·
του Δημήτρη Χρήστου
Ο πρόεδρος Ολάντ υποχρεώθηκε να ζητήσει την παραίτηση της
κυβέρνησης Βαλς (με παρέμβαση της Μέρκελ, παρακαλώ!) μετά τη σκληρή κριτική που δέχτηκε η κεντρική
πολιτική γραμμή της κυβέρνησης των σοσιαλιστών. Είναι η δεύτερη αλλαγή
κυβέρνησης επί προεδρίαςΟλάντ μετά την καταβαράθρωση -
συντριβή των σοσιαλιστών στις ευρωεκλογές. Η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα
της οικονομικής στασιμότητας και της τυφλής οικονομικής πολιτικής που έχει
επιβάλει μονομερώς το Βερολίνο σε όλη την Ε.Ε., κάτι που μετέτρεψε τη Γαλλία,
αρχής γενομένης από την προεδρία Σαρκοζί, από ισότιμη ιδρυτική δύναμη,
σε βαγόνι που σέρνει όπως θέλει η γερμανική ατμομηχανή. Η κρίση της κυβέρνησης,
και ειδικά η εικόνα του προέδρουΟλάντ πριν αντιδράσουν οι δύο
υπουργοί της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του είχε πέσει στο ιστορικό χαμηλό
17%, πρωτοφανές για την πολιτική ιστορία του θεσμού.
·
·
Καθόλου τυχαία δεν
ήταν η παρέμβαση των δύο σοσιαλιστών υπουργών να ταράξουν τα νερά τώρα, που η
κοινή γνώμη αναζητεί κάτι νέο και πατριωτικό
Ο ΗΓΕΤΗΣ της αριστερής πτέρυγας των σοσιαλιστών Aρνό Μοντεμπούρ
τόλμησε μια δραματική δήλωση, κάτι σαν καμπανάκι κινδύνου για τη χώρα, μιλώντας
για ανάγκη μεγάλης αλλαγής στην οικονομική πολιτική, μακριά από τη λιτότητα και
τη σκληρή κριτική γι' αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «επιβολή στην Ευρώπη του
ορθόδοξου μοντέλου της πιο ακραίας γερμανικής Δεξιάς».
Την κριτική του ακολούθησε
ο Μπενουά Αμόν, υπουργός Παιδείας, ο οποίος είπε πως ο ίδιος αλλά και ο
Μοντεμπούρ ανήκουν στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος και ηγούνται μιας μεγάλης
ομάδας στελεχών που έχουν αρχίσει καμπάνια κατά της πειθαρχίας Ολάντ στις
γερμανικές εντολές, απαιτώντας μια οικονομική πολιτική που δίνει έμφαση στην
παραγωγή. Οι δύο υπουργοί οργάνωσαν μια κοινή εμφάνιση στην εκλογική περιφέρεια
του Μοντεμπούρ την Κυριακή, η οποία ερμηνεύτηκε ως ευθεία πρόκληση κατά του
Ολάντ και του Βαλς.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ολάντ ζήτησε από τον πρωθυπουργό Βαλς "να
σχηματίσει κυβέρνηση σε αρμονία (!), με τον προσανατολισμό που ο ίδιος έχει
χαράξει για τη χώρα μας", αναφέρεται στην ανακοίνωση της προεδρίας. Ο
προσανατολισμός που έχει χαράξει η κυβέρνηση Βαλς προβλέπει μείωση φόρων 40
δισ. ευρώ στις επιχειρήσεις και περικοπές 50 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες
μέσα στα επόμενα τρία χρόνια! Το σύνολο της πολιτικής που υιοθετεί ο Ολάντ
κρατάει τη γαλλική οικονομία καθηλωμένη στη στασιμότητα. Μάλιστα, για το 2013 η
Γερμανία παρουσίασε το μεγαλύτερο εμπορικό πλεόνασμα, 220 δισ. ευρώ, και η
Γαλλία το μεγαλύτερο εμπορικό έλλειμμα, 80 δισ. ευρώ! Μοντεμπούρ και Αμόν δεν
επέλεξαν τυχαία τη στιγμή. Πώς να αποδεχτούν για πολύ ακόμα οι
"υπερήφανοι" Γάλλοι την πολιτική Ολάντ και να τη χαρακτηρίσουν θετική;
ΑΥΤΕΣ είναι μερικές από τις σημαντικές αιτίες της
κρίσης που παράγουν πολιτική κινητικότητα, καθώς το γαλλικό πολιτικό
κατεστημένο παρακολουθεί έντρομο τους Γάλλους πολίτες να στρέφονται μαζικά προς
το εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν. Αν μάλιστα δεν γίνουν σοβαρές
πολιτικές κινήσεις για την ανατροπή της πολιτικής Ολάντ, η κρίση στη Γαλλία και
στο ευρωπαϊκό της δημιούργημα θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Καθόλου τυχαία
δεν ήταν λοιπόν η παρέμβαση των δύο σοσιαλιστών υπουργών να ταράξουν τα νερά,
τώρα που η κοινή γνώμη αναζητεί κάτι νέο και πατριωτικό, σηματοδοτήσουν σοβαρές
διεργασίες για την εμφάνιση μιας ισχυρής κεντροαριστερής (κεϋνσιανής) εθνικής
απάντησης για τα συμφέροντα της Γαλλίας και την αντιμετώπιση της καταστροφικής
πολιτικής της Γερμανίας. Δεν γνωρίζω αν έχουν υπάρξει διεργασίες με άλλες
δυνάμεις στον χώρο της Αριστεράς. Το μόνο που είναι -σχεδόν- βέβαιο είναι ότι
όπως είναι η γαλλική Αριστερά σήμερα, δεν μπορεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑ και να
αποτελέσει σοβαρό αντίβαρο και εναλλακτική λύση για τη στροφή της Γαλλίας και
την αποδέσμευσή της από τις γερμανικές διαταγές. Το θέμα είναι ιδιαίτερα
κρίσιμο διότι χωρίς τη Γαλλία ή με τη Γαλλία όπως την έχει μετατρέψει ο Ολάντ
οι ευρωπαϊκές ισορροπίες δύσκολα θα ανακτηθούν.
ΥΓ.: Αγαπητέ, Φώτη Κουβέλη. Το δίλημμα
είναι σαφές. Ελλάδα αποικία και διασκορπισμός των Ελλήνων ή χώρα ελεύθερη,
αξιοσέβαστη, αναπτυσσόμενη και ευημερούσα; Οι μπούρδες του Μπίστη και των άλλων
τρακαδόρων της εξουσίας ότι η συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ. στην κυβέρνηση με Σαμαρά
και Βενιζέλο συνιστούσε ιστορικό συμβιβασμό έχουν απαντηθεί.
ΠΗΓΗ : ΑΥΓΗ 27.8.14