.jpg)
Στο
κυριακάτικο «ΧΩΝΙ» διαβάζουμε για το
κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, που «ξέφυγε» σε τέτοιο βαθμό ώστε να
υπερβαίνει κατά έξη φορές τις αρχικές εκτιμήσεις…Η υπόθεση είναι οικεία σε μας τους
Έλληνες και ιδιαίτερα σε όσους είχαν την υπευθυνότητα να εντρυφήσουν στα
διεθνώς αυξανόμενα κόστη των Ολυμπιακών Αγώνων, στη διαρκή απόκλιση των αρχικών
προβλέψεων από τα πραγματοποιούμενα έξοδα και στα πάμπολλα σκάνδαλα που
συνόδευαν τα ολυμπιακά δρώμενα. Οι αφορμές γι αυτή τη σπουδή δόθηκαν – η πρώτη
με αφορμή την Ολυμπιάδα του 1996, που ανελήφθη
τελικά από την Ατλάντα των ΗΠΑ, η δεύτερη από την Ολυμπιάδα του 2004. Τότε, σε
αντίθεση με την παιδαριώδη ευφορία διαφόρων αθλητικών και πολιτικών παραγόντων,
που τώρα βεβαίως κρύβονται ή κάνουν πως έχουν ξεχάσει την όλη υπόθεση, κάποιοι
πολίτες, κυρίως από το χώρο της Οικολογίας και της Αριστεράς, εξηγούσαμε και
παρουσιάζαμε την υπερχρέωση άλλων – πιο μεθοδικών και λογιστικά «ορθών» χωρών - και
εφιστούσαμε τη προσοχή στους δικούς μας ανευθυνοϋπεύθυνους….
Δεν είναι
καθόλου περίεργο το γεγονός ότι το πιο
κορυφαίο ευρωπαϊκό στέλεχος που σχολίασε την ευθύνη της ολυμπιακής διοργάνωσης
του 2004 για την οικονομική κατάρρευση της
χώρας μας, ήταν ο Ιταλός Πρωθυπουργός
Μόντι – το Φεβρουάριο αυτής της χρονιάς ! Όμως η έμφαση στα οικονομικά κόστη
των Ολυμπιάδων και των άλλων μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων, τότε αλλά ιδιαίτερα
σήμερα, στις συνθήκες μιας οικονομικής κρίσης, απέκρυβε
την «άλλη» διάσταση των αγώνων, δηλαδή
το ίδιο το «ολυμπιακό προϊόν» : Το «προϊόν»
που ήταν και είναι στηριγμένο στον
πρωταθλητισμό, στη λυσσσώδη προσπάθεια ανάδειξης των ημετέρων, στον
αντικειμενικό παραγκωνισμό των φτωχών
χωρών και της αφρικανικής ηπείρου από τις διοργανώσεις, στη μονιμότητα και στην
«αριστίνδην» εκλογή της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής…
Οι σημερινοί
κοινωνικοί αναλυτές θα άξιζε πραγματικά να εντρυφήσουν στη κριτική που ασκήθηκε
στον ελληνικό χώρο , κυρίως στη δεκαετία του 90, για το «μεταλλαγμένο» πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων και τις διαχρονικές
παραμορφώσεις του, για τις ιδεολογικές αντιρρήσεις που ήλθαν στην επιφάνεια
όσον αφορά τον ανταγωνιστικό αθλητισμό, τον επαγγελματισμό, τη χρήση αθέμιτων
μέσων και ουσιών, τη δημιουργία «μονοδιάστατων» και «μονοκαλλιεργημένων»
αθλητών για γηπεδικές και μόνο χρήσεις…Σε όλη αυτή τη ζύμωση, με τη πρακτική
και θεωρητική πάλη, αξιοσημείωτη ήταν η παρέμβαση που έγινε το 1997 στη Λωζάννη – έδρα της Διεθνούς
Ολυμπιακής Επιτροπής – εναντίον της ανάληψης των Ολυμπιακών από την Αθήνα, με
τη συμμετοχή του Μ.Παπαγιαννάκη, της Μ.Δίζη και του υποφαινόμενου, όπως επίσης και
η μετέπειτα συνέντευξη τύπου στην Αθήνα με συμμετοχή προσωπικοτήτων του
οικολογικού κινήματος, της Κλαούντια Ρότ (Γερμανοί Πράσινοι), του Κάρλο Ρίπα
Ντι Μεάνα (πρώην επίτροπος περιβάλλοντος της «ΕΟΚ») και άλλων από
τη Σουηδία.
Η
μεταρρύθμιση των Ολυμπιακών Αγώνων, η αποφασιστική εναντίωση στο πνεύμα της γκλαμουριάς
και της αντιαισθητικής σπατάλης, η ουσιαστική αποκέντρωση των διοργανώσεων με
την τέλεση αγώνων εκτός Ευρώπης ή εκτός των «ανεπτυγμένων» περιοχών του πλανήτη, η δημιουργία μιας άλλης
αθλητικής παιδείας και ενός άλλου «σωματικού πολιτισμού», ήταν θέματα που τέθηκαν στο τότε πράσινο κίνημα.
Από ό,τι υπέπεσε στην αντίληψή μου, το κίνημα αυτό στάθηκε ανίκανο να πάρει μια
αποφασιστική, διεθνή και μόνιμη πρωτοβουλία, για ένα νέο Ολυμπισμό. Ιδιαίτερα σημείωσα την αντίδραση της Κλαούντια
Ροτ επί του ζητήματος : Εμείς μιλάγαμε για ένα νέο ολυμπιακό πνεύμα, αυτή μας
μίλαγε για ένα μικροσκάνδαλο που είχε τσακώσει ανάμεσα στα μέλη της Διεθνούς
Ολυμπιακής Επιτροπής….
Σχετική
ανάρτηση
ΥΓ. Εν όψει , έργο της Ζιζής Μακρή