Ήμουνα στην
προεκλογική εκδήλωση του τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ , στις 21 Ιανουαρίου στο ΣΤΟΥΝΤΙΟ, χοροστατούντος
του Στέλιου Ελληνιάδη και με εκλεκτές συμμετοχές, π.χ. του Ευτύχη Μπιτσάκη. Ο
Μπιτσάκης ξεκίνησε την ομιλία του
εγκωμιάζοντας τον προλαλήσαντα Νίκο Μάλλιαρη, παλαίμαχο ποδοσφαιριστή και
συντονιστή του τμήματος ποδοσφαίρου του ΣΥΡΙΖΑ, για τον βιωμένο λόγο του – που έβγαινε
αβίαστα χωρίς τη συμβολή οποιουδήποτε κειμένου.
Ο Μάλλιαρης είχε πει πολλά και
διάφορα για την παλαιά απορριπτική στάση της διανόησης έναντι του ποδοσφαίρου
και την ανάγκη μιας επανοικείωσης της Αριστεράς με το συγκεκριμένο άθλημα…
Ως εδώ καλά , θυμήθηκα κι εγώ
κάτι παλιές ιστορίες με «το ποδόσφαιρο σαν ιδεολογία» - βιβλίο του Ζεράρ Βιναί, που καταφερόταν εναντίον του υπαρκτού
ποδοσφαίρου - θυμήθηκα ακόμη τα
αντιποδοσφαιρικά συνθήματα επί δικτατορίας, που βολεύθηκε τα μέγιστα με τις επιτυχίες
του Παναθηναϊκού. Αλλά είπα στον εαυτό μου, «ποτέ δεν ξέρεις, τόσες και τόσες
κωλοτούμπες ή ανατροπές έχεις δει, να μια αναψηλάφιση του θέματος που ίσως αξίζει να γίνει ». Είχα μείνει λοιπόν μ’ αυτές
τις σκέψεις, αναλογιζόμενος τα αθλητικά δρώμενα και κρίνοντας ορθότατη μια
δήλωση του Γιάννη Πανούση – περί του ότι οι σύλλογοι και όχι η Αστυνομία πρέπει
να επωμίζονται το βάρος της διατήρησης της τάξης στα γήπεδα : Οπότε που λέτε
βλέπω μια είδηση περί άγριου ξυλοδαρμού στο ματς Ηρακλή Περιστερίου- Αστέρα Εξαρχείων,
και παθαίνω την πλάκα μου : Μόνο τις προσφωνήσεις «μαλάκα» να είχες σε ευρώπουλα, θα ήσουν
πλούσιος ! Καραμπινάτο διαζύγιο
αθλητισμού και πολιτισμού !