ όπως εκείνο που οργάνωνε με την
ευκαιρία των γάμων του στο Παρίσι ο
Τσοχατζόπουλος , προκαλούν γενικώς τη συμπάθεια του κοινού. Όμως αυτές οι βολές
δεν εξαντλούν τη συνολική κοινωνική σπατάλη που εξακολουθεί να υφίσταται, ακόμη
και εν μέσω κρίσης :
Ιδιαίτερα τη σπατάλη κάποιων που μπορούν να σπαταλούν, μέσα σε ένα σκηνικό
ανέχειας και παραγωγικής συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας. Ως προς τους υπόλοιπους, δεν μπορώ να φανταστώ τον Τσίπρα να βγάζει ένα διάγγελμα
καταγγέλλοντας την υπέρμετρη κρεοφαγία ή
την υπερχρησιμοποίηση του ΙΧ, ούτε
έναν υπουργό Οικονομικών όπως τον Βαρουφάκη να ζητεί την άμεση στροφή των πολιτών στα τοπικά
και ελληνικά προϊόντα, σε πείσμα των ευρωπαϊκών υποδείξεων περί υγιούς
ανταγωνισμού. Όμως ένα κοινωνικό κίνημα μπορεί και παραμπορεί να θέσει τα ζητήματα
της έλλογης και συνειδητής λιτότητας, της υπεύθυνης κατανάλωσης για την ποιότητα ζωής και την υποστήριξη των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων.
Όλα αυτά φαντάζουν σε πολλούς ως πρόταση τακτικού χαρακτήρα, σημαντικά για
μια μεταβατική περίοδο. Όμως εδώ είναι η ευθύνη των ριζοσπαστικών δυνάμεων, το
να διατηρήσουν ως ιδεολογική παρακαταθήκη την απόρριψη του καταναλωτισμού και της σπατάλης που
προηγήθηκε. Να παραφράσουν τον στίχο του Εμπειρίκου – «σκοπός της ζωής μας δεν
είναι η καταναλωτική χαμέρπεια». Να ξαναθυμίσουν εκείνη τη παλιά-καλή κουβέντα
του Βιέρα-Γκάλο, Υπουργού στη κυβέρνηση του Αλιέντε - «στο σοσιαλισμό πηγαίνεις με το ποδήλατο»: Όχι
ως συνηγορία με τον πρωτογονισμό αλλά με
την απλότητα, την καθαριότητα του αστικού περιβάλλοντος, την αισθητική
· Οικολολιτότητα : όπως λέμε «οικολόγεροι»,
«οικολόγριες» κλπ.