ΟΙΚΟΝΙΚΙ : Ουδέποτε ασχολήθηκα με τις πολιτικές μεταλλαγές και πολύ
περισσότερο με τις ύστερες απόψεις του
κυρίου Ράμφου, πλην κάποτε που είχε γράψει σχετικά με τον Γιωτόπουλο ένα
κανονικό "τίποτε" στην «Καθημερινή» (ολοσέλιδο παρακαλώ !), με αφορμή τη σύλληψή
του τελευταίου για συμμετοχή στην 17 Νοέμβρη. Πρόσφατα όμως μου δόθηκε το ερέθισμα να
ασχοληθώ μαζί του, όχι με αφορμή την σκηνική παρουσία του στο «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη ,αλλά με αφορμή ένα προγενέστερο άρθρο
του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ( «Μια διαχρονική επικαιρότητα»)
Έγραψα λοιπόν στην
παραπάνω ανάρτηση:
«Βρίσκω πολύ ρηχό το λόγο του (φερόμενου ως) φιλόσοφου κ. Ράμφου
: Κάποιοι αναλυτές αφιερώνουν πολύτιμο χρόνο και σπουδή για να προσδιορίσουν τα
πεδία και τα επίδικα των κοινωνικών συγκρούσεων, ενώ αυτός ξεμπερδεύει με μια
απλοϊκή και ισοπεδωτική γενικότητα καφενοβιακού τύπου : «Οι διαιρέσεις και οι
φαγωμάρες είναι διαχρονική επικαιρότητα της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής»…
Όσον αφορά την «κρίσι» (Γ΄κλίση εν ζωή, σε απλουστευμένη μορφή) , ο
Ράμφος υποστηρίζει ότι «κρίσι είμαστε πρώτα εμείς και μετά όλα τα άλλα. Θα την
ξεπεράσουμε όταν αναλάβουμε τις ευθύνες μας , αντί να τις φορτώνουμε σε
άλλους»…Προφανώς, η εμβέλεια του κ. Ράμφου δεν του επέτρεψε να δει, πέρα
από τις δικές μας ευθύνες, και τα φαινόμενα της διεθνούς νεο-αποικιοκρατίας,
του ιμπεριαλισμού, του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού και της
καταδυνάστευσης των χωρών του ευρωπαϊκού νότου από τους «μεγάλους αδελφούς»
Μερικές ημέρες αργότερα ο κ. Ράμφος αποφάσισε να διαβεί τον Ρουβίκωνα της πολιτικής
και να συστρατευθεί με τον έτερο (φερόμενο επίσης ως)φιλόσοφο, κ. Γιώργο Γραμματικάκη.
Αυτή τη συστράτευση στηρίζει ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος, στο παρακάτω άρθρο του, όπου θα ήταν προτιμότερο να υπερασπίζεται
τον Ράμφο παρά να ασκεί κριτική στους διανοούμενους της άλλης όχθης – Ζίζεκ και
Μπαντιού. Γιατί η τακτική της «επίθεσης που
είναι η καλύτερη άμυνα» ταιριάζει στο γήπεδο της μπανάλ πολιτικής και όχι στο
γήπεδο των καλλιεργημένων αντιπάλων με αρχές πολιτικού πολιτισμού…
Πάντως υπογραμμίζω μια σοβαρή άποψη του Θεοδωρόπουλου, που κάποτε ελπίζω
να την πάρουν χαμπάρι και οι δικοί μας :
«ο Ράμφος … Μιλάει για να υπερασπιστεί τις
απόψεις του. Είναι καθαρόαιμος διανοητής και την αξιοπιστία του την αντλεί από
την ίδια του τη σκέψη. Να είστε βέβαιοι πως αν ήταν καθηγητής πανεπιστημίου ο
Ράμφος, θα τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό και δέος, καθότι η ωραία μας επαρχία τα
σύνδρομά της δεν τα ξεπερνάει με τίποτε»
ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Τάκη Θεοδωρόπουλου, πηγή Καθημερινή
Υποθέτω ότι ανάμεσα σε αυτούς που βρήκαν τη συνομιλία του Στέλιου Ράμφου με τον Σταύρο Θεοδωράκη ελαφριά και μάλλον απογοητευτική βρίσκονται και όσοι θεωρούν ότι ο Σλάβοϊ Ζίζεκ και ο Μπαντιού είναι οι μεγάλοι διανοούμενοι της εποχής μας. Και είναι η αλήθεια ότι ο Ράμφος δεν έχει να προτείνει άμεσες επαναστατικές λύσεις στα προβλήματά μας, ούτε, από όσο ξέρω, είναι θαυμαστής του Ροβεσπιέρου όπως ο Ζίζεκ – ο Ροβεσπιέρος όντως μας δίδαξε τον αμεσότερο τρόπο παρέμβασης στην Ιστορία, που ακούει στο όνομα γκιγιοτίνα. Ο Ράμφος επίσης δεν μοιράζεται τη μεγαλοφυή ανάγνωση του Πλάτωνα από τον Μπαντιού ο οποίος αναγνωρίζει στην Πολιτεία ένα πρότυπο έργο σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Στο κάτω κάτω της γραφής ο Ράμφος προχθές δεν ανέβηκε σε κάνα μπαλκόνι για να χειροκροτήσει τον πολιτικό αρχηγό και να ζητήσει την ψήφο μας, ρόλο στον οποίο έχει καταδικάσει τους διανοούμενους η «προοδευτική» μεταπολίτευση. Βγήκε, μίλησε, εξέθεσε τη σκέψη του, εκτέθηκε και ο ίδιος. Και στο κάτω κάτω να και ένας άνθρωπος που σκέφτεται την Ελλάδα χωρίς να μεταφράζει στα ελληνικά από εγχειρίδια μεταμοντέρνας κοινωνιολογίας και ο οποίος μπορεί να ελέγχει τη φιλοσοφική θεώρηση του χρόνου δοκιμάζοντάς τη στη δική μας πραγματικότητα. Τον ειρωνεύτηκαν γιατί λέει είπε ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε στα καφενεία. Εντέλει ο άνθρωπος παρατήρησε αυτό που όλοι βλέπουμε γύρω μας, πως μιλάμε για ανάπτυξη και εννοούμε να ανοίξουμε μερικά ακόμη καφενεία. Είπε κι άλλα ενδιαφέροντα, όπως ότι το ’81 ήρθαν στο προσκήνιο κοινωνικές ομάδες παραμερισμένες ώς τότε, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτές λειτούργησαν ως κοινωνικά πρότυπα με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Είπε ακόμη πως για να καταλάβεις την Ελλάδα, πρέπει να χρησιμοποιήσεις μια μείξη κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας. Αν κατάλαβα καλά, δεν εστίασε την ομιλία του ούτε στη διαχείριση του χρέους ούτε στα επιτόκια ούτε στη συνταγματική μεταρρύθμιση. Διότι ο Ράμφος δεν είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο κι όταν μιλάει δεν μιλάει για να υπερασπιστεί τον θεσμό από τον οποίον βιοπορίζεται. Μιλάει για να υπερασπιστεί τις απόψεις του. Είναι καθαρόαιμος διανοητής και την αξιοπιστία του την αντλεί από την ίδια του τη σκέψη. Να είστε βέβαιοι πως αν ήταν καθηγητής πανεπιστημίου ο Ράμφος, θα τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό και δέος, καθότι η ωραία μας επαρχία τα σύνδρομά της δεν τα ξεπερνάει με τίποτε.
Ηταν 1.500 άνθρωποι στο κοινό, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος που διψάει για να ακούσει σκεπτόμενο λόγο. Και την εκδήλωση τη διοργάνωσε το «Ποτάμι». Ε λοιπόν, μπράβο στο «Ποτάμι». Και το λέω ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Διότι αν η Δεξιά ή η Αριστερά έδιναν δημόσιο λόγο στους Ράμφους, τότε είμαι βέβαιος πως και η Δεξιά και η Αριστερά θα ήταν διαφορετικές και ο τόπος θα ήταν διαφορετικός. Ούτε θα μας καταδίκαζαν να έχουμε άποψη και για τους διάφορους αμόρφωτους γελωτοποιούς του δημόσιου βίου μας.