Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 11.5.13
Διαβάζω τη πρωτομαγιάτικη διακήρυξη του «Αριστερού Δικτύου" της Δημοκρατικής Αριστεράς» και εντυπωσιάζομαι από διάφορα «ανοίγματα» , που μάλλον κάνουν προβληματική την «αλίευση» νουνεχών φίλων και συνεργατών .
«Είναι αμφίβολο» - λέει το δίκτυο – « αν η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται πραγματικά ή, υπό την πίεση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών και εθνικών συμφερόντων, προωθεί ένα σχέδιο αντιμεταρρύθμισης με κύριο στόχο τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας και την αποδιάρθρωση της συνοχής της κοινωνίας των πολιτών….»
Βρίσκω πως στο συγκεκριμένο χρόνο και στη συγκεκριμένη συγκυρία της μετά Κύπρον λεηλασίας, η αμφιβολία του «Δικτύου» έχει κάτι από το ανέκδοτο περί ενός συζύγου : Ο οποίος συνεχίζει να διερωτάται για την πίστη της συζύγου του , παρά το ότι αυτή έχει καταθέσει στην εφορία επίσημη δήλωση περί ασκήσεως του επαγγέλματος της ιεροδούλου….
Ο φόβος είναι σημαντική παράμετρος της πολιτικής, που εμποδίζει πολλούς να ακολουθήσουν τη φωνή της λογικής και να πάρουν σωστές αποφάσεις και αποστάσεις – ιδιαίτερα από τα δικά τους λάθη. Στη τρέχουσα περίοδο δυο μικρές κοινωνίες της Ευρώπης, η της Ισλανδίας και της Κύπρου, φαίνονται να ενδίδουν σε αλλαγές που απειλούν μετωπικά το επίπεδο και την ποιότητα ζωής τους. Μήπως η αιτιολογία πρέπει να αναζητηθεί όχι στο επίπεδο της συνειδητής ζωής και των «λογικών επιχειρημάτων», αλλά στον υποσυνείδητο κόσμο όπου κατοικοεδρεύουν φόβοι, ταυτίσεις ή πλέγματα υποταγής στους ισχυρούς, της αρμοδιότητας των ψυχαναλυτών ;
Κάποτε, όταν κάποιοι φόβοι ξεπουπουλιαστούν και φανούν ότι αναφέρονται σε αποδεκτά ρίσκα, επιστρατεύονται στη θέση τους οι «φοβίες» - που συνιστούν μια νοσηρή και παράλογη πρόσδεση του φόβου με συγκεκριμένα αντικείμενα και καταστάσεις. «Φοβία» λόγου χάρη είναι το να φοβάσαι την επαφή με μια γάτα ή το να ανέβεις σε ένα ύψος ή να κλειστείς κάπου. . Στην Ελλάδα ο κατάλογος των «φοβιών» έχει εμπλουτισθεί δραματικά το τελευταίο διάστημα, καθώς οι τροϊκανοί επιδίδονται συστηματικά στην αναβάθμιση των φόβων σε φοβίες , με κορυφαία όλων τη φοβία της απώλειας της ευρωζώνης αγνότητας, της συμπάθειας της κυρίας Μέρκελ κλπ.….
Ο Παναγιώτης Κονδύλης («Η ηδονή, η ισχύς και η ουτοπία») μέμφεται τους φιλοσόφους που κατά πλειοψηφία παρέκαμψαν την προβληματική επί της ισχύος…. Και δικαίως , γιατί η πολιτική γενικά και πολύ περισσότερο η πολιτική που φιλοδοξεί να αλλάξει την Ευρώπη , δεν γίνεται μόνο με επιχειρήματα αλλά και με την αντιμετώπιση του φόβου: Γίνεται με τη διαμόρφωση ισχυρών σχηματισμών , σε κλίμακες αντίστοιχες των προβλημάτων, με γενναιότητα και αυτοπεποίθηση. Με νέους φίλους αλλά και χτεσινούς εχθρούς …
Διαβάζω τη πρωτομαγιάτικη διακήρυξη του «Αριστερού Δικτύου" της Δημοκρατικής Αριστεράς» και εντυπωσιάζομαι από διάφορα «ανοίγματα» , που μάλλον κάνουν προβληματική την «αλίευση» νουνεχών φίλων και συνεργατών .
«Είναι αμφίβολο» - λέει το δίκτυο – « αν η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται πραγματικά ή, υπό την πίεση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών και εθνικών συμφερόντων, προωθεί ένα σχέδιο αντιμεταρρύθμισης με κύριο στόχο τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας και την αποδιάρθρωση της συνοχής της κοινωνίας των πολιτών….»
Βρίσκω πως στο συγκεκριμένο χρόνο και στη συγκεκριμένη συγκυρία της μετά Κύπρον λεηλασίας, η αμφιβολία του «Δικτύου» έχει κάτι από το ανέκδοτο περί ενός συζύγου : Ο οποίος συνεχίζει να διερωτάται για την πίστη της συζύγου του , παρά το ότι αυτή έχει καταθέσει στην εφορία επίσημη δήλωση περί ασκήσεως του επαγγέλματος της ιεροδούλου….
Ο φόβος είναι σημαντική παράμετρος της πολιτικής, που εμποδίζει πολλούς να ακολουθήσουν τη φωνή της λογικής και να πάρουν σωστές αποφάσεις και αποστάσεις – ιδιαίτερα από τα δικά τους λάθη. Στη τρέχουσα περίοδο δυο μικρές κοινωνίες της Ευρώπης, η της Ισλανδίας και της Κύπρου, φαίνονται να ενδίδουν σε αλλαγές που απειλούν μετωπικά το επίπεδο και την ποιότητα ζωής τους. Μήπως η αιτιολογία πρέπει να αναζητηθεί όχι στο επίπεδο της συνειδητής ζωής και των «λογικών επιχειρημάτων», αλλά στον υποσυνείδητο κόσμο όπου κατοικοεδρεύουν φόβοι, ταυτίσεις ή πλέγματα υποταγής στους ισχυρούς, της αρμοδιότητας των ψυχαναλυτών ;
Κάποτε, όταν κάποιοι φόβοι ξεπουπουλιαστούν και φανούν ότι αναφέρονται σε αποδεκτά ρίσκα, επιστρατεύονται στη θέση τους οι «φοβίες» - που συνιστούν μια νοσηρή και παράλογη πρόσδεση του φόβου με συγκεκριμένα αντικείμενα και καταστάσεις. «Φοβία» λόγου χάρη είναι το να φοβάσαι την επαφή με μια γάτα ή το να ανέβεις σε ένα ύψος ή να κλειστείς κάπου. . Στην Ελλάδα ο κατάλογος των «φοβιών» έχει εμπλουτισθεί δραματικά το τελευταίο διάστημα, καθώς οι τροϊκανοί επιδίδονται συστηματικά στην αναβάθμιση των φόβων σε φοβίες , με κορυφαία όλων τη φοβία της απώλειας της ευρωζώνης αγνότητας, της συμπάθειας της κυρίας Μέρκελ κλπ.….
Ο Παναγιώτης Κονδύλης («Η ηδονή, η ισχύς και η ουτοπία») μέμφεται τους φιλοσόφους που κατά πλειοψηφία παρέκαμψαν την προβληματική επί της ισχύος…. Και δικαίως , γιατί η πολιτική γενικά και πολύ περισσότερο η πολιτική που φιλοδοξεί να αλλάξει την Ευρώπη , δεν γίνεται μόνο με επιχειρήματα αλλά και με την αντιμετώπιση του φόβου: Γίνεται με τη διαμόρφωση ισχυρών σχηματισμών , σε κλίμακες αντίστοιχες των προβλημάτων, με γενναιότητα και αυτοπεποίθηση. Με νέους φίλους αλλά και χτεσινούς εχθρούς …