Του Δημήτρη
Κωνσταντακόπουλου
Τόσο η υπόθεση της
υποψήφιας ευρωβουλευτού Σαμπιχά, όσο και τα προβλήματα της επίσκεψης Τσίπρα στη
Μόσχα, επιβεβαιώνουν ότι χωρίς σοβαρή, μελετημένη διεθνή στρατηγική, χωρίς άποψη για την
εξωτερική πολιτική, δεν νοείται πολιτική εναντίον του μνημονίου, για την
απελευθέρωση της χώρας από τα αποικιακά δεσμά. Και ότι χωρίς τέτοια πολιτική
όλος ο «αντιμνημονιακός αγώνας» στην Ελλάδα κινδυνεύει να οδηγηθεί σε ακόμα
μεγαλύτερη από την ήδη επελθούσα καταστροφή.
Κάτι ακόμα δεν έχουν
αντιληφθεί πλείστοι πολιτικοί σε Ελλάδα και Κύπρο: δεν είμαστε πιο έξυπνοι από
τον άλλο κόσμο. Συχνά μάλιστα δεν είμαστε παρά το «έξυπνο πουλί που πιάνεται
από τη μύτη». Δεν είναι εξωτερική πολιτική να θέλεις να είσαι «κολλητός» και με
τους Αμερικανούς και με τους Ρώσους, και με τους Αγγλοαμερικανούς και με τους
Γερμανούς, και με τους Εβραίους και με τους ‘Αραβες, κ.ο.κ. Το μόνο που
καταφέρνουν οι ‘Ελληνες πολιτικοί έτσι είναι να μην είναι φίλοι με κανέναν,
αντί σεβασμού να κερδίζουν την καχυποψία.
Η άποψη ότι ο άξονας
ΗΠΑ-Ισραήλ θα μας βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων μας, άποψη που
ευδοκιμεί σε ορισμένους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και, καθολικά, στον κ. Καμμένο και
το περιβάλλον του, δύσκολα μπορεί να συνδυασθεί με ανοίγματα στη Μόσχα ή το
Πεκίνο. Τέτοιες απόψεις, σε συνδυασμό με την προχειρότητα που χαρακτηρίζει
δυστυχώς πολλές όψεις της «αντιμνημονιακής» πολιτικής, κινδυνεύει να καταστήσει
εξαιρετικά καχύποπτο το Κρεμλίνο έναντι των φιλικών λόγων που ακούει, για τρίτη άλλωστε φορά μετά
τους κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαρά, από τον κ. Τσίπρα.
Ελπίζουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να
εκμεταλλευθεί το διάστημα που απομένει έως τις εθνικές εκλογές για να
αποσαφηνίσει τις θέσεις του, περιλαμβανομένων των θέσεών του για την εξωτερική
πολιτική και τα πιο κρίσιμα εθνικά θέματα. Ασφαλώς όμως είναι εξαιρετικά κακό
σημάδι το γεγονός ότι αφθονούν στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος οι οπαδοί και
θεωρητικοί του σχεδίου Ανάν ή των τουρκικών θέσεων στο Αιγαίο και τη Θράκη ή
των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία ή πολιτικοί φίλοι και ομοϊδεάτες
του ΓΑΠ, που ταύτισε την εξωτερική πολιτική της χώρας με την πολιτική των ΗΠΑ,
παρολίγον να καταλύσει το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν) και τελικά σχεδόν κατέλυσε
το ελλαδικό (Μνημόνια-Δανειακές). Με τέτοια στελέχη και απόψεις, δεν
αντιμετωπίζεται το Μνημόνιο και κινδυνεύουμε και με άλλες καταστροφές.
Σχέδιο Ανάν: γεωπολιτικός προπομπός Μνημονίων και
Δανειακών
Με την ευκαιρία μάλιστα
της συμπλήρωσης προ ημερών δεκαετίας από το ιστορικό δημοψήφισμα για το σχέδιο
Ανάν, δεν θα ήταν ίσως άσκοπο να θυμίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της
άρχουσας τάξης και των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδας και Κύπρου, δυστυχώς
περιλαμβανομένης της «αντιεθνικιστικής» πλειοψηφίας του Συνασπισμού, σε απόλυτη
σύμπτωση με την Ουάσιγκτων και τις Βρυξέλλες, υποστήριξαν τότε αυτό το
τερατούργημα, γεωπολιτικό «προπομπό» Μνημονίων-Δανειακών. Αρθρογραφήσαμε
πλειστάκις για το σχέδιο αυτό και τις συνέπειές του, για τούτο περιοριζόμαστε σήμερα
να θυμίσουμε τι είπαν οι διαπρεπέστεροι νομικοί για αυτό.
Για τον κορυφαίο
συνταγματολόγο Δημήτρη Τσάτσο, το σχέδιο Ανάν ήταν «κείμενο παράφρονος» που
«καμιά ομοσπονδία δεν θα μπορούσε να συζητήσει» (κυπριακός τύπος, 21.3.2004).
Για τον συνταγματολόγο Βαγγέλη Βενιζέλο «τέρας, που ξετινάζεις σε δύο λεπτά από
πλευράς διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου» (ΑντένναTV, 29.3.2004). Αφού τάπαν αυτά, πρότειναν την υπερψήφισή του,
εξευτελίζοντας κάθε έννοια επιστημονικής, πολιτικής και ανθρώπινης
αξιοπρέπειας.
Κατά τον επίσης κορυφαίο
συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη και τον Πρόεδρο της ‘Ενωσης Συνταγματολόγων
Κώστα Μαυριά, το σχέδιο Ανάν ήταν «συνταγματικό τερατούργημα», «σε πλήρη
αντίθεση προς τις θεμελιώδεις αρχές σεβασμού της αξιοπρέπειας του ανθρώπου,
προστασίας των δικαιωμάτων του και της δημοκρατίας» (δήλωση 23.4.204). Μια
ομάδα εννέα διεθνώς κορυφαίων νομικών, με επικεφαλής τον καθηγητή Burns, του Πανεπιστημίου της Βρετανικής
Κολομβίας, τον καθηγητή de Zayas, μέλος της Επιτροπής Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, πρώην Γραμματέα της σχολής Διπλωματίας της Γενεύης και τον
καθηγητή Κασιμάτη, κατέληξαν
στο συμπέρασμα ότι το σχέδιο θα κατέληγε αναπόφευκτα σε «αυξημένες τριβές και
αποσταθεροποίηση», αποδίδοντας «αποφασιστικό έλεγχο σε βασικούς τομείς
κυβερνητικής δραστηριότητας» σε μη δημοκρατικά εκλεγμένους και μη Κύπριους,
καταργώντας τη νόμιμη και αναγνωρισμένη Δημοκρατία, περιορίζοντας την κυριαρχία
και ανεξαρτησία της Κύπρου, προσβάλλοντας τη διεθνή και ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Σύμφωνα με τους εννέα κορυφαίους νομικούς,
το σχέδιο ήταν πολύ χειρότερο των εφαρμοζόμενων ρυθμίσεων στη Δυτική ‘Οχθη και
τη Γάζα, τη δυτική Σαχάρα και το ανατολικό Τιμόρ, αντίθετο με το δικαίωμα της
αυτοδιάθεσης και τη διεθνή σύμβαση κατά των φυλετικών διακρίσεων, σε πλήρη
αντίθεση με την αρχή της δημοκρατίας και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ
(«Τετράδια», αρ.53). Κατά τον καθηγητή Περάκη το σχέδιο Ανάν δημιουργούσε ένα
«κράτος Φρανκεστάιν» που δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. (Είναι βέβαια κρίμα
ότι αυτά ειπώθηκαν μόνο στις παραμονές του δημοψηφίσματος, όταν ήταν σίγουρο το
αποτέλεσμα, κυρίως δε κατόπιν, έστω κι έτσι όμως διατηρούν την πολιτική και
επιστημονική αξία τους)
Αριστερά και σχέδιο Ανάν
Γενεές δεκατέσσερις πέρασε
το σχέδιο και την προσπάθεια επιβολής του μια από τις σημαντικότερες μορφές της
μεταπολεμικής παγκόσμιας μαρξιστικής νέας αριστεράς, ο Πέρι ‘Αντερσον,
καθηγητής στο περίφημο UCLA και διευθυντής του New Left Review (ελπίζουμε να μη θεωρείται και αυτός
«καθυστερημένος ’Ελλην εθνικιστής» (Perry Anderson, The Divisions of Cyprus, London Review of Books, 28 April 2008, ελληνική μετάφαση, Οι Διαιρέσεις της Κύπρου, εκδόσεις
‘Αγρα, 2008)
Δεν γνωρίζουμε να έχει
ποτέ διατυπωθεί χειρότερη κριτική σε νομικό κείμενο παγκοσμίως. Αυτό το τέρας,
που κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε καν να υπάρξει, μας έφερε να υποστηρίξουμε το
2004 η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων σε Ελλάδα και
Κύπρο. Και δυστυχώς τέτοια «λύση»
ετοιμαζόμαστε τώρα να ξαναφέρουμε. Οι οπαδοί τέτοιων ιδεών, χωρίς καν να έχουν
κάνει έστω για τα μάτια του κόσμου μια αυτοκριτική βρε αδερφέ, εξακολουθούν και
σήμερα να φιγουράρουν σε περίοπτη θέση στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ,
δυστυχώς και του ΣΥΡΙΖΑ (το ψηφοδέλτιο του οποίου αρχίζει με την θεωρητικό,
τότε και σήμερα, του σχεδίου, Σία Αναγνωστοπούλου και καταλήγει με τον επίσης
οπαδό του, θλιβερά γνωστό από την υπόθεση Σαμπιχά στη Θράκη, Χριστόπουλο).
Είναι όμως αδύνατο να κάνεις αγώνα υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας στο ένα θέμα
(μνημόνια-δανειακές), αλλά όχι στο άλλο (τα «εθνικά» λεγόμενα θέματα).
Ελπίζουμε, τα όσα συνέβησαν με τη Σαμπιχά, να αποτελέσουν ευκαιρία
επιβαλλόμενης μείζονος αλλαγής πορείας. Η χώρα δεν αντέχει άλλες περιπέτεις, η
αριστερά και ο ελληνικός λαός καινούριες τραγικές διαψεύσεις.
ΠΗΓΗ : Εφημερίδα «Παρόν»,
17.5.2014