Xαλίλ Γκιμπράν, "Λυπηθείτε το Έθνος"

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης , ουδεμία συνηγορία υπέρ της απόλυτης αυτάρκειας έχει νόημα, καθώς είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε και να παίρνουμε…Με αυτή την επιφύλαξη, κρατώντας μια έννοια «αυτάρκειας» ως κατάστασης διακριτής από τη νωχέλεια, από τη λογική της τράκας και της παρασίτευσης, από την αυτάρεσκη αναβάθμιση παρελθουσών συνεισφορών, από τον πολιτικοκοινωνικό και πολιτιστικό ετεροκαθορισμό,  μπορούμε να διαβάσουμε ένα απόσπασμα από τους στίχους του Χαλήλ Γκιμπράν από τον «κήπο του Προφήτη»:
“Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους
                                                                                    

ΥΓ. Αυτό το πολιτικό  «διαμάντι», εύρημα του Σταμάτη Σεκλιζιώτη,  αναρτήθηκε στον δικτυακό τόπο του PEEGEP