Του Γιώργου Δελαστίκ
Σημ. ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Ο Κ. Καραμανλής ήταν Υπουργός
Δημοσίων Έργων επί Παπάγου και στη
συνέχεια έγινε ο Πρωθυπουργός της αντιπαροχής
και της μετατροπής του ιστορικού Ιλισσού στην οδό
Καλιρρόης + έναν αγωγό ομβρίων…. Στα 1959-60 υπέγραψε τις συμφωνίες της Ζυρίχης, παρά τους επίμονους
αγώνες του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση, σε μια συγκυρία όπου ακόμη και η πλέον ασήμαντη αφρικανική αποικία
– ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΑ- αποκτούσε την
ανεξαρτησία της. Επί δικτατορίας δεν έβγαλε κιχ και το μόνο που πιστώθηκε τα χρόνια
της πρωθυπουργίας του, ήταν οι κρατικοποιήσεις διαφόρων μονάδων, με μόνο κόστος τον χαρακτηρισμό του ως ΚΑΡΑΜΑΝΛΕΝΙΝ (!) από
την ακροδεξιά εφημερίδα ΕΣΤΙΑ…Τον
λιβάνισαν ως σοφό, αλλά δεν είπε ποτέ τίποτε εξυπνότερο από το ότι «η Ελλάδα είναι απέραντον φρενοκομείον»….
Ακολουθεί το άρθρο του Γ. Δελαστίκ στο «ΕΘΝΟΣ» της 8.3.13
Πασίγνωστο είναι φυσικά ότι οι
πλέον ακατάλληλοι
άνθρωποι για να κάνουν την αποτίμηση του έργου μιας
πολιτικής προσωπικότητας του παρελθόντος είναι οι εν ενεργεία πολιτικοί.
Ο λόγος είναι ότι το κριτήριο που καθορίζει την τοποθέτησή τους δεν είναι η
ιστορική, πολιτική
ή ιδεολογική αλήθεια, αλλά η ιδιοτελής επιδίωξη αυθαίρετης
ιδιοποίησης πτυχών της δράσης του εκλιπόντος με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των
σημερινών πολιτικών τους συμφερόντων!
Αλλο πράγμα η προσπάθεια έξαρσης θετικών στοιχείων της δράσης
ενός πολιτικού ηγέτη του παρελθόντος και εντελώς άλλο πράγμα η πολιτική σκύλευση των πεπραγμένων του.
Μόνο υπό το πρίσμα αυτής της
ανάλυσης μπορούν να εξηγηθούν τα όσα αυθαίρετα, ανυπόστατα και φαιδρά ξεστόμισαν οι πολιτικοί ηγέτες κατά
την προχθεσινή εκδήλωση για τα 15
χρόνια από τον θάνατό του.
Εν πρώτοις έχει απόλυτο δίκιο ο
πρωθυπουργός Αντώνης
Σαμαράς που κατακεραύνωσε τις καιροσκοπικές «πειρατικές» απόπειρες
του Αλέξη Τσίπρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη να
οικειοποιηθούν ό,τι βόλευε τον καθένα από την πολιτική κληρονομιά του
Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπογραμμίζοντας ότι ο Καραμανλής υπήρξε ηγέτης της συντηρητικής
παράταξης, τηςΔεξιάς
και μόνο της Δεξιάς. Τώρα το κατά πόσο μπορεί να καυχιέται ο Σαμαράς ότι
ακολουθεί την πορεία του Καραμανλή, όταν ο πατριάρχης της Δεξιάς έβγαλε
έστω και τυπικά την Ελλάδα από τοστρατιωτικό
σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 εξαιτίας του «προδοτικού» ρόλου των ΗΠΑ και της
Ατλαντικής Συμμαχίας στην οργάνωση της τουρκικής εισβολής
στην Κύπρο ενώ ο σημερινός πρωθυπουργός εκτελεί πειθήνια και άνευ ουδεμιάς
αντιρρήσεως τις εντολές
των Γερμανών και της τρόικας, αυτό είναι άλλου παπά
ευαγγέλιο και αφορά πρωτίστως τους δεξιούς ψηφοφόρους.
Πολύ πιο κραυγαλέες πάντως ήταν
οι διαστρεβλώσεις των ηγετών των άλλων κομμάτων. Ο Ευ. Βενιζέλος, επειδή το
ΠΑΣΟΚ συνεργάζεται
σήμερα με τη ΝΔ και συναρτά την προσωπική πολιτική του
επιβίωση από τη συνεργασία με τη Δεξιά έστω και από τραγικά υποδεέστερη θέση,
είπε μεταξύ άλλων: «Ο πολιτικός αντίπαλος δεν είναι εσωτερικός εχθρός, κοινωνικά
μισητός, ηθικά απαξιωμένος, εθνικά απόβλητος... Στην υπέρβαση αυτή συνέβαλε
καθοριστικά ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής». Αλήθεια; Με ποιο τρόπο ακριβώς; Αγνοεί μήπως ο
πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ότι στη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής οκταετίας
(1955-1963) οικοδομήθηκε το ειδεχθές κράτος της Δεξιάς, ότι αλώνιζε το δεξιό παρακράτοςπου
δολοφόνησε τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη; Αγνοεί ότι οι κομμουνιστές
αποκαλούνταν «μιάσματα» και καταδιώκονταν ανηλεώς από την αστυνομία και όλον τον κρατικό
μηχανισμό;
Αγνοεί ότι λειτουργούσαν μέχρι
την άνοδο του Γεωργίου
Παπανδρέου στην εξουσία τα στρατόπεδα όπου εξορίζονταν
οι κομμουνιστές και
άλλοι αριστεροί; Αγνοεί την εκλογική νοθεία του 1961; Αγνοεί
ότι σχεδόν σύσσωμη η ανώτατη ηγεσία του στρατεύματος με την εμπλοκή κάποιων δεξιών πολιτικών
ανδρών συνωμοτούσε κατά κόρον για την επιβολή δικτατορικού
καθεστώτος κατά τη διάρκεια της πρώτης καραμανλικής
οκταετίας; Και καλά να υποκρίνεται ότι αγνοεί αυτά τα πράγματα ο Ευ. Βενιζέλος.
Δεδομένων όμως όλων αυτών, από πού βγάζει το συμπέρασμα ο Αλέξης Τσίπρας, ο
ηγέτης της Αριστεράς, ότι ο Κ.
Καραμανλής «κατάφερε να υπερβεί τα ασφυκτικά όρια που
είχαν επιβάλει τόσο
στη χώρα όσο και στην παράταξή του ο
εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες»; Το τέχνασμα του διαχωρισμού
της πρώτης από τη δεύτερη καραμανλική περίοδο διακυβέρνησης με παντελή έλλειψη
αναφοράς στα αποτρόπαια
πεπραγμένα της πρώτης ώστε να «αγιοποιηθεί» ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής, υπηρετεί βεβαίως την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να
γίνει πρωθυπουργός αποσπώντας ίσως και κάποιες ψήφους τηςκαραμανλικής Δεξιάς.
Συνιστά όμως βαρύτατη προσβολή
προς την Αριστερά και
τα δεινά που υπέστησαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές της κατά την πρώτη
καραμανλική οκταετία, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις διώξεις. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί
να μην έχει καμιά ηθική
αναστολή να τα διαγράψει όλα αυτά προκειμένου να καθίσει
στον πρωθυπουργικό θώκο και να γευθεί τη νομή των καρπών της εξουσίας. Η Αριστερά όμως έχει συλλογική μνήμη και
δεν διαγράφει απολύτως τίποτα από όλα αυτά. Δεν ξεχνά επίσης ότι επί επτά
ολόκληρα χρόνια στρατιωτικής
δικτατορίας ο Καραμανλής δεν κάλεσε ούτε μία φορά τον
ελληνικό λαό να την ανατρέψει. Δεν έκανε ποτέ ούτε μία δήλωση συμπαράστασης
προς τους εξεγερμένους
φοιτητές του Πολυτεχνείου. Ούτε καν μια υποκριτική
δήλωση θλίψης για
τους νεκρούς νέους της εξέγερσης, όσο διαρκούσε η εξουσία της
χούντας...