Kατά καιρούς έχουν επιχειρήσει να
δελεάσουν τον Μίκη με διάφορα «δοσίματα», με κύριο στόχο τη διαμόρφωση ενός πολιτικού
«εθνικού χυλού», μέσα στον οποίο θα μπορούν να περνάνε κι αυτοί
ως «συνηθισμένοι πολιτικοί μιας συνηθισμένης περιόδου». Επί το
Σαββοπουλικότερον, «ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά», με επικεφαλής του συστήματος έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας Παπουλιακών
προδιαγραφών, με αγωνιστικά ένσημα, ηθικολογίες,
πατριοφροσύνη κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Ο
Θεοδωράκης όμως δεν τσίμπησε και παρέμεινε – ως όφειλε – ελευθέρας βοσκής…
Ιδού
τι απάντησε στον Ε.Βενιζέλο σχετικά με τη πρότασή του για την ανάληψη της Προεδρίας της Δημοκρατίας
:
Στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση
του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς
είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που
από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να
καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται
αντιμνημονιακά και αντισυστημικά. Ένας απʼ αυτούς υπήρξα και είμαι κι εγώ,
γεγονός που το γνωρίζουν όλοι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα
παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και
μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους; Άλλωστε μόλις προχθές ανέπτυξα
στην Ακαδημία Αθηνών την άποψή μου υπογραμμίζοντας ότι η «Μόνη Λύση» είναι η
κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Μπροστά σʼ αυτό τον Στόχο, ας μου
επιτραπεί να θεωρώ τα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό
δυναμικό σαν ένα τμήμα της βαθειάς κρίσης ενός πολιτικού χώρου ο οποίος
εγκατέλειψε προ πολλού τον ελληνικό λαό τυφλωμένος από πολιτικές φιλοδοξίες και
απέναντι στον οποίο η δική μου θέση είναι η κάθετη αντίθεση και η ανθρώπινη
θλίψη.
Αθήνα, 31.12.2013
Μίκης Θεοδωράκης