Του Αλέξη Μητρόπουλου*
Μετά την αποχώρηση του Φ. Κουβέλη από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση υπό τον Σαμαρά και παρά την αδιευκρίνιστη ακόμα στάση του, αναζωπυρώνεται η συζήτηση για τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ με τη ΔΗΜ.ΑΡ. Η συζήτηση εντάσσεται στον γενικότερο συστημικό (ή όχι) προβληματισμό για το ζήτημα των συμπράξεων πριν και κυρίως μετά τις εκλογές.
Για τη συνεργασία "από τα αριστερά" δεν πρέπει να υπάρχει κανένας ενδοιασμός. Πρέπει μονίμως να επαναλαμβάνουμε με κάθε ειλικρίνεια και σαφήνεια την πρόσκληση ενωτικής, κοινωνικής, αλλά και πολιτικής συμπόρευσης με ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά. συλλογικότητες και πρόσωπα που αποδέχονται την κεντρική μας πολιτική θέση για ακύρωση των Μνημονίων και για μια εναλλακτική, αριστερή, επιθετική επανατοποθέτηση και διαπραγμάτευση εξ υπαρχής του ελληνικού ζητήματος. Στην πορεία αυτή όλα τα ζητήματα θα είναι ανοιχτά, χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις, αλλά και με τις δυνατότητες που παρέχουν οι δομικές, χρηματοπιστωτικές και πολιτικές συνεξαρτήσεις.
Από τα δεξιά μας, τα πράγματα περιπλέκονται
Η ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ. στήριξε αντικειμενικά το Μνημόνιο και τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, παρά τις οριακές της επιφυλάξεις επί ορισμένων εργασιακών, ασφαλιστικών κ.λπ. ζητημάτων. Έδωσε παράταση χρόνου και θεσμική εμβάθυνση στον τιμωρητικό για τη χώρα και αναχρονιστικό παραλογισμό του Μνημονίου. "Έβαλε πλάτη" στο πρόγραμμα συρρίκνωσης και αποδόμησης του κοινωνικού ιστού. Φτιασίδωσε τον νεογερμανικό λεηλατικό οικονομικό εθνικισμό με ψεύτικα στολίδια και περισσή πλάνη για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Από τις Αυτοδιοικητικές Εκλογές μέχρι και πρόσφατα, σήκωσε κυρίως το βάρος της απαξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και της ηγεσίας του, που -αντιθέτως- έδειξε μεγαλοψυχία και ευγένεια για τα πρώην μέλη του. Συνεπώς, με την ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν μπορεί να υπάρξει καμία κατ' αρχήν συνεννόηση και συμφωνία. Θα υπάρξει άλλωστε (και ήδη εκδηλώνεται) μεγάλη ρευστότητα της κοινωνικής της βάσης που είναι αίολης ή αμυδρής ταξικής αναφοράς και ταυτότητας. Ωστόσο, επιβάλλεται πολιτικός διάλογος με τα στελέχη, βουλευτές και άλλους τοπικούς παράγοντες που διαφοροποιήθηκαν έγκαιρα από την παρακινδυνευμένη αυτή επιλογή. Εδώ υπάρχουν περιθώρια και πρέπει να εντείνουμε τις επαφές μας.
Στον χώρο της κάποτε Σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει κανένας λόγος κεντρικής συμφωνίας και συνεννόησης με στελέχη που εφάρμοσαν και στήριξαν τη μνημονιακή πολιτική. Αλλά τα απλά στελέχη βάσης, που αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλιστές, μπορούν να θεωρούνται εν δυνάμει σύμμαχοί μας...
Το θέμα όμως των συμμαχιών έπεται του πρώτου και μεγάλου ζητήματος της αποσαφήνισης της κεντρικής μας πολιτικής γραμμής. Η διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος και του χρέους από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα εξειδικευθεί ως προς τα τακτικά βήματα και στόχους στο προσεχές συνέδριό μας. Είναι ανάγκη όμως να συγκροτήσουμε και πολιτικές σε επιμέρους πλευρές του κοινωνικού ζητήματος, όπως είναι η πολιτική μας στα συνδικάτα, το μεταναστευτικό, τη νεολαία, τα εθνικά θέματα, ώστε να εκφράζεται από όλους ένας ενιαίος, ρεαλιστικός, αποτελεσματικός λόγος.
Η παγίδα του κυβερνητισμού (δηλαδή της σταδιακής αποκοπής από την κοινωνική βάση και τη θεοποίηση του ρόλου στην υπερδομή του συστήματος) ελλοχεύει πάντα, όταν η Αριστερά πορευόταν προς την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν πρέπει να παρασυρθεί από την αγοραία συγκυρία. Η ολοκλήρωση της οργανωτικής εξέλιξης και του προγράμματος, η εξειδίκευση των επιμέρους θεματικών, η συνειδητοποίηση από τον λαό της ατέρμονης μνημονιακής καταστροφής, οι αποκρυσταλλώσεις της θεωρίας και των οργανωτικών δομών του νέου Κινήματος..., θα δημιουργήσουν τις νέες συνθήκες εν τέλει και τους όρους των συμμαχιών.
Χρειάζεται όμως δουλειά, γνώση, συνέπεια και παρέμβαση στο Κίνημα, που προς το παρόν εμποδίζεται από τις αυτοποιητικές λογικές και την εικονική ταύτιση του Κινήματος με τις υπαρκτικές μας ιδιαιτερότητες. Αυτό είναι το μεγάλο μας στοίχημα.
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ, www.enypekk.gr)