Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 10.5.14
Αξιέπαινη η πρωτοβουλία της "Ανοιχτής Πόλης" να προσεγγίσει
σε μια εκδήλωση (ΣΗΜΕΡΑ, 8ΜΜ, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ) τη σχέση ασφάλειας και ελευθερίας. Ιδιαίτερα της
πρώτης, που τέθηκε στον Σακελλαρίδη από τις πρώτες εμφανίσεις του στα μίντια…
Η ασφάλεια δεν είναι «παράλληλη» ύπαρξη προς την ελευθερία, αλλά συνδέεται εσωτερικά μαζί της . Γιατί είναι αναγκαίος , αν και όχι επαρκής όρος, γι αυτήν …
Δεν είμαι
ασφαλής σε μια πόλη όπου όλα είναι
ρευστά – από την πεζοκίνηση στη Διονυσίου
Αρεοπαγίτου έως την αισθητική του αστικού τοπίου λόγω βανδαλισμών. Δεν
είμαι ασφαλής λόγω μιας ελιτίστικης χωρο-ταξικής
αντίληψης που προβάλλει απειλητική και
με κρατά σε εγρήγορση – όταν π.χ επιδίδεται στη διάνοιξη παράθυρου πάνω στη πόρτα
(!) σχεδιάζοντας την πεζοδρόμηση μιας λεωφόρου με διπλά εντυπωσιακά πεζοδρόμια
(Πανεπιστημίου) … Δεν είμαι ασφαλής το βράδυ στην Ομόνοια, δεν είμαι ασφαλής να
κάνω starwatching (παρατήρηση έναστρου ουρανού) στο πεδίο του
Άρεως, δεν είμαι ασφαλής όταν η
απόγνωση και η πρέζα με τραβάνε
απειλητικά από το μανίκι, στα τραπεζάκια των μαγαζιών. Δεν είμαι
ασφαλής σε μια κοινωνική ατμόσφαιρα που
μυρίζει «φασιστίλα» - όπως λένε ποδαρίλα ! – κυρίως λόγω αγανάκτησης διαφόρων φτωχοδιάβολων που το παραεμπόριο
κλείνει τα μαγαζιά τους ή τα σκατά
αποτίθενται στην πόρτα τους.
Σε ένα κείμενο του Στρατή Μπουρνάζου λέγεται ότι «ασφάλεια δεν σημαίνει –ή δεν
σημαίνει μόνο– φυλακές, αστυνομία και αστυνόμευση». Εγώ το λέω ευθέως :
Ασφάλεια σημαίνει ΚΑΙ αστυνόμευση,
άσχετα αν μέχρι σήμερα αστυνόμευση είναι
κυρίως καταστολή ή/και λούφα : Π.χ
από τους καλοντυμένους ζητάδες, που
κάποτε αδιαφορούν μπροστά σε εξόφθαλμες παραβιάσεις του ΚΟΚ.
Μόνο που εδώ πρέπει να παραδεχτούμε και τη δική μας αποτυχία στο να εξημερώσουμε
όσους μας αγριεύουν , αναγνωρίζοντας
ότι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι του δημοσίου με δικαιώματα.
Γιατί με το «μπάτσοι γουρούνια
δολοφόνοι» σίγουρα δεν τους εξημερώνουμε …
Στην Αμερική, στη Γαλλία και αλλού, αναπτύσσονται
πόλεις εντός πόλεων, δηλαδή ιδιωτικές πόλεις πλουσίων, με σεκιουριτάδες και συχνά δικαίωμα εισόδου βάσει ειδικής κάρτας. Η Αθήνα
απέχει από έναν τέτοιο
πολεοδομικό δυϊσμό, αλλά κινδυνεύει. Κι
αυτό είναι στοιχείο ανασφάλειας, για όσους βλέπουν τις «αποσχιστικές» τάσεις και δεν αποκοιμιώνται στις
γραφικότητες του παρόντος : Μιας ανασφάλειας που ροκανίζει το ενδότερο αίσθημα
της αυτεξουσιότητας, που είναι σαρξ εκ της σαρκός της ελευθερίας.
Μια δημοτική πολιτική
μπορεί να αντιπαλέψει, αλλά όχι και
να άρει πλήρως τις χωρο-ταξικές
ανισότητες της πόλης. Όμως μπορεί να
έχει συνείδηση των άνισα διανεμημένων
υποδομών, στήνοντας αυτί σε όσους ψιθυρίζουν μέσα στο καθεστώς της διαπασών των μεγαλομεσαίων : Αυτών που συχνότατα παρουσιάζουν τον αγώνα για τη βελτίωση του δικού
τους μικροπεριβάλλοντος ως εν γένει περιβαλλοντικό
και οικολογικό…..