Άρθρο πρώτο : Από αυτό εδώ
τον ιστότοπο και από άλλα επικοινωνιακά μέσα, ο υποφαινόμενος έχει
επανειλημμένα καταγγείλει το απίστευτο ΑΙΣΧΟΣ και τον νεομεσαιωνικό χαρακτήρα των
εξοντωτικών αγωγών – του οιουδήποτε
εναντίον οιουδήποτε….Έτσι στα πρόχειρα υπενθυμίζω την εναντίωση στην αγωγή
Βγενόπουλου εναντίον Τσίπρα ή Σαμαρά εναντίον Χωνιού (δες δεξιά στήλη
ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ) ή Μητσοτάκη εναντίον Λαλιώτη και αντιστρόφως, με το σκεπτικό ότι ανεξάρτητα
από την βάση των ισχυρισμών των εναγόντων, τα αιτήματά τους οδηγούν σε βάναυση παραβίαση του σύγχρονου νομικού πολιτισμού και δημιουργούν καθεστώς ομηρείας και φόβου
για τον κριτικό κοινωνικό λόγο. Είναι απαράδεκτο στον 21ο αιώνα, ενώ υπάρχει ποινική
δικαιοσύνη που μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις και ενώ έχουν αποδοκιμασθεί οι «απάνθρωπες»
ποινές όπως τα βασανιστήρια και η κάθε είδους κακομεταχείριση των αδικοπραγούντων,
κρατούμενων, φυλακισμένων κλπ. να επανέρχεται από την πίσω πόρτα η ποινή της κατάσχεσης
της περιουσίας…
Με αυτό το σκεπτικό
αντιμετωπίζω και την αγωγή που κατέθεσε στις
21 Οκτωβρίου εναντίον του Χωνιού ο Βαρδινογιάννης – ως πολιτικά και πολιτιστικά
απαράδεκτη, όπως κάθε άλλη ανάλογη. Ως πρακτική που μαζί με πολλές άλλες αυτού
του είδους, αποδυναμώνουν την δικαιοδοτική ισχύ των ποινικών δικαστηρίων.
Δεν υπεισέρχομαι στην ουσία της σύγκρουσης Βαρδινογιάννη-
Χωνιού, αυτή θα κριθεί μέσα από την πλήρη έκθεση των εκατέρωθεν ισχυρισμών…. Όμως
σημειώνω τον ισχυρισμό του Χωνιού ότι όλα τα κανάλια αρνήθηκαν να παίξουν (επί
αμοιβή) το σποτ που αναφερόταν στην επίδικη υπόθεση της μοναστηριακής
περιουσίας. Αναρωτιέμαι τι τους ξύνισε : Το μέγεθος της αμοιβής, το περιεχόμενο
του σποτ ή κάποια αδιόρατη απειλή από το υπερπέραν ;