Του Λουκά Αξελού
Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, όπου προσπάθειες δεκαετιών ζευγάρωσαν με την απελπισία του ελληνικού λαού για να παραγάγουν το ελπιδοφόρο εκείνο 27%. Στο διάστημα αυτό έγιναν πράγματι πολλά. Πολλά, όμως, θα έλεγα κυρίως από τους αντιπάλους μας. Πολλά θα έλεγα στην εμπέδωση του κράτους του ζόφου, της μνημονιακής επικυριαρχίας, της μετατροπής της Ελλάδας και της Κύπρου σε κράτη παρίες-βαστάζους.
Πόσα, όμως, έγιναν από πλευρά μας, έτσι που το προκύπτον αποτέλεσμα ακόμα και αν δεν μιλάει για νίκες, να μιλάει για σαφή ανάσχεση του εχθρού, να μιλάει για σαφή λαϊκή ανασυγκρότηση και σταθερό δικό μας βηματισμό;
Είναι φυσικό οι εκτιμήσεις ιδιαίτερα ανάμεσα σε στελέχη, ρεύματα και συνιστώσες, να ποικίλουν, εγώ όμως θα ρωτήσω ευθέως: ο λαός, ο λαός έστω που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ευχαριστημένος μαζί μας; Εγώ στα μικρά, ατελή φυσικά, προσωπικά γκάλοπ βάσης που το έθεσα και το θέτω δεν παίρνω ικανοποιητική απάντηση.
Δεν αποτελεί, λοιπόν, ενδεχόμενα μια μορφή αστήρικτης ή αφελούς αισιοδοξίας το κλίμα νίκης και εφόδου που επικρατεί σε αρκετούς συντρόφους, ιδιαίτερα μετά τα πραξικοπηματικά γεγονότα στην ΕΡΤ, που είναι αυτά και όχι εμείς που ξανακατέβασαν τους πολίτες στους δρόμους;
Η ίδια, λοιπόν, η ζοφερή πραγματικότητα υποδηλώνει ότι η παρούσα κατάσταση έχει τέτοιο βάθος, τέτοια πολυπλοκότητα, τέτοιο βαθμό επιθετικής βούλησης από την πλευρά του εχθρού και τέτοια πόλωση αντίθετων συμφερόντων που απαιτεί εξ ορισμού μιαν άλλη λογική και όχι την λογική της ανακάλυψης της γοητείας του ελάσσονος και όχι λ.χ. την ψευδοοικολογίζουσα λογική για την πεταλούδα που χάνεται, όταν βυθίζεται στα Τάρταρα μια ολόκληρη κοινωνία. Το τι κάνουμε μεταξύ μας, το τι κάνουν οι συνιστώσες, ποια η έκβαση της άγριας λιστομαχίας, δεν ενδιαφέρει κανέναν πλην ημών. Μην χάνουμε το μεγάλο έχοντας την αυταπάτη ότι ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμάς.
Θα μπορούσα, όπως -άλλωστε- όλοι μας, να αναφερθώ σε πολλά. Όμως εγώ επειδή πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι τεράστιο, ότι σοβεί μια πανεθνική κρίση που μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε εθνικό ακρωτηριασμό, φρονώ ότι απαιτείται και μια ανάλογη απάντηση.
Ο Χέρμαν Μέλβιλ, ο μεγάλος αυτός Αμερικανός συγγραφέας του θρυλικού Μόμπι Ντικ, έχει με απόλυτη σαφήνεια διατυπώσει πως: «Για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. Αυτό που άπαξ και θα το έβρισκε κανείς, θα ξεκαθάριζαν και όλα τα υπόλοιπα.»
Τι σημαίνει αυτό;
Πρώτον ότι πρέπει να ξεφύγουμε από τον συντεχνιασμό, την μικροπολιτική, τον τακτικισμό και τον οικονομισμό. Πρέπει να φύγουμε από το γήπεδο του αντιπάλου που είναι και γήπεδο του κακού εαυτού μας. Πρέπει να επαναφέρουμε στην κεντρική σκηνή την πολιτική και την ηθική. Γιατί η πολιτική σε συνδυασμό με την ηθική αποτελούν μείζονα αυτοδύναμα στοιχεία, που στον βαθμό που τα έχεις κατακτήσει είναι σε θέση να λειτουργήσουν δραστικά, επιλύοντας πολλά δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η αδυναμία μας στην οικονομική σφαίρα, αντικειμενική και υποκειμενική, μπορεί να αντισταθμιστεί από την δύναμη ενός ηθικοπολιτικού προτάγματος που είναι αυτό που ως όραμα εμπνέει τις μεγάλες μάζες να εισβάλουν στον χώρο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους.
Αν συμφωνήσουμε σε αυτό, το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι τι κόμμα, τι κίνημα θέλουμε.
Αναγκαστικά, θα τοποθετηθώ αξιωματικά.
Προσωπικά, λοιπόν, πιστεύω ότι πρέπει να δημιουργήσουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ χωρίς προηγούμενο. Τα κλασικά κόμματα παντός γραφειοκρατικού σοσιαλιστικού μοντέλου, είτε κομμουνιστικά, είτε σοσιαλιστικά, είτε σοσιαλδημοκρατικά, έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο.
Ένας άλλος τύπος κόμματος είναι αυτός που χρειάζεται και αυτός οφείλει να μην αντιγράφει παλιές καταστάσεις, αλλά επειδή έχει ιστορική μνήμη, οφείλει να εμπνέεται από τις μεγάλες κορυφώσεις. Για την ελληνική Αριστερά η μεγάλη κορύφωση τέτοιου τύπου είναι η Εαμική Εποποιία.
Ως εκ τούτου:
Πρώτον: Χρειαζόμαστε ένα νέο κόμμα με ιστορικότητα αλλά χωρίς ιστορικό προηγούμενο, ένα κόμμα με σαφή οροθέτηση απέναντι στον γραφειοκρατικό σοσιαλισμό και παντάπασα την σοσιαλδημοκρατία. Ένα ενιαίο λειτουργικά πολυτασικό κόμμα που θα έχει γραμμένες στις σημαίες του τις αξίες της ελευθερίας, του ουμανισμού, της δημοκρατίας, του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της οικολογίας, του φεμινισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δεύτερον: Χρειαζόμαστε ένα νέο εθνικό και κοινωνικό μπλοκ, ένα μπλοκ που θα περικλείει όλο το σύγχρονο φάσμα των λαϊκών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και που θα διαμορφώνει την νέα εθνικολαϊκή συμμαχία ανάμεσα στις υποτελείς τάξεις και τα κατεστραμμένα ή καταστρεφόμενα τμήματα της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης• ένα ορμητικό λαϊκό ρεύμα που θα είναι σαφώς μεγαλύτερο και ευρύτερο του ΣΥΡΙΖΑ, συσπειρώνοντας όλες εκείνες τις δυνάμεις που συμφωνούν να παλέψουν στο μίνιμουμ τρίπτυχο της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ συμμετέχοντας αυτοτελώς, ως βασική δύναμη πολιτικής και ηθικής αναμόρφωσης, θα διεκδικήσει την ηγεμονία με το σπαθί του ουσιαστικά και όχι οργανωτικά.
Πρέπει έστω και στο παραπέντε να συνειδητοποιήσουμε ότι το μεγάλο διακύβευμα δεν είναι τα ιερά και όσια του εσωτερικού μας μικρόκοσμου. Το μεγάλο διακύβευμα είναι αν θα τα υπερβούμε και θα διεκδικήσουμε, λέγοντας πάντα την πικρή, σκληρή αλήθεια, το ηγεμονικό πρόταγμα μιας νέας λαϊκής μεταπολίτευσης απέναντι στην νεοσυντηρητική-νεοφιλελεύθερη διεκδίκηση, που θα χρησιμοποιήσει ως άλλοθι - καύσιμη ύλη όλα τα κούτσουρα και τα σκουπίδια, της σε αποσύνθεση ευρισκόμενης νεοφιλελεύθερης Κεντροαριστεράς.
Αν, λοιπόν, εστιάσουμε τα πυρά μας στην κατεύθυνση αυτή, τότε, ελπίζω, ότι θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την ρήση του Μέλβιλ, ότι θα έχουμε ενεργοποιήσει την μεγάλη ιδέα, που θα μπορεί να εμπνεύσει εμάς και τις υποτελείς τάξεις στην μακρά πορεία, τον παρατεταμένο αυτό πόλεμο θέσεων, μέχρι την τελική αναμέτρηση.
Δημοσιεύτηκε στις εφημ. «Η Αυγή» και «Δρόμος της Αριστεράς» στις 30/6/2013
Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, όπου προσπάθειες δεκαετιών ζευγάρωσαν με την απελπισία του ελληνικού λαού για να παραγάγουν το ελπιδοφόρο εκείνο 27%. Στο διάστημα αυτό έγιναν πράγματι πολλά. Πολλά, όμως, θα έλεγα κυρίως από τους αντιπάλους μας. Πολλά θα έλεγα στην εμπέδωση του κράτους του ζόφου, της μνημονιακής επικυριαρχίας, της μετατροπής της Ελλάδας και της Κύπρου σε κράτη παρίες-βαστάζους.
Πόσα, όμως, έγιναν από πλευρά μας, έτσι που το προκύπτον αποτέλεσμα ακόμα και αν δεν μιλάει για νίκες, να μιλάει για σαφή ανάσχεση του εχθρού, να μιλάει για σαφή λαϊκή ανασυγκρότηση και σταθερό δικό μας βηματισμό;
Είναι φυσικό οι εκτιμήσεις ιδιαίτερα ανάμεσα σε στελέχη, ρεύματα και συνιστώσες, να ποικίλουν, εγώ όμως θα ρωτήσω ευθέως: ο λαός, ο λαός έστω που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ευχαριστημένος μαζί μας; Εγώ στα μικρά, ατελή φυσικά, προσωπικά γκάλοπ βάσης που το έθεσα και το θέτω δεν παίρνω ικανοποιητική απάντηση.
Δεν αποτελεί, λοιπόν, ενδεχόμενα μια μορφή αστήρικτης ή αφελούς αισιοδοξίας το κλίμα νίκης και εφόδου που επικρατεί σε αρκετούς συντρόφους, ιδιαίτερα μετά τα πραξικοπηματικά γεγονότα στην ΕΡΤ, που είναι αυτά και όχι εμείς που ξανακατέβασαν τους πολίτες στους δρόμους;
Η ίδια, λοιπόν, η ζοφερή πραγματικότητα υποδηλώνει ότι η παρούσα κατάσταση έχει τέτοιο βάθος, τέτοια πολυπλοκότητα, τέτοιο βαθμό επιθετικής βούλησης από την πλευρά του εχθρού και τέτοια πόλωση αντίθετων συμφερόντων που απαιτεί εξ ορισμού μιαν άλλη λογική και όχι την λογική της ανακάλυψης της γοητείας του ελάσσονος και όχι λ.χ. την ψευδοοικολογίζουσα λογική για την πεταλούδα που χάνεται, όταν βυθίζεται στα Τάρταρα μια ολόκληρη κοινωνία. Το τι κάνουμε μεταξύ μας, το τι κάνουν οι συνιστώσες, ποια η έκβαση της άγριας λιστομαχίας, δεν ενδιαφέρει κανέναν πλην ημών. Μην χάνουμε το μεγάλο έχοντας την αυταπάτη ότι ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εμάς.
Θα μπορούσα, όπως -άλλωστε- όλοι μας, να αναφερθώ σε πολλά. Όμως εγώ επειδή πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι τεράστιο, ότι σοβεί μια πανεθνική κρίση που μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε εθνικό ακρωτηριασμό, φρονώ ότι απαιτείται και μια ανάλογη απάντηση.
Ο Χέρμαν Μέλβιλ, ο μεγάλος αυτός Αμερικανός συγγραφέας του θρυλικού Μόμπι Ντικ, έχει με απόλυτη σαφήνεια διατυπώσει πως: «Για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. Αυτό που άπαξ και θα το έβρισκε κανείς, θα ξεκαθάριζαν και όλα τα υπόλοιπα.»
Τι σημαίνει αυτό;
Πρώτον ότι πρέπει να ξεφύγουμε από τον συντεχνιασμό, την μικροπολιτική, τον τακτικισμό και τον οικονομισμό. Πρέπει να φύγουμε από το γήπεδο του αντιπάλου που είναι και γήπεδο του κακού εαυτού μας. Πρέπει να επαναφέρουμε στην κεντρική σκηνή την πολιτική και την ηθική. Γιατί η πολιτική σε συνδυασμό με την ηθική αποτελούν μείζονα αυτοδύναμα στοιχεία, που στον βαθμό που τα έχεις κατακτήσει είναι σε θέση να λειτουργήσουν δραστικά, επιλύοντας πολλά δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η αδυναμία μας στην οικονομική σφαίρα, αντικειμενική και υποκειμενική, μπορεί να αντισταθμιστεί από την δύναμη ενός ηθικοπολιτικού προτάγματος που είναι αυτό που ως όραμα εμπνέει τις μεγάλες μάζες να εισβάλουν στον χώρο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους.
Αν συμφωνήσουμε σε αυτό, το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι τι κόμμα, τι κίνημα θέλουμε.
Αναγκαστικά, θα τοποθετηθώ αξιωματικά.
Προσωπικά, λοιπόν, πιστεύω ότι πρέπει να δημιουργήσουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ χωρίς προηγούμενο. Τα κλασικά κόμματα παντός γραφειοκρατικού σοσιαλιστικού μοντέλου, είτε κομμουνιστικά, είτε σοσιαλιστικά, είτε σοσιαλδημοκρατικά, έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο.
Ένας άλλος τύπος κόμματος είναι αυτός που χρειάζεται και αυτός οφείλει να μην αντιγράφει παλιές καταστάσεις, αλλά επειδή έχει ιστορική μνήμη, οφείλει να εμπνέεται από τις μεγάλες κορυφώσεις. Για την ελληνική Αριστερά η μεγάλη κορύφωση τέτοιου τύπου είναι η Εαμική Εποποιία.
Ως εκ τούτου:
Πρώτον: Χρειαζόμαστε ένα νέο κόμμα με ιστορικότητα αλλά χωρίς ιστορικό προηγούμενο, ένα κόμμα με σαφή οροθέτηση απέναντι στον γραφειοκρατικό σοσιαλισμό και παντάπασα την σοσιαλδημοκρατία. Ένα ενιαίο λειτουργικά πολυτασικό κόμμα που θα έχει γραμμένες στις σημαίες του τις αξίες της ελευθερίας, του ουμανισμού, της δημοκρατίας, του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της οικολογίας, του φεμινισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δεύτερον: Χρειαζόμαστε ένα νέο εθνικό και κοινωνικό μπλοκ, ένα μπλοκ που θα περικλείει όλο το σύγχρονο φάσμα των λαϊκών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και που θα διαμορφώνει την νέα εθνικολαϊκή συμμαχία ανάμεσα στις υποτελείς τάξεις και τα κατεστραμμένα ή καταστρεφόμενα τμήματα της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης• ένα ορμητικό λαϊκό ρεύμα που θα είναι σαφώς μεγαλύτερο και ευρύτερο του ΣΥΡΙΖΑ, συσπειρώνοντας όλες εκείνες τις δυνάμεις που συμφωνούν να παλέψουν στο μίνιμουμ τρίπτυχο της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ συμμετέχοντας αυτοτελώς, ως βασική δύναμη πολιτικής και ηθικής αναμόρφωσης, θα διεκδικήσει την ηγεμονία με το σπαθί του ουσιαστικά και όχι οργανωτικά.
Πρέπει έστω και στο παραπέντε να συνειδητοποιήσουμε ότι το μεγάλο διακύβευμα δεν είναι τα ιερά και όσια του εσωτερικού μας μικρόκοσμου. Το μεγάλο διακύβευμα είναι αν θα τα υπερβούμε και θα διεκδικήσουμε, λέγοντας πάντα την πικρή, σκληρή αλήθεια, το ηγεμονικό πρόταγμα μιας νέας λαϊκής μεταπολίτευσης απέναντι στην νεοσυντηρητική-νεοφιλελεύθερη διεκδίκηση, που θα χρησιμοποιήσει ως άλλοθι - καύσιμη ύλη όλα τα κούτσουρα και τα σκουπίδια, της σε αποσύνθεση ευρισκόμενης νεοφιλελεύθερης Κεντροαριστεράς.
Αν, λοιπόν, εστιάσουμε τα πυρά μας στην κατεύθυνση αυτή, τότε, ελπίζω, ότι θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την ρήση του Μέλβιλ, ότι θα έχουμε ενεργοποιήσει την μεγάλη ιδέα, που θα μπορεί να εμπνεύσει εμάς και τις υποτελείς τάξεις στην μακρά πορεία, τον παρατεταμένο αυτό πόλεμο θέσεων, μέχρι την τελική αναμέτρηση.
Δημοσιεύτηκε στις εφημ. «Η Αυγή» και «Δρόμος της Αριστεράς» στις 30/6/2013