ΚΡΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Β : ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑ

Της Κατερίνας Κορρέ

Με τη σκέψη σε κάποιο  εικοσάχρονο κορίτσι που καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη λόγω φιλίας με κατηγορούμενο για συμμετοχή(;) σε τρομοκρατική(;) οργάνωση, σας γράφω από την εμπόλεμη ζώνη κάπου μεταξύ Λιβύης και Κοσσόβου. Για όποιον δεν γνωρίζει, εννοώ την ενδοχώρα του Ρεθύμνου.

Άυπνη νύχτα η χτεσινή, μέσα σε καταιγιστικά πυρά. Επτά ώρες ασταμάτητα κροτάλιζαν τα όπλα.

Γιατί;  Σε πρόγαμο γλεντούσαν στο γειτονικό χωριό και, κρίνοντας από τον αριθμό και την συχνότητα των ριπών, πρέπει να ήσαν δεκάδες οι οπλοφόροι. 

Μια νύχτα βαρβαρότητας που δεν θα χαρακτήριζα ως σπάνια περίπτωση.

Κάντε παρακαλώ έναν πρόχειρο υπολογισμό:  Σε κάθε χωριό ένα ή δυο πανηγύρια, γάμοι, πρόγαμοι, αρραβώνες, λογοδοσίματα, βαφτίσεις, ονομαστικές γιορτές. Προσθέστε τις κουρές, τα ρακοκάζανα και τις ρακοποσίες. Βάλτε και τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές .

Στο ένα τρίτο αυτών των εκδηλώσεων  αν πέφτουν πυροβολισμοί, πόσες σφαίρες ρίχνονται ολοχρονίς;

Φιλοξενούμενοί μας γάλλοι, πολλαπλασιάζοντας το κόστος μιας σφαίρας με τον αριθμό των πυροβολισμών που έπεφταν ένα βράδυ,    κατέληξαν σε ένα απίστευτο ποσό.  Και φυσικά με τάραξαν στις ερωτήσεις: Πώς, στο καλό, σε μια αγροτική περιοχή εν καιρώ ειρήνης υπάρχουν τόσοι κάτοχοι όπλων και πολυβόλων, πού βρίσκουν εν μέσω κρίσης τόσα χρήματα για σφαίρες;   

Οι κουμπουροφόροι, παρά την κρίση, φαίνεται πως ευημερούν. Όσο για τις σφαίρες που τρυπούν το τζάμι ή τραυματίζουν κάποιον, ουδεμία σχέση έχουν με το όπλο οποιουδήποτε. Στα αστυνομικά ανακοινωθέντα οι σφαίρες είναι σχεδόν πάντοτε αδέσποτες,  προϊόντα ρίψης «άσκοπων πυροβολισμών»! 

Στις τελευταίες εκλογές καλλιεργήθηκε η ελπίδα, από τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, ότι τα κακοποιά στοιχεία που δυσφημούν τον τόπο θα συμμαζευτούν.

Έτσι οι καλοί νοικοκυραίοι ξέχασαν ότι επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ, με τις επιδοτήσεις, την κομματική διαπλοκή, τις φούσκες του χρηματιστηρίου, υφάνθηκε ο ιστός που εντός του διαβρώθηκαν άνθρωποι και αξίες. Την εποχή εκείνη, μαζί με το πανάκριβο αυτοκίνητο, έγιναν και τα όπλα μέσο επίδειξης.  Μέσα στο γενικότερο κλίμα  λαϊκισμού, η εικόνα του κουμπουροφόρου ψευτοπαλληκαρά καθιερώθηκε ως έκφραση της παράδοσης. Μιας παράδοσης- φούσκας που δεν είχε σχέση με την κρητική παράδοση.

Κι αφού, λοιπόν, τα λεφτά που έλεγαν ότι υπήρχαν όχι μόνο δεν υπήρξαν αλλά μας πήραν και όσα είχαμε, γιατί θα έπρεπε τα κακοποιά στοιχεία να περιοριστούν;

Στην εκλογική περιφέρεια του  υφυπουργού «προστασίας(!) του πολίτη» κάποιοι νοικοκυραίοι,  απολύτως απροστάτευτοι, περνούν νύχτες και μέρες τρόμου. 

Πόσο ασφαλής, κι ελεύθερος, μπορεί να νοιώθει ο πολίτης όταν οι γείτονές του διαθέτουν υπερσύγχρονα οπλοστάσια και σε κάθε ευκαιρία επιδεικνύουν την δύναμη των όπλων τους χωρίς να συλλαμβάνονται;

Κι αν κάποιος από αυτούς τύχει να συλληφθεί, ακόμα και για σοβαρό τραυματισμό ή ανθρωποκτονία, το πιθανότερο είναι να κυκλοφορεί ελεύθερος και προπετής.              Είτε γιατί αναβάλλεται συστηματικά η δίκη, είτε γιατί η διάρκεια φυλάκισης μειώθηκε στο ελάχιστο, είτε γιατί παίρνει άδειες συνεχώς, είτε γιατί είναι φυγόδικος, πλην όμως γνωστής διαμονής και δράσης καπετάνιος!

Στον τόπο της συντεκνιάς και της κουμπαριάς, πόσο αφελής νοιώθει ο πολίτης όταν, αναγκασμένος να ζητήσει την επέμβαση της τοπικής αστυνομίας, αναρωτιέται αν αυτός στον οποίο απευθύνεται είναι συγγενής, κουμπάρος ή συγχωριανός του καταγγελλομένου; 

Πόσο πολίτης αισθάνεται ο πολίτης όταν η αστυνομία του απαντά πως δεν θα παρέμβει εκεί που πέφτουν ως βροχή οι πυροβολισμοί γιατί υπάρχουν μεθυσμένοι  και μπορεί να γίνει μακελειό!  

Όχι πως δεν επεμβαίνει η αστυνομία όταν συντελείται έγκλημα. Επεμβαίνει. Όπου  την παίρνει. Κάποια χωριά όμως, και όχι μόνο τα Ζωνιανά, έχουν εξελιχθεί ή εξελίσσονται σε άβατα για τον νόμο. Καπετανάτα. Φυτώρια παλληκαράδων για τις βρώμικες δουλειές της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής.  

Δεν είναι η οπλοχρησία μια γραφική «κουζουλάδα» των κουμπουροφόρων, που επιμένουν τάχα να τηρούν τα έθιμα. Είναι επίδειξη- και υπενθύμιση προς όλους- της ατιμωρησίας που απολαμβάνουν χάρις στις ισχυρές διασυνδέσεις τους.

Η οπλοκατοχή στην Κρήτη σήμερα, περιβεβλημένη με έναν μύθο που συγχέει τεχνηέντως τον τραμπουκισμό με την παράδοση, αποτελεί προκάλυμμα για πολλά συνακόλουθά της εγκλήματα (εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ζωοκλοπές, ληστείες, απαγωγές κ.α.). Με την ανοχή του κράτους, το καπετανάτο των παρανόμων έχει επιβάλλει τον δικό του θεμελιώδη νόμο. Τον νόμο της σιωπής. Οι πολίτες, εγκλωβισμένοι σ’ ένα φαύλο κύκλο, τρέφουν με την σιωπή τους την εγκληματικότητα προσφέροντας στο κράτος το άλλοθι για τη μη επιβολή της νομιμότητας.

Ας μην ξεχνάμε ότι η εγκληματικότητα, πολλαπλώς χρήσιμη σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αποτελεί και μέσο χειραγώγησης των πολιτών. 

Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα εύγλωττη η διακριτική αντιμετώπιση των μαυροπουκαμισάδων  που πυροβολούν με ούζι και καλάσνικωφ ανάμεσα σε γυναικόπαιδα. Αντί να υποστούν τις συνέπειες του νόμου κυκλοφορούν προκλητικά ελεύθεροι ενώ, εξίσου προκλητικά, φοιτητές και έφηβοι που διαδηλώνουν ειρηνικά δέρνονται ανηλεώς και φυλακίζονται με μοναδικό στοιχείο εναντίον τους τα νιάτα και το καθαρό τους βλέμμα.

Κατερίνα Κορρέ, Καλοκαίρι 2011