ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η   ψήφος  της 6^ης Μαϊου είναι   «ψήφος τιμωρίας», με το ίδιο σκεπτικό που θα θεωρούσε  τιμωρία  την  επιβολή προστίμου 150 ευρώ σε ένα «serial killer» - κατά συρροήν δολοφόνο….

Όχι, αυτή η ψήφος είναι  μια δευτεροκλασάτη  τιμωρία. Κυρίως και προπάντων είναι  άσκηση μνήμης και αυτοπεποίθησης….

Οι ασθενείς που πάσχουν από Αλτσχάϊμερ είναι ικανοί να θυμούνται λεπτομέρειες της παιδικής τους ηλικίας και να ξεχνούν τι έφαγαν στο χθεσινοβραδυνό δείπνο. Το εθνικό μας Αλτσχάϊμερ  εκδηλώνεται με ανάλογα συμπτώματα, καθώς  υπό την επίδραση του υποτελούς συστήματος εξουσίας   πολλοί ανακαλούν στη μνήμη τους ευκολότερα  την εισδοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ  το 1981,  παρά την πρόσφατη  εγκληματική επίθεση της μαφιόζικης κοινοπραξίας εναντίον των εισοδημάτων, των προνοιακών θεσμίσεων, της ποιότητας ζωής : Την επίθεση που έκανε 3 εκατομμύρια Ελλήνων φτωχούς και 1,5 εκατομμύριο ανέργους….

Αν όλα αυτά τα είχαμε διαρκώς και αδιαλείπτως κατά νου, τα δυο ηγεμονικά κόμματα θα είχαν ήδη  διαλυθεί και οι οπαδοί τους θα ντρέπονταν να δηλώνουν την παλιά σχέση μαζί τους…Οι Αριστεροί του ναι –μεν-αλλά + μια μερίδα Ράμφος + άκριτος ευρωπαϊσμός του είδους «ανήκομεν εις την ευρωζώνην», θα είχαν έλθει στα σύγκαλά τους , ενώ  οι βαθυπράσινοι χαμαιλέοντες θα έβρισκαν προβληματική την σκέπη της Γερμανίας…

Προέχει η θεραπεία από το εθνικό Αλτζχάϊμερ, αλλά κι αυτή δεν φτάνει : Γιατί πρέπει να συνδυαστεί με μια έξαρση της λαϊκής  αυτοπεποίθησης, με τη βεβαιότητα ότι το ελληνικό κίνημα μπορεί να πρωτοστατήσει στο κίνημα των λαών της Ευρώπης  και να τους στείλει στον αγύριστο της Ιστορίας – αυτούς και τον εκβιαστή υπουργό τους, με τη δρακουλιάρικη φάτσα ….

Χωρίς να τάζουμε  λαγούς με πετραχήλια, χωρίς  μαξιμαλισμούς και  "επαναστατικές" πλειοδοσίες, να καταλάβουμε : Ότι εδώ και  αύριο, είναι δυνατή  μια
άλλη διαχείριση της οικονομίας και μια ανάταση της κοινωνίας. Με «λογισμό και όνειρο», που έλεγε ο Άρης Κωνσταντινίδης, οικειοποιούμενος τη παρότρυνση του Διονυσίου Σολωμού....