Πρόσεξα τις ομιλίες των δυο βασικών συντελεστών του «Αριστερού ρεύματος», που απαντούσαν με τον ίδιο περίπου τρόπο στο επίμαχο θέμα της διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ για την διαμόρφωση μιας αριστερής κυβέρνησης…Και οι δυο συγκλίναν στη κατεύθυνση του αποκλειστικού «προσεταιρισμού» του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – μόνο που ο Πάνος Λαφαζάνης πρόσθετε μια νέα διάσταση : Για το ότι οι δυνάμεις των δυο «αθροιζόμενες» με τις αντίστοιχες του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παρήγαγαν απλώς ένα μεγαλύτερο άθροισμα , αλλά και μια νέα ποιότητα, ελκυστική για τον μείζονα κόσμο της αριστεράς.
Η θέση αυτή του Λαφαζάνη θάπρεπε να προσληφθεί ως υπόθεση μάλλον, παρά ως βεβαιότητα. Και τούτο γιατί οι τρεις μαζί θα μπορούσαν – ενδεχομένως - να δουλέψουν πολύ χειρότερα από ό,τι οι τρεις ξεχωριστά, σε σαφή οργανωτική και ιδεολογική απόσταση.
Το πλέον σημαντικό σημείο της ομιλίας Λαφαζάνη αφορούσε την επανα - νοηματοδότηση της έννοιας αριστερά : Μια νοηματοδότηση διαφορετική από τις μέχρι τώρα συμβατικές - με την Αριστερά της διαμαρτυρίας, του τάδε τοις εκατό σε συνεργασία με τις πλειοψηφικές προοδευτικές δυνάμεις κλπ. – αλλά με μια Αριστερά της ευρείας κοινωνικής βάσης , θα έλεγα με δυνάμει πλάτος έως 80 και 90% της κοινωνίας, με μια πρόχειρη ταξική ανάλυση…. Αυτή η «ευρεία Αριστερά» - κατά πως την ονομάτιζε ο υποφαινόμενος επί χρόνια, από τις στήλες της Εποχής και της Αυγής - προφανώς δεν θα χρειαζόταν και άλλες κολεγιές και συμμαχίες για να υλοποιήσει τους δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς στόχους της, μόνο που η ανέλκυσή της από περισσότερο ή λιγότερο παλιά ναυάγια θα απαιτούσε ένα ριζικά διαφορετικό, δημοκρατικό και αντιϊεραρχικό πνεύμα, σε πλήρη διάσταση με τον συμβατικό παλαιοκομμουνισμό.
Η άλλη διαδρομή σε σχέση με αυτήν της ευρείας Αριστεράς του Λαφαζάνη, πολύ πιο αβαθής και συγκυριακή αλλά οπωσδήποτε όχι για πέταμα, είναι αυτή των συμπαρατάξεων με δυνάμεις πολιτικά οριζόμενες – όπως η Αριστερή σοσιαλδημοκρατία, η πατριωτική δεξιά κλπ. Είναι αυτή που έδωσε αφορμή για τη συνάντηση της 19.7.13 ύστερα από πρωτοβουλία της Κατσέλη. Το βασικό σχόλιο που με κάθε σοβαρότητα έχω να κάνω επ’ αυτής είναι : Απ’ ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα ! Προκειμένου να σωθεί η χώρα από την νέο-αποικιοκρατία, και με την υπόθεση ότι το συνειδέναι της ευρείας αριστεράς καθυστερεί, κάθε αντιμνημονιακή και δημοκρατική συμπαράταξη δυνάμεων εν όψει της κολοσσιαίας αντίδρασης του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου και της Ευρωζώνης, είναι επιθυμητή. Αφού ο έγκλειστος Ζαχαριάδης έτεινε χέρι στον δικτάτορα Μεταξά το 1940, γιατί ο Λαφαζάνης δεν θα μπορούσε να τείνει το χέρι στον Καμμένο;
Στην ίδια συνάντηση της ΕΣΗΕΑ ο Αντώνης Νταβανέλος έδωσε μια έντονη νότα αγνωστικισμού όσον αφορά τις εξελίξεις σε μια φάση ανατροπών. Φυσικά μια πολιτική διαδικασία κοινωνικής ανατροπής δεν μπορεί να προβλέπεται με το νι και με το σίγμα, όμως σε κάθε ειδική φάση υπάρχει ένας συγκεκριμένος ορίζοντας και μια συγκεκριμένη ορατότητα. Και με βάση αυτή την ορατότητα πρέπει κανείς να εκπονεί πολιτικές , οπωσδήποτε ευέλικτες και μεταβλητές, χωρίς να πορεύεται με υψίστη αρχή το «Βλέποντας και κάνοντας» ….